L.S.D. ( love saves damage)

Το Ξεκίνημα

-Άννα Ρός-

Ένας επαναλαμβανόμενος ήχος ήρθε στην αντίληψή μου. Ήταν ένα *μπιπ* που ακουγόταν ανά δευτερόλεπτο. Ο ήχος αυτός με έκανε να επιστρέψω απότομα στην πραγματικότητα.Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά τα βαριά βλέφαρά μου ,δυσκόλευαν την κατάσταση. Όταν κατάφερα να τα ανοίξω λίγο, δεν μπορούσα να δω τίποτα εκτός από σκιές. Ένα μεγάλο ζεστό χέρι ακούμπησε τα δάχτυλά μου διστακτικά.Ήταν αυτός! Μπορούσα να το αισθανθώ! Η αύρα του, η θερμότητα του, η μυρωδιά του. Ήταν σίγουρα αυτός. Κούνησα λίγο τα δάχτυλα μου και εκείνος τα φυλάκισε βιαστικά μέσα στα δυο του χέρια .Ήταν σίγουρα εκείνος! Το ήξερα! Ένιωθα εξαντλημένη, άφησα ελεύθερο το χέρι μου και ξανακοιμήθηκα νιώθοντας ασφαλής.
Θυμάμαι πως ξεκίνησαν όλα. Δύο μήνες πριν είχα μόλις φτάσει έξω από την εστία της σχολής που θα έκανα το μεταπτυχιακό. Καθόμουν απ' έξω κοιτάζοντας με δέος το πολυτελές κτίριο. Αισθανόμουν πολύ περήφανη και ενθουσιασμένη που με δέχτηκαν και πίστευα ότι μπορώ να τα καταφέρω.Πήρα μία βαθιά ανάσα και ένα χαμόγελο σκέπασε το πρόσωπο μου. Έπιασα τη βαλίτσα μου και προχωρήσα με αποφασιστικότητα προς τα μέσα. Κατευθύνθηκα προς την ρεσεψιόν όπου η κοπέλα πίσω από την έδρα με ρώτησε το όνομά μου. « Άννα Ρός ». Της ειπα καθώς ταυτόχρονα έψαχνα την ταυτότητά μου στην τσάντα. Η κοπέλα άρχισε να με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω. « Να τη..» Μουρμούρισα όταν βρήκα αυτό που έψαχνα μέσα στο χάος που αποκαλούσα τσάντα. «Συμβαίνει κάτι ...; » Είπα όταν είδα την κοπέλα να με περιεργάζεται. «Οχι...» Είπε βαριεστημένα «Δωμάτιο 175 στον πρώτο όροφο. Η συγκάτοικός σου είναι η δεσποινίς Λίλυ Σμιθ» Συμπλήρωσε και συνέχισε να με αναλύει με τα μισόκλειστα μάτια της «Ευχαριστώ...»Της είπα και στη συνέχεια άρχισα να ψάχνω με τα μάτια μου να βρω τι κοίταζε τόση ώρα πάνω μου. «Ώστε .... Εσύ είσαι η αριστούχα ». Πρόσθεσε καταλαβαίνοντας ότι είχα παρατηρήσει το βλέμμα της. «Υποθέτω... »Ειπα ντροπαλά και σήκωσα το χερούλι της βαλίτσας. « θα σου την ανεβάσουμε εμείς! » Είπε κοιμισμένη « Δεν είναι απαραίτητο » της είπα αμήχανα. «Το επιβάλλει η σχολή! » απάντησε και μετά μετακινήθηκε στο τηλέφωνο σέρνοντας τα πόδια της.« Το ασανσέρ είναι στο τέλος του διαδρόμου, αριστερά » μουρμούρισέ. Ήθελα να τρέξω προς τα εκεί ή λόγω του ενθουσιασμού μου ή γιατί δεν ήθελα να βλέπω άλλο Την ωραία Κοιμωμένη πίσω από την έδρα της ρεσεψιόν. Δεν ήθελα να χαλάσω την εικόνα που είχα χτίσει και έτσι απλά έφυγα περπατώντας, με το βλέμμα μου να μην κοιτάζει πίσω. Μπήκα στο ασανσέρ το οποίο με περίμενε στο μηδέν και πάτησα το κουμπί για τον πρώτο όροφο . Μπορούσα να πάω και με τις σκάλες αλλά οι κοιμισμένη της ρεσεψιόν δεν μου είπε που βρισκόντουσαν. Βγήκα κοιτάζοντας αριστερά και δεξιά τα νούμερα στις πόρτες. « 189...180.... 