Chapter Forty Five

317 27 4
                                    

The Flames of Truth

Harper's POV

Napabuntong hininga ako habang nakahawak ang dalawang kamay sa mga tuhod. Kakagaling ko lang sa laboratory. I was expecting to see Kate but it seems like she already left. Bumalik ako sa dorm pero sabi'y wala pa siya so I went out to find her.

Lumalalim na ang gabi at tahimik na ang buong paligid ng academy. Malamig na din ang hangin. She must be around the academy. It's not safe for her to be alone during this time.

Rinig na rinig ko ang agos ng tubig na nagmumula sa fountain na nasa kalagitnaan ng garden ng academy. Malapit lamang ito sa kinaroroonan ko. Tumayo ako ng maayos at akmang aalis na nang mapatigil ako matapos makarinig ng hagulhol na alam kong nanggagaling sa babae.

Napahawak ako sa buhok ko nang biglang malakas na umihip ang hangin. Palakas ng palakas ang iyak ng babae. Nakatitig lamang ako sa entrance ng garden kung saan nagmumula ang iyak.

I gulped as I decide if should just run or see who's crying inside. Baka kasi multo pala yung umiiyak. Pero mukhang imposible nama ata iyun dahil wala naman silang sinabi na may multo sa academy.

I turned my gaze in front of me and stare at the path way leading towards the dormitory before turning back at the gardens entrance where the sobs continues to grew louder.

I tapped the ground with my feet before deciding to went inside the garden.

The fountain in the middle of different flowers was the first thing that caught my eyes. Malakas ang agos ng tubig nito pero namumuo pa din ang iyak ng isang boses. Napakunot noo nalamang ako nang wala akong makitang babae.

Totoo nga sigurong may multo dito, at ang babaeng umiiyak na naririnig ko ay multo. I'm starting feel scared because I couldn't see anyone around except me. Tsaka dumagdag pa ang napaka dilaw na kulay ng buwan. Tumalikod na ako at akmang tatakbo nang mahagip ng mga mata ko ang kulay itim na buhok.

Mas lalo akong natakot ngunit pinigilan ko ang sarili ko at tumagilid upang silipin ang nakita ko na nakaupo sa likuran ng fountain. Her shoulders were moving up and down while her hands were covering her face. Nakaputi ang kanyang suot habang mag isang umiiyak.

Hindi naman siguro multo ang nakikita ko? I took a step near to get a closer look. Her cloths were familiar to me and her jet black and silky hair reminded me of someone I know.

"K-kate?" Tawag ko sa babae.

Akala ko'y mali ang hinala ko ngunit nawala bigla ang takot ko matapos niyang ibunyag ang kanyang mukha. Namumula ang kanyang mata at ang kanyang ilong. The prints of her tear drops can be seen in her cloths below her chest. Her face we're all covered with her tears.

"Anong nangyari? Why are you crying?" Agad ko siyang nilapitan at umupo sa tabi niya ngunit parang hinila kaagad ako pabalik ng konsensya ko nang agad siyang umusbong palayo sakin.

It felt like I was a stranger to her.

"A-ahh, sorry," I smiled at her as I went move a bit far from her.

Even a single action speaks louder. I never realized these much that actions are much more painful than words. It can really affect you.

She didn't let a single word and I let her do what she wants. I just remained seated while looking at the big and yellow moon.

I wouldn't wan't to leave her alone even though I know that she acts differently around me. Because I know how it feels to be alone and I won't be selfish when I know that someone is thirsty for comfort. Just because I experienced the same thing doesn't mean I have to let them experienced what I've felt.

Oxzoria Academy: The Heart of Zaronaria Where stories live. Discover now