9 თავი.
ნანულიმ ლამაზად მოწყობილ პატარა ოთახში შემიყვანა.მალულად მოვავლე თვალი იქაურობას.
-ეს იქნება შენი ოთახი-მითხრა მან და ფანჯარას ატმის ფერი ფარდა რომელიც გადაწეული იყო,ჩამოაფარა.
-მადლობა-ვუთხარი და ნაძალადევად გავუღიმე.
-კარგი,დაისვენე ახლა და ხვალ მოგიკითხავ უკეთ.-მითხრა მზრუნველად და ოთახიდან გავიდა.ღია ფერის კედლები და შესაბამისი ფერის ავეჯი ერთმანეთთან გემოვნებით იყო შეხამებული.საწოლი ავშალე,შუქი ჩავაქრე და დასაძინებლად დავწექი.ნერვებს ვასკდებოდი,საკუთარ თავს ვუბრაზდებოდი,რომ ვერ შევძელი ბურდულის შეჩერება და მაინც მისი გაიტანა.თავის ჭკუაზე მატარებს და მმართავს."ამას არ შეგარჩენ ბურდულო და არც შენ,ჩემო თავო!",ვთქვი მუქარის ტონით და დავაწყვე გეგმა,თუ როგორ უნდა გადამეხადა სამაგიერო ბურდულისთვის,რომელმაც ჩემი წინააღმდეგობის და თხოვნის მიუხედავად მაინც თავისი გაიტანა.ხოლო ჩემს თავს იმის გამო,რომ სათანადო წინააღმდეგობა არ გავუწიე.
ფიქრებში ჩამეძინა.
დილით მანქანის ხმამ გამაღვიძა,ალბათ ბურდული წავიდა,გავიფიქრე.კარზე კაკუნის ხმა გაისმა,ოთახში ნანული შემოვიდა ფრთხილად.
-მობრძანდით,არ მძინავს-ვუთხარი ღიმილით და საწოლზე წამოვჯექი.
-დილა მშვიდობისა,აბა!როგორ ხარ?
-დილა მშვიდობის!მადლობა,არამიშავს.თქვენ როგორ ბრძანდებით?-დავუბრუნე კითხვა.
-ეჰ! სადაა შვილო ბრძანება.. არამიშავს ვცხოვრობ ყოველდღიურობით და ვარ.-მითხრა თბილად და საწოლზე ჩამომიჯდა-წამოდი,საუზმე მოვამზადე და ერთად ვჭამოთ.
-არა,მე არ მინდა საჭმელი.თან ჩასაცმელი არაფერი მაქვს,პიჟამოებით ვარ მხოლოდ.
-ჩვენ მარტო ვართ სახლში,არაუშავს იყავი ეგრე..
-საჭმელი მართლა არ მინდა..
-ალექსანდრე ასე არასოდეს მოქცეულა-შემაპარა ნანულიმ-ახლა რა მოუვიდა არ ვიცი.ეტყობა მისთვის ძალიან ძვირფასი ხარ-თვალებში ვარსკვლავები აუთამაშდა და მრავლისმთქმელი ღიმილი მოედო სახეზე.
-არ მაინტერესებს მე რა ვარ მისთვის. აქედან უნდა წავიდე.-სიბრაზემ დამიარა.
-შენი თავი მე ჩამაბარა ახლა,და სანამ მოვა მე უნდა მოგხედო.ადე,მიდი ჩემი გოგო და საუზმე მივირთვათ.-წამოდგა და გვერდებზე თბილად მომითათუნა ხელი.ძალიან კარგ შთაბეჭდილებას ტოვებდა ეს ადამიანი ჩემში,მაგრამ ჩემი წუხანდელი გეგმა,საკუთარი თავის და ბურდულის დასჯის შესახებ სისრულეში უნდა მომეყვანა.გადავწყვიტე შიშმილობის აქცია მომეწყო.ამიტომ ნანული უარით და ჩაფიქრებული გავისტუმრე ოთახიდან.რომ ვთქვა შიმშილი მაწუხებდათქო არა,საერთოდ არ მქონდა შეგრძნება,რომ მესამე დღის უჭმელი ვიყავი.შუადღემდე ვიწექი საწოლში.ტელეფონი ჩავრთე და ჩემებს დავურეკე,მშვიდობით ვართო.შოთის მივწერე "როცა გნახავ მოგიყვები ყველაფერს"-თქო.ტატოც მოვიკითხე.საწოლში თბილად და უქმად ყოფნამ ძილი მომგვარა და ისევ ჩამეძინა.ნანულის ფრთხილმა დაკაკუნებამ გამაღვიძა,სადილი მზად არის და იქნებ ახლა მაინც გამოდიო,მაგრამ ახლაც არ გავედი.გაბრუნდა და სინზე დაწყობილი თეფშები ოთახში შემომიტანა.
