Pixies, sprites, and everything nice...
Once upon a time, there was a magical dimension called Magique Fortress where these enchanted creatures peacefully live. Twenty years ago, it was devastated by the greatest power known in their land.
Creatur...
Magique Fortress #Wattys2016 Hmmm, to enter or not to enter?
xx pixieblink ==========
Chapter Fifty Four Mark my Word
Dreyxin's aura was just around here seconds ago. I can even feel it running through my veins. Ganoon katindi ang iniwan niyang bakas ng kanyang presensya.
Parang multong nagpakita siya sa akin habang ako ay nakapikit. Napakalapit ng kanyang mukha kaya hindi ko magawang maalis ang hitsura niya sa aking utak.
And who was he calling his child? Ako? Nahihibang na ba siya para tawagin akong anak? Hindi ako myembro ng kasamaan. Ano nanaman bang habol niya sa akin?
Bumuhos ang ulan ngunit hindi ko magawang umalis sa kinatatayuan ko. I am still in deep thoughts.
Naramdaman ko agad na may nakatingin sa akin. May nagmamanman. May nakamasid. In just one deep breath, natunton ko kung nasaan ang nilalang na 'yon.
Namilog ang mata ko, "Yuan..." Bulong ko sa sarili dahil tila metro metro ang layo niya sa akin. With his now Topaz honey eye, he's looking at me intently like I'm such a grandeur to stare at. Nakatakip ang isa niyang mata at hindi ko alam kung bakit. Ano kayang nangyari sa kabila niyang mata? Binulag ba siya ng demonyong si Death? Sinaktan ba siya? He looks so cold and sad. I suddenly miss his lively, baby blue eyes.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Parang hinaplos ang puso ko habang pinapantayan ang kanyang titig. I miss him. I miss the old times. I miss those days when everything's still into place.
I miss the only guy who calls me Honeybar. I miss my Honeybar. I miss my best friend. I miss Yuan so bad.
Hindi ko alam kung bakit niya ako minamanmanan ngayon pero alam kong nasa ilalim pa rin siya ng itim na kapangyarihan. Nang tumalikod siya at nagsimulang maglakad palayo ay doon lang humakbang ang paa ko.
Hinabol ko siya. I need to see and talk to my best friend.
"Yuan!" Hindi siya lumilingon kaya binilisan ko ang aking takbo. "Yuan Nicholas!"
Hindi pa rin siya nakikinig. Alam kong delikado ang pagtawag ko pa sa kanya at isang katangahan itong ginagawa ko pero gusto ko lang talaga siyang makausap. Even just once, before the war.
Nagteleport na ako papunta sa kanya kasabay ng paghawak ko sa kanyang palapulsuhan, "Honeybar..."
Nang harapin niya ako ay matalim na ang kanyang tingin. Hindi siya nagsalita. Hahawakan ko sana ang eye mask niya pero hinuli niya ang aking kamay. "Yuan..."
Hindi pa rin siya nagsasalita at nakatingin pa rin sa akin, hindi binibitawan ang aking kamay. "Yuan, kausapin mo ako. Please..."
This scene is just so risky. Alam kong pwede kong ikapahamak ito dahil kalaban si Yuan ngayon pero I'll try my luck. Besides, kahit ipinapakita kong nag-aalala ako sa kanya ngayon ay alerto pa rin ako at handa sa anumang atake ang gawin niya.
