11 თავი.
ალბათ ყველას განგიცდიათ მოულოდნელი სიხარული და გეცოდინებათ,თუ როგორი საიამოვნო შეგრძნებაა ის.
ამ სასიამოვნო შეგრძნების ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი ახლა მეც,ვუყურებდი მომღიმარ ბურდულს და გული ყელში მებჯინებოდა ბედნიერებისგან.
-როგორ ხარ ანა?!-მკითხა თბილი ხმით და საწოლზე ჩამოჯდა.იმედი მქონდა როცა მნახავდა გადამეხვეოდა და გულში ჩამიკრავდა,მაგრამ მხოლოდ მომიკითხა.მეწყინა და ავენთე.
-ძალიან კარგად ვარ,ცუდათ რატომ უნდა ვიყო?-ვუთხარი კოპებ შეყრილმა.
-აუცილებელი იყო ჩემი წასვლა,ვიცი რომ ბრაზობ.
-სადაც გინდა იქ წადი ალექსანდრე,მე არ მაინტერესებს.
-წავედი კიდეც,და ძალიანაც გაინტერესებს სად ვიყავი.ვიცი!
-ახლა რაღატო მოხვედი აქ?-ვკითხე და ლოგინიდან ავდექი.იქვე თბილი სვიტერი მქონდა და გადავიცვი.
-ვიცოდი,რომ გენატრებოდი!-მენატრებოდიო კი არა,გენატრებოდიო.წამოვხურდი სახეზე სიბრაზისგან.
-ძალიან დიდი წარმოდგენა გაქვს შენს თავზე ლექსო.-ვუთხარი და თვალებში მივაჩერდი.
-მოდი ჩემთან!-ცალი ხელი გამომიწოდა და თან მიღიმოდა.მუხლებში სისუსტე ვიგრძენი.-მოდი,მოდი!
-დიდად დამავალებ თუ წახვალ-მივახალე ცივად და ოთახიდან გასვლა დავაპირე.
-ანა!-დაჭექა მისმა ხმამ.ადგილზე გავშეშდი და მხრები ავიწურე.-მობრუნდი!-მითხრა იგივე ტონალობით.როცა თბილად მექცეოდა მავიწყდებოდა,რომ ის კრიმინალია,ის საშიში ადამიანია,ჩემს სიამაყეს და სიჯიუტეს როცა ვანიჭებდი უპირატესობას,მაშინაც მავიწყდებოდა.
მაგრამ მისი მრისხანე თვალები და მკაცრი ხმა,მახსენებდა მის "წოდებას".
მისკენ მოვტრიალდი.არ ვიცი რას ვგრძნობდი იმ წუთას,ერთი სახელი არ მოეძებნება იმ შეგრძნებას,მას რომ შევხედე.მძულდა,მეზიზღებოდა,მეშინოდა,მიყვარდა,მინდოდა,სურვილს მიღძრავდა.. ყველაფერი ერთად არეულიყო.მინდოდა მივვარდნილიყავი,სახეში გამერტყა,მელანძღა,მეყვირა მისთვის და თან მინდოდა მეკოცნა,მეკოცნა ისე,როგორც თვითონ მკოცნიდა და მპარავდა პირველ კოცნას,გიჟურად და ველურის მსგავსად.
-მომიახლოვდი!-მითხრა და ფეხზე წამოდგა.ნაბიჯი გადავდგი მისკენ,მეგონა ძვლები გაგომეცალა საერთოდ და ჩემი სხეული უძვლოდ დარჩენილი საცაა იატაკზე გაიშხლართება მეთქი.ძალა მეცლებოდა რამდენადაც ვუახლოვდებოდი.შემეცოდა ჩემი თავი,ასე უსუსურად რომ ვგრძნობდი,და ამის გამო ზიზღის გრძნობა გამიჩნდა საკუთარი თავის მიმართ.მის წინ გავჩერდი.დახრილი თავი ხელით ამიწია და თვალებში ჩამხედა.-მომენატრე ძალიან და შენს გამო დავბრუნდი.
-შეგეძლო არ დაბრუნებულიყავი-ენა ვერ გავაჩერე მაინც,მინდოდა სიბრაზე გადმომენთხია,მინდოდა ცოდნოდა როგორ მტკიოდა უმისობა,როგორ მენატრებოდა და როგორ ვტიროდი ძილის წინ.-შენთვის არავინ არ ვარ მაინც!
