Aşk Kapıyı Kırınca

Yalnız değilsin

 

Yazar notu sonda.Lütfen bölümden sonra okuyun :D

Bu bölüm Beyza'ma gelsin :D Beyza'm seni çok çok çoook seviyorum ve bunu çok iyi biliyorsun ^.^ Çünkü her faceye girdiğimde söylüyorum :D her neyse yorumlarınla beni çok mutlu ediyorsun böyle devam <3

 

Onur

Bir haftadır ortalarda yok.Bir haftadır peşimde değil.Bir haftadır yüzünü dahi görmedim.Aslında onu görmek umurumda bile değildi.Sadece merak ediyordum.Sonuçta onu eve bıraktığım gün babasının annesini aldatmasını öğrenmişti ve bana içini dökmüş,ağlamıştı.Kadınların ağlamasından nefret ediyordum.Hele ki Meral’in ağlaması daha kötü oluyordu.Bazen nefes alamıyor saçma sapalak sesler çıkarıyor beni korkutuyordu.Sonra da zırlamaya başlıyordu.Zaten konuşurken başımı şişiriyordu ,birde ağlayınca halimi siz düşünün.

Meral  bazen beni sinirlendiriyor bazense beni neşelendiriyordu.Küçük bir kardeş gibiydi.Bazen burnunu sokmaması yerlere burnunu sokuyordu.Bazen de çocuksu tavırlarıyla kendini rezil ediyordu.Ne kadar ondan hoşlanmasam da –yani o türlü hoşlanmasam da-onun benden o türlü hoşlandığını biliyordum.Bu çok saçma.Ben ondan 3 yaş büyüğüm.Abisi gibiyim bir nevi.Onu o türlü düşünsem kendimi sübyancı gibi hissediyordum o derece.Ama işe bakın kız benden hoşlanıyor.Hayır umutta vermedim nasıl oldu bilmiyorum.Birde yanağımdan öpmesi vardı.Burada gözlerimi deviriyorum.Yanaktan öptü kız beni.O kadar masum.

    Sinirle yattığım yerden kalkıp Melike’ye baktım.

‘’Dışarıya çıkıyorum ben.’’dedim.Melike gözlerini devirdi ve:

‘’Yine o kıza mı gidiyorsun?Bir gün beni onunla tanıştırmalısın.Benden çok onunla zaman geçiriyorsun da…’’dedi sinirle.Kıskanç ablam benim.Gülümsedim ve yanaklarından öptüm.

‘’Kızma ablam kızma.’’dediğimde gülümsedi ve:

‘’Şaka yapıyorum .Bu kız seni adam edecek bence.’’dedi.Gözlerimi devirdim ve :

‘’Neyse ben çıkıyorum.Ben yokken evi temizle bir şey yap.Bok gibi kokuyor.’’dedim.Kafama bir yastık fırlattığında kahkaha atıp evden çıktım.Birçok abla kardeşin aksine biz çok iyi anlaşırdık.Ablam bana küçüklükten beri anne gibi davranmıştı ve onu çok seviyordum.Hayatta sevdiğim tek insan ablamdı belki de.Onun hakkını asla ödeyemezdim.

Babam ben çok küçükken ölmüştü.Fazla alkol tüketmekten.

Annem ise babam öldüğünden beri bir gazinoda şarkı söylüyor akşamları da fahişelik yapıyordu.Tabi ki ben bunu o zamanlar bilmiyordum.Yedi yaşındaydım.Annemin neden geceleri müzik açtığını anlamazdım.Her gece radyodan müzik sesleri eksik olmazdı bizim evde.Ben bunu neden yapıyor geceleri neden şarkı dinliyor diye düşünmezdim.Ama bir gün bunu acı bir şekilde öğrendim.

         Annemin odasına girdiğimde iki adamla birlikteydi.Bilirsiniz,sevişiyorlardı işte.O gün ablamın odasına girip o yatağında uyurken onu izlemiş bir karara varmıştım.Evden kaçacaktım.Hangi akılla denedim bilmiyorum ama kaçtım.Bir gün sonra eve dönmek zorunda kaldım tabi.Eve döndüğümde evde sadece ablam vardı.Ağlamaktan harap olmuş bir şekilde kapıyı açmıştı.Bende ben kaçtım diye üzülüyor sanıyordum.Ama öyle değildi annem bir mektup bırakıp bizi terk etmişti.Mektubun içinde sadece 500 tl vardı.Sadece 500.Hangi mantıkla bizi ortada bıraktı bilmiyorum ama Allah’tan evin tapusu bizim üzerimizeydi.Ev bizim olduğu için rahat yaşadık.En azından kira derdimiz yoktu.Ablam çalışmaya başlamıştı.Bana o bakmıştı.O küçük boyuyla o küçük kalbiyle o küçük beyniyle bize baktı.Kendi büyürken beni de büyüttü,beni korudu kolladı.Beni sevdi.O benim her şeyimdi.O benim dünyamdı.O benim son şansımdı.Onu da kaybedemezdim ve kaybetmedim.Birbirimizi hiç bırakmadık,bırakmayacağız da.