ELHLEpilogue || Argon Zacharia
"Dali na anak, magbihis ka na." Pilit ni mommy sa akin.
Padabog akong umakyat sa kwarto habang nagkakamot ng batok. Anong namang gagawin ko sa party na iyon? Makikikain ng lumpia? Mabibili ko naman iyon kahit kailan ko gustuhin.
Wearing my blue dress shirt tucked in a black slacks. I folded it up to my forearm at itinaas ang buhok para walang nakasagabal sa noo.
Nakasimangot ako sa sasakyan. Ayoko sa mga party. Pangbabae lang iyon. Wala naman akong gagawin doon kundi ngitian lahat ng kakilala ni Daddy at kumain. Wala rin naman akong kakilala. Mas gusto ko pang magkulong sa kwarto para matulog.
"Smile Argon, kaya hindi ka nagkakaroon ng kaibigan, e. You're turning 18, dapat ay nalabas - labas ka na at nageexplore."
Kumunot ang noo ko. Explore? No. I don't need that. I want my first ot be my last. Hindi lang naman babae ang may gusto ng ganon. Atsaka unfair sa magiging asawa ko kung ako ang nakauna sa kanya habang sa akin ay hindi.
Umiling si Daddy at inakbayan ako. "Son, don't mind your mother. Do what you want. You'll handle my company soon. Dapat ay magseryoso."
I remained my blank face. Hanggang pagpasok ay hindi ako naglagay ng kahit anong reaksyon sa mukha ko.
Sinasama ako ni Daddy sa lahat ng table na iniikutan niya. Dahil maraming potential na partner ay maligalig siyang nagiikot habang ako ay bagot na bagot na at gusto ng matulog.
"Son, meet Mr. and Mrs. Vinzon." si Daddy. Ngumiti ako ng tipid at ngumiti. Despite of my age ay matangkad na ako. I'm taller than my father. Matangkad si Daddy pero natangkaran ko na.
"Hello, Argon." Malambing na bati ni Mrs. Vinzon. Lumipat ang tingin ko sa katabi niyang bata. My forehead creased at the wound she has on her arm. Hindi iyon mahahalata kung hindi tititigang maigi. Doon napako ang tingin ko.
"This is Esteen Samantha, my daughter."
Napakurap ako ng maglahad ng kamay si Samantha sa akin. Umangat ang tingin ko sa mukha niyang nakangiti. Nakangiti pero walang makikitang kislap doon. Her smile looks so dulled. Praktisado. Ngiting walang laman.
Inabot ko iyon pero agad ding binitawan dahil sa kuryenteng naramdaman. What the fuck was that?
Hindi nagtagal sa akin ang tingin ni Samantha, nanatili ang tingin niya sa paa habang naguusap ang mga magulang namin. Hindi ako palakaibigan na tao pero pakiramdam ko gusto ko siyang maging kalapit.
Naupo kami sa malapit na lamesa, doon muna kami ni Daddy nag-stay dahil mukhang magkasundo sila. Samantha's mom is just smiling. Katulad ng kay Samantha ay mukha iyong praktisado pero may laman. I don't know. Their eyes speaks thousand words that I can't understand. Gusto kong intindihin pero hindi ko kaya.
Nagtama ang tingin namin ni Samatha, the corner of my mouth turned up. Her eyes widened, mulhang nagulat sa ginawa ko. I blink my eyes when she glared at me. What? What did I do?
Iniwas niyang muli ang tingin at kinalikot ang kamay niyang nakapatong sa lamesa. I wanted to hold it pero bakit? Bakit ko gustong gawin? I just met her now pero pakiramdam ko gusto konna siyang alagaan. Her eyes looks so sad. Walang kinang na makikita. Also, bruises on her body are quite visible. Gusto kong magtanong pero bago pa makapagsalita ay umuurong na ang dila ko.
Simula ng araw na iyon ay ganado na ako sa pagsama sa mga party. Gusto ko siyang makita, kahit sa malayo lang. She was just 15 that time. I was 17. Too young to feel something that adult can only understand. Pero iyon ang nararamdaman ko. Hindi ko naiintindihan pero nararamdaman ko.
"It's a miracle that you're volunteering in going to parties. Anong meron Argon?" nanunuyang tanong ni Mommy. Ngumisi lang ako at umiling. I won't tell them dahil paniguradong magdadaldal sila doon at baka mas lalong mailang sa akin si Samantha.
Hindi pa kami nagkakaroon ng interaksyon kahit isang beses. Madalas ay tanguan lang at ngiti. Walang usap. Walang kahit ano.