177...175!! Εδώ!» Μουρμούρισα μόνη μου. Όταν άνοιξα την πόρτα με το κλειδί μου ,έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Το δωμάτιο είχε δύο ημίδιπλα κρεβάτια το ένα απέναντι από το άλλο. Αριστερά της πόρτας ένα τεράστιο γραφείο, δεξιά της μία άλλη πόρτα που οδηγούσε στο μπάνιο και στο βάθος του δωματίου , μία τεράστια ντουλάπα που βρισκόταν ανάμεσα σε δύο παράθυρα. Ξαφνικά μια κοπέλα βγήκε απο την πόρτα του μπάνιου και κατευθύνθηκε προς το ένα κρεβάτι.« Γεια! Πρέπει να είσαι η Λιλυ.. » Είπα με ένα χαμόγελο προσπαθώντας να κάνω μια φιλική σύσταση. Με αγνόησε σαν να μην υπήρχα και έκατσε στο κρεβάτι. « Είμαι η Άννα. Η συμφοιτήτρια και συγκάτοικος...» Ξανα είπα αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ήταν σαν να μιλούσα σε τοίχο. Δεν επέμεινα και έτσι εκατσα στο απέναντι κρεβάτι χωρίς να δίνω συμασια.Η κοπέλα μόλις με είδε ειπε ξαφνιασμένη «Ό ! Γεια !!! Συγνώμη ! Άκουγα μουσική και δεν κατάλαβα ποτε μπήκες ...» και με το χέρι της έβγαλε απο το αυτί της το ενα ακουστικό . Άκουγε μουσική ! Φυσικά... λοιπόν φαινόταν λιγο στον κόσμο της αλλα ταυτόχρονα και γλυκιά. Είχε κοντά ξανθά μαλλιά που τα έκρυβε ενας μπορντό σκουφος που της έδηνε στιλ. Το πρόσωπο της είχε απλά χαρακτηριατικά. Μικρα ματια, μια χαριτωμένη μύτη και μεγάλα χείλι. Φαινόταν αρκετά καλή και είχα ενα προαίσθημα οτι θα τα πηγαίναμε καλα!! Ο χτύπος την πόρτας διέκοψε τις σκέψεις μου. Μα ποιος μπορεί να ειναι ; Η μόνη σκέψη που μου πέρασε ηταν ... "Η βαλίτσα μου θα ειναι " ειπα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Η Λιλυ με το που με άκουσε ,γουρλωσε τα ματια της και σηκώθηκε απότομα τρέχοντας μπροστά μου! Τι στο καλο .... Μπορεί να περιμένει κάποιον ,σκεύτικα λογικά . Ίσως και να μην ηταν η βαλίτσα μου " θα ανοίξω εγω!!" Ειπε με ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. "Όπως θες !" Της ειπα. Η Λιλυ χωρίς να αφήσει το χαμόγελο απο τα χείλι της στράφηκε προς την πόρτα. Ανοιξε και ενας άντρας γυμνασμένος ... ίσως πολυ γυμνασμένος, στέκονταν απέξω. Είχε κάστανα, κοντά μαλλια, λιγο στραβή μύτη καί μεγάλα χείλι. Ο άντρας χαμογέλασε με ένα άνετο χαμόγελο μόλις είδε την Λιλυ. "Γεια σου Λογκαν!!" Ειπε εκείνη με μια γλυκιά φωνή σαν γατούλα. "Επ !!! Τι λεει ομορφη; "Της απάντησε και τα ματια τους μαγνητίστηκαν. Οπότε όντως περίμενε κάποιον! Ε καλύτερα λοιπόν που άνοιξε εκείνη. "Πως και απο εδώ ;" Νιαουρίσε "Μου είπαν να φέρω μια βαλίτσα σε αυτο το δωματιο" απάντησε με την μπάσα φωνή του και έφερε την βαλίτσα μπροστά του. Ήταν η δική μου βαλίτσα !..