Ματωμένος Έρωτας

Part 24

STEFANO'S POV

Μπορώ να πω, πως η σημερινή μέρα είναι ωραιότερη της ζωής μου. Και ειδικά αυτή η στιγμή που ζω τώρα. Να κάθομαι στον καναπέ και να την έχω στα πόδια μου. Εχει ρίξει το κεφάλι της στον ώμο μου και το ένα της χέρι ακουμπά το στήθος μου. Το αριστερό μου χέρι το έχω τυλίξει στη μέση της και με το δεξί χαϊδεύω το απαλό, καστανό μαλλί της.

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι επιτέλους είναι μόνο δική μου. Περίμενα πόσο καιρό για αυτό και φοβόμουν πως δεν θα έχω ανταπόκριση. Ομως τελικά, όλα πήγαν καλά. Το κινητό μου χτυπάει και ο ήχος την κάνει να ξυπνήσει.

-"Ποιος είναι;" ρωτάει με τη νυσταγμένη, γλυκιά φωνούλα της και εγώ την βάζω να κάτσει δίπλα μου. Κοιτάζω το όνομα που με καλεί και βλέπω πως είναι η μαμά της Αννας.

-"Η μαμά σου" την ενημερώνω και εκείνη αμέσως πετάγεται πάνω. Σηκώνω το τηλέφωνο και ακούω τη χαρούμενη φωνή της μαμάς της.

-"Εντάξει, σε ένα τέταρτο θα είμαστε εκεί" ενημερώνω τη μαμά της και κλείνω το τηλέφωνο.

-"Τι έγινε, τι έγινε;" ρωτάει με αγωνία και εγώ της χαμογελάω.

-"Ο μπαμπάς σου, ξύπνησε" την πληροφορώ και τα ματάκια της λάμπουν από χαρά.

-"Σήκω σήκω, πάμε στο νοσοκομείο" σηκώνεται όρθια και με τραβάει από το χέρι. Αρχίζουμε να τρέχουμε μέχρι το αυτοκίνητο και μόλις μπούμε μέσα, βάζω μπροστά και οδηγώ γρήγορα μέχρι το νοσοκομείο. Σε όλη τη διαδρομή είχε ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη.

Μόλις φτάσουμε στο νοσοκομείο, παρκάρω το αυτοκίνητο και βγαίνουμε γρήγορα. Λίγο πριν μπούμε μέσα το χέρι της με σταματάει και γυρίζω απορημένος να την κοιτάξω.

-"Τι έγινε;" την ρωτάω περίεργα.

-"Ακόμα δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω για αυτό που έκανες για μένα" μου λέει γλυκά και εγώ χαμογελάω, ενώ τοποθετώ το δεξί μου χέρι στο μάγουλο της.

-"Μωρό μου, μου αρκεί που είσαι μόνο δικιά μου, δεν θέλω τίποτα άλλο" της λέω γλυκά και τρυφερά. Εκείνη χαμογελάει πλατιά και αφήνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη μου, αφήνοντας με άφωνο.

-"Τι;" ρωτάει περίεργα, αφού βλέπει πως ξαφνιάστηκα.

-"Δεν το περίμενα αυτό"

-"Να τα περιμένεις αυτά τα ξαφνικά από μένα, μωρό μου" μου απαντάει πονηρά και εγώ γελάω. Της πιάνω το χέρι και αρχίζουμε πάλι να τρέχουμε προς τον διάδρομο που βρίσκεται το δωμάτιο του πατέρα της.