ალექსანდრე, ღვედი შეიკარი მალე აფრინდება თვითმფინავი. - ვუთხარი ჩემს გვერდით მჯდომ, ზღვასავით ლურჯთვალება, სათვალეებიან ხუთი წლის ბიჭუნას.
-გავიგე რომ გამოაცხადეს, მაგრამ მე არ მეშინია, არ მინდა ღვედი.- გაჯიუტდა ჩემი შვილი.
-რა გინდა ახლა, გავბრაზდე?
-ოო არ მინდა, ხომ იცი არ მიყვარს როცა ბრაზდები. - მითხრა და ღვედს უხალისოდ დაწვდა, რომ შეეკრა.
-მადლობა დედი, მაგრამ ნუ მჭირდება ამდენი თქმა.
-okay sorry!- მომიბოდიშა კოპებ შეყრილმა.
-მიყვარხარ!- ვუთხარი ღიმილით და თავზე ვაკოცე.
-მეც!
-ვაიმე შენ რა ბრაზიანი მყევხარ რა მეშველება?!- სიცილს ვერ ვიკავებდი.
-ნუ დასცინი ჩემს ხასიათს.- მითხრა წარბგაუხსნელად.
-არა დეე, არ დავცინი ჩემო სიხარულო!- თავზე ვაკოცე,- უბრალოდ მეცინება ჯერ ასეთი პატარა ხარ და როგორ დიდ გულზე ხარ ხოლმე. ჩემი პატარა კაცი ხარ შენ დედი!
-არ ვარ პატარა, მე დიდი ვარ!
-ჰო დიდი ხარ დიდი! ჩემი სიამაყე და ჩემი სიხარული შვილი ხარ შენ.- გამიცინა და ფეხები აათამაშა,- როცა ჩავალთ ვინ უნდა ნახო იქ?
-ბებო, ბაბუ, ნანა დეიდა, ერეკლე ძია,ბესო ძია,შოთი ძია და ტატო ძია!- მითხრა მხიარულად. გულში ჩავიკარი ჩემი პატარა ჭიკჭიკა მერცხალი და თვალზე სიხარულის ცრემლი მომადგა. სიხარულის რომელსაც ჩემი შვილი-ალექსანდრე იწვევდა.
თვითმფრინავი აფრინდა.
სავერძელში კომფორტულად მოვთავსდი, თვალები დავხუჭე და ვინ იცის, უკვე მერამდენ გადავავლე თვალი, ჩემს განვლილ ცხოვრებას...
სასწავლებლიდან როგორც ყოველთვის მოწყენილი გამოვედი. ვერ ვეწყობოდი ჩემს კურსელ გოგონებს. ვერ ვეწყობი რა, თვითონ არ სურთ ჩემთან ურთიერთობა.
ერთი პროვინციელი გოგო ვარ დედაქალაქში სასწავლებლად ჩამოსული. მათთვის "ძაან ჩამორჩენილი ვარ და ვერ ვქაჩავ თბილისურ პონტებს" თურმე.
