15 თავი.
-რა ხდება?-ვკითხე სასწრაფო დახმარების ექიმებს.
-ქუჩაში შეუძლოდ გახდი და ჩვენ გამოგვიძახეს,ახლა საავადმყოფოში გადაგვყავხარ,იქ კი სრულ გამოკვლევას ჩაგიტარებთ და გავიგებთ რამ გამოიწვია გონების დაკარგვა.-მითხრა თბილად და ღიმილით ექიმმა.
-გასაგებია.-ვთქვი ჩუმად და თვალები დავხუჭე,ცხელი ცრემლი გადმომდინდა და ნიაღვარივით შეერია ჩემს თმებს.
-ნუ ტირი,საშიში არაფერი იქნება,არ შეშინდე-დამამშვიდა მეორე ექიმმა და მზრუნველად გადამისვა თავზე ხელი.არაფერი არ მითქვამს უფრო ამიჩუყდა გული და გულამოსკვნილი ქვითინი მოვრთე."არა,ალექსანდრე ასე არ მომექცეოდა,ეს ყველაფერი გაბროს ტყუილები იქნება,ბურდული ამას არ გააკეთებდა.. ასეთ სიბინძურეს როგორ იკადრებდა.. ვერ დავიჯერებ.. არ დავიჯერებ ამას.. არ ვიფიქრებ ამაზე.. მაგრამ ცხადია რომ გაქრა,მისთვის ალბათ მართლა არაფერი ვარ თორემ გამაფრთხილებდა მაინც რომ მიდიოდა.. ოჯახი? ოჯახი რომ ჰყავს?ჩემი ყურით ხომ მოვისმინე ბავშვის ამბავს რომ ეკითხებოდა ვიღაცას ტელეფონზე.. თავის ცოლს ელაპარაკებოდა ალბათ-ვფიქრობდი და ტირილს ვუმატებდი,ჩემს დამშვიდებას ამაოდ ცდილობდნენ-რატომ მომატყუე,რატოოომ,რატომ დამიმალეე,რატომ გამაუბედურე რატოომ,რა დაგიშავე ასეთი... როგორ ვიცხოვრო უშენოდ ახლა,როგორ უნდა ვისუნთქო უშენოდ,რატომ დამტოვე მარტოოო-მოვთქვამდი ხმით.
-გიღალატა?-მკითხა ერთ-ერთმა სიბრალულით და თვალებში დაგუბებული ცრემლი ხელის გულით მოიწმინდა.
-მომატყუა,მომკლა და გამანადგურა,არ შემიცოდა,არ დამინდო..-გავეცი ტირილით პასუხი.
-კარგი დამშვიდდი შემოგევლე,ჯერ ახალგაზრდა ხარ,მთელი ცხოვრება წინ გაქვს,უკეთესს შეხვდები და ის გაგხდის ბედნიერს,არ ღირს იმ კაცისთვის ტირილი რომელმაც ქალის ფასი არ იცის.. ცხოვრებაში უამრავი ცუდი ხდება შვილო,მაგრამ სასოწარკვეთას არ უნდა მივეცეთ,ძლიერები უნდა ვიყოთ და არ უნდა მივცეთ საშუალება ბედის ირონიას რომ დაგვაჩოქოს..ცხოვრება ომია,უნდა ვიბრძოლოდ ბედნიერებისთვის და გადარჩენისთვის,ამ ბრძოლაში კი გამარჯვებული ჩვენ უნდა გამოვიდეთ..გასაგებია რას გეუბნები?-მითხრა ექიმმა და თანაგრძნობით მომიჭირა ხელზე ხელი.
-უიმისობა მომიღებს ბოლოს,ვერ გავუძლებ-ამოვღერღე ტირილით.
-გაუძლებ,გაუძლებ!-ცრემლებიანი სახე სამედიცინო სალფეთქით მომიწმინდა-ღმერთი ადამიანს ისეთ განსაცდელს არ მოუვლენს რომ ვერ გაუძლოს! წმინდა მამები გვასწავლიან ამას.უფალი შენთანაა და შენ ყველაფერს გაუძლებ..ასე,რომ უბრალოდ გაიღიმე,ყველაფერი კარგად იქნება!-მითხრა ღიმილით.-გაიღიმე მიდი!
-არ მეღიმება და როგორ?!-ვუმატე ტირილს.
