Dit is een inzending voor de schrijfwedstrijd van karlimbo. Het verhaal gaat verder waar ik gebleven was. De opdracht was om te beschrijven hoe er iets schokkends voor het hoofdpersonage gebeurde en wat voor effect dat op diegene had. Het verhaal moest minstens 1000 woorden hebben en er moest een titel bij zitten.
Dit is mijn verhaal van 1868 woorden.
----------------------------------------------------
Angst
21 maart 2026 – 20:00 uur
Wild sla ik mijn koptelefoon van mijn hoofd nadat de harde geweerschoten van buiten me hebben laten schrikken. Blijkbaar maakt het niet uit hoe hard ik de muziek heb staan, omdat het geluid van een afgevuurde kogel diep door mijn oren naar binnen dringt. Trillend veeg ik het zweet van mijn voorhoofd en verplaats ik mezelf naar de badkamer, waar ik de kraan open draai en me laat verkoelen door het water.
Het is slechts een uur geleden dat de sirenes op straat het begin van de jaarlijkse zuivering inluidden, maar het dreigt me nu al volledig op te slokken. Ik kan niet bezwijken onder de spanning, omdat er nog niet eens iets gebeurd is. Ik zit hier veilig ingesloten door ons beveiligingssysteem. Wat kan er gebeuren? Niets. Dat probeer ik mezelf al de hele week wijs te maken, maar toch blijf ik gespannen. Sinds ik dat briefje in mijn kluisje vond, is alles veranderd.
Nadat ik nog wat water in mijn gezicht geplensd heb, draai ik de kraan weer dicht en veeg ik mijn gezicht droog met een handdoek. Ik probeer me te focussen op mijn ademhaling. Het lukt me aardig, maar al mijn progressie wordt in één keer tenietgedaan bij het horen van woest gebonk. Deze keer is het volkomen terecht dat ik schrik, omdat het gebonk angstaanjagend dichtbij is. Ik grijp me vast aan de wasbak voor steun en ik kijk naar mezelf in de spiegel.
'Oké, Eleonora,' verzucht ik, 'het is vast niets.' Aan mijn eigen gezicht is te zien dat ik die woorden nooit bij mezelf zou kunnen inprenten, dus waarom zou ik daar dan nog aan beginnen? Met een snel kloppend hart verplaats ik mezelf weer naar mijn slaapkamer in de hoop dat het zal ophouden, maar na een korte pauze wordt er nogmaals aan de voorkant van mijn huis gebonkt. Ik gris de dolk die ik laatst op de markt gekocht heb van mijn bureau en sluip voorzichtig naar beneden.
Hoe dichter ik bij de deur kom, hoe meer ik op scherp gesteld word. Nu kan ik duidelijk horen dat er tegen mijn voordeur wordt geslagen. Eerst verstijf ik van angst, maar dan probeer ik mezelf te vermannen en druk ik op het beeldscherm van het beveiligingssysteem. Het scherm springt aan en ik zie twee gestaltes in kostuums met maskers voor de deur staan. De een houdt een groot, scherp mes in zijn hand waarmee hij langzaam langs de beschermende rolluiken krast, terwijl de ander daar met de kolf van een geweer tegenaan slaat. Ik krijg de schrik van mijn leven. Meteen gaan mijn gedachten weer naar het briefje dat ik in mijn kluisje vond.
"Je gaat eraan."
Dit is het moment. Nu gaat het dan toch gebeuren.
Mijn mond wordt droog en ik voel mijn keel branden. Ik voel mijn maag samentrekken en ik laat me op de grond zakken. Het mes valt uit mijn trillende handen en komt met een doffe bonk op de vloer terecht. Ineengekrompen ga ik tegen de muur zitten. Wanhopig probeer ik mijn hartslag onder controle te krijgen, maar het lukt me gewoon niet om rustig adem te halen. De benauwdheid en angst kruipen tot diep in mijn lichaam en er is niets dat ik daartegen kan doen. Ik wil gillen, maar er komt geen geluid uit mijn mond.