Οπότε ο τυπάς φέρνει βαλίτσες και η Λιλυ τον ήξερε και όταν ειπα οτι θα ειναι η βαλίτσα μου ,σηκώθηκε για να τον δει..βγάζει νόημα με τον τρόπο τον οποίο συμπεριφέρθηκε .Η Λιλυ είχε εξελίχθει στα ματια μου σε μια πονηρή γατούλα."Λοιπόν" ειπε ο Λογκαν και στήριξε το χέρι του ακριβώς πάνω απο την Λιλυ "Σήμερα στις 9;" Συμπλήρωσε με έναν τόνο στην φωνή του προσπαθώντας να φανεί σεξυ. "Εννιάμισι!" Απάντησε ψιθυριστά και ναζιάρικα , τοποθετώντας το χέρι της στον ώμο του και κατευθύνοντάς το ,αργά στον καρπό του ,ώσπου στο τέλος πήρε την βαλίτσα και του έκλεισε την πόρτα καπως .. απότομα. Οκ ολο αυτο γενικά ... ηταν .. περίεργο αλλα σίγουρα έπαιζε κάτι μεταξύ τους. Αυτό που δεν καταλάβαινα ηταν το τι ακριβώς. "Ε....." Ειπα καθώς είχα παρακολουθήσει όλη την σκηνή , χωρίς να είχα γίνει αντιληπτή απο τον Λογκαν. "Χεχε ... Μόλις γνώρισες τον Λογκαν ... Περίπου .." Είπε με ενα χαμόγελο ,πιο φωτηνό από πριν. " Ε .. τουλάχιστον γλίτωσες το φιλοδώρημα!" Συμπλήρωσε με αυτο το χαμόγελο που καταντούσε σπαστικό. " Νομίζω πως θα του το δώσεις εσυ το βράδυ.!" Είπα κοιτάζοντας την και χαμογελώντας της πονηρά . Ύστερα αρχίσαμε να γελάμε η μια με την άλλη. "Λοιπόν; Εσύ θα κανείς τίποτα το βράδυ;" δεν είχα να κάνω κάτι αλλα αν της το έλεγα ,θα μου πρότεινε να πάω μαζί της και το τελευταίο πραγμα που θα ήθελα να κάνω ειναι να κρατάω το φανάρι στην νέα μου συγκάτοικο." Θα παω σινεμά!"ειπα χαλαρά προσπαθώντας να την πείσω "Α .. καλα. Πάντως αύριο με έχουν καλέσει σε ένα πάρτι και θα ήθελα να έρθεις " Ειπε με έναν επιβλητικό αλλα ταυτόχρονα αστείο ύφος ." Καλα, καλα! Θα έρθω στο πάρτυ!" δεν ήθελα να με θεωρήσει ξενέρωτη οπότε έπρεπε να πάω αναγκαστηκά. "Τέλεια ...παω για μπάνιο και μετα θα αρχίσω να ετοιμάζομαι.." ,"Εγω θα παω λιγο στην βιβλιοθήκη και μετα στο σινεμά οπότε ... Τα λέμε ... ανάλογα τη ωρα θα γυρίσεις" τη διέκοψα, πήρα στα χέρια μου την τσάντα και βγήκα απο το δωματιο. Δεν ήθελα να μου πιάσει την κουβέντα και ήμουν σίγουρη οτι αν καθόμουν λιγο ακόμη εκεί μεσα θα τράβαγα τα μαλλία μου. Δεν ήμουν πολυ κοινωνικό άτομο και δύσκολα θα άνοιγα συζήτηση με κάποιον. Αναστέναξα και κατέβηκα στο ισόγειο ,αλλα αυτη την φορά απο τις ΣΚΑΛΕΣ παρακαλώ!!! Έψαχνα γύρο στα 10 λεπτα σε όλους τους διαδρόμους. Έπρεπε να μάθω που βρίσκονταν ,γιατι θα με θεωρούσα ταμπέλα αν έπαιρνα το ανσανσερ καθε μερα για να ανέβωκατέβω έναν όροφο. Οταν τέλος τις βρήκα δεν περίμενα οτι θα ηταν τοσο κοντά στο δωματιο μου. Ηταν αρκετά βολικό. Κατέβηκα και πηγα στην ρεσεψιόν για να ρωτήσω που βρισκόταν η κοντινότερη βιβλιοθήκη αλλα κανείς δεν ηταν πίσω απο την έδρα. "Ε συγνώμη...; " Φώναξα, μπας και εμφανιστεί κανείς. "Ερχομαι.. μισό λεπτό.." ειπε μια αντρική φωνή που ηταν καπως οικία ,μεσα απο την πόρτα που βρίσκοταν πίσω απο την έδρα. Όταν άνοιξε βγήκε ο περιβόητος Λογκαν. Α εκτός απο το να μεταφέρει βαλίτσες ειναι και ρεσεψιονίστ.. οκ "Γεια.. Μπορείς να μου πεις που ειναι η κοντινότερη βιβλιοθήκη εδώ πέρα ;" Τον ρώτησα " Α καινούργια στη πόλη ;; Χμ ... Ενδιαφέρον ... Ειμαι ο Λόγκαν και πιστεύω οτι μπορώ να σε βοηθήσω περισσότερο απο όσο νομίζεις ...