ANNA'S POV
-"Ακουσε με" λέω με λυγμούς στο Θάνο, όσο εκείνος φτιάχνει τη βαλίτσα του.
-"Δεν έχω να ακούσω τίποτα. Ο,τι ήταν να ακούσω το άκουσα"
-"Ασε με να σου εξηγήσω σε παρακαλώ" του λέω και το αγγίζω το χέρι, σταματώντας τον από τη δουλειά του.
-"Ωραια, σε ακουω" μου λέει ενώ ξεφυσαει.
-"Εγώ και ο Στέφανος πριν φύγω είχαμε μια σχέση τριών, σχεδόν τεσσάρων χρόνων. Όταν έφυγα για Αμερική ήμουνα χάλια και με βοήθησες να το ξεπεράσω και-"
-"Τοσο μαλακας ήμουν" αναφωνεί, ενώ με διακόπτει.
-"Οχι, όχι Θάνο σταμάτα"
-"Συνέχισε" λέει ξερά και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
-"Βρεθήκαμε ξανά μετά από πέντε χρόνια και έτυχε να δουλεύουμε στο ίδιο νοσοκομείο. Χθες η Νεφέλη μας κάλεσε σε ένα τραπέζι και βρεθήκαμε με το Στέφανο. Ούτε που κατάλαβα πως έγινε"
-"Θες να μου πεις ότι δεν ήθελες να γίνει;" ρωτάει και εγώ σκύβω το κεφάλι μου. Το ήθελα πολύ...
-"Μαλιστα..." ψελλίζει και συνεχίζει να φτιάχνει τη βαλίτσα του.
-"Εφοσον λοιπόν δεν μετάνιωσες, δεν πιστεύω πως υπάρχει λόγος να μιλήσουμε"
-"Θανο-"
-"Δε θέλω να ακούσω τίποτα. Άφησα πίσω ολόκληρη τη ζωή μου, για να έρθω να ξεκινήσω άλλη ζωή πίσω στη Ελλάδα με κάποια που δεν άξιζε... τοσο μαλακας είμαι" είναι τα τελευταία λόγια του και αμέσως κλείνει τη βαλίτσα του, προχωρώντας προς τα έξω.
-"Θανο σε παρακαλώ περίμενε" φωνάζω και κλαίω με λυγμούς για να σταματήσει, όμως μάταια. Ρίχνει μια τελευταία ματιά και με κοιτάζει. Αμέσως μετά κλείνει την πόρτα και εγώ μένω να την κοιτάζω με ένα κενό βλέμμα, ενώ ασταμάτητα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου.
Αυτός φταίει. Αυτός, αυτός, αυτός και μόνο αυτός φταίει. Για μια φορά στη ζωή του ο Στέφανος δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Τα κατέστρεψε όλα, διέλυσε τα πάντα. Πάλι όσα έχτιζα διαλύθηκαν και αυτή τη φορά εξαιτίας του Στέφανου.
Σκουπίζω τα δάκρυα μου έχουν τρέξει από τα μάτια μου και βαδίζω με γρήγορα βήματα στην κρεβατοκάμαρα. Φοράω μια γκρι φόρμα με ένα μαύρο μπλουζάκι και αφού βεβαιωθώ πως όλα είναι κλειστά στο σπίτι, αρχίζω να περπατώ προς το σπίτι του Στέφανου.
Έχει αρχίσει να βρέχει και δεν έχω πάρει ζακέτα μαζί μου, με αποτέλεσμα το λιγοστό καλοκαιρινό αεράκι να τρυπάει το σώμα μου. Η βροχή είναι ελάχιστα δυνατή, με αποτέλεσμα να γίνομαι κάθε δευτερόλεπτο ακόμα πιο μούσκεμα. Απλά πείτε μου ποιος λογικό άνθρωπος κυκλοφορεί στις τρεις και μισή το βράδυ, μέσα στη βροχή. ΚΑΝΕΝΑΣ.
Ύστερα από είκοσι λεπτά περπατηματος φτάνω έξω από το σπίτι του Στέφανου. Ένα κύμα ανακούφισης σκεπάζει όλο μου το σώμα, εφόσον έφτασα ασφαλής, χωρίς να έχω πάθει τίποτα.
