12 თავი.
ჩემი საყვარელი მწერალი ნოდარ დუმბაზე ამბობს:"ადამიანი ტაძრის კედელზე მოხატული ფრესკა არ არის, რომ ერთ განზომილებაში უმზირო, ან მოშალო... მას ირგვლივ უნდა შემოუარო და იმ მხრიდან უმზირო საიდანაც ლამაზია".
ბურდულმა მისი ლამაზი სამყარო დამანახა,მისი მეორე ცხოვრების წესი.ამით მიმახვედრა,რომ მისთვის სულერთი არ ვიყავი.
დაკვრას მორჩა,იქ მყოფმა საზოგადოებამ ოვაციებით აღნიშნეს მისი შესრულების მაღალი ხარისხი.მეც ვუკრავდი ტაშს და ჩემკენ მომავალ მომღიმარ ბურდულს თვალს არ ვაშორებდი.
-ბრავოოო!ძალიან მაგარია,ძალიან მომეწონა,აღფრთოვანებული ვარ!-შევაქე ალექსანდრე.
-მადლობა,მადლობა..-თავი დახარა და თეთრალურად გადამიხადა მადლობა და ჩემს წინ დაჯდა.-ახლა რას გაუმარჯოს?-მკითხა და ჭიქა დაიკავა ხელში.
-ახლა ხელოვნებას გაუმარჯოს-ვუთხარი და მეც ავწიე ჩემი ჭიქა.
-ქართველებს ხომ სადღეგრძელოები არ გამოგველევა,ამოუწურავად გვაქვს.-მითხრა ღიმილით.-კარგი, ხელოვნებას გაუმარჯოს მაშინ.
-ხელოვნებას და ხელოვან ადამიანებს!-დავუმატე.ჭიქები ერთმანეთს მივუჭახუნეთ და ისევ მოვსვი.ღვინო სასიამოვნო დასალევი
აღმოჩნდა.ერთს მეორე მიჰყვა და საიამოვნოდ მაგრამ არა სასურველას გამაბრუა.კარგა ხანს ვისაუბრეთ,ვიცინეთ,ვიხალისეთ.სახლში გვიან
დავრუნდით,ოღონდ თავისთან წამიყვანა.
-აქ რატომ მოვედით?-ვკითხე როცა მანქანა ეზოში შეიყვანა.
-ესეც შენი სახლია!ჩემი ცოლი რომ გახდები მთავარი დიასახლისი შენ იქნები!-მითხრა ღიმილით.
-ანუ ცოლობას მთავაზობ?
-ჯერ არა! მაგრამ მაქვს გეგმაში..-გამომხედა ლოყაზე მსუბუქად მიჩქმიტა.
-და მე არ მეკითხები რა მაქვს გეგმაში?-ვკითხე ღიმილით.
-ნწ! არა,არ გეკითხები..
-არ გავხდები შენი ცოლი.. სულ ნერვები მექნება მერე დაწყვეტილი.-ვუთხარი გაბუსულმა.
-ხო არა?!-გამიღიმა.
-დიახაც!ვიფიქრებ რომ სულ მღალატობ და ერთობი ისევ შენს ლამაზმანებთან.-შევატყე ფერები გადაუვიდა სახეზე.
-ჰოო ღალატი ცუდია ძალიან..-თავისთვის უფრო ჩაილაპარაკა ვიდრე ჩემთვის.
-სიმართლე რაც არ უნდა მწარე იყოს მირჩევნია ვიცოდე,ვიდრე ტყულით ვიჯერებდე თავს.
-ჰო,მაგრამ ბევრს ტკბილი ტყუილი ურჩევნია მწარე სიმართლეს.-მითხრა და ძრავა ჩააქრო.
-მე არ მივეკუთვნები მაგ კატეგორიას.-მოვუჭერი მოკლედ.რატომღაც წამით ჩაფირდა და მანქანიდან გადავიდა.
-სად გირჩევნია,შენს ოთახში დაიძინებ თუ ჩემთან?-გაეღიმა.
-რათქმა უნდა შენთან!-ვუთხარი ხუმრობით მაგრამ სერიოზული ტონით.უცებ ღიმილი შეწყვიტა.მის რექციაზე გამეცინა.-კაი ხო ნუ იძაბები,არ გივარდები ოთახში. ბავშვობიდან ვერ ვიტან ძალადობას!..ასე რომ ნუ გეშინია.