-ვინ გითხრა სულელო?-მკითხა ღიმილით.
-შენ!.. შენ თვითონ მითხარი,ისე წახვედი არაფერი გითქვამს,არადა წასვლამდე ვითომ ყველაფერი ვიყავი შენი.მაგრამ ანდაზა "ტყუილს მოკლე ფეხები აქვსო" მართალი აღმოჩნდა..
-მითხარი რომ გენატრებოდი.-მითხრა ისე,რომ არც მიუქცევია ყურადღება ჩემს ნათქვამზე.
-მენატრებოდი ალექსანდრე,თან ძალიან.
-ვიცი,რომ ტიროდი ძილის წინ.-თვალები გამიფართოვდა და ამიწყლიანდა."საიდან?"შუბლზე დამეწერა ეს კითხვა.გაეღიმა.-მინდა,რომ მაკოცო,აი ისე,როგორაც გახსენდებოდა ჩემი კოცნა.-ეს ადამიანი ტვინში მიზის,ჩემს ფიქრებს კითხულობს,გავიფიქრე და ლოყაზე გაოცებისგან გაჟღენთილი მლაშე სითხე დამედინა.
-არც იოცნებო!-გამოვცერი კბილებში,არ გავიტეხე იხტიბარი,რადგან ძალიან შემრცხვა ჩემს ნაფიქრს რომ მიმიხვდა.
-მე არ ვოცნებობ ანა არასოდეს,მე ვმოქმედებ!-მითხრა და ისევ ისე,ველურივით დამაცხრა ბაგეზე.მეგონა დენმა დამარტყა,ისე დამიარა თხემიდან ტერფამდე მისმა კოცნამ.ცხელი და ვნებიანი ტუჩებით მიკოცნიდა ბაგეებს და ფრთხილად მიცურებდა მაისურის ქვეშ ხელს.ვერ ვეწინააღმდეგებოდი,ავყევი მეც მის გიჟურ ამბორს,ვხვდეობოდი რომ უნდა გავჩერებულიყავი,მაგრამ ძალა არ მქონდა.მისი ხელები ჩემს ზურგს თამამად ეფერებოდნენ.ბოლო ძალა მოვიკრიბე და მოვშორდი მის ბაგეებს,ხელებიც მოვიშორე მისი.ორივენი მძიმედ და ჩქარა ვსუნთქავდით.
-არ გინდა გთხოვ!-მუდარა ჩამიდგა თვალებში.
-მინდა ჩემი რომ გახდე!-მიჩურჩულა და ვნება ჩამდგარი თვალები შემომანათა.
-ახლა არა გეხვეწები.. ასე არ მინდა,არ შემიძლია..გამიგე.-ამიკანკალდა ხმა.თითქოს ჩაცხრა,ჩამშვიდდა,ალბათ მიმიხვდა თავშეკავების მიზეზს.
-კარგი,როგორც შენ გინდა.-მითხრა და ლოყაზე მაკოცა.გვერდებზე შემომხვია ხელი და გულში ჩამიკრა.ვსუნთქავდი ზღვის სურნელს და ნელნელა ტალღები მითრევდნენ მის სიღრმეში.არ ვეძახდი საშველად არავის,საკუთარ თავსაც კი.უფრო და უფრო მივიწევდი სიღრმისკენ და ხარბათ ვისრუტავდი საოცარ სუნს.ლოყა ჩემს თავზე დაედო და ჩუმათ რაღაცას ბუტბუტებდა.გული რომ ვიჯერე ზღვის ჰაერით და ტალღებში ყოფნით,ვუთხარი სასწავლებელში მაგვიანდება თქო.შემომთავაზა მე გაგიყვანო,მაგრამ უარი ვუთხარი.არ მინდოდა ყურადღება მიმექცია იქ ბავშვების.ბურდული ხომ ცნობადი სახე იყო და ჩემი მასთან,სტუდენტების თვალწინ გამოჩენა მითქმა-მოთქმას გამოიწვევდა და ეს არ მინდოდა.
-კარგი,მაშინ საღამოს ერთად წავიდეთ,ერთი ადგილი უნდა გაჩვენო.
-საღამოს ვმუშაობ,შაბათს რომ წავიდეთ არა?
-ეე!სამსახური მოიცდის.მე დაველაპარაკები დავითს.-მითხრა და თვალი ჩამიკრა.დავითის ხსენებაზე ლაშა გამახსენდა და ის რომ დავითიცაა გარეული იმ საქმეში.