'Eleonooora?!' hoor ik uit de ingebouwde speaker van het beeldscherm komen. 'Hallo, ben je daar?!' Ik ben zo in angst omvangen, dat ik eerst niet door heb dat ik die stem herken. 'Het zou toch niet,' hoor ik dezelfde persoon dan mompelen. Haar stem klinkt geërgerd. 'Denk je dat El ook naar het feestje van Amber is gegaan?' Ik raak een klein beetje bevrijd uit mijn benauwdheid en weet trillend overeind te krabbelen. 'Nee joh,' zegt de tweede stem, 'dat zou ze jou nooit aandoen.' Ik schakel over naar de andere camera en kan nu duidelijk zien dat één van hen een masker met een pauw op heeft. Net nadat ik dat gezien heb, haalt Vanessa het masker van haar gezicht. 'Eleonora, ben je thuis?'
Al mijn angst maakt plaats voor boosheid. Het zijn mijn vrienden die voor de deur staan en geen moordenaars. Ik was zo bang om dood te gaan. Hoe kunnen ze dit nu bij me doen?! Eerst wil ik niet antwoorden, omdat ik zeker weet dat ze mijn stem kunnen horen trillen, maar juist na wat er gebeurd is, wil ik niet alleen zijn. Daarom besluit ik antwoord te geven. Ik schakel de microfoon van mijn kant in en zeg: 'Eikels, ik schrok me rot.'
Vanessa en Sean beginnen te lachen, maar ik kan niet met ze meedoen. Hoewel ik niet weet of ik deze schok snel zou kunnen verwerken, besluit ik na een snelle inspectie om ze toch binnen te laten. Ik laat de rolluiken omhoog halen en sluit ze meteen weer zodra het tweetal binnen is.
'Jeetje, El, je ziet lijkbleek,' mompelt Vanessa terwijl ze naar mijn gezicht kijkt. Ik veeg wat zweet van mijn voorhoofd weg en kijk haar boos aan. 'Wat dacht jij dan?! Dat ik het leuk zou vinden dat twee gestaltes zo dreigend voor mijn deur staan?!'
'Sorry, El, we wilden alleen maar een geintje uithalen,' antwoordt ze. 'Vond je dat écht een goed idee?! Na wat er vorige week gebeurd is?' spuw ik naar haar uit. Sean lijkt duidelijk niet te weten waar het over gaat. 'Je hebt gelijk,' zegt Vanessa geschrokken, 'het spijt me. Ik had er niet meer over nagedacht, omdat ik er vanuit was gegaan dat het maar een zieke grap was. Ik wist niet dat je er nog zo mee zat.'
'Nou, sorry dat ik iemand ben die doodsbedreigingen uiterst serieus neemt. Heb jij dat briefje soms in mijn kluisje gestopt als grap? Net als dat dit een grap was?'
'Wat? Dat meen je niet serieus, toch?' vraagt ze verbaasd. Ik haal mijn schouders op. Ik weet niet of ik het meende. 'Het spijt me, Eleonora, ik wilde je niet laten schrikken.' Ze lijkt echt geschrokken te zijn. Ik ben nog steeds boos, maar ook opgelucht omdat het loos alarm bleek te zijn. De spanning begint langzaam weg te ebben en ik besluit haar knuffel te accepteren. 'Sorry,' mompel ik dan, 'ik was gewoon zo geschrokken..'
'Dat begrijp ik. Ik zal het niet meer doen, beloofd.' Ik leun achteruit en kan in haar ogen zien dat ze het echt meent. Dan bedenk ik me iets. 'Wat doen jullie eigenlijk op straat? Hadden jullie geen feestje?' Sean zucht geërgerd. 'Dat was de bedoeling ja,' antwoordt hij, 'maar die trut van een Amber heeft besloten ook een feestje te geven en natuurlijk gaat iedereen daarheen.'
'Iedereen? Ook Craig en Nathan?' vraag ik. Het lijkt me niets voor hen om onze vriendengroep te belazeren door naar het feestje van iemand anders te gaan. Ik had geen toestemming van mijn moeder, waardoor ik bedacht had om misschien stiekem naar Vanessa toe te gaan, maar na het briefje in mijn kluisje was ik daar vanaf gestapt. Ik ben opgelucht dat ze nog niet hebben opgemerkt dat mijn moeder niet thuis is.
