නගින්න කියලා ගත්ත මුල් පඩියෙම මගෙ කකුල් හිර වුනා වගෙ දැනෙනවා. අප්පච්චිගෙ රොබෝ හැමදාම අප්පච්චි කියන දේ කරා, ඇහුවා. උඩට ඉගිල්ලිලා වගෙ ගිය සතුව අල්ලන්න ඕනේ වුනත් මම මෙතනම ගල් ගැහිලා.
"ටෂි..." අම්මගෙ කට හඩ මට ඇහෙද්දි මම පිටිපස්ස බැලුවා. මගෙ ගෝත ඔලුවෙන් වැඩක් අරන්ම නැති නිසා දැන් ගන්න වෙලාව.
"අම්මා... මට ඉරේෂාත් එපා, කසාද හොයන්නත් එපා."
"අම්මා නෙවේ කසාදේ ගැන කිව්වේ." අප්පච්චි අහක බලන් කියද්දි පොඩ්ඩක් හිතමු. මේ අවුලෙන් බේරෙන්න ලේසිම දේ කරන්න මගෙ රෙද්දෙ ගෞරවේ හෝදලා හරි. මම ආයෙත් උඩ පඩි පෙළ දිහා බැලුවා. තාම මගෙ දිහා සතු දුකෙන් බලන් ඉන්නවා... 'ටෂි ඔන්න ඔහෙ ඕනේ ලබ්බක් ලමයෙක්ගෙ දරුණුම ආයුධේ එළියට දාන්න තියෙන්නෙ.
"ටෂි... ඔය මොකද ලමයෝ." අත් මිටමෙලවිලා, මගෙ ඇසුත් තදටම පියාගත්තා. ලොකු හුස්මක් අරන් මම රෝබෝ වගෙම දුවලා ගියෙ අප්පච්චි ගාවට...
"මට දැන්ම බදින්න බෑ අප්පච්චි... මම කැමති කෙනෙක් ඉන්නවා.." එහෙම කියලා ඩෝං ගාලා අප්පච්චිව බදාගත්තා...
"වාහ්..." සරදියල්ගෙන් කියවුනේ එච්චරයි.
"හරි හරි... නෑ... මම කසාද හොයන්නෙ නෑ.." අප්පච්චිත් බය වෙලා වගෙ කියද්දි අම්මා හිනාවෙනවා.
"ඔය මම දන්න කාලේටම අප්පච්චි ගාවට වෙලා තුරුල් වුනාමද කොහෙද?" අම්මා හිනා වුනාට පස්සෙ මමත් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ඒ පපුවෙන් ඔලුව එහාට කරන්න බැලුවා. එත් ඉන්න සතු අර නිතරම කියවන අප්පච්චිගෙ හොල්මන ගැන පොඩ්ඩක් බැලුවොත්. ඇත්තමයි අප්පච්චි ගාව හරි උණුසුම් මම තවත් ගුලි වුනා.
"හේ හේ... දැන් එහාට යනවා... අප්පච්චි තමුසෙගෙ ගැටේට අහු වෙලා ඉවරනේ." දෝණි මාව එහාට විසික් කරා.
"ටෂි..."
"අප්පච්චි..."
"ඔයාට විශ්වාසද?"
"ඔව්..." මගෙ ඔලුව අත ගාලා අප්පච්චි එහාට්ට යද්දි බලන්න මම දිණුවා. කට ගැහුවෙත් නෑ, වෙන දෙයක් කරෙත් නෑ.
"ඔන්න මේවා තමා අම්මා ඉමෝශනල් බ්ලැක්මේල් කියන්නෙ." සරදියල් මගෙ කරට අත දාලා හිනා වුනා. මෙහෙ ආවට පස්සෙ සරදියල්ගෙන් මේ හිනාව විසික් කරවන්නම බෑ.
