အခန္း (၄၉၃) : အင္ေမာ္တယ္ဝင္ရိုး မပါရိွဘဲ တက္လွမ္းျခင္း
မိုဝူက်ီ ႏိႈးလာသၫ့္အခါ မိုးႀကိဳးစမ္းသပ္ခ်က္မွာ ၿပီးဆံုးသြားၿပီး မနက္ေနေရာင္ျခည္က မိုဝူက်ီဆီ ျဖာက်ေနၿပီး အလြန္သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစသည္။
မိုဝူက်ီက အင္ေမာ္တယ္စြမ္းအား အေျမာက္အမ်ားႏွင့္ အသိစိတ္ပင္လယ္ကို ခံစားမိလိုက္သၫ့္အခါ သူက အသားကုန္ ဟစ္ေႂကြး၍ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္မိသည္။ သူက ေကာင္းကင္အင္ေမာ္တယ္အဆင့္ က်င့္ႀကံသူထက္ ဆယ္ဆမက အားေကာင္းသၫ့္ က်င္းရွန္းအဆင့္ က်င့္ႀကံသူ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ယခင္ သူ ေကာင္းကင္အင္ေမာ္တယ္အဆင့္တြင္ ရိွစဉ္က က်င္းရွန္းအဆင့္ က်င့္ႀကံသူကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ျခင္းမွာ ယံုရင္အစြန္းအဖ်ားေနရာရိွ မိုးႏွင့္ေျမ တားျမစ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔အျပင္ ထိပ္တန္း ပါရမီရွင္မ်ားက ေျပာင္းလဲမ်ွေျခ အေဆာင္ကို အသံုးျပဳ၍ ယံုရင္အစြန္းအဖ်ားေနရာသို႔ မလာခ်င္ၾကေပ။
“ အင္ေမာ္တယ္ဝင္ရိုး မဖြဲ႔စည္းဘဲ က်င္းရွန္းအဆင့္ထိ မတက္လွမ္းႏိုင္ေပ”
ထိုစကားမွာ သူ႔အတြက္ မွန္ပံု မေပၚေပ။ သူက အင္ေမာတယ္ဝင္ရိုးကို မဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း အျခားလူမ်ားကဲ့သို႔ က်င္းရွန္းအဆင့္ တက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ေသး၏။
မိုဝူက်ီက ေအာ္ဟစ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္း၍ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၾကသည္။ မိုးႀကိဳးခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သူ႔အဝတ္အစားမ်ားမွာ စုတ္ျပတ္သပ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာႏွင့္လည္ပင္း၌ အမာရြတ္မ်ား ဒလပြ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔အတြင္း ဒဏ္ရာမ်ား အားလံုးမွာ ျပန္ေကာင္းလုနီးပါး ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူ႔အေရျပားေပၚမွ အမာရြတ္မ်ားမွာ ေပ်ာက္ကင္းမသြားေသးေပ။ သို႔ေသာ္လည္း မိုဝူက်ီက သူ႔အသက္ဓာတ္ လမ္းေၾကာင္း တစ္ပတ္ လွၫ့္ပတ္လိုက္ရံုသည္ႏွင့္ ထိုမိုးႀကိဳးခ်က္ အမာရြတ္မ်ား ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ကင္းသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေပသည္။
