Ματωμένος Έρωτας

Part 14

ANNA'S POV

Τελευταία μέρα στο Πανεπιστήμιο σήμερα και μετά Χριστούγεννα. Θα ήθελα πολύ να τα περάσω με τον Στέφανο, όμως αδιαφορεί πλήρως για μένα. Κάθε μέρα στη σχολή φιλάει διαφορετική κοπέλα μπροστά σε όλη την παρέα. Σε αυτή την εικόνα τα μάτια μου βουρκωνουν, όμως συγκρατώ τα δάκρυα μου.

Τα Χριστούγεννα όπως και την πρωτοχρονιά θα τα περάσω στην Κέρκυρα μαζί με την οικογένεια μου. Τα κορίτσια μου έλεγαν να μείνω εδώ, να τα περάσουμε όλοι μαζί, όμως δεν θέλω. Θέλω να απομακρυνθώ. Όχι από την παρέα, από τον Στέφανο. Οι διακοπές θα μου κάνουν καλό και ίσως καταφέρω να τον ξεπεράσω.

Χωρίς να το καταλάβω έφτασα στη σχολή. Μπαίνω μέσα και κατευθύνομαι προς το γνωστό μέρος που καθόμαστε με τα παιδιά. Ο Στέφανος δεν έχει κάποια σήμερα, πως και έτσι;

-"Καλημέρα" λέω με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

-"Καλημέρα" μου λένε όλοι εκτός από τον Στέφανο. Συνήθισα πλέον την αδιαφορία του.

-"Πως καταφέρνεις πάντα να αργείς και να έρχεσαι τα τελευταία δύο λεπτά δεν έχω καταλάβει" μου λέει χιουμοριστικα η Νεφέλη και ο Χάρης την φιλάει πεταχτά. Ναι, έχουμε και δεύτερο ζευγαράκι στην παρέα.

-"Θα την κούρασε πολύ ο άλλος φαίνεται χθες και δεν μπορούσε να ξυπνήσει" λέει αδιάφορα ο Στέφανος χωρίς να με κοιτάξει. Έχω συνηθίσει τις προσβολές του.

-"Στέφανε" του λέει ο Μάριος για να σταματήσει και ο Χάρης τον χτυπάει ελαφρά στον ώμο.

-"Ναι έχεις δίκιο, ήταν αρκετά καλός χθες. Εσύ πάλι βλέπω δεν έχεις καμία σήμερα. Ξέμεινες ε;" τον προκαλώ.

-"Ρε Άννα και εσύ" μου φωνάζει η Νεφέλη για να σταματήσω και τα μάτια μου βουρκωνουν. Του ρίχνω μια τελευταία απογοητευμένη ματιά και προχωράω προς την αίθουσα μου.

Οι πρώτες 2 ώρες πέρασαν αργά και βασανιστικά με εμένα κάθε ώρα να είμαι και περισσότερο αφηρημένη. Κάθομαι όσο πιο μακριά μπορώ από τον Στέφανο, δεν αντέχω να είμαι κοντά του μετά απ' ότι είχε γίνει. Μετά το φιλί μας το λογικό θα ήταν να ήμασταν μαζί, όμως όχι, αν δεν τα κάνω σκατα για μια φορά στη ζωή μου δεν μπορώ. Ειρωνεία...

Πλέον βρισκόμαστε στην τρίτη ώρα. Άλλες δύο και θα τελειώσει επιτέλους αυτό το βασανιστήριο. Από το πρωί έχω μια ζαλάδα και δεν ξέρω για πόσο θα αντέξω ακόμα.

-"Συγνώμη, μπορώ να πάω λίγο τουαλέτα;" ρωτάω ευγενικά τον καθηγητή μου και αφού μου δώσει την άδεια σηκώνομαι από την καρέκλα μου. Η Άρια με την Νεφέλη με κοιτάνε περίεργα και τους γνέφω πως όλα είναι καλά. Από την άλλη ο Στέφανος μέχρι να βγω από την αίθουσα με καίει με το βλέμμα του.