-აი ასე... უბრალოდ გაიღიმე-მაჩვენა როგორ უნდა გამღიმებოდა,მის მცდელობაზე მართლა გამეღიმა.-ყოჩაღ!აი ნახე ყველაფერი კარგად იქნება!-მანქანა გაჩერდა და ბორბლებიანი საკაცით საავადმყოფოს შენობაში შემიყვანეს.ამიაკის,წამლების,ანტესეპტიკის და სპირტის სუნი ერთმანეთში არეულიყო და საავადმყოფოსთვის დამახასიათებელ სურნელს ჰქმნიდა.უსიამოვნოდ ჩავუშვი ფილტვებში ჰოსპიტალის ჰაერი.პალატაში შემიყვანეს და საწოლზე გადამაწვინეს.
-ნემსის ხომ არ გეშინია?-მკითხა ღიმილით ექთანმა.უარის ნიშნად თავი გავიქნიე.-ყოჩაღ,კარგია!ანალიზებისთვის ცოტაოდენი შენი სისხლი გვჭირდება ვენიდან უნდა აგიღო,კარგი?!-თანხმობა თავის დაქნევით მივეცი.ანალიზის ჩაბარების პროცედურას მორჩა,წვეთოვანი დამიდგა და დამიბარა ახლავე დავბრუნდები ექიმთან ერთადო.ფიქრის დაწყებაც ვერ მოვასწარი ექიმი და ექთანი შემოვიდნენ პალატაში.
-გამარჯობა!მე მორიგე ექიმი ბაჩანა წიკლაური ვარ-გამეცნო საშუალო სიმაღლის შავგვრემანი ახლაგაზრდა ექიმი.-თქვენის ნებართვით გაგსინჯავთ.
-კარგი ექიმო.
-ანკეტის შევსება აუცილებელია და რასაც გკითხავ მიპასუხე-მითხრა ექთანმა.-სახელი,გვარი,მამის სახელი და შენი ასაკი.
-ანა თამაზის ასული კაკაურიძე.ცხრამეტი წლის.
-სწავლობ?
-კი,სტუდენტი ვარ!-კიდევ უამრავი კითხვა დამისვა ექთანმა,ექიმი კი ჩემს გასინჯვას განაგრძობდა.გასვლისას დამამშვიდებელი წამალი დამალევინეს და დამიბარეს ერთ საათში იქნება ანალიზის პასუხებიო.დამამშვიდებლის წყალობით ჩამეძინა.ძილში წიკვინა ხმა ჩამესმა,მაღვიძებდა.თვალები მძიმედ გავახილე,ჩემს წინ დაბალი,გამხდარი ცხვირ გაწითლებული ქალი იდგა.წარბები წვრილად ჰქონდა გადაწკეპილი შუბლზე და წუნკალ იერს სძენდა მის სახეს.
-ანალიზის პასუხები მოგიტანე-მითხრა ისევ გაწვრილებული ხმით.საწოლზე წამოვჯექი და მოუთმენლობა ავიკარი სახეზე.-სისხლის სუფთა გაქვს,ჰემოგლობინი გაქვს ცოტა დაბალი და ეს ბუნებრივიცაა,შენი სისხლის ნაწილი ნაყოფს მიაქვს და ამიტომაც აჩვენა ასე...
-უკაცრავად რა თქვით?-წამოვიკნავლე.
-ორსულად ხარ,მალე დედა გახდები!
-არა..არა.. არა.. ეს არ უნდა მოხდეს,არაააა-ვიყვირე ისტერიკულად.
-რა გაყვირებს გოგონა,ამაზე ადრე უნდა გეფიქრა თუ ბავშვი არ გინდოდა.-მითხრა მკვახედ და წარბ აწევით.
-არა.. ვერ გავაჩენ,არ შემიძლია.. მომკლავენ.. თავს მომჭრის მამაჩემი-ვბუტბუტებდი და თან წარმოვიდგინე როგორი რეაქცია ექნებოდა თამაზის ეს რომ გაიგოს.
-ქმარი არ გყავს გოგონა?-მკითხა გაკვირვებით
-არა,არ მყავს.-ვუპასუხე და დამნაშავესავით ჩავხარე თავი.
-აბორტი გაიკეთე მერე და ვერავინ ვერ გაიგებს!-მითხრა ისეთი ტონით,თითქოს საქმე მოეგვარებინოს.