Χτυπάω μανιωδώς το κουδούνι και περιμένω με μεγάλη αγωνία να μου ανοίξει. Ρίχνω μια ματιά στο εαυτό μου και βλέπω πως τα ρούχα έχουν κολλήσει πάνω στο σώμα μου, αφού είναι απολύτως βρεγμένα.
-"Που πάω έτσι" ψελλιζω θυμωμένη και περνάω το χέρι μου μέσα από τα βρεγμένα μου μαλλιά.
Κλειδιά ακούγονται στην πόρτα και πίσω της ξεπροβάλλει ένας Στέφανος, φορώντας μόνο μια φόρμα. Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα και τα γαλανά του μάτια νυσταγμένα. Να υποθέσω κοιμόταν; Δεν πειράζει, θα ξυπνήσει.
-"Άννα; Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;" ρωτάει έκπληκτος και τρίβει σαν μωράκι το ένα του μάτι. Πόσο γλυκός είναι ακόμα και ετσι...
-"Ηρθα να σου δώσω κάτι που σου χρωστάω" είναι το μόνο που του λέω και αμέσως μετά το δεξί μου χέρι προσγειώνεται με δύναμη πάνω στο ξυρισμένο μάγουλό του. Το κεφάλι του από τη δύναμη γυρίζει από την αντίθετη πλευρά και κλείνει τα μάτια του από τον πόνο.
-"Μαλακα" ψελλιζω κοιτώντας τον όσο πιο εχθρικά μπορώ. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να νιώσω μίσος για αυτόν τον άνθρωπο. Όσο κι αν θέλω ή αν προσπαθώ, πάντα θα τον αγαπάω λίγο περισσότερο.
-"Εισαι ευχαριστημένος με αυτό που έκανες; Ικανοποίησες τον εγωισμό σου; Είσαι εντάξει που μου διέλυσες τα πάντα, που πήρες μακριά μου τον μόνο άνθρωπο που με έκανε να ξεχνάω για λίγο όλα όσα έχουν γίνει και να με βγάζει από τη θλίψη μου. Εισαι ικανοποιημένος που μου ΔΙΈΛΥΣΕΣ ΤΗ ΖΩΗ;" φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ και τα μάτια μου αρχίζουν πάλι να δακρύζουν ασταμάτητα. Αν δεν με κλείσουν σήμερα φυλακή για διατάραξη κοινής ησυχίας, δεν θα με κλείσουν ποτέ.
-"Σταματα να φωνάζεις και μπες μέσα, έχεις ξεσηκώσει τη γειτονιά και εκτός αυτού θα κρυώσεις" λέει όσο πιο ήρεμα μπορεί, όμως καταλαβαίνω πως είναι αρκετά εκνευρισμένος.
-"Μην αλλάζεις θέμα και μην προσποιείσαι ότι με νοιάζεσαι" απαντάω στον ίδιο τόνο με πριν. Πιάνει το χέρι μου με βίαιο τρόπο και με τραβάει μέσα στο σπίτι. Κλείνει την πόρτα και με κολλάει πάνω της, ενώ συνεχίζει να μου κρατάει το χέρι αρκετά σφιχτά.
Δεν τον φοβάμαι. Ξέρω ότι δεν θα μου κάνει κακό, δεν θα με βλάψει. Ποτέ δεν θα μπορούσε να με βλάψει...
-"Νομίζεις πως προσποιούμαι ότι νοιάζομαι για σένα; Μετά από όσα έχουμε περάσει νομίζεις πως απλά προσποιούμαι; Είσαι τελείως ηλίθια τελικά" λέει με μια ειρωνεία και αφήνει ένα ειρωνικό γελακι στο τέλος.