-ლექსო რატომ გითვალთვალებენ?-ვკითხე უცებ,დაუგეგმავი და არასასიამოვნო კითხვა.
-ფიქრობენ,რომ ნარკოტიკების გამსაღებელი ვარ ესპანეთიდან საქართველოში და კერძოდ ამ ბიზნესით ვმოღვაწეობ თურმე,ცდილობენ ფაქტზე წამიჭირონ.-მითხრა მშვიდად.
-და შენ ხომ სუფთა ხარ?
-ნარკოტიკების მხრიდან კი.. მაგრამ ბოლომდე სუფთა მაინც არ ვარ..
-უფლება მაქვს ვიცოდე ვინ ხარ?-ვიკითხე და პასუხის მოლოდინში სუნთქვა შევიკარი.
-რა გაინტერესებს ანა?! წარმოდგენა შეგეცვალოს გინდა ჩემზე?-ხმას აუწია ბურდულმა.
-ყველაფერი მაინტერესებს ალექსანდრე,ყველაფერი.-ოდნავ ხმას მეც ავუწიე.
-ყველაფერი რა!.. როგორ ვძარვცვავ მილიონრების სახლებს,წამებში როგორ ვთიშავ სახლის სიგნალიზაციას,როგორ ვხსნი სეიფის კოდებს,როგორ ვიწყობ ჩანთაში დოლარებს და ძვირფასეულობას.როგორ ადვილად შემიძლია ადამიანის მოკვლა და როგორ ადვილად შემიძლია ამაზე არ ვიფიქრო!!.. კიდე რა გაინტერესებს ანა?!-განერვიულებული მიყურებდა.მოსმენილის გამო შოკში ვიყავი,მაგრამ მივხვდი მე მისი არ მეშინოდა,არ მაშინებდა მისი კრიმინალობა.მე ამან უფრო ძალა შემმატა,საკუთარ თავში უფრო მეტი რწმენა აღმოვაჩინე ჩემი თავის მიმართ.მიუხედავად ამ საშინელი ცხოვრებისა რითაც ლექსო ცხოვრობდა,მისი სურვილით მე შევიტანე რაღაც ფერადი,რაღაც ნათელი,რაღაც თბილი..ამას ვგრძნობდი და ვხედავდი.მომინდა ისევ მოვხვეოდი.
-ალექსანდრე!.მე ისეთი მიყვარხარ როგორიც ხარ.-ვუთხარი ჩუმათ და მთელი გრძნობით.მის განერვიულებულ სახეს თბილმა ტალღამ გადაუარა და ზღვა რომელიც მის თვალებში ღელავდა,უცებ ჩადგა..დათბა..
-ჩემი სულელი გოგო.-მითხრა ღიმილით და შუბლზე მაკოცა.-მიდი ჩაიცვი ახლა,თორემ დაგაგვიანდება სასწავლებელში.მე გარეთ გავალ.-ღიმილით და თბილი მზერით გავაცილე ბურდული ოთახიდან. საათს გავხედე,მაგვიანდებოდა.უცებ მოვემზადე და სახლიდან გავვარდი.-ჩაჯექი მე წაგიყვან-გარეთ დამხვდა,მანქანასთან იდგა.აზრი არ ჰქონდა ჩემს სიჯიუტეს არ წაყოლაზე,რადგან უკვე მაგვიანდებოდა.სასწავლებლის წინ რომ გააჩერა მანქანა რათქმა უნდა ყურადღება მიიპყრო.ლოყაზე მიჩქმიტა და ისე დამემშვიდობა.
თვალებით შემჭამეს ცნობისმოყვარეებმა.ლექციაზე დაგვიანებით შევედი,მაგრამ კარგი ლექტორი დამიხვდა და უხერხულ სიტუაციას გადამარჩინა.
საღამომდე დრო სწრაფად გავიდა.ტატოს და შოთის ვახარე ბურდულის დაბრუნება,გაიხარეს ჩემი სიხარულით.დავპირდი საღამოს გნახავთ თქო.
სახლში ლექსო შემოვიდა.
-შენ მე გულს გამიხეთქავ ერთ დღესაც იქნება,შემამზადე მაინც წინდადწინ სანამ შემოხვალ-ვუთხარი სიცილით და კისერზე მოვეხვიე.თვითონაც მომეხვია.
