Aşk Kapıyı Kırınca

Ölüm...

Herkese merhabaaa ^.^

Bu bölüm Yeşim bacımızdan ajsjhaj Neden dedim bilmiyorum okuyunca zaten fark edeceksiniz :D neyse ya uf :D

Şimdi geçen bölüme olan yorumlar beni çok mutlu etti.Oylarda tabiiii ya sizi yerim ben.Çok seviyorum sizi ♥Multimedia içinde Esma'maa çok teşekkürler yerim seni :3

Bu bölüm RebelLove 'ye ^^ (tatlım kusura bakma ismini bilmiyorum) İnşallah beğenirsiiinnn :D♥

 Final biraz daha ileriye alındı onuda söyleyeyim alksjlkas

Bu arada ithaf isteyenler bana mesaj atabilir :D

Herkese iyi okumalaaar^^

Yeşim

‘’Aşkım hasta mısın?İki saattir melül melül bakıyorsun?’’ diyen Semih’e inledim.Salonda ki koltukta sıcacık yorganımla birlikte oturmuş televizyon izliyordum.Semih ayaklarımın dibine oturunca yorganı kafamın üzerine çektim.

‘’Ne oldu?Söyler misin?’’ diye sorduğunda yeniden inledim.Ona söylemek istemiyordum çünkü anlatırken ağlayacağımı biliyordum.Ama annem bunu istemezdi.Onun için ağlamamı istemezdi.

‘’Sadece beni yalnız bırak.’’dediğimde yorganı üzerimden çekti.Ah tanrım!Neden böyle yapıyorsun Semih?Git işte.

‘’Ver şu yorganı.’’diyerek tısladığımda yorganı yere attı.Gözlerimi devirip koltuğa daha da yapıştım.

Semih koltuğa yeniden oturduğunda ayaklarımı kendime çektim.

‘’Söylemek isteseydim söylerdim.’’ Dediğimde kaşlarını çattı.

‘’İyi,peki.Öyle olsun.İstediğinde anlatırsın.’’

   Ayağa kalkıp salondan çıktı.Ah harika.Bu sıçtığımın gününde birde seninle uğraşayım Semih.Yorgunca ayağa kalkıp gerindim.Gözüm saate kaydığında bir lanet savurdum.Daha sabahın 10’u!!Şu lanet gün ve lanet anılar!Hayır , uyumakta uyuyamıyorum.Aklım annemin ölümündeydi.Dün gece bile uyuyamamıştım.

   Bugün annemin ölüm yıldönümüydü.2 yıl önce bugün  o lanet trafik kazasında ölmüştü.Düşünmesi bile gözlerimi yaşartırken,kalbimi parça pinçik ederken  Semih’e nasıl söyleyeceğim ki?

Semih annemin öldüğünü elbette biliyordu sadece o günün bugün olduğunu unutmuştu.Geçen senelerde zaten ölüm yıldönümlerinde evde olmazdım.Her zaman yalnız başıma gezinirdim.Ama bugün dışarı çıkamayacak kadar kötüydüm.O kadar özlemiştim ki…Kokusunu,’Seni seviyorum’ demesini,Başımı dizine yatırıp saçlarımla oynamasını,Benimle erkekler hakkında konuşmasını,Her sabah kahvaltı yaparken komik anılarını anlatmasını,Otururken sağ ayağını habire sallamasını,Ruj sürdükten sonra her zaman ağzıyla oynamasını…Onun her hareketini izlemeyi o kadar özlemişim ki.O benim annemdi.O benim idolümdü.O benim her şeyimdi.Gitmek zorunda kalmıştı.Ama o hala benimleydi zaten.Sadece uzaktaydı.Çok uzakta.

    Bunca gün  onun beni izlediğini bilerek hiç ağlamadım. Birine içimi dökersem belki de iyi hissederdim.

Bu kadar ayakta dikildiğim yeter ya, Semih’i bulmalıyım.Gereğinden daha yavaş bir şekilde mutfağa yürüdüm.Semih bulaşık yıkıyordu.Bekar evi burası,yani bulaşık makinesi yok.Aslında babam göndermişti de ona sinirli olduğumdan direk geri yollattırmıştım.Şimdi pişman mıyım?Evet.Her gün bir ben bir Semih bulaşık yıkıyoruz.Ki benim yıkadığım günler Semih gereğinden fazla tabak kirletiyor.