-სიამოვნებით მიგიღებდი ჩემს ოთახში-მითხრა ისე რომ სახის გაოცებული ნაკვთები არ შეცვლია,ახლოს მოვიდა და კოცნა სცადა მაგრამ თავი გვერდზე გავწიე.
-მართალია,ცოტა ნასვამი ვარ,მაგრამ ზუსტად ვიცი,რომ ახლა არა... ახლა არ შემიძლია..-ვთქვი ჩურჩულით.
-ნუ გეშინია ჩემი-ხმა შეცვლოდა.
-არ მეშინია.. ლექსო გთხოვ! დამეხსენი..-ცოტაც და ავტირდებოდი.
-კარგი! წადი შენს ოთახში.დილით გნახავ.-მითხრა ცივად და სახლში შევიდა.უკან გავყევი და ფეხაკრებით გავიარე ჩემი ოთახისკენ მიმავალი გზა.ბურდულის საძინებელი ჩემი ოთახის გვრდით აღმოჩნდა.სანამ შევიდოდა მომიხედა ცალყბად ჩაიცინა და კარს იქით გაუჩინარდა..
დილით მზის სხივმა მომანათა სახეზე და კარგი შეგრძნებით გამეღვიძა,მაგრამ უცებ გამახსენდა,რომ სასწავლებელში ვიყავი წასასვლელი და გიჟივით წამოვვარდი.
-მაგვიანდება ჯანდაბა!-წამოვიძახე განერვიულებულმა,მერე კაბას დავავლე ხელი ჩასაცმელად-ფუ ამის!.. ამ კაბით როგორ წავალ..-ვთქვი გაბრაზებულმა და კაბა ისევ საწოლზე მივაგდე.-უი აქ ტანსაცმელები ხომ დავტოვე-გამახსენდა უცებ და კარადას მივვარდი.შავი ჩანთა ამოულაგებლად დამხვდა იქ.უცებ რაც მომხვდა ხელში ჩავიცვი და ოთახიდან სასწრაფოდ გავედი.ბურდულის საძინებლის კარი ცოტაზე ღიად იყო დარჩენილი.ვიფიქრე გავაფრთხილებ,რომ მივდივარ მეთქი და კარზე დასაკაკუნებლად მოვემზადე,მაგრამ ხელი ჰაერში გამიჩერდა.ლექსო ესპანურად ტელეფონზე ლაპარაკობდა და ღიად დარცენილი კარიდან კარგად მესმოდა მისი ნათქვამი ყოველი სიტყვა."ბავშვი როგორ არის?" ეკითხებოდა ვიღაცას ყურმილში. "რაო რას ამბობს მომენატრა მამიკოვო?"წარმოსთქვა მოწყენილი ხმით. "შენ როგორ ხარ?".. მეტის მოცდას არ ვაპირებდი ისედაც ცუდათ ვიქცეოდი სხვის საუბარს რომ ვისმენდი,თან საფიქრალში ჩავვარდი მონასმენის გამო.თუმცა მალევე გადამავიწყდა,არ მივაქციე ყურადღება,რატომღაც.კარზე ფრთხილად დავაკაკუნე.. "კარგი,მერე დაგირეკავ" დაასრულა საუბარი ბურდულმა და თან კარიც გააღო.
-უკვე გაიღვიძე?-მკითხა დაბნეული ღიმილით.
-კი გავიღვიძე და გავდივარ უკვე.მაგვიანდება,არ შეგაწუხებდი,მაგრამ ჩავთვალე რომ უნდა გამეფრთხილებინე.
-მე კარგა ხანია მღვიძავს უკვე,მეგობრები მოვიკითხე და ლაპარაკს შევყევი.-წამით შეჩერდა,მერე მითხრა- დაიცა და მე გაგიყვან უცებ.
-არ მინდა შეგაწუხო ალექსანდრე.-მართლა მომერიდა.
-არ ვწუხდები!-მითხრა და კარი გამოიხურა.-ტანსაცმელები წამოღებული გქონდა?-მკითხა ღიმილით.
-არა აქ მქონდა დატოვებული ყოველი შემთხვევისთვის-გამეღიმა.
