Ματωμένος Έρωτας

Part 15

ANNA'S POV

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω το ρολόι στο κομοδίνο μου, 5:00. Κοιμάμαι αρκετές ώρες.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κλείνω ελάχιστα τα μάτια μου, ενώ κρατιέμαι από την ντουλάπα, γιατί πάλι νιώθω μια μικρή ζαλάδα. Όταν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, βγαίνω από το δωμάτιό μου και πάω στο σαλόνι. Βλέπω τον Στέφανο να κάθεται χαλαρός στον καναπέ και να παίζει με το κινητό του.

-"Δεν έφυγες;" ρωτάω ενώ στηρίζομαι στον τοίχο δίπλα μου.

-"Απ' ότι βλέπεις όχι" στρέφει το βλέμμα του σε εμένα και κλείνει το κινητό του, αφήνοντάς το στο τραπεζάκι.

-"Αν θυμάμαι καλά σου είχα πει να φύγεις"

-"Και έπρεπε να το κάνω;" με ρωτάει με ένα χαμόγελο και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Νομίζει πως μπορεί να με ρίξει με ένα απλό υπέροχο - ηλιθιο χαμόγελο; Ναι, καλά νομίζει.
-"Αφού θες να είμαι εδώ, γιατί δεν το παραδέχεσαι και μου λες να φύγω;" συμπληρώνει ενώ πλέον έχει φτάσει απέναντι μου.

-"Στέφανε, τι θες επιτέλους; Τι θες από τη ζωή μου, γιατί τα κάνεις όλα αυτά; Ξαφνικά σε έπιασε πόνος να νοιαστεις και να ασχοληθείς με εμένα; Που τόσο καιρό το μόνο που έκανες ήταν να προσβάλεις και να με λες πουτ-"

-"Αυτό μην το ξαναπείς" μου λέει αγριεμένος, διακόπτοντας με.
-"Ποτέ δεν θα έλεγα κάτι τέτοιο για σένα" μου λέει, ενώ μου χαϊδεύει το μάγουλο.

-"Φύγε. Φύγε Στέφανε. Φύγε από το σπίτι μου, φύγε μακριά μου, φύγε από τη ζωή μου και γενικά φύγε" του φωνάζω και τον χτυπάω ξανά στο στέρνο του. Τα μάτια μου βουρκωνουν ξανά. Υπέροχα, άλλη μια φορά που θα δείξω αδύναμη μπροστά του γαμωτο.

-"Αυτό θέλεις;" με ρωτάει και εγώ συνεχίζω να τον βαράω στο στέρνο του.
-"Σταμάτα να με χτυπάς γαμωτο και πες μου. Αυτό θέλεις; Θέλεις να φύγω μακριά σου;" κρατάει τα χέρια μου στα χέρια του, με αποτέλεσμα να σταματήσω να τον χτυπάω. Τα μάτια του έχουν πάρει μια σκούρα γαλάζια απόχρωση. Ο θυμός του είναι εμφανέστατος και το κράτημα του δυναμώνει.

-"Με πονάς" κλαψουρίζω και ένα δάκρυ μου ξεφεύγει.

-"Δεν μου απάντησες" αδιαφορεί για αυτό που του είπα και το κράτημα του παραμένει τόσο δυνατό, όσο πριν"

-"Ναι, αυτό θέλω, να εξαφανιστείς από τη ζωή μου σαν να μην υπήρξες ποτέ. Και άσε με σου είπα, με πονάς" ακούγομαι τόσο θυμωμένη.