Kabanata 29
Pag-uwi ko ng bahay ay may isang envelope na nakalapag sa lamesa sa kusina. My forehead creased as I search for my parents inside of our home. Hindi ako sinalubong ni mama sa bungad ng pinto ng bahay namin siguro ay abala sa kung saan, akala ko ay nagluluto ito sa kusina pero wala ito doon ng puntahan ko.
"Ma?"I called for her. Lumabas na ako sa kusina at nakalimutan ng tignan kung ano ang envelope na nakalapag sa lamesa. Baka kay papa iyon o kay mama? Siguro nakalimutang bitbitin.
"Ma,"naabutan ko si mama sa kwarto ko. She is seating in my bed, caressing the mattress as if she's longing for someone.
"Ma? Andito lang po pala kayo. Hinanap ko po kayo sa baba ang akala ko..."I trailed off. Nakita kong mabilis siyang nagpunas ng pisngi at nakangiting lumingon saakin, her smiled was sad.
"May problema po ba, ma?"agad akong lumapit sakanya at dinaluhan siya.
She chuckled a bit before she shooked her head."Wala. Sobrang proud lang talaga ako sainyo ng ate mo."marahan niyang hinaplos ang pisngi ko at mataman na ngumiti saakin."Nakita mo ba ang envelope sa kusina?"mama asked me.
Mabagal akong tumango."Opo. Nakita ko kanina noong hinanap kita sa kusina. Kanino po ba iyon? Kay papa? Papeles sa negosyo? Nakalimutan niya po ba?"
Marahan siyang umiling."Natanggap kanina iyan ng papa mo. It was from Koln International School of Design."
I was lost for words for a second bago nagsink in saakin ang sinabi ni mama. Dumating na ang result ng exam ko!
"Sige na. Tignan mo na. Hindi pa naman iyon binubuksan dahil hinihintay ka namin."she nodded.
"O-opo."medyo gulat ko pang sagot kay mama. Nakalimutan ko na ang tungkol doon. Nagexam ako noong bakasyon at bumiyahe pamaynila dahil roon lang puwede magexam. Ngayon lang dumating ang result, ang akala ko pa ay online ko malalaman iyon.
Nang bumaba ako at nagtungo sa kusina ay kabado akong lumapit sa lamesa
I have top 5 school choices for college so far Koln International School of Design palang ang nagpadala saakin ng result. Ang plano ko nga kung sakaling hindi ako matanggap sa limang school na pinagexaman ay dito na lang ako sa Caligtan magcocollege kukuha ako ng ibang kurso at pag nakapagtapos ako doon puwede naman akong mag-aral ulit but that time ang gusto ko ng courses ang pipiliin ko. I also consider staying here hanggang sa magcollege ako. Hindi ko alam kung ano ang nakapagpabago sa plano ko o nakappagpagulo. Pero kung meron man maybe it's Trek?
"Tignan mo na ang resulta, Tori. May problema ba?"nag-aalalang tanong ni mama. Huminto kasi ako sa tapat ng envelope at tinitigan lang iyon. Natauhan lang ako ng magsalita si mama. Napalunok ako bago kinuha ang envelope. Galing nga iyon sa ibang bansa na pinagentrance exam ko .
Napapalunok ako nang buksan ko na iyon at kunin ang laman. It's a white paper written there that..."I...passed the entrance exam,"natulala ako. Madami pang nakalagay doon pero iyon agad ang nakaagaw ng atensyon ko.
Mom almost jumped in happiness samantalang nanatitili akong tulala, lost in my own thoughts. Hindi ko alam kung bakit hindi ko mahanap sa puso ko ang saya na siyang dapat kong nararamdaman dahil nakapasok ako sa isa sa dream school ko sa college and they are waiting to welcome me there. Malapit na din matapos ang huling grado sa paaralan. Ibig sabihin...
"Ginugulo ka pa din ba ng Ronald na iyon?"napalingon ako kay Trek. Nasa dalampasigan kami at nakaupo. Kalmado ang alon sa dagat habang pinapanuod namin iyon.
"H-huh? H-hindi naman."umiling ako sakanya pagkatapos ay nginitian.
"Hmm,"he gave me a nod as if weighing my reaction."Kanina ka pa tahimik."puna niya.
Napalunok ako."Ah. Pagod lang siguro."dahilan ko at ibinalik na sa dagat ang atensyon ko.
Hindi ko alam kung kaya ko bang sabihin sakanya na pasado ako sa entrance exam ko sa Koln International School of Design. Hindi ko alam kung saan magsisimula. Lalo na at hindi naman niya alam na nagexam ako nuong bakasyon.
