I MARRIED THE MONSTER (KRYPTONITE SERIES-1)

KABANATA-19 |MOM|

KABANATA-19

Seryoso akong nakatitig sa sarili kong repleksyon sa salaming nasa harapan ko. At habang nakatitig ay sumilay sa labi ko ang masayang ngiti. Ngiting walang halong panlilinlang. Ngiting walang halong mapait na nakaraan. Ngiting puno ng kasiyahan. Ngiting hindi pagpapangggap. Ito 'yung klase ng ngiting gusto ko.

Today this is the big day for me, today I will claim what I deserved. Today I will show everyone what I have got. Today my journey has ended and a new Chapter of my life will be opened after this. Today I will shout out all of my struggles, anxiety, depression and pain. Today I will step on the finished line with my words and diploma. All the hardworks and being patient will be paid for my long awaited speech and diploma.

'CUMLAUDE'

Napangiti ako nang tuluyan ko ng isinoot ang kagamitang 'yon sa aking dibdib. Hindi ko mabilang kung ilang daliri na ang nagamit ko kakabuntong hininga dahil sa sobrang kaba. Sobra akong proud sa sarili ko kaya mula pa kagabe ay hindi ako natatahimik at 'di nakatulog ng maayos dahil sa sobrang pagka tolero.

Akay ang papel na hawak ko kung saan naroon nakasulat ang magiging speech ko ay tumayo na ako. Nasa loob ako ng backstage nitong Auditorium sa University kaya kakailanganin ko pang tahakin ang hallway para makababa sa ground floor.

Hinagilap ko ang cellphone ko na kanina kopa hawak hawak at tinignan kong may mensahe naba si Leindrie pero sa dismaya ay wala akong natanggap na mensahe galing dito.

Isang linggo na ang lumipas bago nangyari ang anunsyo ng engagement naming dalawa ni Leindrie at simula non ay hindi na tumahimik ang buhay ko. Diyaryo, radio, social-media at TV ay naroon ang pangalan ko. May iilang mga bumatikos sa pagiging fianceé ko kay Leindrie ngunit sinaliwalang kibo ko nalamg ito dahil wala namang mgbabago kung babasahin at papatulan ko 'yon.

Dalawang araw matapos ang engagement party ay lumuwas ng bansa si Leindrie patungong France para sa business nila roon. Nangako naman itong tatawag sa'kin na tinupad naman nito. At hanggang ngayon ay 'di parin ito umuuwi na mas lalong nagpapakungkot sa'kin. Gustohin ko mang tawagan ito pero natatakot ako sa tuwing aambahin kong gawin 'yon. What if nasa meeting 'to?

"Congratulations Tamara!"

Nginitian ko si Teacher Vea Mae na unang sumalubong sa akin nang makaapak ako sa ground floor. Marami nang tao ang narito kaya mas lalong domoble ang kabang nararamdaman ko.

"Thank you po teacher, I'm so happy right now. Hindi ko po aakalaing aabot ako sa puntong buong puso akong magpapasalamat sa lahat ng mga taong tumulong sa akin, at isa po kayo sa mga taong 'yon. Lubos po akong nagpapasalamat sa inyo Teacher Vea. such an honor to be one of you students. you're one of those great professors I have ever seen". naluluha kong sabi rito.

It's true, malaki ang pasasalamat ko sa lahat ng mga gurong gumabay sa akin simula pa noong nagsisimula ako. Elementary hanggang sa kinasasadlakan ko ngayon ay lubos at taos puso akong nagpapasalamat. Kung wala ang mga gurong 'to ay 'di ko na alam kung ano ang gagawin ko sa buhay ko. Seguro ay isa na akong sa mga mangmang na 'di nagkaruon ng oportunidad upang makapag aral.

At si teacher Vea ang isa sa mga gurong gusto kong pasalamatan. She's one of those professors who I treasured and thankful the most. Naalala ko pa noong halos isang linggo akong 'di pumapasok pero pinuntahan niya parin ako sa bahay para ibigay lahat ng mga kakailanganin at ika-catch up ko. She's the only teacher I have who sees what 'Tamara' is behind the wall. I know she has a lot of questions for me at that time but she keeps her mouth shut whom I am thankful for.