Gökyüzü

79

Çok büyük zorluklarla yazdım bölümü, oy ve özellikle de yoruma dikkat edelim aşklarım. Ben ders çalışmay akaçıyorum geldiğimde beni çok mutlu edin olur mu <3

.

.

.

"Geçti." Annem ağrıyan kolumu hareket ettirmeden bana sarılırken gözlerim kapalı günün saçmalık seviyesini düşünüyordum.

Annemler nasıl düştüğümü sorgularken sessiz kalsam da bir fayda yoktu. Olaya şahit olan biri çoktan onlara haber vermişti. Ne düşündüklerini soramadan, ki onlar da söylememişti, yüzlerinden okuyabiliyordum.

Poyraz için içim kırılıyordu. Sanırım söyleyebileceğim en doğru söz buydu. Azra'nın yanına ne sebeple gittiğini bilmiyordum, tahmin etsem de ağzından duymadıkça ihtimaller yürütmeyi sevmiyordum.

Ve kalbimi çok kırmış olsa da, bu dönemde ona yansıtamazdım. Nasıl yapabilirdim ki? Babasına bakarken gözlerinden geçen her bir duyguyu açık bir şekilde okuyabilmiştim. Ona nasıl kıyardım?

O da bana kıyamazdı, bu konu hariç. Hala neden böyle bir anlaşmazlık yaşadığımızı anlamıyordum.

"Atakan." Babam Atakan abiyle selamlaştı odaya az önce giren. Güçlü tutmaya çalıştığı omuzlarının titrediğini bir ben mi görüyordum? Konuşmuşlar mıydı? "Nazlı nasıl?"

"Uyandıracaklar bugün." Dedi Atakan abi sessiz bir şekilde. Yanıma yaklaştı sonra yavaş bir şekilde. "Kolun nasıl oldu?"

"Ağrıyor biraz." Dedim gülümsemeye çalışarak.

Annem saçlarımı okşamaya devam ederken Atakan abiye gülümsedi. "Ona baktığın için teşekkür ederiz." Dedi minnetle.

Atakan abi önemli değil der gibi başını salladı. "Gök de bana çok yardımcı oldu." Dedi sessizce. "Nazlı konusunda yani."

Babamlar hastaneye geldiğimi bilmedikleri için bana baktıklarında omuz silktim ama kolum acıyınca yüzüm buruştu. "Geçmiş olsuna ve bir şeye ihtiyacı var mı diye gelmiştim." Dedim sakince.

Babam, Atakan abinin başka bir sıkıntısı olduğunu biliyormuş ama çözemiyormuş gibi baktı.

Belki birlikte vakit geçirseler iyi gelir diye düşündüm o an. Atakan abi bütün sorunu tek başına sırtlanmaya çalışıyordu ancak omuzlarının kırıldığını görmüyordu.

"Baba, bu akşam dışarı çıksanıza." Dedim birden. Herkes bana döndüğünde gülümsedim yavaşça. "Bayadır bir şeyler yapmıyorsunuz."

"Kolun ve ba-"

"Abimler var."  Dedim direkt. "Evde olsan da koluma bir şey yapamazsın zaten. Ben de Baran'la uğraşacak zaman bulurum hem. Bayadır birbirimize bulaşmamıştık."

Atakan abi ne yaptığımı anlamıştı ve babam da öyle. "Nazlı'yı tek başına bıra-"

"Annem durur." Dedim annemi dürterken. "Hem gerçekten bu gece sadece uyumak istiyorum. Sizin sorularınızla baş edemeyeceğim."

Annem bana yandan bir bakış attı ama sonrasında Atakan abinin iyi olmadığını bildiği için kabul etti.

"Ben dururum Nazlı'yla, siz biraz kafa dağıtın."

Babam da ikna olmuştu ama Atakan abi hala tereddütteydi. Babama çok güvendiğini, onu dostu olarak gördüğünü biliyordum. Paylaşmak ona iyi gelirdi, sırrımı da koruyacağını biliyordum.

"Gök, teşekkürler ama-"

"Hadi ama." Dedim nazlanarak. "Zaten kolum ağrıyor, hala konuşturuyorsunuz beni burada."