სკოლა და სახლი, მხოლოდ ამით შემოიფარგლებოდა ჩემი ყოველდღიური რეჟიმი სანამ სტუდენტი გავხდებოდი. არ ვცხოვრობდით ფუფუნებაში, არ გვქონდა სხვა ბავშვებივით ბევრი სათამაშო და მოდური ჩასაცმელები. სიმართლე გითხრათ არც მიზიდავდა ჩაცმის თანამედროვეობა. ვიცვამდი რაც მქონდა იმას. მთავარია კომფორტულად მეგრძნო თავი ტანსაცმელში. მთელი ჩემი გონება სწავლისკენ მქონდა მომართული. ძალიან მინდოდა სტუდენტი გავმხდარიყავი და მესწავლა, მაგრამ ისიც მქონდა გააზრებული ჩემით უნდა მიმეღწია ამისთვის. სწავლის ქირას ვერ გადამიხდიდნენ დედა და მამა. ოთხი შვილი ვყევართ ჩემს მშობლებს. მე ყველაზე უფროსი ვარ. ჩემი და-ძმები სკოლის მოსწავლეები არიან, მეოთხე წელს შევიდა პირველ კლასში. ჩემს შრომას უშედეგოდ არ ჩაუვლია და 100% დაფინანსებაში მოვხვდი. გავხდი უნივერსიტეტის სტუდენტი ეკონომიკის და ბიზნესის ფაკულტეტზე.დავიწყე მთელი მონდომებით სწავლა. უამრავი გეგმა მქონდა ოცნებებში შესასრულებელი და საკუთარ თავს პირობა მივეცი, რომ მე დასახულ მიზნებს მივაღწევდი. მშობლები ბინის ქირას და სახარჯო ფულს მიგზავნოდნენ, მაგრამ ხომ ვიცოდი როგორ წვალობდნენ ჩემთვის ეს ფული რომ შეეგროვებინათ. საჭმლისთვის ვხარჯავდი მხოლოდ ფულს, გართობაზე და მოდურ ჩაცმულობაზე ზედმეტია ლაპარაკი. ერთი სიტყვით ჩემი კურსელი გოგოებისთვის დიდი მოსაწყენი ვინმე ვიყავი. გადავწყვიტე სამუშაო მეძებნა, ვიფიქრე ამით ჩემთვის სახარჯო ფული მექნება და ჩემს ოჯახსაც დავეხმარებითქო. გაზეთში დავიწყე განცხადებების კითხვა. ვნახე ერთ-ერთ ღამის კლუბში მიმტანი სჭირდებოდათ და გასაუბრებაზე წავედი. გასაუბრებამ წარმატებით ჩაიარა და ამიყვანეს,იმ ღამესვე უნდა გამოვცხადებულიყავი სამსახურში. გახარებული ვიყავი, რადგან ანაზღაურება თითქმის ბინის ქირას გადამიხდიდა და ამით მშობლებს ძალიან წავადგებოდი, მაგრამ პრობლემა ის იყო,როგორ მეთქვა მამაჩემისთვის, ღამის კლუბში მიმტანად ვმუშაობთქო. გოგოს რა უნდა ღამის კლუბშიო ატეხდა ერთ ამბებს. ამიტომ გამოვუცხადე სტიპენდია დამენიშნათქო. დღისით სასწავლებელში დავდიოდი, მერე ვმეცადინეობდი და ღამით ცხრა საათიდან დილის ხუთ საათამდე კლუბში ვმუშაობდი. გამთენიისას ვბრუნდებოდი სახლში, თავი გასკდომამდე მტკიოდა ხოლმე მუსიკების და თამბაქოს კვამლის სუნთქვის წყალობით. ძილით მხოლოდ ორი საათ ნახევარი მეძინა ხოლმე. შაბათ-კვირას დასვენების დღე მქონდა სასწავლებლიდან და კლუბიდანაც.
ერთ საღამოსაც ჩვეულებისამებრ ვემსახურებოდი "კლიენტებს" როცა ერთი მაგიდიდა დამიძახეს -"ჰეი ოფიციანტ!"-დამცინავი კილოთი. მივედი და "ბლოკნოტი" მოვიმარჯვე რომ ჩამეწერა რა სურდა.
-გისმენთ, რა გნებავთ?
-შენთქვის უთქვამთ, ლამაზი რომ ხარ?- მკითხა ბოხი ხმით და სიგარეტი გააბოლა. სახეს კარგად ვერ ვხედავდი, კლუბის იისფერი განათება კარგად არ წვდებოდა მის მაგიდას. შევცბი, გამოუცდელი ვიყავი ასეთ რაღაცეებში. ქათინაურებით არავინ არ მანებივრებდა. სათვალეებით და "მოდას ჩამორჩენილი" ჩაცმული დავდიოდი სულ. არავის გამოუთქვამს აზრი, რომ ანა ლამაზი გოგოა. გავბრაზდი ამ ბიჭზე და თან გული ჩამწყდა, დამცინის გავიფიქრე.
-გმადლობთ, მაგრამ კლიენტებთან ლაპარაკი მეკრძალება კერძო თემებზე. შეუკვეთეთ რაც გსურთ და მოგართმევთ ახლავე, - ვუთხარი ისე, რომ წარბი არ შემტოკებია, არ შევიტყე სიბრაზე.