μπορω αν θες να σε ξεναγήσω στα μέρη!"ειπε με ενα ύφος σαν να μου την έπεφτε . Τι στο καλο ; Με φλερτάρει ενώ βγαίνει με κοπέλα ;; Οι σκέψεις αυτές, με έκαναν να νευριάζω ολο και περισσότερο "Να μου λείπει! Απλά πες μου που θα βρω τη κοντινότερη βιβλιοθήκη!" ξαναρώτησα ,αγνοώντας την κατάσταση . "Δυο τετράγωνα πιο κάτω.. αλλα αν χαθείς , ορίστε το τηλέφωνο μου." Ειπε με θράσος και έγραψε σε ενα χαρτάκι το κινητό του. Καλα τη πέφτουλας ... τι ηλίθιος;! Μεγάλη ιδέα δεν εχει για τον εαυτό του ;;; "ΕΙΠΑ Να-μου-λείπει!" Του τόνισα ξανα ,καθώς κρατιόμουν με το ζόρι να τον βρίσω. " Χμ... μου αρέσουν τα καυτερά!!" Ειπε ψυθιριστά πλησιάζοντας με πάνω απο την έδρα και χαμογελώντας μου. Εεεε αυτο ηταν το κερασάκι στην τούρτα. Τον έπιασα απο τον γιακά του πουκαμισου του, τον έφερα μπροστά στο πρόσωπο μου, που είχε πάρει μια πολυ απειλητική έκφραση και του ειπα με σφιγμένα δόντια. "Άκουσε με προσεκτικά. Προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις τόση ωρα οτι ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ!!! Αλλα εσυ Δεε... Λοιπόν την επόμενη φορά που θα την πέσεις σε κοπέλα ενώ βγαίνεις με άλλη θα στα κόψω και θα στα δώσω να τα φας! Συνεννοηθήκαμε;" ένιωσα τον τρόμο να γεννιέται στα ματια του και αυτό με έκανε να νιώσω αυτοπεποίθηση εκείνη τη στιγμή. Τον έσπρωξα ελαφρά προς τα πίσω και του έφτιαξα λιγο το γιακά . "Δυο τετράγωνα πιο κάτω είπες;;; " Τον ρώτησα για να παρω απάντηση και για τις δυο τελευταίες ερωτήσεις που του εκανα. "Αχα.."ειπε κοιτάζοντας με περίεργα. Μπορω να πω πως συγουρα δεν το περίμενε αυτο που έγινε . Έφυγα με ενα ύφος περηφάνιας που τον είχα βάλει στην θεση του. Εκείνος πήρε αυτο που του άξιζε και εγω έμαθα που ειναι η βιβλιοθήκη. Προχώρησα και στο δεύτερο στενό μπήκα αριστερά αλλα νομίζω πως ή ο Λογκαν μου ειπε ψέματα για να με ξεναγήσει ή εγω είχα χαθεί. Ε ποιος άλλος τρόπος να βρω την βιβλιοθήκη εκτός απο το να ρωτήσω κάποιον ;. Αλλα ... κανείς δεν περνάγε απο εκείνον τον δρόμο, πραγμα που μου φάνηκε περίεργο. Ενας τυπάς με μαύρο παντελόνι, φαρδύ τζιν μπουφάν και ξανθό μακρύ μαλλιά ,λιγο πιο πανω απο τον ώμο ,έτυχε να περνάει και έτσι τον σταμάτησα χωρίς κανέναν δισταγμό,πραγμα περίεργο για μένα . "Ε...