-წინდახედული მყევხარ!
-აბა,აბა!
-დღეს მუშაობ ხო?
-კი,კი აუცილებლად.
-ასე მნიშვნელოვანია ეგ სამსახური?
-"ეგ" არა,სამსახურია მნიშვნელოვანი ჩემთვის,ჩემი შემოსავალი რომ მაქვს მშვიდად ვარ.
-ჰო ეგ მართლა კარგია.. -მითხრა და სასწავლებელში მისვლამდე გზაში ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია.მანქანიდან გადმოსვლის დროს ხელზე მომიჭირა ხელი და ღიმილით მითხრა-არ მაკოცებ?
-კარგი,გაკოცებ,მაიტა ლოყა-ვუთხარი სიცილით.
-აჰაა!-ლოყა გამომიწია და ხმაურიანი კოცნით ვაკოცე.ახლად ამიწვერილმა წვერმა ტუჩები დამიჩხუნა და საიამოვნოდ დამიარა ტანში.-ჩემი გოგო!-გამიღიმა და კმაყოფილი სახით გადმოვედი მანქანიდან. ლექცია დაწყებული დამიხვდა,უკევ მეორედ დავიგვიანე,საშინლად ვუბრაზდებოდი ჩემს თავს.მთელი გულმოდგინებით ჩავიძირე ლექციების ტბაში.
სასწავლებლიდან ბიბლიოთეკაში წავედი,კოლოქვიუმი მქონდა მეორე დღისთვის მოსამზადებელი და ძალიან კარგად უნდა მემეცადინა მარალი შეფასება უნდა მიმეღო ლექტორისგან აუცილებლად.
საღამომდე დავყავი იქ,მერე სახლში ავირბინე,გამოვიცვალე და კლუბისკენ გავქანდი.
-ანუშკი როგორ ხარ გოგო?!-მხიარულად მომესალმა შოთი.
-ჯულიეტას ვახლავარ!-არ ჩამორჩა ტატო.ლაშამ მხოლოდ ხელის აწვით მომაგება სალამი,ლანამ გადამკოცნა.
-რა იყო,ავღადავდით?-ვკითხე ტატოს ღიმილით.
-ნუ რას ვიზამთ,ვერ ვიტევ იუმორს ვერა!-გაეცინა თავის ნათქვამზე.
-რა ხდება შენკენ?-ჩაგვერთო შოთი.
-აიი ყველაფერი მაგრადაა!-ვთქვი გაბადრული სახით.-მერე მოგიყვებით,ახლა წავალ გამოვიცვლი თორემ შემოდის ხალხი უკვე.დღეს მიმტანი ვარ თუ ბარმენი?ხომ არაფერი შეცვლილა?-ვიკითხე და თან გასასვლელად მოვემზადე.
-დღეს რაღაც წვეულებაა დაგეგმილი აქ,ვირაც ფართის აკეთებს და აქტიური მიმტანები უფრო დაგვჭირდება.-მიპასუხა ბარმენმა.
-okay!არის უფროსო.-მხირულად წავედი გასახდელი ოთახისკენ,გამოვიცვალე და დარბაზში რომ დავბრუბდი,ბურდული მოსული დამიხვდა უკვე.თავის მაგიდასთან იჯდა ლამაზმანთან ერთად და ჩეული ჩვეულებით აბოლებდა სიგარეტს.-გული ჩამიკვდა,სული მეტკინა,სუნთქვა დამიმძიმდა,კაპილარები დამებერა.ჩემს დანახვაზე ფეხზე ადგა,სიგარეტი საფერფლეში დატოვა და ჩემკენ წამოვიდა.
-ტყუილად ბრაზობ!-მითხრა ღიმილით და ლოყაზე ჩამომისვა ხელი,ინსტიქტურად თავი უკან გავწიე,კოპები შევყარე და ისე შევხედე.
-"კუზიანს სამარის მეტი არაფერი გაასწორებს"-ვუთხარი და ცინიკურად გამეღიმა.
-"ეჭვიანობა-ეს მატყუარა გრძნობაა. შენ არ ეჭვიანობ, შენ გეშინია დაკარგვის. მაგრამ ნუ გეშინია,ეს უაზრობაა"..ბრძენებს უთქვამთ ასე-მითხრა ღიმილით და ნიკაპზე მომკიდა ხელი.თვალებში ჩამხედა.