-"Τα κατέστρεψες όλα με μια μαλακια που είπες. Σου είπα να ξεχάσουμε όσα έγιναν και εσύ ήρθες από το σπίτι μου χωρίς καν να με προειδοποιήσεις. Το ξέρεις ότι ο Θάνος έφυγε; Ευχαριστημένος τωρα;"
-"Ευχαριστημένος θα είμαι μόνο άμα σε έχω ξανά δικιά μου"
-"Αυτο δεν θα ξαναγίνει γιατί πλέον δεν νιώθω τίποτα που να με κρατάει κοντά σου. Ίσα ίσα νιώθω πράγματα που μου δίνουν την αφορμή να ΦΥΓΩ από σένα" φωνάζω μέσα στο πρόσωπό του αφού είμαστε αρκετά κοντά. Όμως... Πως να ξεφύγουμε ο ένας από τον άλλον μωρό μου;
-"Νομιζεις πως θέλω να σε βλέπω δυστυχισμένη; Όμως ξέρω πολύ καλά πως δίπλα του μόνο δυστυχισμένη θα ήσουν"
Ελευθερώνει σιγά σιγά το χέρι μου από το κράτημα του. Πλησιάζει ακόμα περισσότερο κοντά μου και τα χείλη μας είναι σε απόσταση αναπνοής, με αποτέλεσμα η καρδιά μου να χτυπάει ανεξέλεγκτα. Πιάνει μαλακά το ένα μου χέρι και το τοποθετεί στην καρδιά μου, η οποία χτυπάει σαν τρελή.
-"Την ακούς πως χτυπάει μωρό μου; Για μένα χτυπάει έτσι" λέει αισθησιακά πάνω στα χείλια μου και δαγκώνει ελάχιστα το κάτω χείλος μου.
Χωρίς να το καταλάβω κολλάω τα χείλια μου πάνω στα δικά του και τυλίγω τα χέρια μου γύρω του. Ακουμπάει τα χέρια του στη μέση μου και παγώνω, εφόσον η μπλούζα ήρθε σε επαφή με το δέρμα μου. Βγάζω ένα μικρό επιφώνημα από το κρύο που ένιωσα και απομακρύνεται από τα χείλια μου.
-"Παμε να σου δώσω κάτι δικό μου να φορέσεις. Θα αρρωστήσεις με αυτά" αποκρίνεται με πιάνει μαλακά το χέρι μου, ενώ μπλέκει τα δάχτυλα μας.
Ανεβαίνουμε στην παλιά μας κρεβατοκάμαρα και κατευθύνεται προς την ντουλάπα. Μένω να κοιτάζω για λίγο το δωμάτιο και το κρεβάτι. Γελάω στη θύμηση της χθεσινής βραδιάς και Ρίχνω ξανά το βλέμμα μου στον Στέφανο.
-"Βαλε αυτή" μου λέει δίνοντας μου μια άσπρη μπλούζα του.
-"Βγες εξω" λέω καθώς παίρνω την μπλούζα στα χέρια μου.
-"Σε έχω δει πολλές φορές χωρίς ρούχα, δεν πειράζει άλλη μια"
-"Τουλαχιστον γυρνα από την άλλη" λέω αγανακτισμένη και υπακούει.
Βγάζω γρήγορα τα βρεγμενα ρούχα μου και φοράω την μπλούζα που μου έδωσε. Η μπλούζα μου είναι σαν ένα κοντό φορεματάκι, οπότε δεν χρειάζεται να φορέσω κάτι από κάτω. Πηγαίνω στον καθρέφτη και φτιάχνω προσεκτικά την μπλούζα του. Μυρίζει Στέφανος...
-"Μου λείπεις" ψελλίζει πάνω στον λαιμό μου και τυλίγει τα χέρια του γύρω μου.
-"Μεινε εδώ σήμερα" λέει στον ίδιο τόνο και κλείνω τα μάτια μου.
-"Σε παρακαλώ" συμπληρώνει.
Για απάντηση γυρίζω να τον κοιτάξω και πιέζω τα χείλια μου στα δικά του για ακόμη μια φορά.
~•~
Χελλοουυυ
Πώς πάει αγάπεςς;
Εγώ νυστάζω:(
Ναι η ώρα ήταν 3 και εγώ έγραφα κεφ 😂 είχα έμπνευση, αλλά και όρεξη σήμεραα.
Σήμερα ίσως ανεβάσω το πρώτο κεφ της ιστορίας "Μy bad boy" και ελπίζω να βγει καλοο, αλλά θα μου πείτε και όσοι διαβάσετε την ιστορία πως σαν φάνηκεε.
Πάμε όμως στα δικά μας τωραα
Πως σας φάνηκε το κεφφ?
Εμένα με ενθουσίασεεε
Πατήστετο αστεράκι και πείτε μου γνώμηη
Τα λέμε στο επόμενο πολύ σύντομαα,
Φιλάκια 😘