Kapag naglalapat ang mga mata namin ay agad akong ngumingiti. Kung dati ay sinasamaan niya ako ng tingin ngayon ay ngumingiti na siya pabalik. That's an improvement. Parehas kaming ilap sa tao kaya hindi marunong magumpisa ng paguusapan. Hindi rin naman kami naiiwan na mag-isa lang at palaging kasama ang mga magulang kaya hindi nakakapagusap.
"Uhm, gusto mo ba?" nahugot ko ang hininga ng marinig siyang magsalita. This is the first time that I've heard her voice. Hindi talaga siya palasalita. Kahit kinakausap ng magulang ay tango at ngiti lang ang sinasagot niya.
My forehead creased. Is she talking to me? Hindi naman kasi siya nakatingin sa akin kaya hindi ako sigurado kung ako ang kausap niya. Tumikhim siya at nag-angat ng tingin.
Napasinghap ako. Itinuro ang sarili. Tumango siya at ngumiti ng tipid bago inilahad sa akin ang candy na nasa palad niya.
Nanginginig ang kamay na kinuha ko iyon. Naiwan kami sa lamesa dahil nagikot sa mga kakilala ang mga magulang namin. This is the first time also. Ngayon lang kami nagkasama ng kaming dalawa lang. Tho, maraming tao sa paligid.
I can feel my hearts loud thud. Buong katawan ko ay ramdam iyon dahil sa sobrang lakas.
"Thank you," mahinang sabi ko.
Ngumiti siya ng malaki at humilig sa lamesa. Ipinatong niya ang baba sa kamay at tumitig sa mukha ko. Napigil ko ang hininga.
Fuck. Why is she staring at me like that. Pakiramdam ko nababakla ako dahil sa panlalambot na nararamdaman.
She smiled at me sincerely. My jaw dropped. Did she just smile at me sincerely? Really? Ngiting may laman na ngayon?
"Ilang taon ka na Argon?" napasinghap ako. Her voice sounds so soothing. Para kang hinehele sa sobrang lambing.
"17, you?" balik kong tanong kahit alam ko naman kung ilang taon na siya.
Kumamot siya sa noo at mahinang tumawa. Kung may ilalaglag pa ang panga ko ay nagawa ko na siguro. Gusto kong kuhanan ng video ang pagtawang ginawa niya. Shit. It feels like heaven. Pakiramdam ko nasa langit na ako sa nakkta at narinig na tawa niya.
"I'm only 15, so kuya dapat ang tawag ko sayo?" nakangusong sabi niya. Nanlaki ang mata ko at agad na umiling. No way! I'm not her Kuya! I'm not a brother!
"Ayaw mo ng kuya? Bakit naman? Mas matanda ka sakin ng dalawang taon kaya dapat lang na Kuya ang itawag ko sayo."
No way in hell. I'm not gonna let that.
"No, call me Argon. I'm not that old."
Her brows waggled. Nanunuya at humahagikhik.
"Are you my friend now?" inosenteng tanong niya.
No, baby. I'm your future boyfriend. Just wait and see.
"I am," I said.
Ngumiti siya ng malapad at itinaas ang kamay para sa isang apir. Natatawang tinanggap ko iyon. I wanted to intertwined our hands kaso baka biglang matakot sa akin. Her hands feels so soft. May kaunting gaspang pero hindi iyon mararamdaman dahil mas lamang ang lambot.
Masyado ko lang napapansin ang lahat sa kanya dahil interesado ako sa lahat ng tungkol sa kanya. I even know her school. Plano kong lumipat doon next school year. Kahit na huling taon ko na sa Senior High non.
She started telling me stories about her. Hindi ko alam na madaldal pala siya. Hindi ko siya pinigilan doon dahil mukhang ngayon niya ito nagawa, I love it too kaya bakit ko pipigilan?
Naikwento niya na ang trato sa kanya sa eskwela. Hindi raw siya pinapansin doon dahil natatakot sa kanya. Natatawa pa siya roon dahil hindi naman daw siya nangangain at nakangiti naman palagi.
She looks intimidating in a good way. I don't really know how to explain. Intimidating in a way na matatakot kang makipagkaibigan dahil para siyang babasagin na bagay na kaunting galaw ay mababasag. Nakakatakot lapitan dahil baka masaktan.
