10 თავი.
-რა საცოლე,შენ ხომ არ გაგიჟდი?-შევიცხადე.
-კარგი ჰო!არავინ არაა.. უბრალოდ იღებენ ალბათ თავისთვის..-მითხრა ღიმილით.
-იცოდე მეორედ ეგრე არ იხუმრო-ვუთხარი და ვცადე გასასვლელისკენ სრიალით წავსულიყავით.წამომეშველა თვითონაც.
-წამო ანძაზე ავიდეთ..
-არ მინდა,სახლში მირჩევნია.თან სამსახურისთვის უნდა მოვემზადო,თორემ დავითი გადამერევა.
-და ვაბშე რომ შეეშვა მაგ სამსახურს არა?
-არა!მე მომწონს ჩემი შრომით რომ ვშოულობ ფულს.
-ღამის კლუბია და მაგიტო..
-ეს ჩემი ცხოვრებაა და ჩემი საქმეა,სად ვიმუშავებ და სად არა.
-უკეთეს ცხოვრებას გთავაზობ მე..
-აი ეგ არ უნდა გეთქვა ზუსტად-მეწყინა მისი ნათქვამი-არავის შემოთავაზება არ მჭირდება,როგორმე ჩემით მივხედავ ჩემს ცხოვრებას.
-რაც შენ გეხება,უკვე ყველაფერი მეც მეხება!-მითხრა მკაცრად.
-აუ შემეშვი რა! არ მინდა შენთან ლაპარაკი-ვუთხარი და მანქანის კარი გამოვაღე.თქმას აპირებდა რაღაცის მაგრამ ტელეფონმა დაურეკა,დახედა და სანამ უპასუხებდა ზარს,თითქმის მიბრძანა.
-ჩაჯექი მიდი და მოვალ ახლავე!-მეც ჩავჯექი,თვითონ კი მანქანის უკან დადგა ცოტა მოშორებით.ფანჯარა ცოტათი შევაღე,რადგან ვერ ვიტან მანქანის სუნს.სარკიდან დავინახე ბურდული ნერვიულად წევდა სიგარეტს და ემოციურად,ხელის ქნევით ლაპარაკობდა ტელეფონზე.ყური მოვკარი,საუბარი ესპანურ ენაზე იმართებოდა,მაგრამ სიტყვებს კარგად ვერ ვარჩევდი,თან არ მინდოდა ყური დამეგდო.ტელეფონი გათიშა,ერთხანს ასფალტს ჩააშტერდა,მერე რაღაც ჩაილაპარაკა და მანქანისკენ წამოვიდა.სახეზე აშკარად განერვიულება ეტყობოდა.მთელი გზა არც ერთს არ ამოგვიღია ხმა.თავის სახლთან გააჩერა მანქანა და შეცვლილი ხმით მითხრა-მიდი შენ მოემზადე და მე გამოგივლი მერე.
-არ მინდა გამოვლა,ჩემით წავალ.-არაფერი უთქვამს.კარი მივუხურე და ეზოში შევედი,თვითონ კი მანქანა ელვის სისწრაფით მოსწყვიტა ადგილს.სახლში შესულს ნანული შემომეგება ღიმილით.
-მოხვედით უკვე?! ალექსანდრე სად არის?-მკითხა და ჩემს უკან სივრცეს გახედა.
-არ ვიცი,მგონი რაღაც გადაუდებელი საქმე გამოუჩნდა სწრაფად მოუწია წასვლა.-ვაცნობე.
-აა.. კაი არაუშავს,მოვა მალე ალბათ.
-რაღაც მინდა გთხოვოთ.-ვკითხე როდესას პატარა მისაღებ ოთახში შევედით.
-გისმენ შვილო.
-შეგიძლიათ ალექსანდრეზე რაიმე მომიყვეთ?მინდა უკეთ ვიცნობდე.
-მე რა უნდა მოგიყვე შვილო.თვრამეტ წლამდე ჩემს თვალწონ გაიზარდა.მერე უბედური შემთხვევა მოხდა და ბიძამისმა ესპანეთში წაიყვანა ალექსანდრე და მისი და..
-რა უბედური შემთხვევა?-დავინტერესდი.
-ავარიაში მოყვნენ,მთელი ოჯახი და მშობლები დაიღუპა.საჭესთან თვითონ ალექსანდრე იჯდა.-თვალებზე ცრემლი მოადგა ნანულის.
-უი რას მეუბნები,საცოდავები.-დამენანა ყველანი ამხელა ტკივილისთვის.
-ჰოო!საცოდავობის ამბავი იყო აქ,ალექსანდრე ცუდათ იყო მაგის გამო,თავს იდანაშაულებდა,იტანჯებოდა,ფსიქოლოგიური პრობლემები ჰქონდა და ბიძამისმა თავისთან წაიყვანა მერე,პატრონობა თავის თავზე აიღო,ობლად დარჩენილი ბავშვების.თან ის კაცი ოჯახთან ერთად ცხოვრობს იქ და შეძლებულიცაა,სხვადასხვა სახის ბიზნესი ჰქონია იქ თურმე.. ალექსანდრეზე მხოლოდ ის ვიცი იქ წასვლის შემდეგ მკურნალობდა და სწავლობდა.-ნანული გაჩერდა,კიდევ უნდოდა რაღაც ეთქვა მაგრამ თითქოს ჩემი ერიდებოდა.