-იოლად გეხერხება თავის დაძვრენა,ბატონო ალექსანდრე მაგრამ მე ვერ გამაცურებ.-ვუთხარი ნიშნის მოგებით.
-მეგობარია მხოლოდ ის გოგო საქმიანი შეხვედრა გვაქვს და ნუ იბუსები რაა.-ისევ იღიმოდა.ნერვებზე თამაშობდა.
-კარგი,კარგი.. იყოს მეგობარი.და საინტერესოა როგორ დამთავრდება ეგ საქმიანი შეხვედრა,რომლის საწოლში მოაწრეთ ხელს კონტრაქტს ნეტავ?რამეს ხომ არ შეუკვეთავთ?-ვკითხე წარბგაუხსნელად.არც ის მინდოდა ძალიან რომ დამტყობოდა ეჭვიანობა,და არც ის მინდოდა სულელად ჩავეთვალე.
-არ მენდობი ხო?
-რას შეუკვეთავ?-გავუმეორე კითხვა მკაცრად.მისი შეკითხვა თითქოს არ გამიგია.
-ვისკი მომიტანე,იცი რომელიც-მიპასუხა თვითონაც მკაცრად და მაგიდისკენ შებრუნდა.გულზე გაბერილი წამოვედი,ბარმენმა შეკვეთა მომცა და უკან,ბურდულისკენ წავედი.კლუბში მუსიკის ხმისგან იატაკს ზანზარი განქონდა.ლექსო და ლამაზმანი გვერდიგვერდ ისხდნენ და მუსუკის ხმას რომ არ დაეხშო მათი ლაპარაკი ერთმანეთს ყურში გადალაპარაკებით ესაუბრებოდნენ.სისხლი ამიდუღდა,ვიგრძენი ტვინი როგორ მიაწვა თავის ქალას და როგორ მომინდა ორივე მიმეხრჩო იქვე,ხელის აუკანკალებლად.ვისკიანი ჭიქა მაგიდაზე დავდე,ქალმა გამომხედა.
-მე რომი მომიტანე ყინულით!ოღონდ სწრაფად-ლამის იყვირა ისე ხმამაღლა მითხრა და ისევ ლექსოს მიუბრუნდა ყურში სალაპარაკოდ.ბურდულს თვალი არ მოუშორებია ჩემთვის,უცნაური მალული ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე. შეკვეთა მასაც მივართვი.მადლობა გადამიხადა და უკა მოუხედავად გამოვბრუნდი.მინდოდა ბურდული გამეღიზიანებიანა და მოცეკვავე ხალხს შევუერთდი,მუსიკას ტანი ავაყოლე და ცეკვა დავიწყე,პარტნიორიც ავიკიდე უცებ,თან ორი ერთად.თამამად დამადო ერთმა ხელი თეძოზე,მერე ნელნელა დაბლა ჩააცურა და მიჩქმიტა. ნაძალადევი ღიმილით გავინთავისუფლე ჩემი საჯდომი მისი ბინძური და ბილწი ხელიდან.ნელნელა,ცეკვა ცეკვით გავშორდი იქაურობას.არ ვიცი ლექსო მხედავდა თუ არა.ტუალეტისკენ წავედი,რადგან მინდოდა ცივი წყალი შემესხა სახეზე,რომ ბურდულისგან გამოწვეული სიბრაზე ჩამომებანა და უადგილოდ ხელების ფათურის უსიამოვნო შეგრძნება გამემშრალებინა.
