HOOFDSTUK 52.
*Harry*
Na 2 weken en 4 dagen hebben we de plek gevonden waar Saar zit. Ja, ik heb de dagen geteld. We hebben overlegd hoe we het gaan aanpakken. De politie word later gebeld, want ik wilde dit zelf oplossen. We hebben de tour moeten uitstellen, maar die gaat 1 september verder in plaats van 1 augustus. Ik voel me echt schuldig tegenover de fans. Ze hebben er zo lang op gewacht om ons te zien, en nu moeten ze nog langer wachten. Natuurlijk hebben we wel wat haat gekregen, maar de meeste fans snapten het wel en natuurlijk gaat dit ook voor.
Ik kan me niet concentreren. Ik zit aan mijn vingers te plukken, achterin de auto. Als ik achter de bomen het huisje zie verschijnen, worden de zenuwen alleen maar erger. Liam geeft me een klop op mijn schouder.
"Het komt goed Harry." Ik glimlach zacht naar hem. Zayn stopt de auto en Noortje stapt uit. We hebben afgesproken dat het het beste is als Noortje met haar moeder gaat praten. Misschien kunnen we Saar dan mee nemen zonder problemen, wat ik betwijfel. Noortje glimlacht naar me en zucht diep. Ze loopt naar het huisje. Het lijkt uren te duren voor mijn gevoel. Ik zie Noortje bij de voordeur staan, het is ver weg dus het is moeilijk om te zien wat er precies gebeurt.
"Ik hou dit niet langer vol. Wat als er die vrouw door draait en nog meer erge dingen doet met Saar?!" Ik trek de schuifdeur van het busje open en stap uit.
"Harry! Wacht nou gewoon even af!" Roept Liam. Ik haal zijn hand van mijn arm af.
"Nee! Ik wacht al meer dan 2 fucking weken! Ik ben er klaar mee!" Ik stap stevig door, maar word voor de 2e keer tegengehouden door Liam.
"Harry. Zayn gaat naar binnen. Wij wachten buiten, achter de bomen. Zayn belt mij nu, zodat we mee kunnen luisteren. Maar als jij of Louis naar binnen gaat wordt het te gevaarlijk!" Ik knik zuchtend. We verschuilen ons achter de bomen terwijl Zayn voorzichtig naar de voordeur loopt. De deur staat blijkbaar iets open want we zien Zayn naar binnen lopen.
"Liam, hoor je iets?" Vraag ik. Hij schud zijn hoofd en kijkt weer naar Zayn, die naar binnen is gelopen. Ik kijk voor me uit en wacht tot Liam iets zegt, wat hij niet doet. Een paar minuten wacht ik, tot ik het niet meer houdt.
"Liam?! Gebeurt er nou nog iets?!" Roep ik zacht. Hij knikt.
"Verbinding verbroken..." Zegt hij.
"Oke genoeg! Ik ga naar binnen!" Roep ik terwijl ik naar het huisje ren. Ik trap de deur in, die Zayn waarschijnlijk dicht heeft gedaan. Ik kijk rond voordat ik door wil lopen naar waar gepraat vandaan komt. Vanuit mijn ooghoek zie ik wat beweging in een kamer waar de deur open staat. Ik loop er voorzichtig naar toe en kom binnen in een saaie en stoffige kamer. Op het bed in de hoek zit Saar...
"Oh my God..." Een traan ontsnapt uit mijn oog en rolt over mijn wang naar beneden, waarnaar hij op mijn shirt verdwijnt in het stof. Waarom staat ze niet op? Waarom rent ze niet naar me toe zoals ze altijd doet als ze me een tijd niet heeft gezien?
"Saar..." Zeg ik zacht. Ze kijkt me alleen maar aan. Ze zegt niets en doet niets, niet eens knipperen. Ze zit daar alleen maar en staart me aan. Ik ga op mijn hurken zitten en schuifel iets naar haar toe.
"Je kent me toch nog wel?" Fluister ik, zodat niemand anders me hoort. Ze knikt. Ik zucht opgelucht.
"Jij bent Harry, mijn vriendje en de vader van mijn dochter..." Ik glimlach, ze weet het dus allemaal nog wel.
"Mag ik naar je toe komen?" Vraag ik, ze voelt als een verre vriendin voor me op dit moment en ik weet niet eens waarom. Ze knikt. Ik loop langzaam naar haar toe en hurk voor haar neer. Ik leg mijn handen op haar knieën, waar ze een beetje van schrikt.
"Rustig maar. We gaan naar huis. Naar Hope en Louis, je broer." Ze knikt, maar de tranen wellen op in haar ogen. Ze kijkt me aan en terwijl de tranen over haar wangen stromen, waarvan ik niet weet of ze van geluk of verdriet zijn, staat ze op en pakt haar spullen. Ik kijk naar elke beweging die ze maakt om te zorgen dat er niets vreemds gebeurt. Ik loop voor haar uit naar de deur. Eerst Saar in veiligheid, dan terug voor Noortje en Zayn. Als we buiten komen, loop ik met haar naar de jongens toe. Als ze hen ziet stopt ze, maar meteen daarna rent ze naar Niall toe. Ze valt in zijn armen en begint harder te huilen... What the fuck?!
Ik draai me boos om en loop zo snel mogelijk terug naar binnen. Naar de vrouw die dit allemaal heeft veroorzaakt.