မိုဝူက်ီက အသက္ဓာတ္ လမ္းေၾကာင္းကို မလွၫ့္ပတ္ဘဲ သူ႔အမာရြတ္မ်ားကို ဤအတိုင္း ထားထားလိုက္သည္။ သူက နာမည္ေျပာင္းဖို႔ရာပင္ ႀကံရြယ္ထားေသး၏။ သို႔မဟုတ္လ်ွင္ သူ ဘာကိုမ်ွ မလုပ္ခင္ အနည္းဆံုးေတာ့ လံုလံုေလာက္ေလာက္ အားေကာင္းသၫ့္အထိ ေစာင့္ရေပမည္။
ယင္ျပန႔္ၿမိဳ႔၌ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ အရႈပ္အေထြးမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ သူက လူမည္မ်ွ ကို ရန္စမိခဲ့မည္ကို မည္သူ သိမည္နည္။ ပို၍ အေရးႀကီးသည္က သူက အင္ေမာ္တယ္ေလာကသို႔ မေရာက္ခင္ အသက္မဲ့ တာအိုဂိုဏ္းရိွ ဘူးသီးေျခာက္ကို လုယက္မိခဲ့ေသး၏။
ဘူးသီးေျခာက္မွာ သူ႔ထာဝရ ကမ႓ာေလာကထဲ ရိွေန၍ မိုဝူက်ီက စိတ္စြမ္းအား သံုး၍ စစ္ေဆးမၾကၫ့္ရဲေပ။ ထာဝရ ကမ႓ာေလာကထဲရိွ ဘူးသီးေျခာက္ကို မထိေတြ့ခင္ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အႏၲရယ္ကင္းသၫ့္ ေနရာတစ္ခု ရွာၿပီး ကာကြယ္ေရး အစီအရင္မ်ား ခင္းက်င္းရမည္။ ဘူးသီးေျခာက္က ခႏၶာကိုယ္ရိွ အညစ္အေၾကးမ်ားကို ဖယ္ရွားႏိုင္စြမ္း ရိွ၍ မည္သို႔ သာမာန္ ျဖစ္မည္နည္း။ အင္ေမာ္တယ္ေလာကမွာ ယံုရင္အစြန္းအဖ်ားေနရာကဲ့သို႔ မဟုတ္ေပ။ ဤေနရာရိွ ပါရမီရွင္အေရအတြက္မ်ားစြာ ရိွသၫ့္အတြက္ သူက ထိုစြမ္းအင္ နည္းနည္းေလာက္သာ ထုတ္ေဖာ္မိလိုက္သည္ႏွင့္ ပါရမီရွင္မ်ားစြာက သူ႔ဆီ ေရာက္လာၿပီး သတ္ပစ္လိမ့္မည္။
ေဆးေၾကာသန႔္စင္ၿပီးေနာက္ မိုဝူက်ီက အဝတ္အစားအသစ္ လဲလွယ္ဝတ္လိုက္သည္။ သူက က်င္းရွန္းအဆင့္ တက္လွမ္းၿပီးေနာက္ မည္မ်ွ သာမာန္ျဖစ္သြားေၾကာင္း ယခုအခါမွ သတိျပဳမိသြားသည္။ သူဆီမွ ထြက္ေပၚေနေသာ ဝိညာဉ္စြမ္းအား အရိပ္အေယာင္ နည္းနည္းမ်ွပင္ မရိွေတာ့ေခ်။ အကယ္၍ သူ႔ကို ေသမ်ိဳးေလာကထဲ ပစ္ခ်လိုက္လ်ွင္ပင္ မည္သူမ်ွ သူႏွင့္ သာမာန္ ေသမ်ိဳးၾကားမွ ျခားနားခ်က္ကို ေျပာႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
“ ဝါး ... လက္နက္ေကာင္းေလးပဲ ” တအံ့တဩ ေရရြတ္သံကို ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ မိုဝူက်ီက မနီးမေဝးတစ္ေနရာမွ အသားေရ ခပ္လတ္လတ္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္မွာ သူ႔လျခမ္းေကြး ပုဆိန္လွံရွည္ကို ကိုင္ထားေၾကာင္း ျမင္လိုက္ရသည္။