-მე რომ კაბა გაჩუქე ის კაბა ჩაიცვი და წავიდეთ.-მითხრა და კისერში მაკოცა.
-სად მივდივართ?
-კითხვების გარეშე!-თვალი ჩამიკრა.
-კარგი!-გავუღიმე.-ოღონდ გადი ოთახიდან.
-ვიქნები!
-არააა!! არ ჩავიცვამ აბა..
-ჩაიცვამ!მიდი მოიტანე კაბა.-კარადიდან კოლოფი გამოვიღე რომელშიც კაბა იდო.-მიდი ჩაიცვი.
-ჯერ უნდა ვიბანავო და დამტოვე რაა!..
-მე არაფერ ხელს არ გიშლი. მიდი დროზე,ტყუილად ნუ გაგყავს დრო.-არ აპირებდა ოთახიდან გასვლას,ფანჯარასთან დადგა და ისე მიყურებდა,რაღაც შიშმა გამკრა.კარადა გამოვაღე,პირსახოცი ავიღე,უჯრიდან ბურდულისგან შეუმჩნევლად ჩემი "თეთრეული" პირსახოში შევმალე,მერე ყუთს თავი გადავაძვრე,კაბას დავტაცე ხელი და აბაზანისკენ გავიქეცი.-ოხ! მაინც დამიძვერი ხელიდან ხო?-გამომძახა ლექსომ სიცილით.კარი ჩავკეტე შიგნიდან და შხაპის ქვეშ დავდექი,მანამ ვიდექი სანამ კარზე არ მომიკაკუნა.-გამოხვალ თუ მივაყუდო ეს კარი გვერდზე?
-ხუთი წუთიც და მზად ვარ!-გამოვძახე და პირსახოცი მოვიხვიე.სწრაფად გავმშრალდი და ჩავიცვი,შემეშინდა მართლა არ გაეღო კარები. თმები გავიშრე მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და გამოვედი.-მზად ვარ,წავედით?
-ძალიან ლამაზი ხარ!-მითხრა ანთებული თვალებით.ქათინაურმა სახე და ყურები ამიხურა ერთიანად.
-მადლობა.ძალიან ლამაზი კაბაა და ძალიან მომწონს!-ვუთხარი და გრძელ სარკეში თვალი შევავლე ჩემს ანარეკლს.
ახლოს დამიდგა,უკნიდან მომხვია ხელები,მერე ცალი ხელით თავი გვერდზე გადამაწევინა და ყურის ძირში მაკოცა,ნელნელა დაბლა ჩაუყვა,კაბით დაფარული ბეჭი ხელის ნელი მოძრაობით მომიშიშვლა და ფრხილი და თბილი კოცნით მეფერებოდა.-წავიდეთ ლექსო.-ვთქვი ჩურჩულით თვალებ მილულულმა.
-კარგი წავიდეთ.-როგორც იქნა გამანთავისუფლა მისი მკლავებიდან.გზაში შოთის და ტატოს მივწერე,რომ ვერ ვნახავდი საღამოთი.
მანქანა სადგომზე გააჩერა და გადმოვედით.
-სად ვართ?
-პაემანზე!-მითხრა და გამიღიმა.
-პაემანზე?
-ჰო პაემანზე!-გამიმეორა.
-როგორც შეყვარებულები ისე!
-დიახ!-დამიდასტურა.
-სხვანაირი ხარ იცი?კლუბში რომ გავიცანი ბურდული სხვა იყო.
-ჩემში ცვლილება შენი დამსახურებაა.თუმცა ის ბურდულიც აქვეა,მაგრამ როცა შენთან ერთად ვარ გადის ხოლმე გვერდზე.-გავიბადრე მის ნათქვამზე.
ერთ-ერთი კარების შესასვლელში დაცვა "მობრძანდით ბატონო ალექსანდრე"-თი შეეგება ლექსოს.პატარა,წყნარი და თბილი ფერებით გაჯერებული "ჯაზ კლუბი" იყო.ცოცხალი მუსიკა და ჯაზის ჰანგებით სასიამოვნოდ მოწვდა ყურთასმენას.ბევრი ხალხი არ იყო,რამაც ძალიან გამახარა.
-აბა!რას იტყვი?მოგწონს აქაურობა?-მკითხა და სკამი გამოწია,რომ დავმჯდარიყავი.
