Aşk Kapıyı Kırınca

•Final-Part 2 (Son Part)•

Hu huuu :D Millet...Sözün bittiği yerdeyim sanırım.Final..Vay anasını aşlks

*Final yazısı yazacağım endişelenmeyin gerçi benden çokta güzel bir final yazısı beklemeyin alkjlsk*

Multimedia'da ki şarkı hikayenin çıkış noktası diyebiliriz.Dinleyin bence :D Şarkı sözlerinin bir kısmını bölüm sonuna yazdım ^^ şimdi üşenirsiniz *iyi yürekli ben kljd*

Bu bölüm tüm AKK okurlarına gelsin ! ♥♥

Hepinizi çok seviyorum! Herkse iyi okumalar :*

--Yorumlarınızı okuyup ağlama derecesine gelen Ayşe :')

Yeşim

‘’Elçin abla ne diyorsun sen?O iyi mi?’’ diye sordum telaşla.Gecenin bir körü, Semih’in kollarında mışıl mışıl uyurken birden bire bir telefon sesiyle uykum bölünmüştü.Semih beni kucağından atıp ‘Yeşim bak şu telefona’ dediğinde homurdanarak telefona bakmıştım.Elçin abla ağlayarak bir şeyler geveliyordu ve dediğinden sadece şunları anlamıştım; Meral ölümüne ağlıyordu ve benim İrem’i de alıp Meral’lere gitmem gerekiyordu.Bir yandan telefonda ağlayan Elçin ablayı dinlerken bir yandan da giyinmeye çalışıyordum.Semih öküzü hala uyuyordu.

    ‘’Elçin abla ağlamayı kes!Kendine bir şey mi yaptı?’’ diye bağırdığımda Semih sıçradı.Bana ‘Neler oluyor?’ bakışı attığında yerde ki kıyafetlerini gösterip ağzımla ‘Üzerini giyin.’ Dedim.Üzerinde ki tişörtü çıkarıp yerde ki gömleği giydiğinde Elçin abla hala ağlıyordu.

İçim korkuyla dolup taşarken Elçin abla iç geçirip,

‘’Bir şey yapmamış.Eğer uyanmasaydım…Eğer yetişemeseydim…’’ Derken yeniden ağlamaya başladı.Telefonu yüzüne kapayıp cebime attım.Hızla kapıya ilerlerken Semih pantolonunu giymiş ,arkamdan geliyordu.

‘’Neler oluyor?’’diye sorduğunda hiçbir şey söylemedim.Vücudum korkudan titriyordu.Gözlerim dolarken Semih’e,

‘’Meral…Kötüymüş.Aslında bende tam olarak bilmiyorum.’’ Dedim.Bana şaşkınca bakarken sürücü koltuğuna geçip anahtarı kontağa taktı.O arabayı sürerken korkudan ne düşüneceğimi bilememiştim.Daha bugün ki partide çok mutluydu.Ne olmuştu ki?En son Onur’a gideceğini söyleniş-Lanet olsun!

    Sinirle telefonumu çıkarıp Onur’u aradım.Birkaç çalıştan sonra :

‘’Alo?’’ dedi karşımda ki ses.Melike ablanın telefonu açmasına şaşırmış ve sinirlenmiştim.Küçük bir kız gibi ablasının arkasına mı saklanmıştı!

‘’Bana Onur’u ver Melike abla.’’ Diyerek tısladım.

‘’Bak Yeşim şuan Onur pek müsait değil.Daha sonra arayabilirsen daha iyi olur.’’derken sesi şaşkın çıkmıştı.Muhtemelen hiçbir şeyden haberi yoktu.Kardeşinin hayatımda tanıdığım en saf ve en masum olan kızı üzdüğünden haberi yoktu.

‘’Bana.Onur’u.Ver.’’dedim üzerine basa basa.Melike abla iç çekip Onur’u telefona çağırdığında arkadan bir yere düşme sesi geldi.Melike abla Onur’a dikkat etmesini söylerken Onur homurdanıyordu.Geri zekalı bok beyin!

     Tamam ,biliyorum biliyorum.Onur ile Meral’i ben tanıştırmıştım.Tüm olanlar benim suçumdu.

Ama nereden bilebilirdim ki?Birbirlerine iyi gelirler sanmıştım.Meral Onur’u eski haline getirir ,birlikte mutlu olurlar sanmıştım.Fakat yanılmıştım.Birbirlerine zarar vermişlerdi.Planım ters tepmişti.Hayatta bazen istediğimiz şeyler gerçekleşmiyordu işte.