-აბორტი?-თავი ავწიე და თვალებში მივაჩერდი.
-ხო აბორტი!უამრავი ქალი მიმართავს მაგ ხერხს და იცილებენ არასასურველ ნაყოფს.-სრულიად მშვიდი სახით მეუბნებოდა ამას.
-აბორტი-ვთქვი ჩუმად-უნდა მოვკლა?-თვალები ცრემლებით ამევსო.
-გადაწყვიტე,სანამ აქ ხარ!ბარემ მოიშორებ და თავისუფალი გახვალ აქედან,ქმარი არ გყავს და უკანონო ბავშვი ხელს შეგიშლის ახალი ცხოვრების დაწყებაში-ჩამსისინებდა გველივით.
-არა!არა.. არა...-ვიმეორებდი დაბნეული.
-რა არა?
-ვერ გავაჩენ..
-გინეკოლოგი მეორე სართულზეა და შეგიძლია მოინახულო-მითხრა და გავიდა.
მომკლავს ჩემები.შევარცხვინე ჩემი ოჯახი..ასე რატომ გამიმეტე ალექსანდრე.. ახლა რა ვქნა რა გავაკეთო-მოვრთე ისევ ტირილი.ბავშვი როგორ უნდა გავაჩინო უქმროდ,სირცხვილით სად უნდა გამოყონ მერე ჩემებმა თავი.ვერ გადაიტანენ ჩემგან ასეთ საქციელს...
ინსტიქტურად მუცელზე მოვისვი ხელი.გავიაზრე,რომ შიგნით ბავშვი მყავდა.. ჩემი და ლექსოს შვილი..შვილი..ჩემი შვილი..
ამის გაფიქრებისას გულში საოცარი სითბო ჩამეღვარა..
-ჩემი შვილი,ჩემი პაწია,ჩემი ბასასუნა-ვეფერებოდი ჩემს მუცელს და ცრემლები ღაპა-ღუპით ჩამომდიოდა,დავტიროდი ჩემს ჯერ არ დაბადებულს და სიკვდილისთვის განწირულ ნაყოფს.
-ყველაფერი რიგზე გაქვს,პირველ სართულზე გასასვლელთან სალაროა,იქ გადაიხდით ფულს და თავისუფალი ხართ,შეგიძლიათ წახვიდეთ.-მითხრა ექთანმა და წვეთოვანი მომიხსნა.
-უკვე შემიძლია წასვლა?
-კი,კი შეგიძლია-გამიღიმა და ანალიზის ფურცლებს დახედა.-უი ფეხმძიმედ ხარ?-წამოიძახა გახარებულმა.თავი დავუქნიე.-ვაიმე რა კარგიაა,გილოცავ ღმერთმა მშვიდობა და ჯანმრთელი ბავშვი მოგცეს.
-მადლობა-ძლივს გასაგონად ვთქვი.ეთანი გავიდა.ძლივს ავდექი საწოლიდან,მთელი სხეული მტკიოდა.ფული გადავიხადე და გაურკვევლი მიმართულებით გავუყევი ქუჩას.
"ალექსანდრე როგორ მჭირდები ახლა,როგორ მინდა ჩემთან იყო და გახარებდე,რომ ჩვენ შვილი უნდა გვეყოლოს.თუმცაა შენ უკვე გყავს შვილი და არამგონია სიხარულის მომტანი ყოფილიყო შენთვის ეს ამბავი,შენ ხომ უბრალოდ ერთობოდი ჩემთან..ასე რატომ გამიმეტე..უშენობას როგორ შევეგუო.. შენზე ფიქრები შემშლის მე ალექსანდრე,გესწავლებინა როგორ ვიყო შენს გარეშე".. ატირებული ვფიქრობდი და ამ ფიქრებში ეკლესიის ჭიშკარს მივადექი,მეგონა დაკეტილი იქნებოდა რადგან უკვე საღამო იყო,მაგრამ გულმა შიგნით შესვლა მიკარნახა.ეზოში პირჯვრის გადასახვით შევედი და ტირილისგან დასიებული თვალებით გუმბათს ავხედე.ეკლესიის კარი გაიღო და მამაო გამოვიდა,შევატყე წასასვლელად ემზადებოდა,მაგრამ რომ დამინახა შეჩერდა.
