Osiemnastolatka, która od tygodnia mieszka wraz ze swoim opiekunem Go rezydencji Mukamich. Jej ojciec zamieszany jest w sprawy z wampirami. Dziewczyna jest pewna siebie i nie daje sobą rządzić sadystycznym braciom. Zaskakują ją słowa Rukiego, ale d...
Rozdział pisany na telefonie. Błędy poprawie później. Od wyznania Shu minął tydzień. Od tego dnia wampir unika mnie. Nie wiem czym to jest wywołane. Być może blondyn kłamał? - Przestań Chie! - od samotności sama zaczęłam wymyślać sobie problemy, a przecież chłopak nie robiłby tego, gdyby było to kłamstwem. Szłam właśnie przez szkolny korytarz. Mukami nie odzywali się do mnie od spotkania z Rukim. Było mi przykro, bo miałam nadzieje na zachowanie relacji przynajmniej z Kou. Był mi bliski. Często rozmawialiśmy. Był ze mną w trudnych chwilach. Brakowało mi jego tekstów, które zawsze mnie rozśmieszały i dawały mi dużo do myślenia. Kou nie był, jak się wszystkim wydaje, głupim, wrednym i zapatrzonym w siebie idolem. Był dobrym kumplem. Yuma i Azusa zawsze chętnie opowiadali mi o swoim życiu. Dzięki nim dużo dowiedziałam się o ich rodzinie i tym, jak się poznali. Łączyła ich silna, braterska wieź. Bracia Sakamaki nie byli ze sobą tak związani, pomimo tego, ze łączyły ich więzy krwi. Byli dla siebie oschli i na każdym kroku okazywali wobec siebie niechęć. Było to męczące. Ciągle kłótnie o najmniejsza rzecz, jak miejsce na kanapie. Od czasu do czasu jedli ze sobą wspólny posiłek, ale wtedy również panowała cisza, którą przerywał Laito komentując coś. Później Reiji go upominał, a Shu wychodził mówiąc, ze mu przeszkadzamy w słuchaniu muzyki. Prócz tego była gra w rzutki, ale tylko Kapelusznik umiał się bawić. Ayato za wszelka cenę chciał wygrać i oszukiwał. Najstarszy wampir jak zawsze był niezadowolony. Kiedy wygrał ktoś inny niż nasz Ore-sama, następowała sprzeczka, a poszkodowany zabierał nagrodę i wielce obrażony odchodził do pokoju.
- Shu-san? - zauważyłam blondyna na szkolnym korytarzu, ale ten nie zwrócił na mnie uwagi. Poszłam za nim z nadzieją, że uda nam się porozmawiać. Przez chwilę myślałam, że go zgubiłam. Na szczęście odnalazłam go w sali muzycznej, a tam? Wampir rozmawiał z inną dziewczyną! Niby to tylko rozmowa i nie powinnam się przejmować, ale coś ukuło mnie w serce. Dla mnie od dłuższego czasu nie miał chwili na rozmowę, a tu proszę. Nie widać tego po nim, ale chyba podoba mu się ta dyskusja. Nie zamierzałam im przeszkadzać. Postanowiłam pokazać, że tez potrafię być obojętna i wcale go nie potrzebuje. A co! Po co mi on? Pfyy!
- Laito-kun! - krzyknęłam widząc młodszego wampira - Mogę się do ciebie dołączyć? -zapytałam.
- Ooo! Bitch-chan! - rudowłosy uśmiechnął się na mój widok - Oczywiście, że tak! Chodź, pójdziemy gdzieś indziej. Mam dość tego budynku - jęknął zrezygnowany.
- Chcesz zerwać się z lekcji? To nie jest dozwolone... - wystraszyłam się, bo wyjście ze szkoły niosło za sobą wiele konsekwencji. Już sam karcący wzrok Reijego przyprawiał mnie o dreszcze.
- Nie martw się! Moje chowańce zajmą nasze miejsca i nikt się nie skapnie, że nas brakuje. My w tym czasie będziemy się świetnie bawić! Przydałoby się pójść do sklepu... - zmierzył mnie od dołu do góry - Taak... Przyda się cię odświeżyć - dodał i pociągnął mnie w stronę wyjścia.
Spędziłam z Laito bardzo miły wieczór. Chodziliśmy do wielu sklepów i kupiliśmy jeszcze więcej rzeczy. Wampir wzbogacił się o dwa kapelusze, buty ze skóry, bluzy i masę krzyżówek, które jak mi powiedział - uwielbiał. Ja wybrałam kilka sukienek, dżinsy, parę butów oraz sporą ilość T-shirtów.
- Chie, zapraszam cię do kawiarni, tak na koniec naszej nocnej wycieczki - wziął mnie za rękę i poszliśmy do wspomnianego przez niego miejsca.
- Nie wiem jak ci się odwdzięczę i jak spłacę ten dług Laito... - szepnęłam wspominając pieniądze jakie na mnie wydał.
- Chieee! Nie przejmuj się! Niedługo będziemy rodziną , więc nie musisz się martwić majątkiem. Co moje, to i twoje - uśmiechnął się i dalej wetknął nos w krzyżówkę.
Martwiłam się. Pomimo tego wspaniałego wyjścia dalej odczuwałam strach i zazdrość. Co robi Shu? Może teraz zabawia się z tą kobietą i razem śmieją się jaką idiotkę ze mnie zrobił.
- Laito, czy twoje chowańce na pewno sprawią, że nikt nie zauważył naszej nieobecności? - spytałam chcąc się upewnić. Mógł tak powiedzieć tylko po to, abym przestała się martwić, bo co to za zabawa z marudą.
- Oczywiście, że tak. Często ich używam. Ludzie nie potrafią odróżnić wampirów od przebranych za nich chowańce. Możesz myśleć, że rozmawiasz ze mną, a tak naprawdę do któryś z moich sług - zaśmiał się nie odrywając wzroku od krzyżówki - Na twoim miejscu jednak przejmowałbym się Shu. On jest wampirem i na pewno zauważył, że cię nie ma.
- Od kilku dni mnie unika i nie zwraca na mnie uwagi... - zwierzyłam się - Zachowuje się tak, jak na początku. Nic się nie zmieniło.
- Oj Bitch-chan, nie znasz jeszcze Shu. To oczywiste, że po tym szczerym wyznaniu nie wie jak się zachować.. - zachichotał.
- Skąd o tym wiem? - uprzedził moje pytanie.Nie mówiłam nikomu o tym, co wyjawił mi blondyn.
- Ściany mają uszy... - szepnął - Dlatego..! - nagle zmienił ton - Nie wymagaj od skamieniałego wampira tego, że od razu będzie trzymał cię za rączkę, namiętnie całował i nosił na rękach. Musisz go nakierować. Pokazać, że tego chcesz... - po czym dodał - Sam jest za duża pierdołą i leniem, aby do tego dojść. Być może jednak już to wie, ale duma mu na to nie pozwala. Sama możesz coś zaaranżować i sprawić, żeby zaczął działać..- wstał, a ja razem z nim.
- A! Chie, ta kobietą się nie przejmuj - mrugnął do mnie - To nauczycielka muzyki! - zaśmiał się po raz ostatni i ruszyliśmy w stronę pałacu Sakamakich, gdzie czekał na mnie wkurzony Shu.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Wieeem! Rozdziału nie było tak daaawno i pewnie większość już tu nie zagląda. Teraz jednak mam z głowy naukę i wezmę się na dokończenie książki. Następny rozdział za tydzień! :*