I smirk while staring at her smiling face. Her brows and eyeslasher are thick. Bagay sa maputi niyang kutis at bilugang mata. Her lips are small and thin. Natural na mapula. Her heart shape small face complimented her slender body. She's tall for her age. Nasa dibdib ko na ang tangkad niya. And also, her eyes speaks many unsaid words na plano kong ilabas. Hindi sa iba kundi sa akin.
"You're handsome," aniya. Natigilan ako. "Boys in lur school looks so pa-cool and pa-gwapo. Their just a totoy palang naman."
Nakasimangot na sabi niya. Sa ilang araw na pamamasyal namin ay marami siyang rants at kwento. Her parents allowed us to walk around their village, basta hindi magpapaabot nf dilim. Dalawang linggo naming ginawa iyon. Lalakad sa village nila habang nagkukwento siya sa nanguari sa araw niya. Nagkukwento rin ako pero bihira, marami kasi siyang kwento at mas gusto kong naririnig ang mga kwento niya kesa ibahagi ang akin. Wala namang interesanteng nangyayari sa buhay ko kung hindi ko siya nakilala.
"Uwi ka na, ingat ka ah! Bye Argon!" nakangiti niyang paalam sa akin. Kumaway pa siya habang nakatalikod ako sa daan na naglalakad para makita siya. I don't know why my hearts hurting at her goodbye. Parang ayokong umalis at doon nalang sa tabi niya mananatili.
That was the last time that I've seen her. She was 18 that time. I was 20. Plano ko na sana siyang ligawan, kung alam ko lang na iyon na pala ang huli naming pagkikita e'di sana sinabi ko na ang tunay na nararamdaman.
News travels around the company. Samantha's mother was killed by her father. Hindi alam kung saan napunta si Samantha. I wanted to ruined everything I'm seeing that time. Galit na galit ako sa Tatay niya. Kahit kailan ay walang naikwento si Samantha tungkol sa pananakit ng ama sa kanila. I asked that for I don't know how many times pero kung hindi itatanggi ay iibahin niya ang usapin. I should ask better, I should try better, kung sana ay pinilit ko siyang mapaamin ay hindi na aabot sa ganito.
Mom was always comforting me that time. Hindi naman dapat pero ginagawa niya. Galit ako. Gustong - gusto kong iparanas sa ama niya laha tnf naranasan nilang mag-ina. He's so cruel. Samantha's too young and innocent to experience that at kahit na tumanda ay hindi niya dapat iyon naranasan. Hindi ko alam kung paanong hindi nakulong ang ama niya. I wanted to sue him pero wala akong magagawa dahil hindi naman niya ako ginawan ng masama at wala akong ebidensiya na pwedeng maibigay para muling mabuksan ang kaso at mabulok siya sa kulungan. Pinutol namin ang koneksyon sa kompanya nila.
I love my life full of regrets for not knowing more. Sinisi ko ang sarili dahil hindi ko naprotektahan si Samantha sa ama niya. I am always with her pero wala akong alam. Wala akong nagawa.
I am so down na kinailangan na ni mommy na ipadala ako sa probinsya para makalanghap ng sariwang hangin at umayos. I doubt tho. Hindi ako magiging maayos hangga't hindi ko nakikita si Samantha.
Dala ang kotse ay mag-isa akong nagpunta sa Camp Alaya, kung saan nakatira ang Lola ko. I choose to stay in that province dahil hindi kilala at kakaunti ang tao. Hindi ako mahilig sa mataong lugar. Parehas kami ni Samantha, kaya talagang nagkakasundo kami. Bumaba ako sa sasakyan ng makita ang isang babae na nakatingin sa paa at mukhang pinagbagsakan ng langit at lupa ang mukha.
Hindi ko alam kung bakit ko iyon ginawa. i just feel like I need to. My heart wants to. Muntik na akong maluha sa tuwa nang makitang si Samantha ang babaeng nasa harapan ko. I acted normal. Nagkunwaring nawawala at walang alam sa lugar. Wala akong pinakitang kahit anong reaksyon o emosyon. Pinilit na maging normal na nawawalang lalaki. Akala ko ay makikilala niya ako pero hindi.
"Thank you. I'm Argon by the way." pakilala ko dahil mukhang hindi niya ako naalala.
"Uh sige Argon." sabi niya at saglit akong tiningnan. One of the things that I've notice too is she can't make an eye contact. Saglit lang at mabilis na iiwas ang tingin. I was so damn curious pero mukhang uwing-uwi na siya. H
"What's your name?" tanong ko kahit na alam ko naman.