မိုဝူက်ီက လက္ကို ဆန႔္ထုတ္ကာ တ်န္းဂ်ီတုတ္ကို ေကာက္ယူၿပီးေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ ယွက္ကာ ယဉ္ယဉ္ေက်းေက်း ေျပာလိုက္သည္ “ တာအိုေရာင္းရင္းရဲ့ လက္ထဲက ေမွာ္ရတနာက က်ဳပ္ဟာပါ။ က်ဳပ္ မိုးႀကိဳး စမ္းသပ္ခ်က္ ခံယူတုန္း မေတာ္တဆ လြတ္က်သြားတာပါ ”
မိုဝူက်ီက ယဉ္ယဉ္ေက်းေက်း စကားဆိုလိုက္ျခင္းမွာ ျပႆနာ မျဖစ္လို၍ ျဖစ္သည္။ မဟုတ္လ်ွင္ သူက လျခမ္းေကြး ပုဆိန္လွံရွည္ကို သံုးလႊာအထိ မြမ္းမံသန႔္စင္ၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္၍ လက္တစ္ခ်က္ ေဝ့ယမ္းလိုက္ရံုျဖင့္ ထိုလျခမ္းေကြး ပုဆိန္လွံရွည္မွာ သူ႔လက္ထဲ ပ်ံသန္းကာ ေရာက္ရိွလာလိမ့္မည္။
အသားခပ္လတ္လတ္ အမ်ိဳးသား၏ မ်က္ႏွာထားမွာ ေအးစက္လာၿပီး “ မင္း က ဘာလဲ။ ဒီလူ ေကာက္သမ်ွ အားလံုးက မင္းဟာလား။ မင္းက ဒီဟာကို ဘယ္လိုသံုးရမယ္ဆိုတာေတာင္ သိလို႔လား ”
ထိုလူ စကားအဆံုးတြင္ ပံုရိပ္မည္း ႏွစ္ခုက ပ်ံသန္းေရာက္ရိွလာကာ သူတို႔ႏွင့္ မနီးမေဝးေနရာ၌ ဆင္းသက္လိုက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္မွာ လူလတ္အမ်ိဳးသားျဖစ္ကာ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ မိန္းမငယ္ေလး ျဖစ္၏။
“ သခင္ေလး ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ” ေျပာလိုက္သူမွာ လူလတ္အမ်ိဳးသား ျဖစ္ေပသည္။
လူလတ္အမ်ိဳးသား ေၾကာင့္ မိုဝူက်ီက တိုက္ခိုက္လိုစိတ္ကို ေနာက္တဖန္ ခ်ဳပ္ထိန္းထားလိုက္ရျပန္သည္။ ဤလူလတ္အမ်ိဳးသား၏ က်င့္ႀကံဆင့္မွာ သူထင္ ျမင့္ၿပီး ထိုသူမွာ ရြမ္ရွန္းအဆင့္ ျဖစ္ေလာက္ေၾကာင္း ခန႔္မွန္းမိ၏။ ထိုလူ၏ အေငြ့အသက္မ်ားကို ခံစားမိၿပီး သူက အမ်ားဆံုး အေစာပိုင္း ရြမ္ရွန္းအဆင့္၌သာ ရိွေသးေလာက္သည္။
“ သခင္ေလးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္က မၿပီးျပၫ့္စံုတဲ့ ေမွာ္ရတနာ တစ္ခု ေကာက္ရတာကို ဒီလူက သူ႔ဟာဆိုၿပီး ေျပာေနတယ္။ က်ဳပ္ ကုန္းရွင္းေဟာက္ ဘဝမွာ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ႀကီးဝင္ေနတဲ့ ပထမဆံုး ေတြ့ဖူးတာပဲ ... ဟားဟား ” အသားခပ္လတ္လတ္ အမ်ိဳးသားက ရက္စက္ယုတ္မာစြာ ရယ္ေမာလိုက္သည္။
“ မင္း ကုန္းရွင္းေဟာက္သာ စိတ္ႀကီးဝင္ေနတာကို အျခားသူသြားၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္တယ္ ေျပာရဲေသးတယ္လား ... ငါေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ကိစၥ ပထမဆံုး ၾကားဖူးတာပဲ ” ေနာက္ထပ္ အသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာၿပီး လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