-ეს რომ არ ჭამო,იცოდე მაწყენინებ!მთელი გული და სული ჩავაქსოვე ამის მომზადებაში,ნახე რა გემრიელად გამოიყურება-მითხრა და სინი ტუმბოზე დადო.ისეთი სურნელი დატრიალდა ცოტაც და ცუდათ გავხდებოდი.
-ძალიან გთხოვ,წაიღეთ,ვერ შევჭამ!-ვუთხარი კატეგორიული ტონით.
-კი მაგრამ..
-არა,არ მინდა ჭამა,გეხვეწები რა ქალბატონო ნანული.
-ასე,უჭმელად სანამ უნდა იყო?
-სანამ გავძლებ,მანამდე.სანამ არ გამიშვებს მისი უდიდებულესობა მანამდე-წოდება ცინიზმით წარმოვთქვი.
-არ შეიძლება შვილო მასე,შენს თავს ავნებ ეგრე.-შეწუხდა ნანული.
-ღირსი ვარ,მინდა რომ ვავნო.გთხოვთ გაიტანეთ ეს საჭმელი,მხოლოდ წყალს დავიტოვებ-ვუთხარი და წყლით სავსე ჭიქა ავაცალე სინს.
-კარგი შვილო როგორც გინდა-მითხრა და ოთახიდან გავიდა საუზმიანად.ძილი ვერ შევიბრუნე,თვალებ გახელილი ვიწექი და ფიქრებს მივცემოდი.კარებზე ისევ გაისმა კაკუნი რამოდენიმე ხანში.წამოვჯექი და თან კარიც გაიღო.ოთახში ბურდულმა შემოიხედა.გამაჟრიალა მისი დანახვისას.
-შეიძლება?-იკითხა და პასუხს არ დალოდებია ისე შემოვიდა.ხელში შავი ჩანთა ეჭირა.-ტანსაცმელები მოგიტანე,შენთან ვიყავი სახლში,რაღაცეები ჩემით გიყიდე.-მითხრა და საწოლზე მძიმედ დადო,კარგად მოზრდილი ჩანთა.-ჩაიცვი მიდი.-არაფერი მითქვამს.-ჰე რას ელოდები ადექი.
-იქნებ მიხვდე და გახვიდე ოთახიდან.-გამოვცერი კბილებში.
-არაუშავს,ვიქნები.არ მოგერიდოს,ისე მოიქეცი როგორც საკუთარ სახლში.
-ალექსანდრე ნერვებს მიშლი უკვე,გადი!
-კარგი ჰო.. აქ ვარ კარებთან იცოდე.-მითხრა და უკუსვლით მივიდა კარებამდე.კარი რომ გაიხურა ჩანთას ვწვდი და ტანსაცმელებს დავუწყე ქექვა.შარვალი ამოვიცვი და სვიტერი გადავიცვი.ფეხსაცმელებს ვიცვამდი ისევ რომ შემოვიდა ოთახში.-საჭმელი რატომ არ ჭამე?
მკითხა მკაცრად.
-არ მინდა.
-სახლშიც ყველაფერი ხელუხლებელია მაცივარში,აქაც არაფერი გიჭამია,რას ნიშნავს ეს?
-არ მინდა მორჩა.
-მორჩი ჩაცმას?-მკითხა უცებ.
-კი.
-წამოდი ერთად ვჭამოთ.
-არ მინდა ჭამა,რა ვერ გაიგე?