-კარგი, რა გაეწყობა მაშინ.- მითხრა და სიგარეტი საფერფლეში ჩაასრისა.- ერთი ჭიქა ამერიკული ვისკი მომიტანე, ოღონდ გაზავების გარეშე.- გაზავების გარეშე ეს ვისკი ბომბია გავიფიქრე, მაგრამ არაფერი ვთქვი ჩავიწერე და გავბრუნდი. ბარმენს შეკვეთა ვანახე.
-ჰაჰ დაგვიბრუნდა? - ჩაეცინა.
-ვინ?
-ვინამაც ეგ ვისკი შეგიკვეთა. მხოლოდ ეგ სვამს ამ ვისკის ჩვენთან თან გაზავების გარეშე.- მითხრა ბარმენმა და ვისკიანი ჭიქა გამომიწოდა.
-და ვინ არის?- დავინტრიგდი.
-ლექსო ბურდული.
-და სად იყო? ან რას წარმოადგენს?
-ანა! დაგვინახავენ რომ ვსაუბრობთ და საყვედურს გვეტყვიან, თან კლიენტი გელოდება,- მითხრა შოთიმ და თავით მანიშნა წავსულიყავი. მეც ავდექი და ვისკიანი ჭიქა სინზე დადებული შემკვეთს მივუტანე.
-შეგაგვიანდა! არ ვარგიხარ მიმტანად. ადრე უფრო კარგი მომსახურება იყო აქ.- თქვა მკაცრად და ვისკი მოსვა. სისხლმა მომაწვა თვალებში, მეტკინა საყვედური.
-უკაცრავად! - ვუთხარი და შემოვბრუნდი.
-მე არ მითქვამს შენთვის წადითქო,- მომესმა მისი ბოხი ხმა ისევ. უკან მოვიხედე.
-ბატონო?- თითქოს ვერ გავიგე რა მითხრა.
-სანამ წახვიდოდე კლიენტს უნდა კითხო,"კიდევ ხომ არაფერს ინებებ?"- მითხრა ირონია შეფარული და მკაცრი ტონით. ისედაც ვიცოდი რომ უნდა მეკითხა ეგ, მაგრამ სიბრაზემ გადამავიწყა და ახლა უფრო დამებერა ძარღვები.
-კიდევ ხომ არაფერს ინებებთ?- ვკითხე მშვიდად. არადა ბრაზიზგან ვიხრჩვებოდი.
-ორი ჭიქა ფორთოხლის წვენი მომიტანე.
-ახლავე!- გამოვბრუნდი, სანამ ბარმენამდე მივიდოდი სხვა მაგიდიდან დამიძახეს ცარიელი ჭიქები ასაღებას. "ისევ შემაგვიანდა" გავიფიქრე და შეკვეთა სწრაფად წავიღე იდუმალი ბოხი ხმის პატრონისკენ. მარტო არ დამხვდა. ორი გოგო უჯდა გვერდზე, რომლიბიც "ძერსკულად" იცინოდნენ. "მაჩო" გამიელვა აზრმა და ჭიქები მაგიდაზე დავაწყვე.
-ინებეთ!- გოგებს არც მოუქცევიათ ყურადღება. სიცილით იყვნენ გართული.
-გმადლობ!აქვე იყავი ხოლმე, კიდევ დამჭირდები.- მითხრა ბოხმა ხმამ. თავი დავუქნიე და წამოვედი.
-შოთი, გეხვეწები იმ განაკვეთში, სადაც ბურდული ზის სხვა გაგზაავნე რაა.
-რატო რა ხდება?
-რავიცი არ მოსწონს ჩემი მომსახურება.
-ეგრე გითხრა, ტო?
-ჰო! არ ვარგიხარ მიმტანად აქ ადრე უფრო კარგი მომსახურება იყოვო.- თვალები ამიცრემლიანდა, არ მინდოდა ეს განმეორებულიყო და სამსახური დამეკარგა კლიენტის უკმაყოფილობის გამო.
-კაი დაიკიდე. ლანას ვეტყვი იქით რომ იმსახუროს. შენ ამ მხარეს მიხედე.
-რა კარგი ხარ! მადლობა.- კმაყოფილმა განვაგრძე მუშაობა, შოთის მიერ მიჩენილ მხარეზე. ბურდულისგან შორს.
