#ELHL07 || Esteen Samantha Vinzon
I can't help but burst out my laughter as I stared at his flushed face. Embarrassment is all over his face while lowering his head down to avoid my eyes.
"Hindi mo kasi sinabi kaagad!" He snorted-trying to defend himself.
"Hindi pa kasi ako tapos magsalita nag-react ka na kaagad." I laughed loudly as he cocked his towards me to glare. I immediately averted my eyes and gave him a chortle.
"Matulog ka na nga doon. Bakit ba nandito ka pa?" I raise a brow at his attempt to make me leave. I crinkled my nose and rolled my eyes.
"Kwarto ko 'to, ipapaalala ko lang, kung makapagpaalis ka diyan. At saka inaasar pa kita."
His face crumbled as he look at me in disbelief. Pabagsak inihiga ang sarilo sa kama at mariing ipinikit ang mga mata.
"Tulog na ko."
I grimaced and chuckled. "Tulog na nagsasalita."
"Matulog ka na, Samantha!" He suddenly stood up to push me outside. "Good night!"
Wala akong nagawa kung hindi ang matawa sa kanyang ginawa. He's reslly cute sometimes, akala mo bata kung makaasta.
Marahan kong kinatok ng tatlong beses ang pintuang isinara niya at nagmamadaling umalis nang marinig ang papalapit na hakbang niya.
I chuckled at myself to sleep.
I woke up early in the morning, just like what my usual routine is. Tahimik akong bumaba para makapagluto nang almusal.
I saw Tatay peacefully reading a newspaper with a cup of coffee in his other hand.
"Anong oras po kayo nakauwi?"
"Kadadating ko lang, nak." Aniya ng hindi ako binabalingan.
Isang tipid na tango ang ibinigay ko at saka nagpatuloy sa pagtungo sa kusina.
"Magandang umaga, Nay!" I greeted after seeing her entering our kitchen.
"Magandang umaga. Ang aga mo gumising." She chuckled.
I shrugged and slightly pouted my lips. Nang matapos maghain ng almusal sa lamesa ay agad na naupo roon si Nanay at Tatay.
"Si Argon, nak? Tulog pa ba?" Nanay curiously asked. Marahan kong itinango ang ulo bilang sagot. "Gisingin mo na para makasabay sa atin magalmusal."
I nodded and stand on my seat. I languildy walk towards my room and pouted after seeing Argon's peaceful sleeping face. I unconsciously smile as I saw him slightly snoring with his parted lips.
I walk closer to him and slightly crouched my body to stare at his sleeping face. Even when sleeping, his gorgeous face doesn't change. I can't help but to think of it as an unfair thing.
My breathung hitched as our eyes met when he suddenly opened his drowsy eyes. Madali akong umayos ng tayo at nag-iwas ng tingin sa kanya.
"K-kakain na daw ng almusal sabi ni Nanay." I hesitantly muttured.
I saw how the corner of his lips rose up as he slowly sat on my bed. Ipinilig ko sa gilid ang ulo nang subukan niyang hulihin ang mga tingin ko.
"Bakit tinitigan mo lang ako kung ganon?" He tried to tease. Marahan kong iniling ang ulo at iwinagayway sa harapan ang kamay bilang akto ng depensa.
"Mali ang iniisip mo! Gigisingin na sana kita kaso nagising ka na!" I defended. "May panis na laway ka pa!"
I immediately turned my back on him after saying those words. Heat crawled onto my cheeks as I walk out of the room. I feel so embarrassed, para akong isang highschool student na panay ang papansin sa nagugustuhang lalaki at kapag napansin akala mo kinikiliting bata na hindi mapakali.
Maaga pa nang makarating kami sa pinapadukan kong eskwelahan. Hindi muna ako bumaba at tahimik na isinandal ang likod sa malambot na upuan ng sasakyan. Mainit kasi sa labas, may aircon dito kaya mas pinili kong manatili kahit ilang mga minuto pa.
"Oo nga pala!" He exclaimed that made me almost jump on my seat. He suddenly get something on the back seat and gave it to me.
"Ano 'to?" I curiously asked as I tried to peek inside the paper bag.
"Ibigay mo nalang ang kay Blanche at Bethyl. Nakahiwalay ang balot ng kanila at may pangalan." He uttered with a smile and a slightly flushed face.