-საღამო მშვიდობისა ღვთის შვილო!-მომესალმა თბილი ხმით.
-მშვიდობა თქვენდა მამაო.-დავუბრუნე სალამი და თავი მოწიწებით დავხარე.
-ხომ მშვიდობა გაქვს შვილო?-მკითხა მშვიდად.ვერაფერი ვუპასუხე მხოლოდ ტირილს მოვყევი.მომიახლოვდა თავზე ხელი დამადო და მერე პირჯვარი გადამსახა-წამოდი ტაძარში შევიდეთ და ვისაუბროთ.-უხმოდ გავყევი.თავი ყველაზე ცოდვილი ადამიანი მეგონა დედამიწაზე და ვთვლიდი არ ვიყავი ტაძარში შესვლის ღირსი,მივდიოდი,მაგრამ უკან რაღაც ძალა მქაჩავდა,ეს ძალა ბოროტი იყო.-მოდი აქ დავსხდეთ-მითხრა თბილად მამაომ როდესაც ტაძარში ხატს ვემთხვიეთ და კუთხეში მდგარ სკამებზე მიმითითა.-ვხედავ სადარდებელი გაგჩენია,რასაც ძალიან განიცდი,შენი გამომეტყველება ამბობს ამას.რა შეგემთხვა,იქნებ დაგეხმარო.
-შევცოდე მამაო,გამოუსწორებელი ცოდვით შევცოდე.. არც კი ვიცი როგორ გითხრათ.-მიჭირდა საუბრის დაწყება.
-თვითმკვლელობის გარდა არც ერთი ცოდვა არ არის მიუტევებელი შვილო.მთავარია გულწრფელად მოინანიო.რა შესცოდე?
-ორსულად ვარ მამაო.-ამოვიკნავლე საცოდავი ხმით.
-მერე ეგ ძალიან კარგია,ეგ რომ არ არის ცოდვა,მადლობა შესწირე უფალს,რომ დედობის მადლი გარგუნა.-მითხრა ღიმილით.
-მამაო მე ქმარი არ მყავს..-მერჩივნა მიწა გამსკდომოდა და ჩავეტანე იქვე,ამის თქმისას.მამაო წამით გაჩუმდა,ჩაფიქრდა და მერე მითხრა.
-შეცდი,ცდუნებას აჰყევი და.. გასაგებია,გეშინია მშობლებმა არ იციან ალბათ ჰო?-უარის ნიშნად თავი გავაქნიე.-მერე რას აპირებ?
-არ ვიცი მამაო,ვიცი რომ აბორტი ცოდვაა,მაგრამ ჩემები ამას არ მაპატიებენ,თან უმამოდ როგორ გავზარდო,როგორ ვარჩინო...
-რა გქვია?-მკითხა უეცრად.
-ანა მქვია მამაო..
-ანა!ძალიან ცუდი,რომ არ დაიცავი ქრისტიანული და რელიგიური ტრადიეციები.. ხვდები ხო რასაც ვგულისხმობ?..მაგრამ რაც შესცოდე,ამის გამოსწორება გულწრფელი მონანიებით და მხურვალე ლოცვით შეგიძლია ღვთის წინაშე...
-მამაო ჩემს ორსულობას რა ეშველება ლოცვით და მონანიებით?
-უნდა გააჩინო!-მითხრა მტკიცედ.-დედობა ღვთისგან მონიჭებული მადლია!..
-მაგრამ მეშინია მამაო..
-რისი გეშინია?ახალი სიცოცხლე რომ მოავლინო ამ ქვეყანას და ღვთის სადიდებლად გაზარდო?!იმის რატო არ გეშინია შვილის მკვლელი რომ გახდები?.. მაგ ბავშვს ღვთის ნებით მიეცა სული,ესეიგი მისი ნებაა ის გაჩნდეს და შენ არ გაქვს უფლება უფლის ნებას წინ აღუდგე.. ნუთუ არ შეგეცოდება სასიკვდილოდ გაიმეტო შენი სისხლი და ხორცი?შენს წიაღში მყოფი ჩვილი?.. კი მართალია,რომ შეცდი და გრძნობებს აჰყევი,მაგრამ იმ გრძნობიდან ხომ ხედავ რამხელა საჩუქარი მიიღე... დედა უნდა გახდე,დედა!ერთი წამით არ შეგეშინდეს,ეჭვი არ შეიტანო უფლის მიმართ რწმენაში..წარმოიდგინე,უფალი რომელიც ჩიტებზეც ზრუნავს,როგორ გგონია ადამიანებზე არ იზრუნებს?ჩვენ ხომ მის მსგავსად ხატად შეგვქმნა..