'Nee,' antwoordt Sean op mijn vraag, 'zij zijn hier ook. Ze wachten buiten. Jij bent de enige die ontbrak, dus we wilden je gaan halen.' Fronsend kijk ik op. 'Ze wachten buiten?!' roep ik uit. Beseft dan niemand wat voor avond dit is en wat er allemaal kan gebeuren? 'Ja,' mompelt Sean schouderophalend, 'ze wilden niet meedoen met onze grap.' Buiten dat de "grap" me nog steeds onrustig laat voelen, heb ik er weer nieuwe zorgen bij. 'Ze moeten zo snel mogelijk naar binnen komen,' zeg ik terwijl ik mijn hand naar het beeldscherm breng en de rolluiken weer omhoog laat komen. 'Waar zijn ze?!'
'Doe eens rustig.' Vanessa en Sean begrijpen duidelijk niet waarom ik zo aan het flippen ben, maar ik wil dat mijn vrienden zo snel mogelijk veilig zijn. 'Oké, oké,' zegt Sean terwijl hij met zijn ogen rolt. Hij verplaatst zichzelf naar buiten en gaat op het pad in de voortuin staan om naar de anderen te seinen. Schuchter zet ik een paar stappen buiten de voordeur om de rest van de straat in de gaten te houden, maar het lijkt verder stil te zijn.
Craig en Nathan lopen in hun normale kleding en zonder maskers rond. Haastig gebaar ik dat ze mee naar binnen moeten komen, voordat ik de rolluiken uiteindelijk weer naar beneden haal. Ik neem een moment om op mijn ademhaling te letten voordat ik me tot mijn vriendengroep wend. 'Zijn jullie gek geworden?!' roep ik dan uit. Craig kijkt geërgerd naar Vanessa en Sean. 'Ik zei toch dat het geen goed idee was om haar te laten schrikken,' zegt hij. 'Ik doelde op het feit dat jullie überhaupt naar buiten zijn gegaan!' antwoord ik. 'Weten jullie niet wat er allemaal had kunnen gebeuren?!' Mijn gedachten gaan uit naar het beveiligingssysteem. 'We moeten het huis controleren,' zeg ik dan. 'De mogelijkheid bestaat dat iemand heeft zitten loeren en snel heeft ingebroken in de tijd dat de rolluiken omhoog waren.'
'Eleonora, doe eens niet zo paranoia,' brengt Sean in. 'Er is toch niets gebeurd? Kijk, we leven allemaal nog.' Ik kijk hem ongelovig aan. Ik begrijp niet hoe hij hier zo laconiek over kan doen. Ze hebben mij zojuist de schrik van mijn leven gegeven door me zo te laten schrikken en het lijkt ze niet eens iets te kunnen schelen.
'Nu we allemaal bij elkaar zijn,' zegt Vanessa terwijl ze doorloopt naar de woonkamer, 'kunnen we het hebben over hoe we het feestje van die bitch gaan verstoren.' Wat? Ze denkt toch niet dat ik de straat op ga? Sean en Craig lopen met haar mee, maar Nathan blijft een beetje onwennig in de gang staan. Hij kijkt me aan met een trieste glimlach op zijn gezicht, alsof hij zijn medeleven aan me wil tonen. 'Het spijt me,' mompelt hij dan. Ik reageer niet.
Mijn oog valt op het mes dat ik bang op de grond heb laten vallen toen ik een paniekaanval kreeg. Nathan bukt en raapt het op. 'Hier,' zegt hij terwijl hij het met de onscherpe kant naar mij toe uitreikt. Ik neem het van hem aan en verwacht dat hij het loslaat, maar dan plaatst hij zijn andere hand op de mijne. Ondanks dat hij net van buiten komt, voelt zijn hand warm aan. Ik weet niet of ik hem van me af moet schudden, maar omdat het me begint me te kalmeren, laat ik het zo. Het laatste beetje angst dat ik voelde begint nu ook langzaam weg te ebben.
'Waar is je moeder?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op als antwoord, waarnaar de greep van zijn hand iets sterker wordt. 'Kom,' zegt hij dan, 'ik help je met de inspectie van het huis.' Uit zijn stem kan ik niet zo goed opmaken of Nathan vindt dat ik me aanstel, maar ik ben blij dat hij het voorstelt. Ik kijk hem dankbaar aan en knik.
Hoewel de angst die ik net had gevoeld verdwenen is, blijft mijn lichaam toch gespannen. De avond is nog maar net begonnen, maar wie weet wat ons nog te wachten staat?