-კი,ძალიან მომწონს.სიწყნარეა,მშვიდი გარემო და ჯაზი ცოცხალი შესრულებით.ფანტასტიკურია!იცი?ზოგჯერ მგონია ფიქრებს კითხულობ.-ვუთხარი ღიმილით.
-მიხარია,თუ მოგეწონა აქაურობა.ფიქრებს კი,ნამდვილად ვკითხულობ-თვითონაც გამიღიმა.მიმტანმა მენიუ მოგვაწოდა.მაგრამ არაფერი მინდოდა ბურდულზე მზერის გარდა.როგორც ყოველთვის დღესაც ძალიან სიმპატიური იყო და გულში მეამაყებოდა ასეთი მამაკაცის გვერდში დგომა.-თეთრი თუ წითელი?-მკითხა.
-იყოს თეთრი,ოღონდ ჩემთვის დაბალ პროცენტიანი ალკოჰოლით.
-ცოტა მაღალ პროცენტიანი არაფერს გავნებს დამიჯერე.
-კარგი,დაგიჯერებ.თუმცა ვიცი,რომ მავნებს,რადგან არ მომწონს გაბრუების პროცესი.-ვუთხარი ღიმილით.მიმტანს თეთრი ღვინო და აღმოსავლური დელეკატესები შეუკვეთა.
-აბა თვალი მოავლე აქაურობას რას შეამჩნევ?-მითხრა და გამომცდელი მზერით მომაჩერდა.მხედველობა დავძაბე და იქაურობას დავაკვირდი.რომ ვერაფერი შევნიშნე წინ,მარჯვნივ და მარცხნივ,უკან მოვიხედე და კედელს მივაშტერდი.გაოცებამ და მოულოდნელობამ გული ამიჩუყა.
-ეს რა არის ალექსანდრე?-წამოვიძახე აღტაცებით და ფეხზე ავდექი.გვერდით დამიდგა და კმაყოფილი მიღიმოდა.
-მოგწონს?
-ძალიან..მაგრამ აქ რატომ?..ან საერთოდ რატომ?ან როგორ?-დაბნეულ კითხვებს ვეკითხებოდი და მიშტერებული ვუყურებდი კედელს სადაც ალბათ ოცამდე ზოგი შავ ფანქარში,ზოგი საღებავებში შესრულებული ჩემი პორტრეტები ეკიდა სხვადასხვა სახის გამომეტყველებით.
-მე დაგხატე!-მითხრა მშვიდად.
-ხატავ?!-აღმოჩენა იყო.
-კი როგორც სჩანს.-გაეღიმა.
-ვაიმე ერთ ნახატზე მძინარე ვარ-წამოვიძახე და ნახატისკენ გავიშვირე თითი.ემოციებისგან ამეტირა.-კი,მაგრამ აქ რატომ არის ეს ნახატები?
-ჩემია ეს კლუბი და მომინდა აქ ყოფილო შენი პორტრეტები,მინდოდა ხალხს ენახა ნამდვილი სილამაზე.-ვერ გადმოვცემ სიტყვებით იმ ამაღლებულ შეგრძნებას იმ წუთას რაც მქონდა.
-აღარ ვიცი რა ვთქვა... ძალიან დიდი მადლობა ალექსანდრე.-თუნდაც სიზმარი ყოფილიყო ეს ყველაფერი,მაინც ძალიან ბედნიერი ვიქნებოდი გაღვიძების შემდეგაც,რადგან ასეთი სიზმარი ვნახე,ამას ოცნებაშიც ვერ წარმოვიდგენდი.და ისე ლამაზი იყო ეს ყველაფერი ჯაზის ფონზე,არარეალურიც კი მეგონა.
-არცაა არაფრის თქმა საჭირო.მოდი დავსხდეთ.-მაგიდას მივუჯექი,მაგრამ ისევ ეიმფორიაში ვიყავი,რამოდენიმეჯერ ნახეტებსაც მოვუბრუნდი.
-ასე ძალიან მოგეწონა?
-მაგას კითხვა უნდა?..
-მაშინ შენ გაგიმარჯოს,-თქვა და ჭიქა ჩემკენ გამოწია.
-შენც გაგიმარჯოს-ვუთხარი ღიმილით და ჩემი ჭიქა მისას მსუბუქად შევახე.ცოტა მოვსვი.
