I MARRIED THE MONSTER (KRYPTONITE SERIES-1)

KABANATA-13 |CASTLE OF SANCTUARY|

KABANATA 13

Ohh gosh! What have I done in my past life to have this person in front of me? A loyal and precious person. I don't deserve him.

My tears are starting to show up and are already roaming the side of my eyes, but I need to stop them. I don't want anyone to think that Agape bullied me; that's why I'm crying.

"It's okay to cry, Tamara. Hindi mo ikakababa ang umiyak. I have seen how you grow as a brave woman, and I'm so lucky because I saw it more than anyone. I'm your best friend slash boyfriend, so it's alright if you cry in front of me; no one cares if you show me your weakness."

As I heard from him parang isang gripong umagos nang walangtigil ang pagbagsakan ng mga luha ko sa pisngi. Mga luhang dati ko pa dala dala at tila ngayon lang ata gustong kumawala. Hindi ko alan kung ano ang dapat kong sabihin kay Agape dahil ang tanging ramdam ko lang ngayon ay ang sakit ng nakaraan na ngayo'y nagsisilabasan na.

Mga emosyong dati ko pa itinatago dahil takot na baka may makakita at bagkos na damayan ay takot akong baka gamitin 'yon bilang bagong banta sa pagkatao ko.

"I know that you're tired of showing everyone that you're happy even if you're not. I know that you're tired of smiling and laughing even if you want to burst in tears. I know you're tired of everything, but please go on, don't give up. Okay?"

Umagos nang sobrang lakas ang mga luha ko. I sobbed even more as Agape continued to say what he felt. These emotions and feelings made me realize how weak I had become over the years. Hindi ko aakalaing darating sa punto na kakailanganin ko ng ilabas ang lahat nang mga bakatagong emosyon ko dati paman.

Kailanman hindi ko naisip na si Agape ang pagbubuntungan ko ng mga luhang ito dahil dati paman ay sinabi ko na sa sarili kong kailanman hindi ko paplanohing sabihin lahat kay Agape ang mga pinagdadaanan ko dahil ayukong pati ito ay mamroblema sa mga suliranin ko.

Ayuko siyang madamay. Pero hito ngayon nasa harapan ako ng taong pinipilit kong pinagtataguan nang mga sekreto ko. Lumuluha sa harap nito habang nakikinig dito.

"I'm afraid, Agape. Sa totoo lang hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin simula ngayon. I'm happy because I'm getting married and I know that he can protect me; he can help me to move forward. Masaya ako kasi sa wakas makakaalis na ako sa pamamahay na 'yon." I sobbed. Walang halong kasinungalingan ang sinabi ko dito dahil totoo naman talagang masaya ako. "But why do I have this feeling that I'm not okay? There is something on me that choosing my fiancé's offer made me doubt myself? Bakit hindi parin ako masaya? Bakit nakakaramdam parin ako ng takot? Nang disappointment sa sarili ko? I feel that I'm just doing this because I want to run away from those painful memories? Gustong gusto kong sumaya pero bakit parang may kulang parin?... H-hindi ako buo."

Umiiyak kong sabi. Para akong isang paslit na bata na nag susumbong sa nanay nito dahil sa inaway ito. Wala akong masyadong makita kung ano ang reaksyon ni Agape ngayon dahil sobrang lakas ng buhos ng mga luha ko at feeling ko talaga ang panget panget ko na ngayon.

Si Agape ang kaisa-isang taong kilala ko na halos alam na ang kalahati nang mga pinagdadaanan ko. Mga pinagdadanan ng isang batang hindi dapat makaranas nang pang aabuso. Isa siya sa mga taong palaging tumutulong sakin. Taong natatakbohan ko oras na kailangan ko nang masasandalan. Siya ang unang taong naging kakampi ko una palang. At heto ulit, siya ulit ang kakampi at karamay ko.

"There is a part of you that feels empty. You thought that as you have accomplished a lot in life, your life would transform. It does. You transformed a lot in these past couple years. But yet, you still doubt yourself, don't you?"