မိုဝူက်ီက ဤက်င့္ႀကံသူမွာ သူသိသၫ့္ ေဟာ္ယြိခ်န္ႏွင့္ ဆင္တူေၾကာင္း ခံစားမိလိုက္သည္။ ေဟာ္ယြိခ်န္က ထိုသူထက္ ပိုေခါင္းမာဟန္ ေပၚေသာ္လည္း ေဟာ္ယြိခ်န္၏ က်င့္ႀကံဆင့္မွာ ထိုလူငယ္ေလးႏွင့္ အလွမ္းကြာလြန္းလွေပသည္။ မိုဝူက်ီ၏ မွန္းဆခ်က္အရ ဤလူငယ္ေလးမွာ က်င္းရွန္း ၿပီးျပၫ့္စံုျခင္းအဆင့္ ေရာက္ေနေလာက္သည္။
ကုန္းရွင္းေဟာက္က ထိုလူငယ္ကို စိတ္ထဲ မထားသၫ့္အလား လ်စ္လ်ူရႈထား၏။
“ ဂ်ဳနီယာညီမေလး ရွီလီ မေတြ့တာ ၾကာၿပီေနာ္ ” ေရာက္လာသၫ့္ လူငယ္ေလးက ကုန္းရွင္းေဟာက္ကို မေခ်မငံ့ ဆက္ဆံၿပီးေနာက္ မနီးမေဝးမွ တစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
မိုဝူက်ီလည္း ထိုမိန္းကေလးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုမိန္းကေလးမွာ ဤေနရာသို႔ လာရန္ ဆႏၵရိွပံု မေပၚဘဲ ထိုလူငယ္က သူမအား ေခၚလိုက္သၫ့္အတြက္ ေရာက္လာရံုမွ အပ ေရြးခ်ယ္စရာ မရိွေတာ့ေခ်။ သူမက ေလးေလးစားစား ဦးၫႊတ္ကာ “ ရွီလီက အင္ေမာ္တယ္ကမ္းပါးၿမိဳ႔က စီနီယာအစ္ကို က်ံဳးနဲ႔ ဓားႀကီးေတာင္က စီနီယာအစ္ကိုကုန္းတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ရွင္ ..... ”
ထိုအမ်ိဳးသမီးက အျပာခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး သူမေနာက္ေက်ာ၌ ဓားရွည္တစ္ေခ်ာင္း သယ္ေဆာင္ထားသည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ တိမ္ကဲ့သို႔ ေပါ့ပါးေနဟန္ ရိွသည္။ သူမက အလြန္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ့ၿပီး လွပကာ သူမႏွင့္ နီးကပ္ေစခ်င္သၫ့္ ဆႏၵမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။
လူငယ္ေလးက ရယ္ေမာလိုက္ရင္း မိုဝူက်ီဘက္ လွၫ့္ကာ “ ဒီက တာအိုေရာင္းရင္း ... ကုန္းရွင္းေဟာက္က ခင္ဗ်ား ပစၥည္းကို ယူသြားခဲ့တာလား။ ဓားႀကီးေတာင္ရဲ့ သခင္ငယ္ေလးက သူမ်ားပစၥည္းကို အတင္းက်ပ္ ယူသြားခဲ့တာ ဟုတ္လားဆိုတာကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ႏွင္းခဲဖံုးလႊမ္း အင္ေမာ္တယ္ေရကန္ဆီက ဂ်ူနီယာညီမေလးရွီလီကို မ်က္ျမင္သက္ေသ လုပ္ေပးဖို႔ ဖိတ္ၾကားခ်င္ပါတယ္။ ”
မိုဝူက်ီက ရွီလီ ေလ်ွာက္လွမ္းလာၿပီးေနာက္တြင္ ကုန္းရွင္းေဟာက္၏ အထက္စီးဆန္ဆန္ ေလသံမွာ အနည္းငယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားေၾကာင္း သတိထားမိလိုက္သည္။ သူ က သူ႔ႏူးညံ့သၫ့္ အျခမ္းကို ရွီလီကို ျပသခ်င္ေနပံု ေပၚသည္။
