The Special Girl (Harry Styles)

10

HOOFDSTUK 10.

*Johannah*

Louis en Saar lopen gearmd voor me uit. We zijn op weg naar het lab waar we te horen krijgen of Saar mijn dochter is. Ik heb het altijd voor Lou verzwegen en ik weet niet hoe hij zal reageren als we de waarheid horen.

We lopen naar binnen en gaan in de wachtkamer zitten.

"Zijn jullie zenuwachtig?" Vraag ik fluisterend.

"Hmmhmm.... Beetje..." Zegt Louis terwijl hij zijn schouders ophaald.

"Familie Tomlinson?" Zegt een man die in de deur opening staat. Saar grinnikt zachtjes.

"Hallo, Johannah." Zeg ik terwijl ik de hand van de man schudt. Louis en Saar doen hetzelfde. Er staan maar twee stoelen en Louis gaat zitten op 1 van de stoelen, met Saar op zijn schoot. Ik ga op de andere stoel zitten en de man begint te praten.

"Nou... We hebben alles onderzocht. Het was erg lastig, maar we hebben het goed onderzocht. We zijn tot een conclusie gekomen." Ik kijk even naar Saar en Louis, die elkaar stevig vast houden.

"Saar en Louis, jullie zijn tweeling." Ik zie de schrik in hun ogen en ik krijg tranen in mijn ogen. Ik heb mijn dochter terug gevonden! Mijn kleine Julia!! Ze is er weer:D

Saar staat op en ik knuffel haar. Ze lijkt een beetje onzeker, maar dat is ook wel te begrijpen. We lopen het gebouw uit en Saar vliegt Louis in de armen.

*Saar*

"Omg! Lou! We zijn een tweeling! Kun je het geloven? We zijn tweeling!" Ik kan het nog steeds niet geloven. IK ben tweeling met LOUIS! Dit is onwerkelijk. Ik heb mijn biologische moeder gevonden! En mijn biologische familie!

"Saar... Ik.... Ik weet niet wat ik vind." In een keer werd ik stil. Johannah was al in de auto gaan zitten. Louis en ik stonden nog buiten.

"Wat bedoel je? Wil je dit dan niet?"

"Ik weet het niet. Saar ik vind je leuk en nu dit erbij... Ik weet het niet meer...." Hij keek naar beneden. Ik legde mijn hand onder zijn kin en hij keek in mijn ogen.

"We komen er wel uit. Samen." Zei ik en ik gaf hem een kus op zijn neus. We gingen in de auto zitten en reden terug naar huis.

*Harry*

Het was al 2 uur. Waar zouden ze toch blijven? Ik had het hele huis schoongemaakt als verrassing voor Saar en Louis. Wat als ze familie zijn? Zouden ze dan wat krijgen? Zou Saar wat met mij willen? Zo veel vragen spoken door mijn hoofd op dit moment.

"Hey! Daar zijn jullie!" Zei ik toen Saar, Johannah en Louis binnen kwamen. Ik zag Saar glunderen... Zou dit betekenen dat ze....?

"En? Hoe ging het?" Vraag ik snel om die gedachte af te schudden.

"Ga maar even zitten. Dan vertellen we het. " zegt Louis. Hij verteld alles heel gedetaileerd. Er begint binnen in me iets te gloeien... Iets dat ik niet goed kan beschrijven... Ik ben zo blij voor ze, maar ik vind het ook wel jammer... Wat als ze mij vergeten en alleen maar met elkaar bezig zijn...?

"Wat leuk!" Roep ik als ze klaar zijn met hun verhaal.

"Saar? Heb je het je ouders al gezegt? Je adoptieouders?" Vraag ik.

"Eehm....nee.... Ik ga denk ik maar even naar hun toe..."

"Zal ik met je mee gaan?" Vraagt Lou bescheiden.

"Mag... Maar je mag ook wel hier blijven bij mama..." Zegt ze en ze krijgt helemaal een rood hoofd als ze 'mama ' zegt. Ze loopt naar haar eigen huis.

*Saar*

Hoe moet ik het vertellen? En wat zullen ze zeggen? Ik loop naar huis en doe deur open.

"He mam. Waar is pap?"

"In de schuur!" Hoor ik vanuit de keuken. Ik haal mijn vader en moeder en ga met ze op de bank zitten.

"Wat is er schatje? Is er iets ergs?" Vraagt mijn moeder bezorgt.

"Nee... Ik heb wat ontdekt...." Ik rust even en ga dan verder met mijn verhaal.

"Ik heb mijn biologische ouders gevonden... Ik heb zelfs een tweeling broer en 4 jongere zusjes..." Ik stop met praten en kijk naar de gezichten van mijn ouders.

"Ik heb wat testjes gedaan en die zeggen allemaal dat ik de dochter van Johanna Poulston ben en de tweeling zus van Louis Tomlinson... Ik heb eindelijk mijn biologische ouders gevonden!" Mijn ouders keken elkaar even aan.

"Sorry schat, maar we snappen dat je dit erg lastig vind." Zegt mijn vader.

"Lastig? Nee! Ik vind het geweldig!" Roep ik overtuigend.

"Nou wij niet. Sorry. Maar je mag niet meer naar hun toe. Dat is het beste." Zegt mijn moeder vastbesloten.

"Wat?!" Schreeuw ik terwijl ik opspring.

"Dat kun je niet maken! Ze zijn mijn echte familie! Je kunt me niet weg houden van mijn familie!" Ik ben woedend! Hoe durven ze zoiets te zeggen!

"Het is beter als je bij ze weg blijft! Jij gaat de deur niet meer uit jongedame! Je mag alleen weg als wij erbij zijn!"

"Nee! Dat kun je niet doen! Jullie zijn echt afschuwelijk!" Mijn vader staat op en loopt dreigend naar me toe.

"Hoe noemde je ons?!"

"AFSCHUWELIJK!!" Roep ik keihard. Op dat moment voel ik een klap in mijn gezicht. Ik val op de grond en er springen tranen in mijn ogen. Ik ren naar boven. Hoe kunnen ze met dat aandoen?! Ik doe de deur snel op slot, ik trek een koffer uit mijn kast en prop er wat kleren in. Ik luister onder tussen naar wat mijn ouders zeggen. Ik hoor ze verder gaan in het huis. Alsof er niks is gebeurd. Mijn vader is in de badkamer op de 1e etage en mijn moeder is in de keuken aan het werk. Ik pak mijn koffer en sluip naar beneden. Ik blijf hier echt niet langer! Ik loop het huis uit en ren door naar het 1D huis. Net als ik voor het raam van hun huis sta, voel ik een hand om mijn arm.Ik draai me om en kijk recht in de ogen van Donald. Ik noem hem echt geen vader meer! Hij kijkt woedend en ik zie hem langzaam zijn vuist op me richten. Ik duik weg... Maar het is telaat.... Hij raakt me vol op mijn slaap en ik voel me duizelig worden. Het ene moment zie ik niks meer en het andere moment word ik wakker in het ziekenhuis. Wat is er gebeurt?