-ჩემებს რა ვუთხრა მამაო?
-შვილო,პატიება სთხოვე შენებს,თუ ღვთისნიერი ხალხია ღვთის საჩუქრად მიიღებენ შენს შვილს,თუ არადა მაინც უნდა გააჩინო.მიენდე უფალს და გწამდეს მისი.. ისეთი სახის დახმარებას გაგიწევს თავად გაგიკვირდება,სიხარულით აივსები.როცა ადამიანი უფლის სახელით კეთილ და მართალ გზას დაადგება,ღმერთი მას არასოდეს მიატოვებს.. აბა წარმოიდგინე შენი პატარა როგორ უნდა გაიმეტო იმ ტკივილისთვის როდესაც აბორტი კეთდება.მღვდელი ალექსანდრე ზახაროვის ეპისტოლეში ამოვიკითხეაბორტზე ჰქონდა დაწერილი, "ამერიკელმა ექიმმა ბერნარდ ნათანსონმა გადაიღო ფილმი, სადაც ნაჩვენებია იმის ულტრაბგერითი გამოსახულება, რაც ხდება ქალის საშვილოსნოში აბორტის გაკეთების დროს 12-კვირიან ნაყოფზე „ვაკუუმ-ასპირაციის“ მეთოდით. ეკრანზე ნათლად ჩანს, როგორ ცდილობს პაწაწინა არსება ვაკუუმ-გამწოვისათვის თავის არიდებას, თავის დაძვრენას. სწრაფი და ღელვით აღსავსეა მისი მოძრაობები. გული უცემს ძალუმად და აჩქარებულად. ხოლო ბოლოს, როდესაც ბოროტების აპარატის საცეცებში მომწყვდეული ბავშვის სხეულის დანაწევრება იწყება, იგი ფართოდ აღებს პირს უხმო ძახილით. აქედან მომდინარეობს ფილმის სახელწოდებაც - „უხმო ძახილი“. გაითვალისწინეთ, რომ არავითარი გაუტკივარება აბორტის დროს ნაყოფისათვის არ არსებობს"..-ვუსმენდი მამაოს და ცრელმები ღაპა-ღუპით მდიოდა-ნუთუ გაიმეტებ ამ ტკივილისთვის შენს შვილს?-მკითხა მან.მუცელზე ხელი მოვისვი.. საოცარი ძალა ვიგრძენი..
-არა!არა მამაო.. ვერ გავიმეტებ.. მე ის მიყვარს უკვე-ვუთხარი და ხმამაღლა ტირილი დავიწყე.მამაო კმაყოფილი მიღიმოდა და პირჯვარს მსახავდა.
-რწმენა რომ უფრო გაგიმყარდეს,გეტყვი: წმინდა სერაფიმე საროველი გვირჩევს, კი არ უარვყოთ ე.წ. „უკანონოდ“ ჩასახული ყრმები, არამედ ღვთის შიშით გავზარდოთ, რამეთუ ისინი არ არიან დამნაშავენი, ამ ქვეყანას რომ მოევლინნენ. არც მათი მშობლები უნდა განვიკითხოთ, რადგან უთქვამთ, არგანკითხვა ნახევარი ცხონებააო. ამის მაგალითად წმიდა მამას მოჰყავს შემთხვევა, რომელიც ბიზანტიაში, იმპერატორ იუსტინიანეს დროს მოხდა. გალატეის მხარეში, სოფელ სიკიოტთან, მდინარეზე გადასვლისას, იმპერატორის ერთ-ერთმა პირადმა მცველმა მშვენიერი ქალწული დაინახა და მისი სურვილით აენთო. გაიგო ისიც, რომ ქალწული ქვრივის შვილი იყო და, ალბათ, ამით გაკადნიერებულმა ასულზე ძალა იხმარა... ამის შემდეგ გოგონას ეზმანა, თითქოს მის წიაღში კაშკაშა ვარსკვლავი ჩაეშვა. ერთმა წმიდა მამამ ხილვა ამგვარად განუმარტა: „შენს წიაღში ჩასახული ყრმა დიდი ადამიანი გახდება; ის დიდი იქნება არა ოდენ კაცთა შორის, არამედ ღვთის წინაშეც; ხოლო ბრწყინვალე ვარსკვლავი ნიშნავს იმ ღვთაებრივ მადლმოსილებას, რომლითაც ღმერთი დააჯილოდოებს შენს ნაშობს, რამეთუ ღმერთი თავის მონებს უწინარეს შობისა, დედის მუცელშივე განწმენდსო“. ასე იშვა ყრმა ვაჟი, რომელსაც უფალმა სიყრმიდანვე წმიდა გიორგი დაუდგინა მფარველად. ეს გახლდათ დიდი მამა წმიდა თეოდორე სიკიოტელი.