-რაღაცეები მეც გავიგე მასზე-მივუხვდი რიდის მიზეზს-კრიმინალი ყოფილა-ვთქვი თითქმის ჩურჩულით.
-ეგრე ამბობენ,მაგრამ არ მჯერა მე მაგი,ვერ დავიჯერებ ალექსანდრე ეგეთი რომ იყოს-მითხრა ცრემლ მორეულმა.
-არ ვიცი რა გითხრა და რით დაგამშვიდო,ყველაფერი კარგად იქნება-თბილად გავუღიმე-მე უნდა წავიდე ახლა,სამსახურში.
-ასეთ დროს მუშაობ?-გაიოცა მან.
-კი ვმუშაობ.-სევდა შემეპარა ხმაში.ოთახში შევედი,ტანსაცმელი გამოვიცვალე,ზურგჩანთაში ჩავილაგე და გამოსვლისას ნანულის გავძახე დროებით თქო.არ ვაპირებდი ლექსოს დავლოდებოდი,უფრო მეტიც გადავწყვიტე სახლში მივსულიყავი და მასთან არ დავბრუნებულიყავი.კლუბში შესვლისას ვიგრძენი როგორ მომნატრებია იქაურობა.ყველა ადგილზე დამიხვდა.ტატოც აქ იყო.ღიმილით და თბილი მისალმებით შევხვდით ერთმანეთს.შოთიმ ცხვირზე მიჩქმიტა მსუბუქად და მომენატრეო.დედაჩემი მოიკითხეს.დანარჩენებს შორიდან მივესალმე.კლუბის გახსნამდე ნახევარი საათი იყო დარჩენილი და ერთმანეთი უკეთ მოვიკითხეთ.
-ტატო აქ აპირებს მიმტანად მუშაობას.-მაცნობა ახალი ამბავი შოთიმ.
-ვააა! ყოჩაღ,მაგარია.. გილოცავ!-გავხედე ტიტეს,სახე აწითლებული მიღიმოდა.
-მადლობა!დავითმა ამიყვანა და ვნახოთ როგორ შევძლებ.ყოველშემთხვევაში ვცდი მაინც.ისე,შენ უნდა გიმადლოდე ამას-მითხრა მე.
-მე რა შუაში ვარ?-გულწრფელად გამიკვირდა.
-შენგან ავიღე მაგალითი,დღისით ვისწავლი ღამით ვიმუშავებ და იქნებ გამომივიდეს რაიმე.მაგრამ დედაჩემი წინააღმდეგია,ეშინია შარს არ აეკიდოვო.
-მიხარია მაგალითის ძალა თუ მაქვს და ჩემი ქცევა გადამდებია..წარმატებებს გისურვებ მთელი გულით.ჩემებმა კი საერთოდ არ იციან აქ რომ ვმუშაობ.
-თორემ დაგიშლიან ხო?
-დამიშლიან რომელი,თან უეჭველი ინფაქტი გარანტირებული ექნებათ.
-კაი ტო მართლა?
-მართლა!
-ბურდულს რა უნდოდა შენგან?-მკითხა უცებ ჩუმად შოთიმ,მაგრამ შევატყე ტატომაც გაიგონა.ლაშა ცოტა მოშორებით იდგა.მომინდა მათთვის,ტატოსთვის და შოთისთვის გული გადამეშალა და ყველაფერი მოვუყევი დაწყებული უჩინმაჩინით და დამთავრებული ციგურებზე სრიალით.გაოცებულები მიყურებდნენ.
-კაი მართლა ტო?
-მართლა,მართლა! როგორ მოვიშორო?-ვიკითხე.
-გინდა კი,რომ მოიშორო?-ჩაფირებული მკითხა ტატომ.
-არ ვიცი,რავიცი,ხან მინდა ახლოს ვიყო მასთან,ხან კი გავიქცე მინდა მისგან.
-გიყვარს ტო?--თითქმის ერთდოულად მკითხა ორივემ.
-შარში ვარ!-"ჰო,მიყვარს" ნაცვლად ვთქვი.
-ახლა სად არის?
-სადღაც წავიდა,თან განერვიულებული იყო ძალიან.-ვთქვი ჩაფიქრებულმა.
-ალბათ საქმე ჩაეშალათ-თქვა შოთიმ.
-რა სამქე?-ვიკითხე გაფართოებული თვალებით-შენ ხომ თქვი საქართველოში არ აკეთებეს ასეთებსო?-თავის დასამშვიდებლად შოთის ნათქვამი გავიხსენე.
-რას გაუგებ მასეთ ხალხს ანა!უნდა შეეგუო მსგავს სიახლეებს,ისეთი ვინმე შეგყვარებია..
