I MARRIED THE MONSTER (KRYPTONITE SERIES-1)

KABANATA-14 |FORGIVENESS DOESN'T MATTER|

KABANATA 14

"LET THEM judge you. Let them misunderstand you. Let them gossip about you. Their opinions aren't your problems. You stay kind, committed to love, and free in your authenticity. No matter what they do or say, don't you doubt your worth or the beauty of your truth. Just keep shining like you always do."

Iyan ang huling linyang binitawan ni Agape sa'kin bago kami nag hiwalay nang papauwi na kaming dalawa.

I woke up the next day with good relief inside my chest. I didn't know that I would feel very good relief after our talk yesterday with Agape.

I sigh heavy when I finally get up from my bed and decide to go inside my bathroom to clean up and do my morning rituals. After a lot of minutes that I spend inside the bathroom, I finally get inside my wardrobe and change my clothes.

I wear a white T-shirt and summer shorts. I just fex my hair using a comb and put some powder on my face. After I fex my whole self, I quickly go outside my room and go downstairs.

Nasalubong ko ang pangkat nina Michelle and Chennie na sa tingin ko'y paparuon na naman sila sa Harden kung saan sila naka assign. Nalaman ko rin na sa bawat buwan ay nag-rolling sila para sa area na kanilang ta-trabahuhan. Maliban nalang sa mga area na bawal sa mga babae kundi sa mga lalaki lamang.

Si Michelle ang unang nakakita sa'kin at gulat itong humarap sa gawi ko tsaka nito sinenyasan ang iba pa nitong mga kasama, kabilang na doon si Chennie.

Sabay sabay silang nagsiyukoan at sabay sabay din na bumati sa'kin ng 'Good morning', sinabihan ko silang huwag nang yumuko dahil talagang naasiwa ako sa tuwing ginagawa nila 'yun. Hindi komensidedo ang ibang kasama nina Michelle, kaya ngumiti ako at nag salita.

"Hindi kase ako sanay sa tuwing may yumuyuko sa'king ibang tao kaya naman po sana sa susunod na magkasalubong tayo ay huwag na po kayong yumuko, naiilang po kase ako." I told them with my assured voice and gave them a genuine smile.

Sabay sabay na nagsitanguan ang mga kasambahay, kaya sinenyasan ko na silang lumakad na dahil baka mahuli sila sa kanilang mga dapat na gawin.

Naningkit naman ang dalawa kong mga mata nang sundan ng tingin ang kumpol ng mga kasambahay na 'yon. Tiyak akong hindi ako nagkamali sa nakita ko kanina.

Isang ngisi ang sumilay sa'king labi.

'Gan'yan nga, magpatuloy ka lang sa pagpapanggap mo, Chennie. Patuloy ka lang matakot sa presensya ko dahil talagang hindi kita tatantanan. You must try not to fail when you are acting next time.'

Sa simpleng pagmamasid ko kanina ay nakita ko kung papaano nanginig ang mga daliri nito habang kinikiskis ang mga ito sa kan'yang suot. Base sa pag-obserba ko dito ay wala na itong ibang kasama pa sa kan'yang kwarto, dahil kapag may kasama siya ay hindi siya manginginig ng ganon kalala. Tiyak din akong wala itong nakakasundo sa mga kasama niya dahil kita ko kung paano bumaloktot ang kan'yang labi ng kumibot ang mga bibig nang kan'yang mga kasama.

Ibig sabihin ay palagi itong nag-iisa o sadyang hindi niya lang siguro trip ang magkaroon ng kaibigan?

Pangalawa, maraming gusot ang kan'yang uniporme at kita ko ding may kukunting butas ang manggas na kan'yang kwelyo. Na nagpapatunay lang na wala itong kasama, o kaya naman ay walang itong paki-alam sa sarili. Dahil kapag may paki-alan ito ay kahit wala itong nakakasundo ay gagawa ito ng paraan upang matahi ang damit nito, may sari-sariling equipments ang bawat kwarto kaya imposibleng hindi nito naisip ang tahiin ang uniporme nito. Lalo pa't isa na siyang dalaga.