Somewhere Down The Road (Published under Pop Fiction/Summit Media)

SDTR: Kabanata 20

SDTR: Kabanata 20

Pinili kong magpahatid nalang kay Ethan sa bahay namin nila Mama, wala pa rin tigil ang mga luha ko. Ayaw niya sana akong payagan umalis sa unit niya pero hiniling ko sakanya na gusto ko munang mag isa. Hindi ko alam pero nasasaktan talaga ako sa mga ibinatong salita saakin ni Briana, ganito na ba ako kahina? Ang hirap.

Tinawagan ko si Jenica, ewan ko pero kasi siya ang gusto kong kausapin ngayon. Kahit pa alam kong kinamumuhian niya ako. Kaagad ko siyang pinagbuksan ng pinto nang marinig kong nag door bell na siya, sandali kaming nagtitigan. Nandoon pa rin ang tampo sa mga mata niya, ang hinanakit at disappoinment niya saakin. "Jenica..." Umiiyak na bulong ko. Pero imbis na sagutin niya ako binigyan niya ako ng isang mahigpit na yakap.

"Hindi ko na kasi alam kung hanggang saan pa ang kaya kong tiisin, pero Jenica habang tumatagal kasi mas lalo ko lang nararamdaman yung sobrang pagkirot ng puso ko. Lalo na nung magkaharap kami ng asawa niya." Halos ibulong ko nalang sakanya iyon habang nagkukwento ako, nakahiga na kami ngayon sa kama ko at magkaharap kami ngayon.

"Hindi ba sinabihan na kita noon? Sabi ko itigil mo na. Pero anong ginawa mo? Pinatagal mo pa." Mahinahon na suway niya saakin, tumango tango ako at sunod sunod kong pinunasan ang luha ko.

"Mahal ko siya, mahal ko na rin yung anak niya." Humihikbing bulong ko, inayos ni Jenica ang buhok ko at pinunasan ang luha ko. "Anong magagawa natin kung yang puso mo ang kusang tumitibok para sakanya? Pero Claire, maawa ka naman sa sarili mo. Iwanan mo na siya." Pakiusap niya saakin, mas lalong nag unahang tumulo ang luha ko dahil sa isiping iyon. Sumasakit na rin ang ulo at mata ko sa kakaiyak magmula pa kanina at hindi ko alam kung paano ko pipigilan iyon.

Hinawakan niya ang kamay ko at marahan na pinisil, pinagmasda ni Jenica ang mga mata kong hilam na hilam sa luha. "Claire, gamitin mo yang utak mo para protektahan ang puso mo." Payo niya saakin, huminga siya ng malali at tumihaya saka tumingin sa kisame. "Sobrang sakit hindi ba? Maawa ka naman diyan sa puso mo, masyado mong binubugbog. May hangganan din iyan."

"Oo, sobrang sakit." Bulong ko, "Alam mo ba kung bakit sobrang sakit niyang nararamdaman mo? Ang tanga mo kasi, tanga ka kasi pumatol ka pa rin sakanya kahit na alam mong mali." Naiyak na rin si Jenica sa pagsasabi saakin, pero niyakap niya ako pagkatapos non. Hinaplos niya ng hinaplos ang likod ko at nag iyakan lang kaming dalawa.

"Tama na kasi Claire, o sige. Hahayaan kitang mahalin mo siya, pero kung pwede iwasan mo na siya? Pwede mo naman siyang mahalin kahit magkalayo kayo hindi ba? At kapag dumating yung tamang panahon na sinasabi mo saakin kanina sa kwento mo, ako pa mismo ang gagawa ng paraan para magkatuluyan kayong dalawa. Pero sa ngayon, pwede bang sarili mo nalang muna ang intindihin mo? Mahalin mo naman yang puso mo." Bulong niya sa tainga ko, "I'm sorry Jenica..ang tanga tanga ko." Humahagulgol na ako ngayon at panay na ang pag aalo niya saakin.

"Shhh, at isa pa. H'wag mong ipagkait sa bata na magkaroon siya ng masayang pamilya. Maaaring sa ngayon hindi magkaayos sila Ethan, pero who know's diba? Baka dahil sa bata magkaayos sila ng asawa niya. Claire maraming baka sakali sa mundong 'to na hindi mo aakalain na mangyayari, kaya umatras ka na hangga't may natitira pa sa sarili mo. H'wag mo nang hintayin na latak nalang ang matira sayo dahil bandang huli mararamdaman mong mag isa ka nalang." Ramdam ko ang awa sa boses ni Jenica, siguro kasi hindi niya lubos akalain na mangyayari saakin ang bagay na ito. Maging ako kasi, hindi ko naman naisip na mangyayari saakin ito. Na magmamahal ako ng pag aari ng iba, na msasaktan ako ng sobra dahil lang sa salitang pagmamahal.

Oras na ba talaga para bitawan ko siya?

____

Nagising ako nang marinig kong nagmura si Jenica, "Walangyang Cando talaga, ano bang gusto niya sa buhay niya?" Nakasilip na ngayon sa bintana ng kwarto ko si Jenica at mukhang may nakikita siyang hindi niya gusto.