-ხომ იცი ვერ ვიტან როცა მეწინააღმდეგებიან..
-მეც ვერ ვიტან როცა რაიმეს მაიძულებენ. სახლში მივდივარ მე,აქ არ გავჩერდები.
-თავიდან დავიწყო ახლა?არსადაც არ წახვალ,წამო აბაზანას გიჩვენებ თავი მოიწესრიგე,თორემ როგორ გაქვს ეგ თმები გაბურძგნული-მითხრა სიცილით,ინსტიქტურად თავზე გადავისვი ხელი.ამაზე უფრო გაეცინა,მოვიდა და უფრო ამიბუძგა თმები.-წამო წამო.-უხმოდ გავყევი,აბაზანაში თავი მოვიწესრიგე და ისევ ჩემს ოთახში ვაპირებდი დაბრუნებას,მომაძახა-აქეთაა სამზარეულო აქეთ.
-არ მინდა ჭამა-გამოვძახე უკენ მოუხედავად და ოთახში შევედი.
-შენ ვერ გაიგე ხო რა გითხარი?-თვალებში სიბრაზე ჩამდგარი შემოვარდა.
-მე კი არა შენ ვერ გაიგე რა გითხარი,არ მშია!
-შენ გოგო ნორმალური თუ ხარ?მესამე დღეა უჭმელი ხარ,სიკვდილი გინდა?-დამიყვირა განრისხებულმა.
-კი მინდა!
-მე ვიცი შენ რაც გინდა.-მითხრა, მკლავში ხელი მომკიდა და ოთახიდან გამიყვანა,სამზარეულოში მაგიდასთან დამსვა ძალით.-ნანული!მოიტანე საჭმელი.-ნანულიმ მაშინვე დამიდო თეფში მაგიდაზე.-მოკიდე ხელი და დაიწყე ჭამა მიდი.-ჩამძახა ყურში.
-არ მინდათქო!-თვალები ცრემლებით ამევსო.
-ხელი მოკიდე და ჭამე!-გამიმეორა ნელა.გავჯიუტდი და ხელი არაფერს მოვკიდე.მანქანის გასაღები გულმოსულმა მოისროლა მაგიდაზე და ჩემს გვერდით დაჯდა,ახლოს მიმაჩოჩა თავისთან,ჩემი სკამი ფეხებში მოიქცია,მარცხენა ხელი სკამის საზურგეს დაადო,ხოლო მარჯვენათი საჭმლიანი ჩანგალი პირთან მომიტანა.ადგომითაც ვერ ავდგებოდი ისე ვყავდი მომწყვდეული-გააღე პირი დროზე.
-არ მინდა!-უკვე ვტიროდი.
-მე მინდა!
-ჰოდა ჭამე!..
-ერთად შევჭამთ,გააღე ახლა პირი დროზე,ნუ მახვეწებ.-"არაფერი გიჭირს,მეხვეწე ცოტა"გავიფიქრე.უარის ნიშნად თავი გავაქნიე.
-რა ბავშვებივით იქცევით-გვითხრა ნანულიმ ღიმილით და სამზარეულოდან გავიდა.
-ანა! დროზე,დამეღალა ხელი.
-შემეშვი,არ მინდა და არ ვჭამ.
-იცოდე ძალით გაჭმევ ახლა.
-არ შევჭამ,მორჩა.-ვთქვი და წამოდგომა ვცადე.მაგრამ მისმა მარცხენამ უკანვე,სკამზე დამსვა ისევ.ხელი ჩანგალს მომაკიდებინა და ჭამეო მანიშნა.
-თუ ჭკვიანად მოიქცევი,სამსახურში წახვალ საღამოს,თუ არადა იქნები აქ და სასწავლებელშიც არ გაგიშვებ.-მითხრა ნიშნის მოგებით და ჩაიცინა.
-თუ შევჭამ გამიშვებ?-ვკითხე სიხარული შეპარული ტონით,თავი დამიქნია თანხმობის ნიშნად.-არ მატყუებ?
-არა!..მიდი ახლა ცოტა მაინც ჭამე.-აქციის მონაწილენი,კუჭი,გული და გონება ჭამას მთხოვდა,ორად ორი ლუკმა ვჭამე მხოლოდ.
