My baby shot me down - ZAKOŃCZONE

Część 33

Eda

Wcześniej

Obudziło mnie pukanie do drzwi. Jęknęłam.

– Hank, głowa mi pęka! Zajmij się tym pukaniem – powiedziałam, zakopując twarz w poduszkę. Czułam się dziwnie. Bolały mnie wszystkie mięśnie, jakbym była chora. Czułam się ciężka i mnie mdliło. W dodatku ta głowa! Dosłownie nie mogłam się ruszyć z łóżka.

Gdy nikt się nie ruszył, a pukanie się powtórzyło. Warknęłam w poduszkę, a potem otworzyłam oczy.

Zauważyłam starą, odymioną i łuszczącą się farbę na suficie. Dopiero teraz doszło do mnie, że cała pościel śmierdziała papierosami, a nie świeżym praniem i perfumami Hanka. Co jest?

Rozejrzałam się po otoczeniu. Stare, odrapane meble, dodatki jak z lat osiemdziesiątych. To wnętrze zdecydowanie nie przypominało przestrzeni należącej do Hanka.

Podskoczyłam, gdy ktoś znowu walnął w drzwi. Tym razem dwa razy mocniej.

– Kurwa, wstawaj. To pokój na godziny. Był opłacony tylko do ósmej. Nie pracuję tu za darmo. Albo dopłać, albo wypierdalaj – krzyknął jakiś wściekły mężczyzna zza drzwi.

Pokój na godziny? Jak ja się tu znalazłam? Poszukałam wzrokiem swojej torebki, ale nic nie znalazłam.

A facet dobijał się dalej.

Chwiejnie wstałam z łóżka i podeszłam do drzwi. Otworzyłam je powoli, a facet popchał je mocniej.

Wyglądał jak menel. I to dosłownie. Miał nieprzystrzyżony zarost, za duże, poszarpane i poplamione ubrania, a na twarzy grymas, który chyba był permanentny.

– To co? Płacisz czy wypierdalasz?

Westchnęłam. Chyba wypierdalałam. Bez torebki, bez portfela nie miałam czego tu szukać. Nie, że chciałabym tu zostać.

Jak w ogóle się tu znalazłam? Cholera, co tu jest grane?

– Nie mam kasy – powiedziałam, jakby to coś tłumaczyło.

Facet obejrzał mnie z góry do dołu i gwizdnął przeciągle.

– Nic nie zarobiłaś? Kobieto, słabo dbasz o własne interesy. Tym ciałem mogłabyś zarobić niezłe sumki. Facet, który stąd wyszedł, nie wyglądał na niezadowolonego – stwierdził.

Zrobiłam wielkie oczy.

Czy ten facet tak po prostu zasugerował, że jestem dziwką?

Czekaj, wróć. Zanim zdążyłam go kopnąć za ten komentarz w jaja, doszły do mnie jego słowa. Facet? Jaki facet?

– Ktoś był ze mną? – zapytałam, chcąc wypełnić tę lukę w pamięci, którą miałam.

Facet spojrzał na mnie, jakbym nie mówiła w jego języku.

– Nie no, sama przyszłaś do motelu, w którym wynajmuje się pokoje na godziny – powiedział z sarkazmem.

Kurwa, jak ja się tu znalazłam? W ogóle jak ja się w to wplątałam?

I gdzie jest, do cholery, Hank?

– Człowieku, ja nic nie pamiętam. Nawet nie wiem, jak się tu znalazłam.

Facet podniósł ręce do góry i pokręcił głową.

– O nie, nie, nie... w nic mnie nie wrobicie. Nie chcę mieć żadnych problemów – powiedział, a później złapał mnie za nadgarstek i siłą wyciągnął z pokoju. – Wyjdź stąd i najlepiej nie wracaj – powiedział, popychając mnie na taras. Dopiero teraz zauważyłam, że to jeden z tych moteli przy drodze, które nawet nie mają korytarzy, bo pokoje wychodzą prosto na parking. Nie wiedziałam, że one nawet dalej istnieją. Myślałam, że to już relikt ze starych filmów.