Verhalen schrijfwedstrijd

Schrijfwedstrijd karlimbo - opdracht 3

Dit is een inzending voor de schrijfwedstrijd van karlimbo. Het verhaal gaat verder waar ik gebleven was. De opdracht was om te beschrijven hoe er iets schokkends voor het hoofdpersonage gebeurde en wat voor effect dat op diegene had. Het verhaal moest minstens 1000 woorden hebben en er moest een titel bij zitten. 

Dit is mijn verhaal van 1868 woorden.

----------------------------------------------------

Angst

21 maart 2026 – 20:00 uur

Wild sla ik mijn koptelefoon van mijn hoofd nadat de harde geweerschoten van buiten me hebben laten schrikken. Blijkbaar maakt het niet uit hoe hard ik de muziek heb staan, omdat het geluid van een afgevuurde kogel diep door mijn oren naar binnen dringt. Trillend veeg ik het zweet van mijn voorhoofd en verplaats ik mezelf naar de badkamer, waar ik de kraan open draai en me laat verkoelen door het water.

Het is slechts een uur geleden dat de sirenes op straat het begin van de jaarlijkse zuivering inluidden, maar het dreigt me nu al volledig op te slokken. Ik kan niet bezwijken onder de spanning, omdat er nog niet eens iets gebeurd is. Ik zit hier veilig ingesloten door ons beveiligingssysteem. Wat kan er gebeuren? Niets. Dat probeer ik mezelf al de hele week wijs te maken, maar toch blijf ik gespannen. Sinds ik dat briefje in mijn kluisje vond, is alles veranderd.

Nadat ik nog wat water in mijn gezicht geplensd heb, draai ik de kraan weer dicht en veeg ik mijn gezicht droog met een handdoek. Ik probeer me te focussen op mijn ademhaling. Het lukt me aardig, maar al mijn progressie wordt in één keer tenietgedaan bij het horen van woest gebonk. Deze keer is het volkomen terecht dat ik schrik, omdat het gebonk angstaanjagend dichtbij is. Ik grijp me vast aan de wasbak voor steun en ik kijk naar mezelf in de spiegel.

'Oké, Eleonora,' verzucht ik, 'het is vast niets.' Aan mijn eigen gezicht is te zien dat ik die woorden nooit bij mezelf zou kunnen inprenten, dus waarom zou ik daar dan nog aan beginnen? Met een snel kloppend hart verplaats ik mezelf weer naar mijn slaapkamer in de hoop dat het zal ophouden, maar na een korte pauze wordt er nogmaals aan de voorkant van mijn huis gebonkt. Ik gris de dolk die ik laatst op de markt gekocht heb van mijn bureau en sluip voorzichtig naar beneden.

Hoe dichter ik bij de deur kom, hoe meer ik op scherp gesteld word. Nu kan ik duidelijk horen dat er tegen mijn voordeur wordt geslagen. Eerst verstijf ik van angst, maar dan probeer ik mezelf te vermannen en druk ik op het beeldscherm van het beveiligingssysteem. Het scherm springt aan en ik zie twee gestaltes in kostuums met maskers voor de deur staan. De een houdt een groot, scherp mes in zijn hand waarmee hij langzaam langs de beschermende rolluiken krast, terwijl de ander daar met de kolf van een geweer tegenaan slaat. Ik krijg de schrik van mijn leven. Meteen gaan mijn gedachten weer naar het briefje dat ik in mijn kluisje vond.

"Je gaat eraan."

Dit is het moment. Nu gaat het dan toch gebeuren.

Mijn mond wordt droog en ik voel mijn keel branden. Ik voel mijn maag samentrekken en ik laat me op de grond zakken. Het mes valt uit mijn trillende handen en komt met een doffe bonk op de vloer terecht. Ineengekrompen ga ik tegen de muur zitten. Wanhopig probeer ik mijn hartslag onder controle te krijgen, maar het lukt me gewoon niet om rustig adem te halen. De benauwdheid en angst kruipen tot diep in mijn lichaam en er is niets dat ik daartegen kan doen. Ik wil gillen, maar er komt geen geluid uit mijn mond.

'Eleonooora?!' hoor ik uit de ingebouwde speaker van het beeldscherm komen. 'Hallo, ben je daar?!' Ik ben zo in angst omvangen, dat ik eerst niet door heb dat ik die stem herken. 'Het zou toch niet,' hoor ik dezelfde persoon dan mompelen. Haar stem klinkt geërgerd. 'Denk je dat El ook naar het feestje van Amber is gegaan?' Ik raak een klein beetje bevrijd uit mijn benauwdheid en weet trillend overeind te krabbelen. 'Nee joh,' zegt de tweede stem, 'dat zou ze jou nooit aandoen.' Ik schakel over naar de andere camera en kan nu duidelijk zien dat één van hen een masker met een pauw op heeft. Net nadat ik dat gezien heb, haalt Vanessa het masker van haar gezicht. 'Eleonora, ben je thuis?'