"Samm." maikling niyang sagot. I thought they call her Esteen. Her parents call her that. Kaya Samantha ang itinatawag ko para ako lang ang maalala niya kapag nakikita o nababanggit ang pangalan niyang iyon.
"Ingat ka," sabi ko bago pilit na tumalikod. Babalikan ko pa ang sasakyan ko.
I was so surprise to know that Tatay Fred is her father. What the fuck? Ang alam ko ay nasa Manila ang ama niya at nabubuhay ng matiwasay na parang walang pinatay na tao.
"Nay, Tay, why are you making her believe that you are her parents?" tanong ko pagkabalik galing sa paghatid kay Samantha sa trabaho niya.
Nanlaki ang mata nilang dalawa. My forehead creased and look at them intently.
"Huwag... huwag mo sanang sabihin sa kanya, Argon. Masyado skyang maraming masamang karanasan. Hindi niya na kailangang maalala iyon. Nagkaroon siya ng problema dahil sa hampas sa ulo. Ilang taon na pero walang bumabalik kaya sana... huwag mo ng ihiling na bumalik," naiyak na sabi ni Nanay Lina.
My eyes softened. May amnesia siya? Kaya ba hindi niya ako nakilala? Akala ko ay hindi niya lang ako namumukhaan dahil ilang taon na ang lumipas mula noong huli kaming nagkita.
"What happened to her?" nanginginig kong tanong. Matiyagang inikuwento ni Nanay Lina ang nalalaman niya. Nakaigting lang ang panga ko at nakakuyom ang mga kamay habang nakikinig. Si Tatay Fred ay tahimik lang at nakikinig sa amin at inaalo si Nanay. Gusto kong manakit. Gusto kong ilabas ang galit na nararamdaman. She doesn't deserve those pain! Wala naman siyang ginawang masama!
Araw-araw ay dinadalhan ko sila ng tanghalian. Nasabi kasi ni Nanay na hindi sila madalas nagbabaon ng pagkain at madalas nalilipasan. I've met her friends, Blanche and Bethyl. I'm glad she have friends hindi katulad dati na ako lang ang nakakausap niya at kaibigan.
"You're always checking me out. Bakit kaya?" natatawang tanong ko noong makalabas siya sa bahay nila para sa pamamasyal namin.
She rolled her eyes. "Inaappreciate ko lang ang magagandang likha ng Diyos."
Natigilan ako. Mayroon naman palang hindi nawala sa kanya. Ang pagiging straight forward. She always tell me how handsome I am back then. And now, she said that.
"I like you," wala sa sariling sabi ko. Nanlaki ang mata niya at nalukot ang mukha. Hindi ko alam kung maiinsulto ba ako o matatawa dahil mukahang nabigla siya.
Yes love. Magulat ka. Dahil iyan ang gustong - gusto kong masabi sa iyo noon na hindi ko magawa.
Tumawa siya non at sinabing joker ako. Ayos lang. Hindi ka pa maniniwala ngayon dahil ang alam mo ay kakakilala pa lang natin. But no, I know better. Kilalang kilala kita na hindi mo na kailangang pang magduda. If only I can say that.
My heart feels so happy and contenred being with her. I made our picture my wallpaper. Not thw first time that I did tho. Noong nasa Manila pa ay mukha niya na ang wallpaper ko.
"You're getting better, Samm," sabi ko matapos ang mahabang titigan namin. Halata ang pagtataka sa mukha niya kaya ahad kong dinugtungan ang sinabi.
"With eye contact."
Kumunot ang noo niya. Parang may gustong sabihin pero nanatiling tikom ang bibig.
Hinawakan ko ang nanginginig niyang kamay at marahang pinisil.
"Why are you afraid of eye contact? I need to find the reason why," sabi ko kahit alam ko naman ang dahilan. Maybe because of the trauma her father brought her. Ang walang hiyang iyon. Kung legal lang ang pagpatay ay matagal ko ng ginawa iyon. Ayokong nakikitang mukhang ayos na ayos ang ama niya samantlang si Samantha ay nagdudusa sa kawalanghiyaang ginawa niya.
Uwian nila at dumiretso kami sa lugawan ng ninang niya. I don't know who are they talking about kaya tahimik lang akong nakikinig sa asaran nila. Hanggang sa natatarantang pinagtatago nila si Bethyl dahil nariyan raw iyong Pedro. Tinulungan ko silang makatago at dinala sa sasakyan ko.
Agad kong binalikan si Samantha na naiwan doon para harapin si Pedro. Nandilim ang mata ko ng makita ang kamay noong lalaki sa ere na tatama sa mukha ni Samantha. I immediately run towarda them and blocked his hand.
