Ματωμένος Έρωτας

Part 45

ANNA'S POV

Νοέμβρης

Τέσσερις μήνες πέρασαν από τις διακοπές μας στην Κω. Περάσαμε υπέροχα, όπως κάθε καλοκαίρι άλλωστε.

Η Νεφέλη αποφάσισε να κρατήσει το παιδί και μόλις το έμαθε ο Χάρης ρνθουσιαδρηκε. Πλέον είναι τριων μηνών, όμως δεν έχει πάρει κάποια παραπάνω κιλά. Εξάλλου, είναι νωρίς ακόμα.

Πλέον όλοι μας έχουμε διοριστεί σε ένα νοσοκομείο και έχουμε ξεκινήσει εδώ και δύο μήνες να δουλεύουμε. Δυστυχώς με τον Στέφανο δεν είμαστε στο ίδιο νοσοκομείο, έτσι δεν βλεπόμαστε.

Γυρίζω σπίτι αρκετά κουρασμένη από τη δουλειά. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω διάφορους φακέλους στο πάτωμα. Τους παίρνω στα χέρια μου και κλείνω την πόρτα.

-"Στεφανε;" φωνάζω για να δω να έχει γυρίσει. Σιωπή επικρατεί στον χορό, άρα είναι ακόμα στη δουλειά.

Κάθομαι στον καναπε και κοιτάζω τους φακέλους. Λογαριασμοί, λογαριασμοί, λογαριασμοί και ένα γράμμα για μένα. Γράμμα για μένα;

Το ανοίγω γρήγορα και ξεκινάω να διαβάζω το περιεχόμενό του. Δάκρυα μαζεύονται στα μάτια μου μόλις διαβάζω το γράμμα.

Μου έκαναν πρόταση για δουλειά στην Αμερική, σε ένα από τα διασημότερα νοσοκομεία. Σε δύο βδομάδες πιάνω δουλειά. Με ρώτησε κανένας εμένα αν θέλω να φύγω; Θα πρέπει να τα αφήσω όλα πίσω. Τους γονείς μου, τους φίλους μου... τον Στέφανο. Θεέ μου, πως θα του το πω;

Γιατί να τύχει τώρα αυτό, γιατί; Αν δεν υπήρχε ο Στέφανος στη ζωή μου δεν θα το σκεφτόμουν καν, θα ενθουσιαζομουν αμέσως. Τώρα όμως, όσο και να θέλω δεν μπορώ να χαρώ. Δεν θέλω να τον αφήσω. Είμαι ευτυχισμένη μαζί του. Πώς θα αφήσω τον άνθρωπο που αγαπάω, για να κυνηγήσω μια ηλίθια ευκαιρία που κακώς μπήκε στη ζωή μου;

Τα δάκρυα μου πολλαπλασιάζονται και πλέον κλαίω με λυγμούς. Πετάω το ηλίθιο γράμμα στο τραπεζάκι και ακουμπάω στα μαξιλάρια του καναπέ, ενώ συνεχίζω να κλαίω. Κλειδιά ακούγονται στην πόρτα και καταλαβαίνω πως ο Στέφανος ήρθε. Μπαίνει μέσα χαμογελαστός. Θα μου λείψει αυτό το χαμόγελο...

-"Μωρό μου, ήρθα" λέει χαρούμενος, όμως μόλις με βλέπει να κλαίω το χαμόγελο του χάνεται.
-"Γιατί κλαις;" αμέσως πετάει την τσάντα του όπου βρει και κάθεται δίπλα μου.

-"Στεφανε..." προσπαθώ να πω, όμως το κλάμα μου δεν με αφήνει, αυξάνεται περισσότερο.