συγνώμη.." Ειπα προσπαθώντας να του γινω αντιληπτή . Εκείνος γύρισε και με κοίταξε. Δεν φαινόταν μεγάλος ίσα ίσα κάτω των 30. Τα ματια του ηταν πράσινα, μεγάλα αλλα φαίνοταν κουρασμένα , η μύτη του ηταν ίσια και χείλι του πλατιά. "Μπορω να βοηθήσω;" Ειπε στρέφοντας το βλέμμα του πανω μου. "Ναι μπορείτε να μου πείτε που ειναι η κοντινότερη βιβλιοθήκη; Μου είπαν σε αυτόν τον δρόμο αλλα.. δεν την βρήκα."τον ρώτησα και εκανα ενα βήμα πίσω επιφυλακτικά. Εκείνος με πλησίασε, πέρασε το χέρι του γύρο απο τον ώμο μου και με έσφιξε . Στην συνεχια με γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση από την οποία πήγαινα .Με άφησε και μου ειπε δείχνοντας μου με το δάχτυλο του απέναντι "Εκείνο το τεράστιο κατάστημα που σου κόβει τι θέα και ξεπετάγεται λιγο στον δρόμο το βλέπεις ; Λοιπόν ακριβός απο πίσω του ειναι η βιβλιοθήκη ." και ύστερα γύρισε το σώμα του προς την αντίθετη κατεύθυνση και έφυγε. "Εύχαρι--" γύρισα να τον ευχαριστήσω αλλα είχε εξαφανιστεί. Περίεργο... πολυ περίεργο. Ακολούθησα τις οδηγίες του και όντως με έβγαλε στην βιβλιοθήκη.
Μπήκα μεσα και απλά ενθουσιάστηκα απο το θέαμα και το πλήθος των βιβλίων που αντίκρισα. Πηγα στην βιβλιοθηκάριο και της ζήτησα τα βιβλία που ήθελα να δανειστώ. Μου άρεσε να διαβάζω βιβλία και αυτά που μου άρεσαν περισσότερο ηταν τα θεατρικά. Τα λάτρευα. Είχα διαβάσει όλα τα βιβλία του Σεκσπιρ και τα αγαπημένα μου τα είχα ξαναδιαβάσει πανω απο 3 επαναλαμβανόμενες φορές. Απο μικρή είχα μια αγάπη για το θεατρο. Καθε φορά που έπιανα θεατρικο βιβλίο στα χέρια μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου που με πηγενε στα θέατρα της πόλη. Τον ενθουσιασμό και των δυό μας πριν μπούμε μεσα και τις εντυπώσεις μας όταν βγαίναμε. "Δεν βρήκα τον Άμλετ σε άλλες εκδόσεις.." το μυαλό μου επανήλθε στη πραγματικότητα απο την φωνή της ηλικιωμένης βιβλιοθηκάριου. "Α! Δεν πειράζει ευχαριστώ" ειπα ευγενικά και πήρα τα βιβλία απο τα χέρια της για να μην την βαρένουν. " Το ταμείο ειναι ολο ευθεία" ειπε με την βραχνή φωνή της "Και πάλι ευχαριστώ" της χαμογέλασα και κατευθύνθηκα στο ταμείο. Άφησα τα βιβλία στην ταμία και εκείνη με ρώτησε αν εχω κάρτα μέλους. Της έγνεψα αρνητικά και μου ειπε οτι πρέπει να βγάλω μια για να δανειστώ βιβλία. Μην έχοντας άλλη επιλογή της ζήτησα να μου φτιάξει μια και εκείνη μου ειπε "Το μόνο που χρειάζεται ειναι η ταυτότητα σας ,για να γράψω τα στοιχεία σας." μου φαινόταν λογικό. Έπιασα την τσάντα μου ,την έφερα μπροστά μου και αρχησα να ψάχνω μεσα της για το πορτοφόλι μου. "Μα που ειναι .. έλα τωρα ... τη απέγινε ;" Μουρμούρισα " συγνώμη λιγο " ειπα στην ταμία. Πηγα λιγο πιο δίπλα σε ενα άδειο γραφείο και την αναποδογύρισα ρίχνοντας όλα τα πράγματα επανω. "Δεν το πιστεύω ... όχι τωρα ...!!" Ψυθίρισα "Ολα καλα;"Με ρώτησε η ταμίας. "Ναι απλά ... Να περάσω αυριο να τα παρω γιατι ξέχασα το πορτοφόλι μου" "Φυσικά! Κανένα πρόβλημα" μου απάντησε. "Ευχαριστώ καλο σας απόγευμα." Ειπα και έφυγα ντροπιασμένη. Αποκλείεται να είχα ξεχάσει εγω το πορτοφόλι μου ,δεν το έβγαλα καν απο την τσάντα! Θυμάμαι ,όταν βγήκα απο την εστία , έδωσα δύο ευρώ σε μία κυρία και μετά το ξανα έβαλα μεσα. Τι απέγινε ;.. "ΟΧΙ !!! Αποκλείεται !!" Ο άντρας που με βοήθησε να βρω την βιβλιοθήκη ...