ხედავ?იქნებ და შენი შვილი სამშობლოს დამცველი და ღირსეული მამულიშვილი იბადება!-უკვე სიხარულისგან და ბედნიერებისგან ვტიროდი,უსაღვრო ძალას ვგრძნობდი.მე ძლიერი ვიყავი,მთელ მსოფლიოს შევეწინააღმდეგებოდი ჩემი პატარასთვის,ჩემი შვილისთვის.ცრემლნარევი ღიმილით დავეშვი მუხლებზე მამაოს წინ და მადლობას ვწირავდი.იმედით და რწმენის სიხარულით ავივსე,გაუფერულდა შიში იმისა,რომ შეიძლებოდა გავერიყე ყველას და როგორც კეთროვანი ისე შემოეხედათ ჩემთვის.ჩემში ცოცხლობდა არსება,რომელიც ჩემით არსებობდა და მე არ მქონდა უფლება მასზე უარი მეთქვა. მე უკვე მიყვარდა ის,წარმოვიდგინე როგორ იტირებდა,როგორ ჩავიკრავდი გულში და მიყუჩდებოდა ჩემი სითბოთი გამთბარი...როგორ ვუმღერებდი ძილის წინ.. როგორ ვაჭმევდი,როგორ დავბანდი,მესმოდა დედა როგორ დამიძახებდა.. ჩემი პატარა.. როგორ შევისუნთქავდი მის საოცარ და განუმეორებელ სურნელს.. ვიდექი მუხლებზე და ვტიროდი.. ვტიროდი სიხარულით და ბედნიერებით..
-მე არ მეშინია მამაო!-წამოვიძახე და მოძღვარს ხელზე ვემთხვიე-მადლობა მამაო! თქვენ მე გადამარჩინეთ,ჩემი შვილი გადაარჩინეთ!..
-მადლობა უფალს,შვილო!.. უფალმა მოგიყვანა აქ და მისი სათქმელი მათქმევინა მე.-მამაო წამოდგა და წამოდგომაში დამეხმარა.-სანთელი აანთე მიდი და მე რამოდენიმე ლოცვის პატარა ბროშურებს გამოგიტან,სახლში წაიღე და წაიკითხე.-მითხრა ღიმილით.ტაძრიდან რომ გამოვედი კარგა დაბნელებულიყო.ტაქსი გავაჩერე და სახლში წავედი...
იმ ღამით მშვიდად მეძინა ემოციებიდან დაცლილს და ტირილით დაღლილს.
დილით მაღვიძარამ გამაღვიძა.სასწავლებელში უნდა წავსულიყავი.. მუცელზე ხელი მოვისვი-დილა მშვიდობისა დეე!მაპატიე გუშინ თუ შეგაშინე ჩემო პატარავ,როგორ მიხარიხარ ხომ იცი,ხომ ხვდები ამას?მიყვარხარ ჩემო ბუსუნა..ჩემო პატარა ანგელოზო..უკევ ერთი სული მაქვს როდის დაგინახავ,როდის მოგეფერები.. ძალიან,ძალიან მიყვარხარ და ჩვენ ერთად ძალიან ბედნიერები ვიქნებით.ყველაფერს გავაკეთებ ამისთვის ჩემო პატარავ!.. ახლა დედიკო უნდა ადგეს,ჩაიცვას და სასწავლებელში უნდა წავიდეს,ძალიან ბევრი სამეცადინო მაქვს და ძალიან გთხოვ არ გამაწვალო კაი დე?-ველაპარაკებოდი ჩემს წიაღში ჩემსავე სისხლსა და ხორცს ჩემს შვილს.ლექსო დამიდგა თვალწინ.რა ბედნიერი ვიქნებოდი ეს სიხარული ერთად რომ განგვეცადა,მაგრამ მას უკვე ჰყავდა ოჯახი და არ ვაპირებდი მის ცხოვრებაში ჩარევას,მისი ოჯახის არევას..მაინც მინდოდა,უბრალოდ გამეგო მის შესახებ რაიმე,მაგრამ ნანულისთან მისვლის მეშინოდა,კიდე გაბრო რომ დამხვედროდა ვერ გადავიტანდი მის დამპალ საქციელებს.
