STEFANO'S POV
-"Ξυπνα" ακούω τη φωνή της Αριας να ηχεί στο δωμάτιο και μου τραβάει την κουβέρτα, ανοίγοντας παράλληλα και τα πατζούρια.
-"Τι έγινε πρωί πρωί;" ρωτάω και τρίβω τα νυσταγμένα μου μάτια. Παρατηρώ πως δεν φοράω κάποιο ύφασμα πανω μου και έτσι καταλαβαίνω τι έγινε χθες με τη Νάντια.
-"Ποιά ήταν αυτή που έφυγε από δω πριν λίγο;"
-"Μια" απαντάω μονολεκτικά και βολεύομαι καλύτερα στο κρεβάτι μου.
-"Ντύσου και έλα κάτω" μου λέει νευριασμένη και βγαίνει από το δωμάτιο χτυπώντας δυνατά την πόρτα.
Αυτό πάει να πει χαρούμενο ξύπνημα, όχι αστεία..
Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου φανερά νυσταγμένος και κατευθύνομαι προς τη ντουλάπα. Φοράω ένα καθαρό μποξερακι και μια φόρμα. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να βάλω μπλούζα, εφόσον κάνει ζέστη και κατεβαίνω κάτω.
Βρίσκω την Αρια να κάθεται στο σαλόνι παίζοντας με το κινητό της. Μόλις με βλέπει το αφήνει και σταυρωνει τα χέρια της κάτω από το στήθος της.
Κάθομαι στον καναπέ και με κοιτάζει με ένα εξεταστικό βλέμμα. Ανάκριση;
-"Γιατί με κοιτάς έτσι;" ρωτάω και εκείνη σηκώνει τα φρύδια της.
-"Περιμένω κάποιες εξηγήσεις. Ποια ήταν αυτή που έφυγε πριν από λίγο και τι κάνατε;"
-"Με δουλεύεις; Θες να σου περιγράψω τι κάναμε και πως το κάναμε;"
-"Στέφανε είσαι με τα καλά σου; Χθες η Άννα ήταν χάλια. Την τσάκισες, την έκανες κομμάτια και εσύ αντί να κάτσεις να την ακούσεις τι έκανε; Πήγες και το έκανες με μια άλλη. Εσύ, που έλεγες ότι αγαπάς την Άννα όσο τίποτα και κανέναν αλλον"
-"Το εννοούσα όταν το έλεγα και μη μου φωνάζεις, γιατί ήξερες για τον Θάνο και δεν μου έλεγες τίποτα τόσο καιρό. Με άφησες να την περιμένω και γέμιζα ελπίδες πως θα την έχω ξανα"
-"Δεν θέλαμε να σε στεναχωρήσουμε"
-"Μαλακιες. Εγώ τόσο καιρό την περίμενα και αυτή τόσο απλά προχώρησε και έκανε το παιχνίδι της. Τώρα λοιπόν μάθε, πως αρχίζει το δικό μου παιχνίδι, στο οποίο δεν βρίσκεται μέσα η Άννα"
-"Στέφανε πως μπορείς και το λες αυτό;"
-"Με ευκολία. Με όση ευκολία εκείνη με ξέγραψε"
-"Σταματα να το λες αυτό επιτέλους. Δε σε ξέγραψε, ακόμα σε αγαπάει και εσύ της φέρθηκε έτσι. Ξέρεις πόσο την πόνεσε αυτό;"
-"Για μένα Αρια νοιάζεται κάνεις ή όλοι νοιάζεστε για την Άννα;"
-"Μην είσαι εγωιστής"
-"Δεν είμαι καθόλου εγωιστής Αρια"
-"Σημερα φεύγει" αναφωνεί και αμέσως παίρνω το πιο θλιμμένο βλέμμα μου.
-"Στο καλό. Δεν με ενδιαφέρει" προσπαθώ να το παίξω αδιάφορος, όμως δεν το καταφέρνω. Με ξέρει καλά η Αρια, ώστε να μπορέσω να της κρυφτώ.
-"Ξέρω πως προσπαθείς να το παίξεις αδιάφορος, όμως δεν είσαι"
-"Λοιπόν, για να τελειώνουμε. Με την Άννα τελείωσα οριστικά και θα σταματήσω να είμαι αυτός που τρέχει πίσω από μια που ποτέ δεν ένιωσε κάτι. Θα γίνω ο παλιός Στέφανος, και απλά να ξέρεις, κάθε μέρα εδώ μέσα θα βρίσκεται και διαφορετική" πληροφορώ την Αρια και αμέσως το χέρι της προσγειώνεται πάνω στο μάγουλό μου.
-"Είσαι τελείως ηλίθιος" είναι το μόνο που μου λέει και ύστερα σηκώνεται, βαδίζοντας προς το δωμάτιό της.
Τι έχουν πάθει όλοι με τα χαστούκια ρε; Και όχι τίποτα άλλο, χτυπάνε και το ίδιο μάγουλο συνέχεια.
Παίρνω το κινητό στα χέρια μου και καλώ τον αριθμό του Μάριου. Έχω να ακούσω βρισιμο και από αυτούς, αλλά δεν με ενδιαφέρει.
-"Που εισαι;" τον ρωτάω μόλις σηκώσει το τηλέφωνο.
-"Σπιτι"
-"Ερχομαι" απαντάω μονολεκτικά και του το κλείνω αμέσως.