με έκλεψε!!! Γι'αυτο με έστριψε αγκαλιάζοντας με!! "Μα πως ήμουν τοσο αφελής !!!" Ξανα μουρμούρισα μόνη μου. Όλα τα μετρητά που είχα, η ταυτότητα μου και το δίπλωμα μου ηταν εκεί μεσα. Πάλι καλα τις κάρτες τις είχα στην βαλίτσα μου οπότε δεν τα έχασα όλα. Το μόνο που μου έμενε να κάνω ηταν να παω στο δωματιο, να χαλαρώσω και δω καμία ταινία στο Ίντερνετ. Ήλπιζα μόνο να εχει φύγει η Λιλυ για να ηρεμήσω λιγο μόνη μου. Ίσως πρέπει να το δηλώσω στην αστυνομία...Αυτές οι σκέψεις με καταπίεζαν μέχρι το ξενοδοχείο. Όταν μπήκα μεσα στην ρεσεψιόν καθόταν η βαρεμένη κοπέλα που ηταν το μεσημέρι. Αυτο με έκανε να εχω ελπίδες οτι θα ειμαι μόνη μου στο δωματιο. Ανέβηκα τις σκάλες και μπήκα στο δωματιο. "Λιλυ ;!;!" Φώναξα. Καμία απάντηση αλλα ηταν νωρίς 8 ηώρα .. "9:30 δεν είχαν πει ;! Καλα καλύτερα έτσι." Ξεντύθηκα ,έβαλα μια μπλούζα που είχα για πιτζάμα και απο κάτω το εσώρουχο μου,έπιασα στην αγκαλιά μου το λαπτοπ μου και ξάπλωσα. Έβαλα να δω μια κοινωνική ταινία για να με πάρει ο ύπνος. Δεν ήθελα και πόλυ. Ήμουν τοσο κουρασμένη και πιεσμένη που στα πρωτα 10 λεπτα τα βλέφαρα μου αφέθηκαν και τα ματια μου έκλεισαν. Κοιμήθηκα...

-Λούκ Μπλάκγουντ-

Πάντα ήξερα οτι οι τουρίστες και οι νέοι φοιτητές ήταν αφελής, αλλά αυτή η πιτσιρίκα ξεπέρναγε τα όρια.
Πήρα από το μπουφάν μου το κλεμμένο πορτοφόλι και άρχισα να το περιεργάζομαι "ΧΑ! Έπιασα την καλή!!" Φώναξα και έβγαλα από το πορτοφόλι γύρω στα 400 €. Αυτό με έκανε να έχω μία μικρή περιέργεια για την πιτσιρίκα. Έτσι κοίταξα την ταυτότητα της."Άννα Ρός ... Χμ ... 23άρα...Χαριτωμένη!" Δεν μπορούσα να διακρίνω τα χρώματα από την φωτογραφία ταυτότητας, γιατί κλασικά ήταν ασπρόμαυρη. Αλλα την θυμόμουν. Είχε μακριά κάστανα μαλλιά και γαλάζια προς γκρι μάτια. Είχε λίγες φακίδες και ωραία χείλη.Ήταν επίσης αδύνατη και το στήθος της... Παιζει να ήταν νούμερο B...ε!..ωραίο γκομενάκι.
"Αρκετά με την πιτσιρίκα! Έχω να οργανώσω κάτι παραγγελίες..." Μούγκρησα μέσα από τα δόντια. "Και...μαζι με τις παραγγελίες ..μήπως χαλαρώσω ...λιγο.." Πήγα γρήγορα στο μπάνιο και άνοιξα το ντουλαπάκι του καθρέφτη. Άρπαξα μία καρτέλα με αυτοκόλλητα, έβαλα ένα στη γλώσσα μου και ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από μέσα μου.Στη συνέχεια όλα κύλησαν ...ομαλά...

------------------------------------------------------
(Νέα ιστορια το Red Road)