Kung Sanang Naging Tayo (COMPLETED)

Chapter 42

Winning Him Back

I was stunned.

Gulat na gulat akong nakatingin sa lalaking tinawag na daddy ni Jackson.

"I thought nawala ka nanaman eh." Sabi nito at binuhat ang anak. "Let's go, let's buy that train."

Jackson is cheering with so much happiness habang naglalalakad sila paalis.

"Hey, are you ok?" Tanong ni Mariel at tinapik pa ako sa balikat.

My heart was beating so fast.

"That's not Allen." Sabi ko na naguguluhan. "I thought..."

Kumunot ang noo niya at lumingon sa pinanggalingan ng mag ama dahil hindi ko maalis ang tingin ko doon.

Buy any chance, is she cheating?

That can't be.

"Of course that's not Allen." Sabi niya at bahagyang natawa. "That's my husband, Tim."

Dahan dahang bumagsak ang panga ko dahil sa narinig.

"Then..." Natakip ko ang parehong kamay sa bibig. "Hindi mo asawa si Allen?" Tanong ko na lalong ikinakunot ng noo niya.

"Bakit ko naman magiging asawa si Allen?" Tanong niya pabalik. "Eh hindi nga maka-" tumigil siya at tinakpan din ang bibig. Parang muntik na siyang may sabihin na hindi niya dapat sabihin.

"Are you alright?"

Hinawakan ni Daniel ang isang balikat ko at marahang tinapik 'yon.

"Hey..." Sabi niya.

"I have to go." Bulong ko.

Kumunot ang noo niya.

"Go to where?" Tanong niya with so much confusion sa mukha.

"I have to go." Sabi ko at tumakbo palabas ng nbs.

Hinanap ko agad ang pinakamalapit na hagdan pababa at patakbo na akong lumabas sa mall.

I am not sure what I am doing either but I need to find him.

Kahit nasaan siya. Kailangan ko siyang makita.

I want to see him.

Chapter 42

~Trish~

Kung hindi si Allen ang asawa ni Mariel, sino yung tinutukoy niya na asawa niya daw nung gabing nasa bar kami. I remember what he said. Sabi niya ay ala daw ng asawa niya.

Posible bang iba yung niligawan niya nung pinatigil ko siya?

Kung ganon din pala ang nangyari ay bakit ko pa sinuko.

"Manong malapit na po ba?" Tanong ko.

Hindi ko alam kung sa ganitong oras ay nandodoon siya pero yun lang yung alam kong lugar kung saan ko siya makikita.

I just Travlled three damn hours from Cabanatuan to Manila but I cannot feel any, even the slightest of exhaustion in my body. Gising na gising ako.

Kung pagsisisihan ko man yung pagpunta ko dito, mas pagsisisihan ko naman kung hindi ko malalaman kung ano ang totoo.

Mabilis akong tumakbo papasok ng building at hindi na hinintay bumukas ang elevator. Halos liparin ko na yung hagdan pataas.