Aşk Kapıyı Kırınca

Seni sevdiğim gibi.

Merhaba arkadaşlaaar!!Bölümün kısalığının farkındayım ama önceden de dediğim gibi aslında bu hafta hiç bölüm atmayacaktım çünkü çaktırmayın ama şuan tanımadığım birinin internetini kullanıyorum :D Yeni bölümü ne zaman atarım hiç bilmiyorum ama lütfen canlarım (kıroluğunun farkında,açlık kafa yaptı) vote ve yorumları arttıralım.Lütfeeen.Kimseye hikayemi okuyup yorum atarmısın demek istemiyorum.Lütfeeeen :D  Sizi seven ve hepinizi tek teek öpen  AK'K  yazarı :D :D (bölüm şarkısı koydum, acık duygulanın :D ) 

Meral

‘’Meral?Mesajlarımı almadın mı?Niye bu kadar geç kaldın?’’diye soran Elçin’e baktım.Homurdanarak kendimi eve attım.Artık Onur işi benim için bitmiştir.Onun için acı çekerim ama asla gururumu  ayaklar altına almam.Neymiş efendim erkekler zoru severmiş falandı filandı.Onunla sadece arkadaş olmak istediğimi söyledim ama inanmadı.Ki benimde bu dediğime inandığım yoktu.

‘’Meral sana diyorum.Niye geç kaldın?’’

‘’Arkadaştaydım.’’derken annemin ağlama sesini duydum.Ağlamak mı?Annem mi?Annem!Benim güçlü annem.

‘’Annem niye ağlıyor?’’

‘’Mesajımı okumadın her halde.Babamla kavga etmişler.Babamda eşyaları toplayıp çekip gitmiş.Eve geldiğimde annem bu haldeydi.’’

‘’Nasıl kavga etmişler?Annem ve babam.Emin misin?’’diye sordum.Telaşa kapılmıştım.Babam bizi bırakamazdı.Yapamazdı öyle bir şey değil mi?

‘’Bize mektup veya kağıt falan var mı?’’

‘’Hayır.’’

‘’Peki bizim için anneme bir şey demiş mi?’’

‘’Hayır.’’

‘’Yani annem ile birlikte bizi de bıraktı.’’derken gözlerim dolmuştu.Babamı o kadar çok severdim ki…O-O benim kahramanımdı.Ne zaman annem benim kalbimi kırsa babam onarırdı.Şimdi o yaramı kim onaracaktı?Kim evde benimle ilgilenecek,benim de görünmez olmadığımı kanıtlayacaktı?

Ellerimle yüzümü kapayıp odama koştum.Odaya girip kapıyı kilitledim.Kapının arkasına yaslanıp ağlamaya başladım.Lanet olsun!Neden hep bunlar benim başıma gelirdi?Neden bunları hep ben yaşardım?Benim suçum neydi?

(…)

‘’Anne.İyi misin?’’diye sordum anne ve babamın odasının kapısından.Annem yatakta oturmuş yüzünü elleriyle kapamıştı.Bunları aynadan görüyordum çünkü arkası dönüktü.Başını ‘’Hayır’’ anlamında salladı.Bir adım attım.

‘’Merak etme.O…Gelecektir.Bizi bırakmaz.’’dedim.Bana döndü.Yüzü kıpkırmızıydı.

‘’Anlamıyorsun.Dönmeyecek!’’

‘’Hayır.Döner.O…Döner.Dönecek.’’

‘’Neden ona güveniyorsun?’’

‘’Çünkü onu seviyorum.Seni sevdiğim gibi.’’

‘’Neden?’’diye sordu.Şaşkınca ona baktım ve:

‘’Ne,neden?’’

‘’Neden beni seviyorsun?Sana berbat davranıyorum.Sana çok…Çok kötü davranıyorum.’’derken yüzünü kapadı. Ona öylece bakıyordum.(Multimedia)

‘’Bilmiyorum.Sen…Sen benim annemsin.Ve bana istediğin gibi davranabilirsin.’’

‘’Ah hadi ama.Her gün defalarca seni kırıyorum.Ve bana beni mi savunuyorsun?’’

‘’Sanırım.’’derken omuz silktim.Yüzünü hala kapıyordu.Ona yaklaştım ve:

‘’İnsanların birbirini sevmesi için bir sebepleri olmak zorunda değil.Aynı benim gibi.Sadece seviyorum anlıyor musun?Bana lanetin tekiymişim gibi davransan da seni seviyorum.Çünkü sen bu’sun.Ve ben seni böyle kabullendim.’’dedim  ve ellerimi omzuna koydum.Yüzünü iki yana salladı ve:

‘’Böyle olmamalı.Benden nefret etmek zorundasın.Çünkü lanetin teki benim,sen değil.’’dedi.Birkaç dakika öylece oturdu ve sustu.Bende ayakta dikildim.

‘’Beni sevmemelisin.Çünkü ben berbat,aşağılık bir sürtüğüm.’’

‘’Hayır anne ,öyle değilsin.’’

‘’Evet öyleyim.Bu yüzden baban bizi bıraktı.Bu yüzden baban beni al-Kahretsin!Neler saçmalıyorum ben?’’derken alnına vurdu.’’Bunu öğrenmemeleri gerekiyor.’’ gibi bir şeyler zırvaladı.Kafası allak bullak olduğu için dediklerini pek takmadım.

‘’Anne, babamın nerede olduğunu biliyor musun?’’

‘’Hayır.’’

‘’Onu getireceğim.’’diyerek ayağa kalktım.

‘’Ne?’’

‘’Onu.Buraya.Getireceğim.’’dedim kelimelerin üzerine basa basa.Sonra devam ettim:

‘’Buna hakkı yok.Bizi bir anda bırakıp gitmeye hakkı yok.O baba.O…O evin direği.Eğer o giderse biz ortada dımdızlak kalırız ki.Yapamayız onsuz.Kalamayız ayakta.’’derken ağlamaya başladım.’’Yapamam anladın mı?Onsuz yapamam ben.Onu getirmek zorundayım.Bizi bırakıp gidemez.Bizi bir anda silemez.Biz onun ailesiyiz.’’derken hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım.Babamı çok özlemiştim.Onun gülüşünü,onun kokusunu,onun o kadifemsi sesini ,her şeyini .Her şeyini özlemiştim.

      Sırtımda bir el hissettiğimde şaşıp kaldım.Arkamı döndüğümde gözünden yaş akan annemi gördüm.Şu ana kadar bana bir kez olsun şefkatle sarılmayan ,dokunmayan annem şimdi bana şefkatle bakıyor ve destek için sırtıma elini koyuyordu.Annem ilk defa bana diğer annelerin çocuklarına davrandığı gibi davranıyordu.Bir yanım annemi kazandığıma sevinse de diğer yanım babamı kaybetmeme üzülüyordu.Birini kazanırken diğerini kaybediyordum.Nasıl bir adaletti bu?Diğer insanlar anne ve babasının kıymetini bilmezken niye ben her defasında bunu yaşıyordum?Diğerleri anne ve babaları için neler yapmışlardı?Neler yapmışlardı da ikisine de sahip olmayı başarabilmişlerdi?

‘’Anne.Sana söz veriyorum.Babamı bulacağım.Ve eskisi gibi yine bir aile olacağız.Hatta eskisinden daha iyisi olacağız.’’