Gök Dalaman.
Yüksek anksiyete ve epilepsinin mahvettiği hayatında, yeni umutlar ve yeni deneyimlerle hiç tatmadığı bir şefkati tadacaktı. Baba şefkatini.
Bazen, kan bağının önemi olmadığını anlardı insanlar ve hayat bunu Gök'e acı tatlı bir yolda ö...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
.
.
.
Makarnamdan küçük bir çatal daha alarak sohbetin döndüğü yere baktım.
Annem bir eliyle Birkan beye telefonunu gösterirken bir yandan da Baran'a cevap veriyordu. Lunaparak meselesi kapandığından beri durgundum çünkü hatırlamak istemediklerim beynimi yiyordu.
''Abicim.'' bakışlarımı, hemen dibimde bana eğilen Karam abiye çevirdim. Yemekler gelirken o benim yanıma geçmişti. ''Yemeğini beğenmedin sanırım, yemiyorsun.''
''Pek iştahım yok.'' dedim dürüstçe. Gözlerinden bir ifade geçti hızlıca. Sanki, bir şey düşündü ve içi bunu kaldırmadı.
''Benimkini yemek ister misin?'' dedi kendi hamburgerini ve patatesini göstererek. ''Ya da, istersen sıcak bir çorba veya salata. Ne istersin? İstersen başka yere de gidebiliriz yemek için.'' dedi.
Gülümsedim. ''Hayır, aslında, çok yoruldum bugün.'' dedim yorgunca başımı yana yatırarak. ''Annemlerin de konuşacak baya bir şeyi var. Ben eve gitsem.'' dedim kendi kendime. Gerçekten çok yorulmuştum bugün.
''Ben bırakırsam eğer, gidebilirsin.'' dedi dikleşerek. Başımı iki yana salladım.
''Yok, siz kalıp devam edin. Ben hemen gidip uyumak istiyorum.'' dedim esneyerek.
O cevap vermeden annemlere döndüm. ''Anne.''
''Efendim bebeğim?'' dedi annem Birkan beyden bana dönüp.