"How dare you try to slap my girl?" nanggagalaiting kong sabi.
Nabitawan niya ang braso ni Samantha na hawak niya kaya itinago ko siya kaagad sa likod ko.
"Sino ka ba?! H'wag kang makialam dito pre." maangas na sabi ni Pedro kahit na halata sa mukha na nasasaktan. Napangisi ako. Naramdaman ko ang kapit ni Samantha sa dulo ng shirt ko kaya mas lalong nag-igting ang panga ko.
"Samm, sabihin mo na kung nasan si Bethyl. Aalis ako dito ng tahimik." pamimilit niya pa kay Samantha.
"Aalis ka talaga dito ng tahimik dahil mapapatay kitang tarantado ka." nanggagalaiting sabi ko.
Humalakhak siya parang baliw sa harap ko. Mas lalo akong napangisi, napakayabang. "Ulol. Hindi mo ako kaya."
"Then try me." akmang susuntok siya pero kaagad kong naunahan. Susuntok sana siya ulit at uunahan ko ng pigilan ako ni Samantha.
Nanakit ang ulo niya kaya nataranta ako. Fuck. What's happening?
Buhat ko siya hanggang sasakyan at hinayaang magusap silang magkakainigan. Nanatili ako sa labas, kinakabahan sa nangyari kay Samantha. Palagi bang nananakit ang ulo niya?
Hindi iyon ang unang beses na namgyari iyon at naulit pa iyon ng maring beses. Si Pedro ay palagi silang ginugulo at sinaktan pa si Samantha kaya kinasuhan ko. Gago siya. Akala niya ba papalampasin ko iyon porket Mayor ang tatay niya? Kayang kaya ko silang patalsikin diyan!
Inalok ko sila ng trabaho sa mansiyon pero si Bethyl lang ang tumanggap. Akala ko pa naman makakasama ko na siya palagi. Kainis.
Dumagdag pa sa inis ko ang nagpapanggap na baklang kasama niya. He's so obvious. Halatang pagpapanggap lahat. Nakakainis dahil halatang gusto niya si Samantha. Palagi pa naman silang magkasama sa trabaho.
"Your grandma has told me many stories about you. Nakamove on ka na ba kay Esteen kaya may bago ka ng pinagkakaabalahan ngayon?" si Mommy ng bisitahin niya ako dito sa Camp Alaya. Umiling ako at napangisi.
"Don't worry about me Mom."
"Pinapagluto mo pa raw at halos hindi ka na umuwi dito? Gosh. Makakamanugang na ba ako?" natutuwang sabi niya. Natawa ako at palihim na nailing. If only you knew Mom.
"Happy birthday!" nahihiyang bati niya. Inimbita ko siya sa mansiyon dahil kaarawan ko. Hindi niya iyon alam. Pero alam niya noon.
"Pasensya na wala akong regalo. Hindi mo naman kasi sinabi." aniya.
Tumitig ako sa kanya ng matagal. I cupped her cheeks and made her look at me. Napasinghap siya. Agad ibinaba ang tingin sa ilong ko para iwasan ang mga mata.
"Alam mo ba kung anong gusto kong regalo?" tanong ko.
"Ano ba ang gusto mong regalo?" takang tanong niya.
"Just allow me to court you. That's the best gift I'll ever receive." sabi ko. Napayuko ako at mahinang minura ang sarili. Mukha akong namimilit. Fuck!
"Hindi naman regalo 'yon." natatawang sabi niya.
"What? That's a gift for me." inis na sabi ko.
"Bakit mo naman ako gustong ligawan?"
"Silly. Of course because I like you." matapang na sabi ko.
"Hindi naman ako kagusto-gusto." aniya na ikinakunot ng noo ko. Wtf is she saying? Not likeable? Then why am I head over heels to her?
"You're kidding right? Stop saying that. Everything about you is likeable. Just your mere existence you is loveab-... likeable." inis kong sabi. Sumilay ang ngiti sa mga labi niya.
"Sige. Dahil mapilit ka, payag na ako." nang-aasar na sabi niya.
Ngumuso ako. "Hindi kita pinipilit ah!"
"Biro lang." tumatawang sabi niya. "Sige na. Payag na akong manligaw ka."
"Basta hindi ako namilit. Desisyon mo 'yan." pilit ko.
"Binabawi ko na."
"Hoy. Madaya. Walang bawian." natatarantang sabi ko. Malakas siyang tumawa. Oh God. Just let her laugh like this, I'll gladly take all the aftermath. Mabuti man o masama.