မိုဝူက်ီက အင္ေမာ္တယ္ကမ္းပါးၿမိဳ႔မွ က်ံဳး မ်ိဳးရိုးနာမည္ႏွင့္ က်င့္ႀကံသူက သူ႔အား အသံုးခ်၍ ကုန္းရွင္းေဟာက္ကို ရန္စေနမွန္း သိေသာ္လည္း မိုဝူက်ီက လက္ႏွစ္ဖက္ ယွက္လ်က္
“ မိုရွင္းဟယ္က တာအိုေရာင္းရင္းတို႔ကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က က်ဳပ္ ေမွာ္ရတနာက မိုးႀကိဳးစမ္းသပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားခဲ့တာပါ။ က်ဳပ္လည္း ဒဏ္ရာ ရေနတာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ရဲ့ ေမွာ္ရတနာ အစိတ္အပိုင္းေတြကို အခ်ိန္မွီ မသိမ္းလိုက္ႏိုင္ပါဘူး ”
“ မင္းက ငါေကာက္လိုက္တဲ့ က်ိဳးေနတဲ့ အပိုင္းက မင္းအပိုင္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ ငါ ကုန္းရွင္းေဟာက္က မင္းဘက္ကေန အင္ေမာ္တယ္ကမ္းပါးၿမိဳ႔ရဲ့ က်ံဳးက်န္း ဝင္ေျပာေပးတာနဲ႔ မင္းကို မထိရဲေတာ့ဘူးမ်ား ထင္ေနလား ... ” မိုဝူက်ီ စကားမဆံုးခင္ ကုန္းရွင္းေဟာက္က ႏွာေခါင္းရႈံ႔ကာ သေရာ္လိုက္သည္။
သူက မိုဝူက်ီ လိမ္ညာေနျခင္း မဟုတ္မွန္း မွန္းဆမိထားေသာ္လည္း ဤပ်က္စီးေနေသာ အပိုင္းအစကို ပိုင္ရွင္မဲ့အျဖစ္ ယူဆ၍ ရေပသည္။ က်ိဳးပ်က္ေနေသာ ေမွာ္ရတနာေပၚမွ မြမ္းမံသန႔္စင္ထားေသာ ဝိညာဉ္အမွတ္အသားမွာ ထိုေမွာ္ရတနာ ပ်က္စီးသြားသၫ့္အခါ ပ်က္စီးသြားမည္ ျဖစ္၏။ မိုဝူက်ီက အင္ေမာ္တယ္ ပါရမီရွင္မ်ားစြာထက္ မ်ားစြာ အားေကာင္းမေနသေရြ့ မိုဝူက်ီ၏ အမွတ္အသားမွာ ထိုအပိုင္းအစေပၚ၌ က်န္ရိွေနလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မစိုးရိမ္ေပ။
သို႔ေသာ္လည္း မိုဝူက်ီက မိုးႀကိဳးစမ္းသပ္ခ်က္ ခံယူၿပီးကာစ ျဖစ္ကာ က်င္းရွန္းအဆင့္ တက္လွမ္းခါစ ျဖစ္၍ ထိုသို႔ေသာ လူမ်ိဳးမွာ သူ႔အမွတ္အသားကို ပ်က္စီးေနေသာ ေမွာ္ရတနာေပၚ၌ ထားထားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု မထင္ေပ။ သူ မသိလိုက္သည္က ဤေမွာ္ရတနာကို မိုဝူက်ီကိုယ္တိုင္ လံုးဝဥႆွံ မြမ္းမံသန႔္စင္ထားသၫ့္ အေၾကာင္း ျဖစ္၏။
“ မိုရွင္းဟယ္ အဲဆို ဒီရတနာက မင္းအပိုင္ဆိုတာ ဘယ္လို သက္ေသျပမွာလဲ ” က်ူံးက်န္းက ကုန္းရွင္းေဟာက္အေၾကာင္း စိတ္ထဲ မထားေတာ့ဘဲ မိုဝူက်ီကို ေမးလိုက္သည္။
မိုဝူက်ီက အသာျပန္ေျဖလိုက္သည္ “ က်ဳပ္ ပစၥည္းဆိုမွေတာ့ သက္ေသျပဖို႔ လိုေသးလို႔လား ...”