Huminga ako ng malalim."Trek..."simula ko.
Pero hindi ko siya narinig sumagot kaya nilingon ko siya. He is staring through my soul as if he can read me and I can't help but to bite my lower lips.
He planned for our future. And I planned only for myself. 4 years na kami and yet I'd never think about our future. Naiisip ko kasi masiyado pa kaming bata para doon.
"I passed the entrance exam on Koln International School of Design. Sa Germany iyon."I sighed.
Walang emosyon akong nakita sakanya habang nagsasalita ako at nanatili ang mariin niyang pagkakatitig saakin. Itinukod niya ang dalawang kamay sa buhanginan at bahagyang nagrelax. I was just staring at him.
"That's great! You're a genius, baby. No doubt about it. I'm proud of you."he said softly. Bahagya siyang lumapit saakin at hinalikan ako sa noo. Napapikit naman ako dahil sa ginawa niya."And I'm more proud that I'll be part of your success. I will always be with you. We will reach our dream together."siguradong-sigurado niyang sabi saakin.
There's something about Trek that he is always certain when he speak. And it always amaze me. Na para bang pag sinabi niya ay ganoon talaga ang mangyayare. He is always sure about things lalo na sa mga bagay na plinano niya at gusto niya.
Bumuntong hininga ako at hindi sumagot.
"Tori?"untag niya saakin.
"I can't do this anymore, Trek. I'm sorry."umiling ako, nag-iwas ako ng tingin sakanya.
"What do you mean, baby?"naguguluhang tanong niya.
"Ayoko ng LDR. Hindi ko kaya ng LDR, Trek. I can see it madidistract lang ako dahil malayo ka. Malayo ako."I bite my lower lips.
He sighed tiredly."What do you want me to do, baby? Gusto mo bang sumama ako doon?"
"What?"doon ko na siya nilingon.
His eyes were showing emotions, bahagyang nakaawang ang bibig."N-No. At alam ko naman na dito mo sa Caligtan gustong magkolehiyo. You don't have to go with me. That is not your dream, Trek. I don't want to look like manipulative girlfriend."
"But you are my dream, baby. Wherever you are I'll follow you."he licked his lips.
"That's not right, Trek. You're too smart and I'm sure you have your own dreams."bumuga ako ng hininga.
"So what are you suggesting then?"he asked. Malumanay pa din ang boses.
"Let's break up. We're young for this. We don't know if we can even survive this. Baka pag lipas ng panahon magbago ang lahat. Lalo na at mga bata pa tayo, Trek. Madami pa tayong mararating---"
"---Nang magkasama."he lick his lips a bit frustrated. Ginulo niya ang buhok at sa harap bumaling."We can do this together. What's wrong with a long distance relationship? We can survive it, baby. Puwede akong pumunta sayo kung hindi ka makakauwi dito. I told you I can always compromise for you. So there's no need for a break up."umiling siya.
"I'm sorry, Trek."pakiramdam ko may kung anong mabigat sa dibdib ko habang nag-uusap kami tungkol dito. The thought of us being in an long distance relationship scared me. Hindi ko kaya. Ayoko. But I just can't let my dream slip in my hand. Lalo na at pumayag na ngayon sila papa at mama tungkol sa pagpasok ko sa kolehiyo sa Koln International School of Design.
Nahihirapan ako. Pero isa lang ang sigurado ako. Hindi ko kaya ang LONG DISTANCE RELATIONSHIP. Siguradong magiging salungat ang oras naming dalawa pag nagsimula na kaming tumungtong sa kolehiyo at mas lalong magiging busy. At sigurado akong hindi ako makukuntento na sa screen ng laptop o cellphone ko lang siya nakikita. I am not ready for a long distance relationship. Hindi ko siya puwedeng puntahan o makita kung kelan ko gusto. And he can't always fly to Germany sa lahat ng oras. He'll be distracted too when that happens. At maaaring makapag-adjust siya sa set up namin but I will never be fine about that.
"Are you breaking up with me because you don't trust me that much?"he bite the side of his lips.
"W-what!?"napaiwas ako ng tingin."No. Wala iyong kinalaman dito."umiling ako.
Mahabang katahimikan ang namuo pagkatapos noon bago siya nagsalita.
He let out an audible sigh. "Are you really with me?"
I stared at him for a minute."Oo,"sinalubong ko ang mainit na titig saakin ni Trek.