-მადლობა როგორ დამამშვიდე?!!-ვთქვი ხუმრობით-კარგი წავალ მე გამოვიცვლი თორემ დროა უკვე-დავუბარე შოთის და ტატოს.გასახდელი ოთახამდე მისასვლელად მამაკაცების საპირფარეშო უნდა ჩამევლო.ტუალეტიდან ჩურჩულით საუბრის ხმა მომესმა.ყურადღება ნათქვამმა მიიქცია,"მე,ვარ უმცროსი გამომძიებელი"ყური კარებს მივადე და სმენად ვიქეცი."ბევრი არაფერი მაქვს სათქმელი,ბატონო პოლკოვნიკო".. როგორც სჩანს ტელეფონზე ლაპარაკობდა."როგორც გავიგე,სადღაც ნაჩქარევად და განერვიულებული წასულა".."არის ბატონო პოლკოვნიკო!ვერავინ ვერაფერს ხვდება,მე ფრთხილად ვმოქმედებ".."კარგით!ნახვამდის." ბურდულზე იყო ლაპარაკი ალბათ,გამწვა თავში აზრმმა უცებ და შიშმა ამიტანა.უთვალთვალებენ უეჭველი.კარს მიღმა დაბალზე საუბრის ხმა შეწყდა. საუბარს მორჩა, გავიფიქრე და სწრაფად,ფეხის წვერებზე სიარულით შევედი გასახდელ ოთახში.კარი ოდნავ შეღებული დავტოვე მინდოდა დამენახა ხმის პატრონი.დიდხანს არ მიცდია,ტუალეტიდან ლაშა გამოვიდა.ადგილს მივეყინე გაოგნებისგან.ნუთუ ლაშა ჯაშუშუა?პოლიციელია?..
შიშისგან შემცივდა და ამაკანკალა.ძლივს მოვაბი თავი,რომ ჩამეცვა.რა ვქნა როგორ მოვიქცე?რა ვუთხრა ლაშას?ან ვუთხრა კი რამე?ალექსანდრეს ხომ არ ვუთხრა და გავაფრთხილო?მაგრამ მეშინია ლაშას არ დაუშავოს რაიმე მერე და უფრო შარში არ ჩავარდეს.სიტუაცია უფრო არ გავამწვავო ჩემი საქციელით.. თავის სატკივარი გამიჩნდა.
დარბაზში რომ დავბრუნდი ხალხი მომრავებულიყო,თვალებით ბურდულს ვეძებდივერსად ვნახე.მისი მაგიდაც ცარიელი დამიხვდა.
ბარმენის გვერდით დავიკავე ჩემი ადგილი.შოთის არ გამოპარვია ჩემი შეშფოთებული სახე და მკითხრა რა გჭირსო.როგორი დაკვირვებული და ყურადღებიანია ეს ბიჭი,არასდროს არ დარჩება შეუმჩნეველი ჩემი არც ერთი რეაქცია.
-შოთი ცუდათ ვარ!-ვუთხარი ისე,რომ არავის გაეგო.
-ვხედავ,რომ ცუდათ ხარ და მიტომ გკითხე.
-ლაშა გადაცმული პოლიციელია,ბურდულს უთვალთვალებს-ვთქვი საცოდავი გაწვრილებული ხმით.შოთიმ გაოცებული გამომხედა."ხო ეგრეა" დავუდასტურე ფართედ გახელილი თვალებით და თავის ქნევით.
-უეჭველი დავითი იქნება მაგ საქმეში გარეული-მითხრა თითქმის ჩურჩულით და კლიენტს შეკვეთა გაუწოდა.
-დავითი?
-ჰო დავითი,ყველა სივს დავითი ამოწმებს და ლაშასი გამორჩებოდა? იქნებდა სულაც არ ჰქვია ლაშა..
-ძალიან ვნერვიულობ და ძალიან მეშინია..როგორ მოვიქცე?-ამიკანკალდა ხმა.
-დამშვიდდი!შენ არ ჩაერიო,არ შევიმჩნიოთ არაფერი.ბურდული ჭკვიანი კაცია და თვითონ მოახერხებს რამეს.-დამარიგა შოთიმ.
თვალები დამეღალა კარებისკენ ნაყურები,ველოდი ლექსოს შემოსვლას,მაგრამ ის იმ ღამით არ გამოჩენილა.
სახლში დაღლილი მივედი,კარი შევაღე და შუქი ავანთე.ირგვლივ ყველაფერი მილაგებულიყო,საძინებელში ფანჯარაში მინა ჩასმული დამიხვდა.უზრუნია აქაურობაზე,გავიფიქრე და გამეღიმა.ძილის წინ ყოველდღიური პროცედურა ჩავიტარე და დასაძინებლად დავწექი.
სად წავიდა?ნეტა რა ბედი ელის?რა იქნება მომავალში?..თასი ფიქრი და კითხვა დამტრიალებდა თავში და ამ ფიქრებით ჩამეძინა.