Inilabas ko ang laman noon at hindi napigilan ang pagkorte ng isang ngiti sa labi sa nakita. Hindi ko na ginalaw ang kila Blanche at Bethyl dahil alam ko naman na kung ano 'yon.
"Salamat." I sincerely said while looking at the develop picture he gave us. Iilang litrato iyon ngunit may iisang litrato na naka-frame.
My forehead crease as I saw our picture together in a frame. I hid my smile by pouting my lips.
"Bakit may litrato natin?"
Iyon ang litrato namin na nakapatong ang baba niya sa balikat ko at pabiro akong nakaturo ako sa kanya ng may nakasimangot na mukha. Paborito niya sigurong litrato iyon, iyon din kasi ang ginawa niyang wallpaper sa cellphone.
"Ayaw mo?" He shyly asked while scratching the back of his head.
Sandali kong ipinilig ang ulo sa kanyang gilid para masulyapan siya at ngumiti. Marahan kong iniling ang ulo at ngumuso.
"Hindi naman. Nagulat lang ako." I honestly uttered.
"Anyway, sa friday... punta ka sa mansion." Hindi siya nakatingin sa akin habang binabanggit ang mga salitang iyon.
Hindi iyon ang magiging una kong pagtapak sa kanilang mansiyon kung nagkataon. My father works there, kaya minsan ay nakakapunta roon lalo na kapag kinukulang sila ng tauhan. Sa sobrang laki ng mansiyon nila ay kulang ang tatlong katulong para panatilihin malinis ang buong loob at labas noon.
Napatigil ako sa ginagawang patingin sa mga litrato at nilapat ang tingin kanya. I immediately drag to his forehead when pur eyes met.
"Bakit? Kinulang ba ng katulong sa mansion ngayon? Pakisabi kay Lola Eva pupunta ako."
He look at me incredulously at the same time with amusement in his face. "No. Lola's not asking for you. I am."
Kumunot ang noo ko, nabalot ng pagtataka ang mukha habang nakatingin sa kanya. "You're asking for me?"
"Uh-huh." He nodded as he lifted a brow.
"Bakit naman?"
"Gusto ko lang." He shrugged and averted his eyes from me. I pouted and angled my head in the side in confusion.
Wala akong ibang nagawa kung hindi ang pumayag sa gusto niya. Wala rin naman akong gagawin sa araw na iyon. Magpapaalam nalang muna ako sa trabaho na hindi makakapasok.
I saw how his smile widened as he look putside his car window like he just win something he really wants to have.
Pagkarating sa classroom ay agad kong hinanap ang mga kaibigan at kaagad na natuwa nang makitang nandoon na sila at panay ang asaran kahit na nasa malayo pa lang.
"Magandang umaga." I enthusiastically greeted.
Pagkaupo ay agad kong kinuha ang binigay sa kanila ni Argon at may malaking ngiti sa labi na ini-abot sa kanilang dalawa ang paper bag.
Kahit nagtataka ay halata ang pagkakuryuso at tuwa sa kanilang mga mukha. Siguradong matutuwa sila kapag nakita nila ang laman noon dahil matagal na naming gustong magkaroon ng sari-sariling litrato naming mgakakaibigan.
"Hala! Ang ganda! Finally, may mailalagay na rin ako sa kwarto ko!" Bethyl exclaimed in enthusiasm as she saw the things inside the paper bag for her.
Kalmado si Blanche pero halata ang pagpipigil sa pagtili. Makakaistorbo kasi sa ilan naming kamag-aral na nagaaral. Si Bethyl ay hindi rin natigil sa kakatingin sa mga litrato.
Well, I really need to thank him for this. Ang dami noya ng naitulong sa aming magkakaibigan at kahit walang kapalit ay ibinibigay niya iyon ng kusa at buong puso.
"Nililigawan ka na ba?" Blanche asked with her narrowed eyes.
My eyes circled as I cocked my head at her direction. "Hindi! Ano ba kayo!"
"Pero gusto mo?" Bethyl giggled while nudging my arm.
I look at her incredulously and made a face.
"Para kayong mga tanga."
"Gusto rin!" She added.
"Ano ba kayo, tigil na!"
"Gusto mo nga?" She insisted.
I slowly shook my head and chuckled. "Gusto ko, kung gagawin niya, gusto ko. Masaya ka na?"