Ανεβαίνω γρήγορα στο δωμάτιό μου και φοράω μια μαύρη μπλούζα μαζί με τα άσπρα αθλητικά μου. Παίρνω το κινητό και τα κλειδιά του αυτοκινήτου, αλλά και του σπιτιού και πηγαίνω προς το αμάξι.
Αποφεύγω να ανοίξω το ράδιο, αφού δεν έχω όρεξη για να ακούσω μουσική και οδηγώ γρήγορα μέχρι το σπίτι του Μάριου.
-"Καλως τον" μου λέει μόλις μου ανοίγει την πόρτα.
-"Ξερεις που είναι η Αρια;"
-"Σπιτι, πήγε να δει τη μαμά μου" τον πληροφορώ και κάθομαι στον καναπέ του σαλονιού.
-"Εσύ πως κι από 'δω;" ρωτάει και κάθεται και εκείνος.
-"Αρχικά βάλε έναν καφέ, γιατί ξύπνησα απότομα"
-"Τι έγινε ρε;"
-"Με ξύπνησε η Αρια για να μου κάνει κήρυγμα"
-"Για ποιό λόγο;"
-"Επειδη χθες πήγα με άλλη" λέω απλά και ακουμπάω την πλάτη μου στο αναπαυτικό μαξιλάρι.
-"Τι έκανες;" ρωτάει έκπληκτος.
-"Καφέ και μετα θα στα πω" του απαντάω και εκείνος ξεφυσαει, προχωρώντας προς την κουζίνα.
Επιστρέφει μετά από λίγα λεπτά κρατώντας στα χέρια του δύο κούπες με καφέ. Αφήνει τη μια μπροστά μου και κάθεται απέναντι μου, πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ του.
-"Ακουω" λέει σοβαρός και αφήνει την κούπα του στο τραπέζι.
-"Χθες πήγα με μια από το κέντρο"
-"Με ποια;"
-"Με μια Νάντια" σηκώνω αδιάφορα τους ώμους μου και παίρνω τον καφέ στα χέρια μου.
-"Γιατί ρε Στέφανε; Αφου η Άννα-"
-"Μην ακούω αυτό το όνομα" τον διακόπτω.
-"Και; Πέρασες καλά;"
-"Δεν είναι αυτό το θέμα ρε Μάριε. Όση ώρα το κάναμε η μόνη που σκεφτόμουν ήταν η Αννα. Βέβαια, χθες ήμουνα τελείως διαφορετικός. Πιο σκληρός, πιο απότομος. Με την Άννα ήμουν τρυφερός, γλυκός. Χθες απλά όλα άλλαξαν όταν κατάλαβα ότι δεν είχα την Άννα"
Το κινητό μου δονείται και η οθόνη ανάβει. Η αγαπημένη μου φωτογραφία με την Άννα φαίνεται στη οθόνη. Είχα ξεχάσει ότι εδώ και δύο χρόνια έχω βάλει στην οθόνη μου μια φωτογραφία μας. Βλέπω μήνυμα από τη Νάντια και πιάνω το κινητό στα χέρια μου για να διαβάσω το μήνυμα.
Από Νάντια:
Θέλω να σε ξαναδώ
-"Ποιος είναι;" με ρωτάει ο Μάριος και εγώ ξεφυσαω.
-"Η Νάντια" απαντάω ξερά. Δεν ανοίγω το μήνυμα και μένω να κοιτάζω τη φωτογραφία μας με την Άννα.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου. Χθες δεν ήθελα να τη βλέπω, ένιωθα μια απαίχθεια προς εκείνη, όμως την αγαπούσα όλο και περισσότερο. Την ώρα που τσακωνομασταν, όταν τα μάτια της είχαν βουρκωσει ήθελα να την αγκαλιάσω και να τη φιλήσω μέχρι να τελειώσει το οξυγόνο και των δύο μας.
-"Την αγαπάς ακόμα ε;" με ρωτάει ο Μάριος και εγώ γνεφω θετικά.
-"Φυσικα και την αγαπάω. Στιγμή δεν σταμάτησα και ούτε θα σταματήσω να την αγαπάω"
-"Και τότε γιατί τα είπες όλα αυτά χθες ρε Στέφανε;"
-"Για να νιώσει όπως ένιωθα εγώ τόσα χρόνια. Προσπαθούσα και εγώ να τα πιστέψω όλα αυτά που έλεγα, όμως στιγμή δεν άλλαξε η γνώμη μου για εκείνη"
-"Οσα κι αν σου έκανε εσύ την αγαπάς ακόμα πάντως"
-"Και ποτέ δεν θα σταματήσω..." λέω σχεδόν ψιθυριστά, όμως ο κολλητός μου με άκουσε.
Ποτέ δε θα σταματήσω να σε αγαπάω, μωρό μου...
_______________________________________
Χευ λοβςςς,
το είχα έτοιμο νωρίς σήμερα το κεφφ
Μου φαίνεται λίγο μικρό 😥, αλλά ιτς οκευ, τα επόμενα θα είναι μεγαλύτερα.
Η Νάντια εμφανίστηκε ξαναα και θα τη δούμε και σε λίγα κεφ ακομαα, όμως δεν θα μείνει για πολυυ.
Ο Στέφανος μετάνιωσε που μίλησε έτσι στην Άννα και πολύ καλά κανειι.
Πώς σας φάνηκε το κεφφ; Πείτε μου γνώμη και πατήστε το αστεράκιι.
Εμείς τα λέμε στο επόμενο,
Φιλάκια 😘