မိုဝူက်ီ စကားမ်ားကို ၾကားေသာအခါ က်ူံးက်န္းသာလ်ွင္မက စကားတစ္ခြန္းမ်ွ ဝင္မေျပာသၫ့္ ရွီလီပင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္မိသြားသည္။ သူမက ကုန္းရွင္းေဟာက္သည္ ဤနယ္လွၫ့္က်င့္ႀကံသူ၏ ပစၥည္းကို ယူမိေၾကာင္း ေသခ်ာေနေသာ္လည္း ဤလူက ထိုသို႔ ေျပာလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားခဲ့ေပ။ ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္ သူ႔အတြက္ ေျပာေပးေနေသာ က်ံဳးက်န္းကို ျငင္းပယ္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
မိုဝူက်ီ၏ သြင္ျပင္အရ သူက အင္မတန္ ဆင္းရဲသၫ့္ နယ္လွၫ့္က်င့္ႀကံသူသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ အမာရြတ္မ်ားကို ဖယ္ရွားဖို႔ ကုသေဆးလံုး တစ္လံုး ဝယ္ယူဖို႔ရာ အင္ေမာ္တယ္ေက်ာက္ အနည္းငယ္သာ က်မၫ့္ အရာပင္ မတတ္ႏိုင္ေပ။
“ ဟားဟား ” ကုန္းရွင္းေဟာင္က အားရပါးရ ရယ္ေမာလိုက္သည္။
သူ႔ ရယ္ေမာသံ မဆံုးခင္ အားလံုးက အသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရၿပီး လျခမ္းေကြး ပုဆိန္လွံရွည္မွာ မိုဝူက်ီဆီ တိုက္ရိုက္ ေရာက္ရိွသြားေတာ့သည္။
အားလံုးက ေၾကာင္အသြားၾကၿပီး က်ံဳးက်န္းက သတိျပန္ဝင္လာကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္ “ ညီေလးကုန္း ... မင္း ေကာက္လာတဲ့ ပစၥည္းက တျခားသူရဲ့ စိတ္ဝိညာဉ္ အမွတ္အသား ရိွေနတာပဲ။ အေတာ္ေလး အံ့ဩဖို႔ေကာင္းခ်က္ .... အံ့ဩဖို႔ ေကာင္းခ်က္ ... ”
ထိုသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ က်ံဳးက်န္းက လက္ကို ခါလိုက္သၫ့္အခါ မိုးေျမဂမ႓ီရ ရတနာ က ေျမေပၚ က်လာသည္။ သူက ျမန္ျမန္ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး စိုးရိမ္စြာ ေရရြတ္လိုက္သည္ “ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ... ဒါေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ ပါသြားေတာ့မလို႔ ... ဒီနားေလးမွာ အေကာက္သမား ပညာရွင္ႀကီး ရိွေနတာဆိုေတာ့ ဂရုစိုက္ရမယ္ ... ”
ကုန္းရွင္းေဟာက္၏ မ်က္ႏွာ အမူအယာမွာ ပံုဆိုးပန္းဆိုး ျဖစ္သြားၿပီး တည္ၿငိမ္လွေသာ ရွီလီပင္ က်ံဳးက်န္း၏ ကုန္းရွင္းေဟာက္အေပၚ ေလွာင္ေျပာင္မႈေၾကာင့္ ရယ္ေမာမိသြားသည္။
“ ဒီလျခမ္းေကြး ပုဆိန္လွံရွည္က မင္းရဲ့ မၿပီးျပၫ့္စံုတဲ့ ေမွာ္ရတနာ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားမိဘူး။ က်ဳပ္ ဒီပုဆိန္လွံရွည္ကို သေဘာက်တယ္ ..ေဈးေျပာလိုက္ က်ဳပ္ဝယ္မယ္ ..” ပုဆိန္လွံရွည္ မိုဝူက်ီဆီ ျပန္ေရာက္သြားၿပီးေနာက္ ကုန္းရွင္းေဟာက္က မိုဝူက်ီနား ကပ္ကာ ေဈးစကားဆိုလိုက္သည္။
မိုဝူက်ီက သူ႔လျခမ္းေကြး ပုဆိန္လွံရွည္ကို သိုေလွာင္လက္စြပ္ထဲ ထၫ့္လိုက္ၿပီး အလိုအေလ်ာက္ ေျပာလိုက္သည္ “ က်ဳပ္ ပစၥည္းကို မေရာင္းႏိုင္ဘူး ”
မိုဝူက်ီက က်ံဳးက်န္းဘက္ လွၫ့္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ ဆုပ္လ်က္ “ ဒီက တာအိုေရာင္းရင္းကို တရားမ်ွတမႈ လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ”
ကုန္းရွင္းေဟာက္က မိုဝူက်ီကို သတ္ျဖတ္ခ်င္သၫ့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကၫ့္ၿပီးေနာက္ ရွီလီဘက္ လွၫ့္ကာ “ က်ဳပ္ ဒီေနရာက ထြက္သြားၿပီးရင္ ဂ်ဳနီယာညီမေလး ရွီလီကို က်ဳပ္တို႔ ဓားႀကီးေတာင္ဆီ လာလည္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခ်င္ပါတယ္။ အခုေတာ့ လုပ္စရာေလး ရိွေသးလို႔ က်ဳပ္ အရင္သြားႏွင့္ပါ့မယ္ ”
ဒီေနရာက ထြက္သြားၿပီးရင္တဲ့လား ....
