I MARRIED THE MONSTER (KRYPTONITE SERIES-1)

KABANATA-22 |DREAMS|

TAMARA's POV!

Nagising ako dahil sa tunog ng orasan; Sa aking pag mulat ay ganun nalang ang aking gulat nang bumungad sakin ang isang napakalawak na lupain kung saan sa mismong harapan ko ay tanaw ko ang isang napakalaking puno ng mangga at sa itaas no'n ay may nakapatong na isang kubo. Gawa sa Nipa at kahoy ang kubo, at konekta no'n ang hagdan na gawa rin sa kahoy at sa ibaba kung saan kupa na ay may malaking ugat roon na tila nakayakap sa isa pang kubo na gawa rin sa Nipa at kahoy.

Sa 'd maipaliwanag na dahilan ay nakaramdam ako ng sakit at pngungulila habang nakatanaw sa lugar na ito. Ngunit ang aking pagkabagabag ay napalitan ng pagtataka.

Wait! Where am I? In my last vision, I'm with my husband lying in the same bed while sleeping peacefully. But why am I here? Is this one of the places in Santurini?

Ang aking pag-iisip ay nabulabog ng mga mumunting mga tinig. Nanlaki ang dalawa kong mga mata nang mula saking gilid ay lunagpaa roon ang dalawang paslit. Hindi malinaw saking mga mata ang dalawang paslit dahil medyo blur parin ito ngunit malinaw sakin kung ano ang pinag-usapan ng dalawang 'to.

"You should bring your pet here, Caus; our hope is wide. He can come here whenever he wants," I heard from the little girl who was wearing a white floral dress. Her voice is very familiar to me, but for some reason, hindi ko matandaan kung kanino ito.

"He's too lazy for me to bring him here; he's always sleeping." The boy standing next to the little girl said, Sa 'di maipaliwanag na kadahilanan ay nakaramdam muli ako ng kirot at pangungulila nang marinig kong magsalita ang batang lalaki. May parte sakin ang gustong hagkan ang batang lalaki na iyon ngunit may kung ano rin sakin ang pumipigil na gawin ang bagay na iyon.

They both sit on the big root of the manggo tree. As I watched them, I recognized that they were still 5 years old. While the boy is in his 8th or 9th year of As I want to walk to where they are, ay lalo lang akong nakaramdam ng pangamba nang 'di ko maigalaw ang aking mga paa at nanatili lamang itong nakabaon sa lupa na tila ba'y naka-glue ang aking mga paa roon.

Ano mang pilit kong gawin ay nanatiling nakabaon ang mga paa ko, kaya 'di nalang ako sumubok pang muli at hinayaan na lamang ang sariling 'di makalapit sa dalawang paslit at tanging mga likod lamang nito ang nakikita ko. Gustohin ko mang mas lumapit pa bakasakaling makita ko na ang kanilang mga mukha ay 'di na lamang ako sumubok sapagkat ako lang din ang mahihirapan kung patuloy ko pa itong subukan.

Ang ginawa ko na lamang ay ang makinig sa usapan ng dalawang mga paslit.

"Nabalitaan kong magkakaroon ng pagdiriwang sa inyong Manor, Caius. Sa tingin mo ba ay kanino kaya ang pagdiriwang na magaganap?" Muli ay tanong ng batang babae sa batang lalaki.

Hindi kumibo ang batang lalaki ng ilang minuto at pagkatapos ay tinignan nito nang patagilid ang batang babae tsaka iyo nagsalita.

"Para 'yon sa pagdating ng lolo galing sa ibang bansa. Narinig ko rin na kasama nitong babalik si abuela." wika ng batang lalaki.

"Si abuela? Ibig bang sabihin nito ay dito na sila muling titira at 'di na ulit sila mangingibang bansa? Kung ganon pala ay parati ko ng makikita ang abuela!" Base sa tunog ng pananalita ng batang babae ay tiyak akong natutuwa ito.

I saw how the little boy nodded as a response to the little girl. He then spoke again.

"I'm not sure if they will live here for the rest of their lives or if they will travel again in another country. We know how they both loved traveling the whole world." The little boy said.