"I actually don't have any idea how to court a women. But I'll do my best... for you." nahihiya kong sabi.
"Happy birthday." bati niya ulit. "I hope you did enjoy your day."
"I always enjoy my day with you, Samantha. But now, I enjoy it the most." sinserong sabi ko at ngumiti.
Graduation day niya. Araw na sinagot niya ako. Opisyal ko na siyang nobya. Oh. God. I'm the one who's supposed to give her gifts pero ako ang niregaluhan. God. I'm so inlove with her. Wala na akong ibang hihingin. Makasama ko lang siya habang buhay ay ayos na ako. Tatanggapin ko lahat. Hirap o saya. Tatanggapin ko. Basta kasama ko siya. I can do everything with her.
Pinilit ko siyang magtrabaho sa komoanya namin. Nanay Lina made me promise to secure Samantha from her father lalo na at pagala-gala lang iyon sa paligid at malayang nagagawa ang lahat ng gusto. Life is really unfair. Ang mga kriminal basta may pera ay lalaya habang ang mga inosente kapag walang pera ay nakukulong. Where's the humanity in that? Masyadong ng nabubulag sa pera ang mga tao. Lahat idinadaan sa pera. Kahit hindi dapat.
Days with Samantha went so soft. Walang naging problema kaya nakampante ako. Sinisgurado ko rin na malayo kami palagi sa ama niya. Untik that day came.
Masyado ata akong nakampante kaya hindi ko na napansin na narito sa kompanya si Emmanuel. Samantha passed out after seeing him. Lumapit siya sa amin pero hindi ko hinayaang mahawakan niya si Samantha. This devil doesn't deserve to live. Tinalikuran ko lang siya at iniuwi sa bahay si Samamtha. She's crying after waking up. Naalala niya na lahat at ikinuwento pa sa akin. She remembered me now too. I was so scared dahil akala ko ay magagalit siya sa akin, sa amin, pero hindi. Naintindihan niya kami, kahit mali ang ginawa naming pagtatago sa kanya.
Ilang linggo siyang subsob sa trabaho. Pinapagod ang sarili para mawalan ng oras sa pagiisip.
"Pinapagod mo masyado ang sarili mo," nagaalalang sabi ko habang sinusuklay ang buhok niya gamit ang kamay ko.
Ilang segundo niya akong tinitigan. My heart skipped a beat. Fuck. This is what I am always feeling when I'm with her. Hindi ko na alam kung ilang beses ko ng naramdaman 'to. Since 17 'til now.
"Mahal kita..." aniya. My face brightened. God knows how much I love you too Samantha. If I can only give my heart to you I will, without second thoughts.
"Mas mahal kita," sabi ko galing sa puso. Buong puso, walang pilit. Sinserong sinsero. I love her so much.
"Please marry me," I said after the kissed we've shared. I am planning to say that one of these days, probably next next week, her birthday. Kaso hindi ko na kaya. I wanted to be with her for the rest of my life. I'll love her until my breathing stop. I'll be with her even if she doesn't like it.
Kunot ang noo niyang nakatitig sa akin. My heart beats abnormally 'cause of nervousness. She'll not reject me right? She'll marry me. She loves me.
"Argon..." alangan niyang sabi. Parang gusto kong umalis. Ayokong marinig ang susunod jiyang sasabihin. Nararamdaman ko na. Alam ko.
"Marry me, Samantha." Putol ko sa sasabihin niya. Kinuha ko sa bulsa ang singsing na matagal ko ng binili para sa kanya at nagtangkang isuot sa daliri niya.
Yumuko siya at umiling. "I don't want a marriage Argon."
What? Alam kong may posibilidad na ayawan niya iyon dahil sa nangyari sa kanya pero hindi ko inaasahan 'to. She loves me. Palagi niyang sinasabi iyon. Hindi pa ba sapat iyon para mabago ang lahat ng masasamang depinisyon sa kanya ng salitang iyon?
My eyes heated. Call me gay but I really wanted to cry right now. Masakit sa dibdib at ayoko ng maramdaman. Pakiramdam ko mamamatay na ako. Ibinaba ko ang kamay na may hawak na singsing.
"Alam ming hindi na ako naniniwala sa kasal Argon. After what happened to me, to my parents. I'm sorry."
She attempted to cup my face kaya iniwas ko iyon. I feel like a shattered glass right now. Masyado akong nabasag. Hindi ko matanggap.
