The Special Girl (Harry Styles)

Last Chapter.

HOOFDSTUK 58.

*Saar*

Ik herinner het me nog goed. De dag dat Harry me dan eindelijk vroeg of ik met hem wilde trouwen. Ja, ik weet dat ik dat in het begin niet eens wilde, maar mijn mening daarover is veranderd toen ik eindelijk mijn kleine Hope in mijn armen kon sluiten. Zo klein is ze eigenlijk niet meer. Hope is nu 18 maanden en ze kan lopen, brabbelen en overgooien met de bal. Ik heb nooit nagedacht over hoe het zou zijn als Hope ouder word. Harry en ik zijn allebei nog best wel jong en Hope is nu al weer 1 en een half. De tijd gaat zo snel. Aan het begin van de winter waren Harry en ik nog 'vriendje en vriendinnetje'. Maar anderhalve maand later, werd Harry mijn verloofde en nu, meer dan een jaar later, is de dag aangebroken dat 'verloofde' veranderd in 'echtgenoot'. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik kan me die ene dag nog zo goed herinneren.

Het was de dag dat de jongens op hun vierde wereldtournee gingen. Ik ging niet mee vanwege de zorg voor Hope en ik wilde bij mijn moeder blijven om haar ook af en toe te helpen. 7 februari, dat was de exacte dag als ik het me goed herinner. Harry en ik liepen door het park. We hadden nog 2 uur voordat de jongens weg gingen en ik ze een maand niet zou zien. Het was moeilijk om afscheid te nemen, vooral omdat ik wist dat ze meteen naar Australië en Japan zouden gaan, dus dat was nog extra ver weg. Harry had me mee genomen naar een prachtige open plek, midden in het bos. Het bos waar ik naar toe vluchtte toen Simon Cowell me vertelde dat ik afstand moest nemen van Harry. Het bracht zo veel herinneringen terug, maar het deed me niet heel veel. Om daar samen met Harry te zijn, zorgde ervoor dat alle slechte dingen vergeten werden. De open plek waar we bleven staan, was de plek waar Niall me had gezien, bij het meer. Het meer was bevroren door de ijzige kou. Ik glimlachte toen Harry mijn hand vast pakte en me aan keek. Ik had geen flauw idee wat hij van plan was.
Harry vertelde me dat hij nog nooit zo veel van iemand had gehouden als van mij. Hij zei ook dat hij me zou beschermen en helpen voor zolang als hij zou leven.
Wist ik veel dat Harry op één knie zou gaan en mij ten huwelijk zou vragen. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wilde 'Ja!' roepen, maar de kou, de zenuwen en het idee dat ik hem een maand zou moeten missen, zorgden ervoor dat ik een lange tijd stil bleef. Toen ik eindelijk de moed kreeg om wat te zeggen, schonk ik hem een blij glimlach, gevolgd door een uitbundige 'ja'. Harry kon zijn geluk niet op en schoof een prachtige verlovingsring om mijn vinger.

Ik heb de ring nooit afgedaan. Tot vandaag. Vandaag word die verlovingsring verplaatst door een trouwring. Ik sta al een uur in de spiegel te kijken. Zuchtend en nerveus voor wat ik ga zeggen. Natuurlijk het 'ja-woord', maar ik ga een kleine speech doen voor Harry, mijn familie en iedereen die me geholpen heeft de afgelopen jaren. Dat hebben Harry en ik afgesproken, Harry heeft namelijk ook iets voorbereid.

"Blijven ademen, schat." Glimlacht Lottie. Ik lach zachtjes.

"Kom je? Het is tijd om je jurk aan te doen." Ik knik naar haar en loop achter haar aan, naar de kamer waar mijn jurk hangt. Ik doe de kleren die ik aan heb uit en stap in de jurk. De jurk is strak aan de bovenkant en daar begint een soort bloemenprintje. Vanaf mijn heupen loopt de jurk wat wijder uit maar het bloemenprintje blijft erin voor komen. Aan de achterkant is de jurk open, maar een beetje bedekt met dezelfde bloemenprint. Het is echt een prachtige jurk. Lottie glimlacht als ze me in mijn jurk ziet.

"Wauw.." Zucht ze. "Je bent prachtig." Ik lach.

"Dankzij jouw hulp en tips." Lottie geeft me een knuffel.

"Handen van mijn meesterwerk!" Roept Lou. Lottie geeft haar een zachte duw en lacht. Ik ga op de stoel voor de spiegel zitten. Lou zet een sluier in mijn haar en fixt de laatste paar dingen aan mijn haar en make-up. Ik kijk tevreden in de spiegel en zie mijn moeder binnen komen.

"Saar.. Wauw. Harry heeft maar geluk met jou." Glimlacht ze. Ik zie tranen opwellen in haar ogen. Snel sta ik op en veeg ik haar tranen weg.

"Wat ben ik blij dat ik deze dag mee mag maken. Wat ben ik blij dat je bent aan gereden door hun auto." Lacht ze. Het is waar. Als dat nooit was gebeurt, was dit ook nooit gebeurt.