Zagubiony w miłości

Rozdział 12

Susan

Czekam przed potężnym, drewnianymi drzwiami do sali obrad. Niepewna, czy na pewno dobrym pomysłem, jest informować przyszłego alfę odnośnie wybudzenia się Agnes. Nabieram głośno powietrza do płuc i ówcześnie pukając, wchodzę do pomieszczenia. Wszystkie pary oczu kierują się w moją stronę, a ja speszona spuszczam wzrok.

- Czego?! - odzywa się Pan Evans, świdrując mnie swoim spojrzeniem. Mam wrażenie, że jego wzrok mógłby wypalić dziurę na wylot w mojej głowie.

- Mam sprawę do Pana Kyle'a. - tłumacze, cały czas utrzymując spuszczoną głowę.

- A więc proszę, nie mamy żadnych tajemnic w stadzie. - mówi i czeka na moją odpowiedź. Moje zdenerwowanie sięga granic, a ręce zaczynają niekontrolowane się trząść. - Słuchamy.

- To jest... Mmm bardziej prywatna sprawa. - próbuje zdolnię, uniknąć odpowiedzi.

- Co oznacza bardziej prywatna rozmowa?! - krzyczy jakaś osoba z obecnie tu zebranych.

- Kyle... - podnosi głos rodziciel, bruneta. - Możesz nam wyjaśnić?

- Skoro wszyscy mnie posądzacie, w takim razie dobrze. Ona miała pomóc mi, wybrać obrączki na zaręczyny. Miała być to moja niespodzianka dla Olivii, ale najwyraźniej nie wyszła. Czy mam rozwiać, jakiekolwiek pomówienia na mój temat?

- Nie, możesz wyjść. - odpowiada ojciec przyszłego Alfy, a ja oddycha z ulgą.

Wychodzimy z sali, a wszystkie nerwy ulatują ze mnie w jednej chwili. Brunet zatrzymuje się i czeka na moje wieści.

- Obudziła się, ale nie może się ruszać. - tłumacze.

- Dzięki Bogu, nie mogłem wysiedzieć z nerwów. - odpowiada szczęśliwy.

- Jest jednak zła wiadomość. - mówię zmieszana, patrząc na czubki swoich butów.

- Jaka? - zadaje zdenerwowany pytanie.

- Gdyby nie fakt, że nie może się ruszać, dawno by z nami jej tu nie było.

- Co masz na myśli Susan?

- Ona cię nienawidzi. - z wypowiedzeniem przeze mnie tych słów, brunet pochmurniał, a jego mina wyrażała załamanie.

Olivia

Na wieść o zaręczynach w niedługim czasie, chciałam skakać z radości. Wyobrażałam sobie ten moment, gdy Kyle klęczy przede mną i otwiera czerwone pudełeczko z pierścionkiem, zadając te piękne pytanie. Widziałam już siebie w przepięknej i oczywiście drogiej sukni ślubnej, idącą do ołtarza, gdzie czekał mój przeznaczony, mój alfa. Serce biło mi jak oszalałe na myśl o tym wszystkim. Chłopak jednak przemyślał parę spraw i podjął właściwą decyzję. W niedalekiej przyszłości miałam zostać panią tego stada.

- Olivia ty to masz szczęście. - piszczała jedna z moich przyjaciółek.

- Dziewczyny po prostu jestem przeszczęśliwa! Niedługo sprowadzę was tutaj, żebyście mogły dzielić to szczęście wraz ze mną! - krzyczę również podekscytowany do laptopa.

- Ja mam nadzieję, mam dosyć siedzenia tutaj. - mówi ironicznie Amber, poprawiając się na łóżku. - Jak mogłaś nas zostawić!

- Przepraszam, ale wiecie jak to jest.

- Oj wiemy, jesteś oślepiona miłością. - mówi May, robiąc rozmarzoną minę.

- Dokładnie, jest taki idealny. - wzdycham.