13 თავი.
-სად ვარ ალექსანდრე?-ვკითხე და წამოდგომა დავაპირე,მაგრამ ბურდულის ხელის ბეჭზე შეხებამ განძრევის საშუალება არ მომცა.
-არ შეიძლება შენი მოძრაობა ანა!ტვინის შერყევა გაქვს თავის ძლიერი დარტყმისგან.პალატაში ხარ ახლა.-მითხრა და თავზე გადამისვა ხელი.გამახსენდა რაც მოხდა,თავის დარტყმის მომენტი და თვალთ დაბნელება.. მერე.. მერე რა იყო?..
-რა მოხდა?-სახე სატირლად მომებრიცა.
-დაწყნარდი,არაფერი მომხდარა,მოვუსწარი იმ ახვარს-გამოსწრა "წოდება" კბილებში-შენ,რომ მომჯობინდები მერე დაგელაპარაკები-მითხრა მკაცრი ტონით.-ახლა ექიმს დავუძახებ,არ გაინძრე!-მალევე დაბრუნდა ექიმთან ერთად.
-აბა როგორ არის ჩვენი ლამაზი პაციენტი?-იკითხა მხიარულად ფუმფულა,ლოყებწითელა ექიმმა.
-ლაპარაკე შეუძლია ექიმო,ადგომაც კი სცადა.-უპასუხა ბურდულმა.
-ძალიან კარგი! ახლავე გაგსინჯავთ-მითხრა მე და პატარა ფარანი თვალებში ჩამანათა.-აბა ახლა ხელზე მომიჭირე.-მოვუჭირე.-აბა ახლა ზემოთ ასწიე-ავწიე.-მუხლი მოხარე,ყოჩაღ!გადასარევია..-მითხრა ღიმილით-მაგრამ ჯერ ვერ ადგები ორი დღე მაინც,ტვინის შერყევასთან გვაქვს შეხება და ეს არ არის იოლ ფარგლებში მოგვარებადი.ცოტა ხნით დასვენება მოგიწევს,მაგრამ რაც მთავარია უკეთესობისკენ მიდის შენი გამოჯანმრთელება.ასე,რომ საშიში არაფერია.
-თავი რატომ მაქვს შეხვეული?-ხელი დაბინტულ თავზე დავიდე.
-დაცემისგან გამომდინარე,თავზე ჭრილობა გქინდა,რამოდენიმე ნაკერი დაგადეთ,არაფერია ეგეც მალე გაგივლით,ქორწილამდე დაგავიწყდება!-ბოლო სირყვები ღიმილით წარმოთქვა და ბურდულს მიუბრუნდა.-ახლა მაინც წადით სახლში,მესამე დღეა უკვე აქ ხართ,ცოდო ხართ დაისვენეთ!-უთხრა თბილი ხმით.
-რაა? სამი დღეა უკვე აქ ვარ?-შევიცხადე.
-კი,სამი დღეა!-დამიდასტურა ექიმმა.
-და შენ აქ იყავი,სულ?-ვკითხე ბურდულს სევდიანი ხმით და ხელი გავუწოდე,მინდოდა მაგრად ჩამეჭიდა მისთვის და არ გამეშვა.
-ჰო აქ ვიყავი-ხელზე ხელი მომიჭირა.
-მადლობა ალექსანდრე!-გულწრფელად გადავუხადე მადლობა და თვალები ცრემლით ამევსო.მისი თბილი მზერით დამამშვიდა.
როგორც მერე ლექსოსგან გავიგე,კარგად დაინახა როგორ ვცეკვავდი,როგორ გავეცალე იქაურობას და გამოჩენა რომ შემაგვიანდა შოთისთვის უკითხავს სად არისო. შოთის შევუნიშნივარ საპირფარეშოსკენ მიმავალი და უთქვამს ბურდულისთვის.გასაახდელშიც და ქალების საპირფარეშოშიც ვუძებნივარ,მაგრამ ამაოდ. კაცების ტუალეთთან რიგი ყოფილა და მაშინვე მიმხვდარა რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო.კარი შემოუმტვრევია და ასე მიხსნა იმ ბინძური არსებისგან.მიუხედავად იმისა,რომ გონება დაკარგული მქონდა,ის დამპალი მაინც ცდილობდა გეგმის სისრულეში მოყვანას თურმე.ახლა ის ციხის საავადმყოფოში წევს,ბურდულისგან ნაცემი და გაუპატიურების მცდელობაში ბრალდებული.საავადმყოფოდან გამოსვლის მერე სახლში ჩავიკეტე,ფსიქოლოგიურად ძალიან დიდი დარტყმა მივიღე. მძულდა საკუთარი თავი,რომ ასე მოხდა ყველაფერი,ეს ხომ ჩემი ბრალიც იყო.მე გამოვიწვიე ის ბიჭი.მე რომ არ მეფიქრა ბურდულისთვის სამაგიეროს გადახდა არაფერიც არ მოხდებოდა.სამაგიეროს გადახდით,ადამიანები საკუთარ თავს უფრო ვნებთ ვიდრე იმ ობიექტს ვისთვისაც ეს გავაკეთეთ.არ აქვს მნიშვნელობა ზიანი,მორალური იქნება თუ ფიზიკური,წარმატებული თუ წარუმატებელი,ყველა შემთხვევაში,ბოლოს მაინც საკუთარ თავთან დამარცხებული შენ გამოდიხარ,თუნდაც იმიტომ,რომ არ გეყო ძალა ბოროტ აზრებს შეწინააღმდეგებოდი.
ჩემს დეპრესიაში თებერვალიც გაილია.ბურდული და მეგობრები არ მტოვებდნენ.სასწავლებელში დღე გამოშვებით დავდიოდი,მაგრამ თავში არაფერი შედიოდა.გავხდი და ცივი ფერი დამედო სახეზე.
