Gökyüzü

66

Merhabalar. Bölümü atıyorum, bence kilit bir bölüm. Bol bol yorum yaparsanız sevinirim. Sizi seviyorum. İyi geceler <3

.

.

.

Dizlerim kanıyordu.

Değiştirmek istediğimiz anlar olurdu bu hayatta. Bazen anlayamadığımız, gözümüzü kapamak zorunda kaldığımız ve anı yaşayamadığımız o basit, aynı zamanda çok karmaşık anlar.

İşte tam bunu yaşıyordum. Koluma girmiş, son sınıflardan iki çocuk beni geriye çektiğinde sol bileğimin üzerine basamıyordum. Gözlerim yaşarmıştı ama korku en baskınıydı şu an hissettiklerimden. Çünkü korkulmayacak gibi bir an değildi.

"Polisi aradık." Arkadaki insanların konuştuklarını duyabiliyordum. Babam, adamı tuttuğu gibi geriye çektiğinde kadın bu kez uzandı Baran'a. Eli ona değmeden annem onun bileğinden kavradı ve hayatım boyunca ondan gördüğüm en kızgın yüz ifadesiyle üzerine yürüdü.

Baran sendelediği yerden abim sayesinde düşmeden kurtulduğunda, hepsinin nasıl bir anda burada olduğunu sorgulayamadım bile. İyi ki buradalardı. O adam, Baran'ın kolunu bıraktığı andan itibaren babamın bu ana kadar gördüğüm en sinirli, en anlatılamaz yüzünü gördüm.

Kadın, babamın o adamı yakaladığı anda tekrardan onu kurtarmak için ilerleyeceğinde, annem elini kadının bileğine sardı ve geriye ittirdi. Kadın aynı benim gibi düştüğünde annem yüzüne doğru eğildi.

"Sana bir daha çocuklarıma yaklaşırsan seni öldürürüm demedim mi?" Kadının saçından tutup yüzünü yüzüne yaklaştırdı. "Nasıl dokunursun sen onlara? Aklını mı kaçırdın?"

Kadın kaçmak için çırpınırken gelen güvenlikler ilk önce anneme uzandılar ama babamların durumu daha fenaydı. Annemden uzaklaşıp babam ve o adamı ayırmaya çalışırlarken etraftaki bağrışmalar, sesler, kargaşa kulaklarımı çınlatıyordu.

"Gök!" Çocuklar hala kollarımdan tutup düşmemi engellerken abim Baran'ı da alıp yanıma yaklaştı. "Bacağın."

Kanıyordu.

"İ-iyiyim." Baran'a uzandım ve ellerimi yarı yolda yakaladığı sırada polis sirenleri doldurdu bu kez kalabalığı.

Abim, beni kendine yaslayıp kalabalıktan biraz uzaklaştırdı. Polis ve güvenlikler kargaşayı düzenlemeye çalışırken bu işin çok daha uzayacağını biliyordum.

Bir şey bile düzgün gitmiyordu gerçekten.

.

.

.

"Dışarı çıktığımda o kadını gördüm. Tanıdığım için Baran çıkmadan onun yanına gidecektim ama gitmeme izin vermedi." Abim yanımda, elimi tutarken karşımdaki polise ifade veriyordum.

"Sonra ne oldu?"

Boştaki elimi boynuma çıkardım ve kaşıdım yavaşça. Hatırlamak istemiyordum çünkü o an fark etmesem bile çok korkmuştum.

Boğazımı temizledim. "Ben direnince, boğazımı sıktı o an hareket etmeyeyim diye." Abimin olduğu yerden dikleşmesiyle bakışlarımı ona çeviremedim. "Yan tarafta arabası vardı, içine soktu zorla kapıyı da kapadı." Parmaklarımla oynarken polis tekrar konuştu.

"Nasıl çıktın arabadan?"

Dudaklarım büküldü. "Camı kırdım." İkisi de bana bakarken bakışlarımı kaçırdım. "Yan tarafta çekiç tarzı bir şey vardı. Daha doğrusu alet çantası. Ben de sert bir şey alıp kırdım olduğum yerdeki camı. Çıktığım anda da ileride Baran'ı sıkıştırdıklarını gördüm, düşünemedim bir şey."