"I understand." I said while looking down. No. I don't understand. Iba ang parents niya. Iba kami. Kaya bakit iniisip niyang mangyayari rin iyon sa amin? Hindi ko maintindihan. Hindi ko naman magagawa iyon sa kanya.
"Saan pala papunta 'tong relasyon natin?" nanghihina kong tanong.
"I don't know."
"Okay, you don't know." Mapait kong sabi.
Nagkulong ako sa kwarto ng gabing iyon. Pilit tinatanggap ang sinabi niya. Hindi naman kailangan ng kasal hindi ba? Ilang beses ko iyang sinabi sa sarili ko pero hindi ko matanggap. I love her. Gusto kong maging legal ang pagsasama namin. Legal sa harap ng tao at legal sa harap ng Diyos. I want to have blessings from above. I want to build a family with her.
"Happy birthday Samantha," sabi ko at niyakap siya ng mahigpit. I have decided last night. I'll ask her again. If she still rejects then I'll let go. Hahayaan ko muna siyang intindihin mag-isa ang mga bagay na hindi niya maintindihan. Ang mga bagay na pinagdududahan niya.
Gusto kong manatili. But I'm too hurt to think about that. Parehas lang kaming masasaktan at baka mas lalong malayo ang loob sa isa't-isa. I have love her since I was 17. Hindi na iyon mawawala.
"I'll ask you again.." mahina kong sabi. Her eyes screams many unsaid words na wala akong balak intindihin dahil alam kong masasaktan lang ako.
Hindi ko na napigilan at isiniksik ang mukha ko sa leeg niya at umiyak. This is fucking breaking me. Gusto ko lang naman siya makasama habang buhay, pero bakit parang hirap na hirap siya doon? Hindi naman ako gumagawa ng ayaw niya. I don't have girls. Iniintindi ko siya. Ano pa bang kulang?
Ilang beses niya akong pinigilan sa sasabihin ko but I am more determined.
"W-will you marry me?"
Napahagulgol siya. Oh love. Don't cry. Ayos lang sana kung umiiyak ka sa tuwa pero hindi. Mas lalo mo lang akong binibiyak.
"Samantha, marry me... please." Desperadong sabi ko.
"A-Argon naman, why can't you understand me?"
"I tried to, Samantha. Believe me, I tried." God knows how I desperately tried. Isinantabi ko lahat ng nararamdaman ko at pinilit intindihin ka pero hindi ko magawa.
"Just say no. Don't hurt me more."
"Marry me." Ulit ko.
"No, I won't.. I don't want that." My heart shattered into pieces.
"Then let's end this." I said breaking my heart completely.
Nagresign siya sa trabaho days after that. Umalis sila sa condo kong inuupahan nila at lumipat.
Habang ako, inaasikaso ang binuksang kaso ulit ng ama niya. Hindi niya alam iyon. Matagal ko ng i aasikaso iyon. Inaantay ko lang na magbalik ang alaala niya para siya mismo ang magsabi ng mga naranasan nilang sa puder ng ama niya.
I am secretly watching her everytime na magkikita sila ng lawyer na inaasign ko at doon siya nagkukwento ng lahat. Worth it naman dahil nabulok na sa kulungan ang gago niyang ama-amahan.
Ilang linggo, buwan, taon ang lumipas. I am still thinking. Sapat na ba ang oras na ibinigay ko sa kanya para malaman ang mga bagay na sinaraduhan niya sa isip?
I love her still. Hindi naman mawawal iyon. Kailan ba nawala? Ilang beses na siyang nawala sa akin pero ang pagmamahal ko sa kanya nanatili parin.
"You're drunk again." Si Mommy nang salubungin ako sa pag-uwi.
"I'm broken, Mom. Not drunk."
"God Argon. Please. Move on."
"I can't. How? How can I move on from her?"
Inalalayan niya ako hanggang sa kwarto at nakapamewang sa harap ko. I close my eyes tightly.
"My poor baby. You had your worse heartbreak now huh."
Mas worse pa sa worse mmy. Hindi ko na alam kung paano babangon.
"Bakit kasi hindi mo pa balikan?" frustrated na tanong niya.
Bakit? Kasi alam kong hindi pa siya handa.
"I love her mommy."
"We all know that."
I tried dating women. Pero wala parin. Wala naman talaga akong balak na palitan siya. Pinipilit lang ako ni Mommy at ni Juyeon.
"Alam mo bro, palaging maga ang mata non kapag nakikita ko." Juyeon said.
"Kinagat ng ipis," pabiro kong sabi.