ლექსოსგან ძალიან დიდი საყვედური მომხვდა,ვერ აიტანა ჩემი ასეთი სასოწარკვეთა.
-შენი ბრალია ყველაფერი ხომ ხვდები?!-მიღრიალა ერთ დღესაც ჩემთან მოსულმა.როდესაც თავს დამნაშავედ გრძნობ ადამიანი და კიდე ჩაგძახებენ დამნაშავე ხარო,არ არის სასიამოვნო მოსასმენი,მაგრამ გულის სიღრმეში გიხარია,გიხარია რომ გტკენენ,ამით იმ დანასაულს ისყიდი საკუთარი სინდისის წინაშე,რაც ჩაიდინე.-ახუნტრუცდი და მომინდომე იქ სტრიპტიზის ცეკვა.იქვე უნდა დამებრიდე,ეგ რომ გააკეთე.-განაგრძობდა ყვირილს ლექსო,მინდოდა ვეცემე იმ წუთას,მძულდა საკუთარი თავი.
-მერე რატომ არ მომკალი? დავისვენებდი!!მიდი,მიდი მომკალი!-ავყევი მეც ყვირილში და მთელი ერთი თვის ნაგროვები ბოღმა და ცრემლი ამოვანთხიე.სახე უფრო მრისხანე გაუხდა ბურდულს.
-ახლა თუ არ მოკეტავ,ახლავე შეგისრულებ მაგ ბრძანებას თუ თხოვნას.-გამოსცრა კბილებში.-რას ფიქრობდი ნეტა,რომ აეკიდე იმ დედა მოტ**ულებს?
-მინდოდა გაბრაზებულიყავი,მეგონა შენც იეჭვიანებდი ჩემსავით და არ მოგეწონებოდა სხვა ვინმეს დანახვა ჩემს გვერდით,როგორც მე არ მომეწონა ის ქალი.-გავყვიროდი ბოლო ხმაზე და ემოციებისგან ვიცლებოდი.
-და აი ხომ ხედავ რა გააკეთე?! იმედია ჭკუის სასწავლებელი იქნება ეს შენთვის. და ხმას დაუწიე როცა მელაპარაკები,უკვე კარგად ხარ!-მითხრა უცებ მშვიდი ხმით,ქარიშხალი წამებში ჩადგა ბურდულის სახეზე.მეც გადმომდო მისი სიმშვიდე,თუმცა ტირილი არ შემიწყვიტავს.-იტირე,იტირე.. ჩემი სულელი გოგო!-მომეხვია და გულში ჩამიკრა.ასე ახლოს ლექსო არ მომკარებია მთელი ერთი თვის მანძილზე,არ ვიკარებდი მე თვითონ,არც ცდილობდა.
სტრესი და დეპრესია დავძლიე ბურდულით და ბურდულთან ერთად.ვფიქრობდი,რომ ეს ადამიანი ჩემთვის გააჩინა ღმერთმა,მე კი მისთვის.
სამსახურიდან წამოვედი,იქ ვერ დავბრუნდებოდი.ახლის ძებნა დავიწყე.ლექსომ შემომთავაზა,რადგანაც არ იშლი და მუშაობა გინდა,ჩემთან "ჯაზ კლუბში" იმუშავეო.სიხარულით დავთანხმდი იმ პირობით,რომ მე არაფრით გამომარჩევდა სხვა მომუშავე პერსონალიდან.ხელფასი იგივე მქონდა და თან, აქ ადრე მიწევდა სახლში დაბრუნება.
დეპრესიის დამარცხებიდან ორი კვირა გავიდა,სამსახურის დაწყებიდან ერთი.ნელნელა სასწავლებელშიც დავეწიე გასწრებულ პროგრამებს და თავსაც უკეთესად ვგრძნობდი.იმასაც ვგრძნობდი,თუ როგორ მივეჩვიე ალექსანდრეს და მოთხოვნილებად მექცა მისი ნახვა.ცოტაც რომ შეგვიანებოდა მოსვლა მაშინვე ვიწყებდი წრიალს და ვკარგავდი მოსვენებას.როცა შევხედავდი მთელი სამყარო ნათდებოდა, ირგვლივ ყველა ფერს ფერი ეძლეოდა.მისი ხმის გაგონება სასიამოვნო ჟრუანტელს მგვრიდა.მისი შეხება მაჟრჟოლებდა.მისი სურნელი მაბრუებდა და მისი კოცნა მაგიჟებდა.ბედნიერი ვიყავი,უსაღვროდ ბედნიერი მის გვერდით.მიყვარდა,მიყვარდა გაგიჟებით და მეშონოდა ამ სიყვარულის.მეშინოდა მისი დაკარგვის,მეგონა რომ ერთ დღესაც ყველაფერი დასრულდებოდა.ვფიქრობდი,რომ მე არ დამიმსახურებია ამხელა ბედნიერება და სიხარული,ამიტომ დასასრულიც ახლოს იქნება აქვე თქო.გონებაში გეგმაც კი შევიმუშავე,ბურდულმა რომ მიმატოვოს მერე რა უნდა მექნა.როგორ მოვიქცეოდი?უბრალოდ ავდგებოდი და თავს მოვიკლავდი.მის გარეშე არსებობა და იმ ტკივილის გამკლავება ვერ წარმომედგინა,იმდენად მივეკედლე მას,იმდენად შემისისხლხორცდა ეს ადამიანი.ალბათ ეს ყველაფერი იმან განაპირობა,რომ ლექსო ჩემი პირველი სიყვარული იყო..
თურმე წინათგრძნობა არ მღალატობდა.. და ჩემს სიყვარულს აღსასრულის დღისთვის ამზადებდა...