ჩვენს მაგიდას შუახანს გადაცილებული, საფეთქელზზე ჭაღარა შეპარული კაცი მოუახლოვდა.ალექსანდრე ფეხზე წამოდგა და ხელის ჩამორთმევით და თბილი მოკითხვით მიესალმა.მოსულმა მე გამომხედა ხელი გამომიწოდა,ვიფიქრე უნდა ჩამომართვასთქო,მაგრამ ჩამორთმევის ნაცვლად ხელზე მეამბორა.გამეღიმა,მის ასეთ მოკრძალებულ და დახვეწილ საქციელზე.
-ეს ბატონი გიორგია,ამ კლუბის ბენდის დამაარსებელი და ჩემი მასწავლებელი.-ღიმილით გამაცნო ბურდულმა ჭაღარ შეპარული კაცი.
-ძალიან სასიამოვნოა ბატონო გიორგი.მე ანა ვარ.-ვუთხარი ღიმილით.
-დაუსწრებლად გიცნობ უკვე.-გამიღიმა,მერე ლექსოს მიუბრუნდა-შენ სულ დაივიწყე ბენდი და ნაწყენი ვარ ამის გამო.-უსაყვედურა მასწავლებელმა ბურდულს.ბენდიო.. ბურდული უკრავს? წამოვიძახე გინებაში და ლექსოს მივაჩერდი კითხვით სავსე თვალებით.
-ვერ ვიცლი სამწუხაროდ,თორემ ხომ იცით როგორ მსიამოვნებს თქვენთან ერთად დაკვრა.-იმართლა თავი.
-ჰოდა იქნებ გამოძებნო თავისუფალი დრო და დავუკრათ ერთად.-უთხრა გიორგიმ-ახლა დაგტოვებთ,ხეს აღარ შეგიშლით.სასიამოვნო საღამოს გატარებას გისურვებთ.-ღიმილით შემომხედა მე.მადლობა გადავუხადეთ და მიმავალ მასწავლებელს თვალი გავაყოლეთ.
-სრულიად სხვა ბურდული!-წამოვიძახე მე.-შენადა ეს ორი კვირა გამქრალი რომ იყავი,რაიმე გარდასახვის ოპერაცია ხომ არ გაგიკეთებია?-ჩემმა შეკითხვამ გულიანად გააცინა.
-არ მოგწონს ასეთი ბურდული?-მკითხა სიცილით.
-როგორ არა,მაგრამ უბრალოდ არ მოველოდი,არ მეგონა ასეთი თუ იყავი.
-შენ ხომ არ მიცნობ!..
-აღმოჩნდა რომ არ გიცნობ თურმე როგორი ხარ სინამდვილეში.
-და როგორია შენი თვალით დანახული ნამდვილი ბურდული.
-ძალიან საყვარელი,დახვეწილი,რომანტიკოსი..თბილი,მოსიყვარულე.. მაგრამ მაინც საშიში.
-ისევ გეშინია ჩემი?
-არ ვფიქრობ მაგაზე,მითუმეტეს ახლა.თუმცა გაგიმხელ,მე შენი შიში ყოველთვის მექნება.. უბრალოდ ესეც იმიტომ,რომ თავიდანვე შენდამი შიშით შემოხვედი ჩემში.. და ეს ასე დარჩება,არ შეიცვლება.არ ვიცი,კარგია თუ არა ეს..
-მოდი დღეს უბრალოდ ნუ იფიქრებ ცუდზე,კარგი?
-კარგი!.
-რამოდენიმე წუთით დაგტოვებ,ბენდთან ერთად დავუკრავ ჩემს საყვარელ კომპოზიციას"People Make The World Go Round"შენ გიძღვნი იცოდე.-მითხრა ღიმილით და წამოდგა.ბედნიერების ღიმილისგან ტუჩებს თავს ვერ ვუყრიდი.ვიფიქრე პიანინოს თუ მიუჯდებოდა,მაგრამ არა!საქსაფონი აიღო ხელში,ბენდის წევრებს რაღაც გადაულაპარაკა,მერე მე გამომხედა და თვალი ჩამიკრა.
მცირე შესავლის შემდეგ ინსტრუმენტს ჩაბერა და ჯადოსნური ჰანგებით აივსო იქაურობა,იმდენად მომწონდა მუსიკა,სიამოვნებისგან ცრემლები მომადგა თვალებზე,თან იმის გააზრება,რომ ბურდული უკრავდა თან ჩემთვის,გულს უფრო მიყუჩებდა.მეშინოდა ბედნიერებისგან ცუდათ არ გავმხდარიყავი...