မိုဝူက်ီက အံ့ဩမိသြားသည္။
ဒီေနရာက အင္ေမာ္တယ္ေလာက မဟုတ္ေသးဘူးလား .....
က်ံဳးက်န္းက ကုန္းရွင္းေဟာက္ ထြက္သြားသည္ကို ျမင္၍ မေက်မနပ္ စုတ္သပ္ကာ မိုဝူက်ီဘက္ လွၫ့္ေျပာလိုက္သည္ “ေျပာဖို႔ မလိုပါဘူး။ ဒီလူက ရြမ္ရွန္းအဆင့္ က်င့္ႀကံသူကို အၿမဲေခၚလာတတ္တာဆိုေတာ့ တာအိုေရာင္းရင္းမို ေနာင္က်ရင္ေတာ့ သတိထားေပါ့။ ဒါနဲ႔ဒီေနရာကို တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္လာတာလား။ အဲဒါဆိုရင္ တျခားသူေတြနဲ႔ အုပ္စုဖြဲ႔ေနဖို႔ အႀကံျပဳလိုက္မယ္ ”
ဒီေနရာက လ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမမ်ားလား .....
အသက္မဲ့ျမစ္အတြင္းမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ သူက လ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမထဲ ေရာက္ရိွလာသည္လား ....
မိုဝူက်ီက ထပ္ေမးေတာ့မၫ့္ဆဲဆဲတြင္ အေဝးတစ္ေနရာမွ ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေကာင္းကင္အထိ ထိန္ၫွီးေနသၫ့္ မီးေတာက္လည္း ထြက္ေပၚလာသည္။
က်ံဳးက်န္းက ျမန္ျမန္ မသြားခင္ မိုဝူက်ီႏွင့္ ရွီလီတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္သြားေလ၏။
“ စီနီယာအစ္ကိုက်ံဳး ေျပာတာ မွန္တယ္။ ရွင့္ဘာသာ ရွင္ ပိုၿပီး ဂရုစိုက္သင့္တယ္ ” ရွီလီလည္း ထပ္ေျပာလိုက္ၿပီး ျမန္ျမန္ ေျပးလိုက္သြားေတာ့သည္။
မိုဝူက်ီက လိုက္သြားလိုေသာ္လည္း ရုတ္တရက္ဆိုသလို ၿခိမ္းေျခာက္မႈတစ္ခုကို ခံစားမိလိုက္၍ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရသည္။ ေနာက္အခိုက္အတန႔္ေလး၌ လူလတ္အမ်ိဳးသားက သူ႔အနီးတြင္ ေပၚလာသည္။
“ ခင္ဗ်ားကိုး ” မိုဝူက်ီ၏ စိတ္ႏွလံုးမွာ ေအးစက္သြားမိသည္။ ဤလူလတ္အမ်ိဳးသားမွာ ကုန္းရွင္းေဟာက္ေနာက္ လိုက္ေနသၫ့္ ရြမ္ရွန္းအဆင့္ က်င့္ႀကံသူ ျဖစ္ေပသည္။ ဤလူမွာ ရြမ္ရွန္းအဆင့္ ျဖစ္ေန၍ သူ႔အနားသို႔ ရုတ္ခ်ည္း ျပန္ေရာက္လာႏိုင္သည္မွာ မအံ့ဩေတာ့ေပ။
“ ေကာင္စုတ္ေလး .... မင္းက ဒီေနရာမွာ မိုးႀကိဳးစမ္းသပ္ခ်က္ ခံယူတုန္း ရတနာ တစ္ခု ရထားတယ္မလား။ မင္း သိုေလွာင္လက္စြပ္ကို ေပးစမ္း ၿပီးရင္ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္ေသလိုက္ .... မင္းကို သက္သက္သာသာ ေသခြင့္ ေပးလိုက္မယ္ ” လူလတ္အမ်ိဳးသားက ေအးစက္စြာ ေျပာလိုက္သည္။