ქალების და კაცების საპირფარეშოს გასახდელი ოთახი ყოფდა.გასახდელ ოთახს რომ მივუახლოვდი,უცებ ვიღაცამ პირზე ამაფარა ხელი და უკან სვლით კაცების ტუალეტში შემათრია.აზრზე ვერ მოვედი რა ხდებოდა,ისე დამეძგერა კისერში და სველი,დორბლიანი ტუჩებით კოცნა დამიწყო.მის სახეს ვერ ვხედავდი რადგან თავი ჩარგული ჰქონდა ჩემს კისერში და ცდილობდა გულმკერდეზე გადასულიყო საკოცნელად. ცალი ხელი პირზე ჰქონდა აფარებული და მთელი ძალით კედეზე მაკრავდა.დაბნეულობისგან ფიქრის უნარი დავკარგე,რომ თავი გადამერჩინა.. უწყლოდ დარჩენილი თევზივით ვფართხალებდი,ვიგუდებოდი უჰაერობისგან და მისი დორბლიანი შეხებისგან.უცებ თავი აწია და საზიზღარი ღიმილიანი სახით შემომხედა.ჩემს წინ ის ადამინი იდგა,როემლსაც რამოდენიმე წუთის წინ თამამად ვეცეკვებოდი.ცხოველური ნდომა ჩასდგომოდა ალკოჰოლისგან გაბრუებულ გამოხედვაში და ცდილობდა სისრულეში მოეყვანა მისი სურვილი.ცალი ხელით ქამრის შეხსნა დაიწყო,თან პირიდან ხელს არ მაცილებდა.მერე ჩემი შარვლის ღილებს წვდა.
-კარგად გავერთობით,პატარავ-მითხრა და ისევ მწვდა ყელზე საკოცნელად.თავის დასაცავად ხელების ქნევა დავიწყე,მაგრამ ვერაფერს გავხდი.ვერაფერს გრძნობდა.მოგუდული ხმით ვკიოდი,მაგრამ ჩემი ხმა მხოლოდ მე მესმოდა.კარი ჩაკეტილი იყო,დარბაზში მუსიკა ბოლო ხმაზე უკრავდა და ჩემსას ვერავინ ვერ გაიგებდა ვერაფერს.თვალებ დაქაჩულმა მოვავლე თვალი იქაურობას იქნება რაიმე მომხვედროდა ხელში და თავში ჩამერტყა,მაგრამ ვერაფერი შევნიშნა ახლომახლო მსგავსი.. შარვალი შემიხსნა და ხელის ჩაცურება მოინდომა,სიმწრისგან ვტიროდი,მგონი სისხლიანი ცრემლებით.როგორრაც მოვიფიქრე და მუხლი ამოვარტყი ქვემოდან მის "საამაყო" ადგილს,შარვალში ცაცურებული ხელი თავის ნატკივარ ადგილას დაიდო და ტკივილი და გამწარება აეღბეჭდა სახეზე.პირზე აფარებული ხელიც მომაშორა და ჩაიკეცა.
-შენ ბ*ზო!-დამიღრიალა და სანამ გონს მოვეგე წამოხტა.კარებს მივვარდი,მაგრამ გამოღება ვერ მოვასწარი თმებში მწვდა,მომაბრუნა და სახეში გამარტყა.წონასწორობა ვერ დავიცავი,თავი ხელის საბან ნიჟარას ჩამოვარტყი და გონება დავკარგე.
ყურთასმენას რაღაც წრიპინი ჩაწვდა,მძიმედ გავახილე თვალები,მხოლოდ ბურუსს ვხედავდი ირგვლივ.თავს ვერ ვამოძრავებდი,მარტო თვალებს ვაცეცებდი უმისამართოდ... არ მინდოდა,მაგრამ თვალები თავისით დამეხუჭა და სიჩუმეში ჩავიძირე.
არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე,მერე ისევ დამიბრუნდა თვალების გახელის ინსტიქტი.ბურუსით გახვეულ სივრცეში ბურდულის სახე გამოჩნდა,თითქოს სადღაც შორიდან მიყურებდა,მხედველობა დავძაბე,თვალები გავაფართოვე,თითქოს ასე უფრო სწრაფად დაიწმინდებოდა ბინდი.ლექსომ ახლოს მოწია სახე,უკვე კარგად ვხედავდი მას,ადამიანის ფერი არ ედო,თვალებს დასიებული და წვერ გაუპარსავი იყო.შემეშინდა რომ შევხედე,ასეთი არასოდეს მენახა.
-რა ხდება?-ვკითხე ძლივს და საშინელი ტკივილი ვიგრძენი პირის გაღებისას.
-ახლა კარგად ხარ,დამშვიდდი,ყველაფერი კარგად იქნება.-მითხრა ბურდულმა სიბრალულით სავსე ხმით და შუბლზე მაკოცა...