დღეები ერთმანეთს მისდევდა.ვცდილობდი არ მენერვიულა ბავშვის ხათრით მაინც,მაგრამ მაინც ვერ ვაღწევდი ბურდულზე ფიქრს და დარდ თავს.გადავწყვიტე სახლში მივსულიყავი და ნანული მენახა.
ჭიშკართან რეზო დამხვდა ისევ.
-გამარჯობა რეზო ძია!-მივესალმე მხიარულად.
-გაგიმარჯოს ჩემო კარგო!-მომცა ომახიანი ხმით სალამი რეზომ.
-თუ იცი ნანული დეიდა სახლში მარტოა?ხომ არავინაა ნანულის გარდა?
-მარტოა კი,არავინ არ მოდის კარგა ხანია უკვე-მითხრა და მძიმედ ამოიღვნეშა.გული ამტკივდა.
-კარგი,შემოვალ მაშინ,ვნახო მინდა ნანული.
-კი შვილო შემოდი.-ეზო ფეხის თრევით გავიარე და კარზე დავაკაკუნე.ცოტა ხნაში კარში წინსაფრიანი ნანული გამოჩნდა.ჩემს დანახვაზე სიიხარულისგან შეიცხადა.
-ანა,მოდი,მოდი.. როგორ ხარ? შენზე ვნერვიულობდი ძალიან.
-კარგად ვარ,მადლობა!თავად როგორ ხარ?-სახლში შევედი და მეტკინა უ-ალექსანდრე-ობა.
-მე არამიშავს შვილო.შენ როგორ ხარ,იმ დღეს ისე განერვიულებული წახვედი..შენზე დარდი მკლავდა.
-ალექსანდრეზე ხომ არაფერი გაგიგიათ?-ვკითხე და პასუხის მოლოდინში სუნტქვა შევიკარი.
-სამი დღის წინ ველაპარაკე ბიძამისს,თვეში ერთხელ მირეკავს,სახლს რომ ვუვლი ფულს მიგზავნიან და მაგიტომ დარეკა.ვკითხე ალექსანდრე როგორაა როდის ჩამოდისთქო,მიპასუხა კარგადაა და საქართველოში ჩამოსვლას ვერ მოახერხებს კარგა ხანს,ძალიან დაკავებულიაო.-მითხრა ნანულიმ დათრგუნული ხმით.სუნთქვა დამავიწყდა ამის მოსმენისას.ამეწვა შიგნით ყველაფერი.გული გაჩერდა მგონი.სისხლი კაპილერებში დაგროვდა და საცაა გასკდებოდა.ყელში ბურთი მომაწვა,რომელიც ჩემს დახრჩობას ლამობდა.-ანა,ვიცი თქვენს შორი რაღაც რომ ხდებოდა და ვიცი რომ ცუდათ ხარ მის გამო-თქვა ნანულიმ და მზრუნველად ჩამომისვა მკლავზე ხელი-არ ვიცი რა ეტაკა ალექსანდრე...
-არაფერია!-წამოვიძახე უცებ,არ დავამთავრებინე სათქმელი-მას ასე სურდა,თუ ასე უნდოდა კარგად იყოს.მე აღარ შევახსენებ თავს.ნახვამდის ნანული დეიდა.-არ მახსოვს როგორ გადმოვედი ეზოდან...თავისით დამეწყო ღრმა სუნთქვა ქოშინის მსგავსი.. ცრემლებიც თავისით შეუერთდა ამ სუნთქვას და სახლში მისვლამდე ასე ვიყავი.
აზრმმა გამიელვა თავში.. საქართველოდან უნდა წავიდე,სადღაც შორს,გადავიკარგო ძალიან შორს და იქ უნდა დავიწყო ახალი ცხოვრება ჩემს შვილთან ერთად!...