"Gagow," natatawa niyang sabi. "Pero seryoso, mukha siya laging zombie lalo na kapag naiiwang magisa sa bahay niya. Bihira pa naman kami bumisita ni Blanche dahil may trabaho at misan may date."
"Bakit niyo kasi iniiwang mag-isa?" inis kong sabi. She probably feels so alone right now. Madalas oa naman siyang nagkukulong sa kwarto at nagiisip ng kung ano anong bagay.
"E'di ikaw ang sumama. Ay huwag na pala. Kay Mark nalang." Aniya na ikinakunot ng noo ko. What the fuck? Mark as in the fake gay bastard? Naaligid pa rin siya kay Samantha? Basagin ko kaya ang bungo niya?
"What about Mark?"
"Alam ko nililigawan niya si Samm, e."
Ligaw? Gago. Siya ang ililigaw ko.
Narinig kong may tinatawagan si Juyeon kaya hindi na ako nagsalita. Tahimik na iniinom ang alak na nasa baso ko.
Kumunot ang noo ko ng iabot niya sa akin ang cellphone. I mouthed what? He mouthed Samm.
Kinakabahang kinuha ko ang cellphone. I heard her saying things na hindi ko na masundan.
"Samantha," I said. Pilit na pinalamig ang boses. Hindi siya nakapagsalita ng ilang segundo. Nakilala niya ba ang boses ko?
"Hindi pa nga ako lasing Juyeon. Ayos lang kami dito. OA mo."
My heart jump in anticipation. This is the first time that I've heardnher voice for the past years. Gusto kong itatak sa utak ko at ipaulit ulit sa tenga ko.
"You don't sound sober." Kung pwede ko lang siyang puntahan doon at alagaan ay gagawin ko ngayon mismo. Pero wala akong karapatan.
"Ginagaya mo ba ang boses ni Argon? Gusto mong prituhin kita para maging Koreanong luto ka na?" singhal niya. Pinigilan kong matawa. I'm so happy. Kilala niya ang boses ko. Tanda niya. Alam niya!
"Stop drinking Samantha. Just sleep." mahinahon kong sabi.
"Ayoko nga. Sino ka ba?"
"Samantha..." naiinis kong sabi.
Ilang segundong natahimik ang kabilang linya. Muntik ko ng takbuhin ang papunta sa bahay niya sa sobrang pagaalala kung hindi pa siya nagsalita.
"I miss you," mas lalo lang yata akong hindi nakahinga sa sinabi niya. Gusto ko siyang puntahan at yakapin ng mahigpit. I wanna beg and make her mine again.
"I miss you, Samantha..."
I am silently watching Samantha while cleaning our house. Kakatapos lang ng kasal namin noong nakaraang linggo. Our honeymoon only lasted for 4 days. Gusto niya raw kasing ayusin ang bahay namin.
"Love, tama na iyan. Bukas naman," malambing kong sabi. Kanina pa kasi siyang umaga nagliligpit kahit na sinabi ko na sa kanyang mayroon ng magaayos non.
"Last na 'to. Mauna ka na muna love," napasimangot ako. Lumapit ako sa kanya ar niyakap siya sa likuran.
"Loveee..."
"Hmm. Okay na. Tapos na," aniya bago humarap sa akin. Agad niyang isinabit ang mga kamay sa batok ko. I hug her waist and kissed her forehead.
"Ano ba 'yan! Pawis ako Argon!" inis na sabi niya.
Tumawa ako at pinuno ng halik ang mukha niya. Hindi na siya nagreklamo at tumawa na lang.
"I love you," I said before claiming her lips. I heard her gasped and feel her smile against my lips.
"I love you," ulit ko pa. Natawa siya lalo. She pinch my cheeks and kissed the top of my nose.
"I love you rin po Daddy Argon," nakangiting sabi niya.
Madiin kong hinalikan ang buong mukha niya. Her giggle makes my heart jump in happiness. I love this girl so much.
She may have many doubts, imperfections, different perceptions and belief but as long as she's with me, I'll understand all of that. She loves me. I love her. We love each other. Wala na akong hihilingin pa bukod sa anak.
In this life, no other things matter to me, only her. As long as she's looking at me, loving me, I will feel contented.
I am now the husband of Esteen Samantha Legaspi Zacharia. Eyes are locked at her, hands are only for her. My heart owner is no other than her.
We may have turned our back to each other but the love we have will never fade. It will only make us back with each others arm.
Now, our hearts, the only key that will unlocked the love we have for each other will never be found.
•END•