Mariin siyang napapikit sa sagot ko. Ilang beses siyang bumuntong hininga para siguro pakalmahin ang sarili.
Apat na taon ko ng boyfriend si Trek Stallix simula grade 9 kami at ito ang unang beses na nakita ko siyang nafrustrate ng ganito as if he's having a hard time right now.
"4 years! Itatapon mo na lang na parang basura ang apat na taon natin?"himutok niya. Hindi niya alam kung anong gagawin, he wanted to punch someone. Naikuyom niya ang kamao at sumuntok sa hangin."Damn! Ganon lang kadali sayo ang lahat, Tori?"nang-uuyam ang tono niya.
Napayuko ako. He can't stop me. I won't let him. Hindi ako nagpatinag sa magulang ko ng pigilan din nila akong umalis kaya hindi ako magpapadala kay Trek. This is my d-dreams. This is w-what I-I w-want. I'm not sure anymore. Tila nanghina na ko habang nakikita kong unti-unti ng nagagalit si Trek.
But we are talking about my dreams here! Love can wait. But not my dreams!
"I'm sorry, Trek."umiling ako."Hindi sa ganoon. Pero alam mo naman ang plano ko noon pa hindi ba?"
"I know,"aniya sa matabang na tono."I just can't believe that you're actually breaking up with me. Bakit sa ibang bansa pa? Puwede naman sa Manila, ah?"
"Wala doon ang opportunity ko. Nakatanggap ako ng scholarship sa Köln International School of Design."hindi lang ako basta nakapasa sa entrance exam kundi nabigyan din ako ng scholarship dahil mataas ang grado ng exam ko.
Napailing na lang siya at ipinasok ang dalawang kamay sa magkabilaang bulsa bago tumayo kaya naman tumayo na din ako.
"Do you really want to go there, Tori?"he asked. Tumalikod na siya saakin.
Hindi agad ako makasagot. Sinabi ko ng kahit siya ay hindi ako mapipigilan sa pangarap ko pero bakit ngayon ay nagdadalawang isip na ako. Ngayon na tinalikuran niya ako ay parang gusto ko siyang yakapin at bawiin ang lahat ng nasabi.
Madami akong choice. Tulad ng sabi niya puwede akong sa Manila mag-aral o di kaya kumuha ng kurso na makakatulong sa palayan namin. Pero...
"Yes."sambit ko.
Tumango siya pero hindi ako nilingon at naglakad na palayo...palayo saakin.
Pinagmasdan ko lang siyang maglaho sa paningin ko. He is always been the best boyfriend to me. He never hurt me nor make me cry. He is always there when I need him. Now I'm starting to regret my decision. I wanted to run back to him.
Umuwi ako sa bahay ng mabigat ang loob. Tinaasan ako ng kilay ni Cristina ng makasalubong ako nito na papasok sa bahay, kakauwi lang nito.
"Saan ka galing? Bakit ngayon ka lang?"she asked me.
"Sa dalampasigan."pagod kong sagot.
"Sa Caligtan?"
Tumango ako.
"Bakit nandoon ka? Sinong kasama mo?"usisa niya.
Hindi na ako nakasagot dahil dumating na si mama at sinalubong kami.
Buong gabi akong hindi nakatulog. I ruined his plan for us. He waited for this, ang maipakilala ako bilang girlfriend niya sa pamilya niya at malaman ng lahat dito sa Carac at Caligtan na kami na and now that plan will never happen.
Kinabukasan ay maaga akong gumising kahit na wala naman akong klase sa araw na ito. Nagpaalam ako kila mama na aalis at may pupuntahan lang. Mabuti na lang at hindi naman sila masiyadong nag-usisa.
Nagtungo ako sa mansion ng mga Stallix, hindi ko alam kung anong ginagawa ko dito pero gusto kong makausap si Trek. Nakapatay ang cellphone niya kagabi pa at hindi ko siya macontact.
Napatago ako sa halamanan ng makita ang mga kaibigan ni Trek at si Trek mismo. May kasama din sila na hindi ko pa nakikita at rinig ko na sabi ni Mariano na bisita daw ng mga Stallix.
I even heard Mariano saying that the girl is Trek's childhood friend. Umuwi daw ito at bumalik para kay Trek. Kausap niya ang iba nilang kaibigan at malapit sila dito sa pinagtataguan ko kaya rinig ko ang pagkukuwentuhan nila.
Hindi ko kilala ang babae at walang nakwento si Trek saakin tungkol sa babae.
I heard Trek called the girl."Stash."