-მეტი არ მინდა.
-ეს გეყოფა?
-კი მეყოფა.
-მაშინ ახლა ერთი ჭიქა ფორთოხლის წვენი დალიე..
-არ მომწონს ფორთოხლის წვენი-ვთქვი წუწუნით.
-შეიძლება არ მოგწონს,მაგრამ ძალიან სასარგებლოა.ორგანიზმისთვის აუცილებელ ვტამენებს შეიცავს და უნდა დალიო-ჭიქა მომაწოდა.გამოვართვი და ნახევრამდე დავლიე.-ყოჩაღ კარგი გოგო ხარ,ასე არ სჯობს?!რომ დამაწყვიტე წეღან ნერვები-მითხრა ღიმილით და თავზე მაკოცა.-მიდი ახლა ქურთუკი მოიცვი,იქ არის ჩანთაში და გარეთ წავიდეთ.
-სად?სად უნდა წავიდეთ?-სულ გადამავიწყდა,რომ ვუბრაზდებოდი რამოდენიმე ხნის წინ.
-გარეთ მოვიფიქროთ.
-არ მინდა წამოსვლა.-გამახსენდა რომ უნდა ვიჯიუტო.
-ანა აზრი არ აქვს ჩემთან სიჯიუტეს.-მითხრა და თვალი ჩამიკრა.გავჩუმდი,ვერაფერი ვერ ვთქვი.
-მართალი ხარ!-ჩავილაპარაკე მერე ჩუმად."დავემორჩილები და მორჩილეებით დავიმორჩილებ"შევცვალე სტრატეგია და ჩავიცინე.მაგრამ ვგრძნობდი,უძლური ვიყავი მე მის წინაშე.თუმცა დანებებას არ ვაპირებდი.-კარგი წავიდეთ.-ოთახში შევედი,ქურთუკი მოვიცვი და მასთან დავბრუნდი.-სახლში თოკით შემოსვლა როგორ გარისკე?-ვკითხე როდესაც მანქანაში ჩავსხედით.
-ავიღე თოკი,ავედი სახურავზე და ისე ჩამოვედი,გავრისკე იმიტომ რომ გადამეკეტა ჭკუა,არ ვიცოდი არაფერი სად იყავი.
-და დალურსმნული კარი როდისღა გააღე?-გამახსენდა,რომ გამომიყვანა კარი ღიად იყო.
-სანამ შენ გეძინა.-მითხრა სიცილით.
-ალექსანდრე რა გინდა ჩემგან?-ვკითხე თითქმის ჩურჩულით.
-მინდა,რომ შემიყვარო!-მიპასუხა რამოდენიმე წამი დუმილის შემდეგ.დავიბენი,მის ასეთ პირდაპირ პასუხზე.არადა გულის სიღრმეში,უკვე მიყვარდა ბურდული.
-მე მეშინია შენი!..-რასაც ვფიქრობდი ვუთხარი.
-ვიცი,რომ გეშინია ჩემი.ამიტომ ვეცდები დაგარწმუნო,რომ არ ვარ საშიში,მითუმეტეს შენთვის.
-არადა ძალიან უნიჭოდ გამოგდის ეგ დარწმუნება-გამეცინა.
-ანუ უფრო გაშინებ ხო?-გაეცინა თვითონაც.
-კი!-უცებ მანქანა გააჩერა და ჩემკენ შემობრუნდა.
-ანა,არ მინდა ჩემი გეშინოდეს-მითხრა სევდიანი ხმით.
-ვერაფერს შეცვლი ალექსანდრე,მე მაინც შემეშინდება შენი,უბრალოდ ისეთი..
-ისეთი წარსული და სტატუსი მაქვს იმიტომ არა?-დაამთავრა ჩემი სათქმელი.
-დიახ!-დავეთანხმე მორიდების გარეშე-შენ კრიმინალი ხარ! მე არ მსურს ასეთი წრის ადამიანთან რაიმე სახისურთიერთობა.თუნდაც მხოლოდ ნაცნობობაც..
-უკვე გვიანია!-მკაცრად მომიჭრა და სვლა განაგრძო.
