Verhalen schrijfwedstrijd

Schrijfwedstrijd famkewritings - opdracht 1

Dit is een inzending voor de schrijfwedstrijd van famkewritings. De bedoeling was om een verhaal te schrijven in het genre mysterie, tussen de 900 en 1200 woorden. De volgende woorden moesten daarin voorkomen: moord, ik zit in de problemen, wat nu?

Mijn inzending heeft 944 woorden.

-----------------------------------------------------------

Langzaam begon hij een deel van zijn bewustzijn terug te krijgen. Dat betekende dat hij zijn ogen weer kon opendoen en de regie over zijn spieren terug kreeg, maar nog altijd was hij niets anders dan apathisch. Eerst dacht hij dat het slechts een kwestie van tijd was, maar na een aantal minuten begon hij zich te beseffen dat zijn gevoel niet snel terug zou komen. Hoewel het hem niet veel uitmaakte, had hij het idee dat het toch belangrijk was. Daarom deed hij zijn uiterste best om overeind te komen en als eerste stap zijn eigen naam te herinneren.

Met een diepe steek van pijn in zijn hoofd lukte het Richard om rechtop te zitten. Direct greep hij met zijn hand naar zijn hoofd en slaakte hij een kreun van ergernis uit. Wat was er gebeurd? Wat had ervoor gezorgd dat zijn geheugen zo wazig was en zijn gevoelens geblokkeerd leken te worden? Richard wist niet zo goed of hij daarachter wilde komen en of het hem hinderde, maar de gedachte dat het belangrijk was zorgde ervoor dat hij op de been kwam en op onderzoek uitging.

Eenmaal onderweg naar beneden kon Richard zich nog net aan de leuning vastgrijpen toen hij beelden in zijn hoofd voorbij zag flitsen. Hij zag een gevuld glas dat vastgehouden werd door zijn eigen hand. Vervolgens zag hij hoe het in tientallen gebroken stukjes over de grond bezaaid lag. Het geluid van uiteengebarsten glas zorgde ervoor dat hij nogmaals een steek door zijn hoofd voelde gaan. Heel even dacht Richard eraan om zijn zoektocht te staken en op te geven, maar uiteindelijk zette hij toch door.

Toen hij na veel moeite de woonkamer binnenkwam, had hij gewild dat hij dat niet had gedaan.

Richard werd op zijn knieën gebracht toen zijn lichaam het leek te begeven. Hij voelde hoe zijn maag zich samentrok en hoe alle inhoud door zijn mond naar buiten kwam. Met trillende armen wist hij zichzelf nog net overeind te houden, maar hij kon niet voorkomen dat zijn lichaam een volgende golf braaksel produceerde.

Wat nu? Voor een moment was dat het enige dat hij kon denken. Daarna kwamen al zijn gevoelens terug.

Net zoals dat hij het afgrijselijke gevoel niet van zich af kon schudden, was hij ook niet in staat om weg te kijken van het in elkaar gezakte lichaam van de jongen die hij niet direct kon plaatsen. Hij zat met zijn bovenlichaam rechtop tegen de muur, maar zijn benen lagen slap op de grond. Terwijl zijn maag zich nogmaals samentrok, verplaatste Richard zich langzaam naar het lichaam toe. Al snel werd hem duidelijk dat de jongen niet meer leefde.

Verstard bleef Richard staan toen hij rode vlekken op het shirt van de dode jongen zag. De plas met bloed die zich om hem heen gevormd had, was ondertussen half opgedroogd. Voor een moment kon Richard alleen nog maar naar het mes op de grond kijken, voordat hij zich besefte wat er was gebeurd. Moord. Het kon niet anders dan dat deze jongen vermoord was. Op de grond waren vervaagde, bebloede voetstappen te zien, maar slechts één afdruk was goed zichtbaar.

'Ik zit in de problemen,' hoorde Richard zichzelf op de achtergrond mompelen. Zijn hand schoot naar zijn hoofd toen hij nog een steek van pijn voelde en hij verloor zijn evenwicht bij het zien van de wazige beelden.

Hij zag het messenblok uit de keuken voor zich, die op één mes na perfect gevuld was. In de realiteit snelde Richard naar de keuken toe om naar het blok te kijken. Zijn hart leek stil te staan toen hij zich realiseerde dat er een mes ontbrak. Hij wilde niet teruggaan naar de woonkamer, omdat het akelige voorgevoel steeds bevestigender leek te worden, maar toch zette hij zichzelf ertoe. Het mes uit zijn keukenblok lag naast het lichaam.

Richard raakte in paniek. Er lag een lijk in zíjn huis en hij kon zich absoluut niets herinneren van wat er gebeurd was of hoe de jongen zo erg toegetakeld kon zijn. Richard kon zich de naam van de jongen niet eens herinneren.

Zijn oog viel op de rode voetafdruk op de grond. Voorzichtig kwam hij dichterbij om die te bekijken, maar direct kreeg hij daar spijt van. Zijn eigen voet leek namelijk perfect naast de afdruk te passen.

Nu wilde hij het weten ook.

Richard sprintte naar de gang en pakte zijn schoen erbij. Zorgvuldig plaatste hij de schoen naast de afdruk, waardoor hij er plotseling zeker van was dat hij iets met de gebeurtenis te maken had. Opnieuw zakte hij door zijn knieën en spuugde hij wat gal op. Beelden van steekbewegingen en het misselijkmakende geluid van pijnkreten vulden zijn hoofd.

Wat had hij gedaan? Was hij degene die de jongen zo zwaar had toegetakeld? Als dat zo was, zou hij niet meer met zichzelf kunnen leven. Dan zou hij een monster zijn. Dan zou hij-

'Stel je niet zo aan,' hoorde Richard door de kamer gaan. Hij keek op, maar kon niemand anders in zijn woonkamer bespeuren. 'Jij was het niet,' ging het verder, 'ik was het.' Richard wilde vragen van wie de stem was, maar hij kon zich niet langer meer concentreren. 'Laat mij het maar oplossen.' Het afgrijselijke gevoel raakte steeds verder op de achtergrond en Richard voelde zijn bewustzijn wegzakken.

Eerst deed hij zijn best om er tegen te vechten, maar hij voelde hoe vredig het was om alles los te laten. Hij wist niet precies wat er was gebeurd of wie daarvoor verantwoordelijk was, maar wat hij wel wist, was dat hij wel wat rust had verdiend.

Hij sloot zijn ogen en gaf toe aan de sereniteit.