Verhalen schrijfwedstrijd

Schrijfwedstrijd lexicophile en Melenemerel - opdracht 1

Dit is een inzending voor de schrijfwedstrijd van lexicophile en Melenemerel. Het was de bedoeling om de lyrics van een liedje naar keuze te verwerken in het verhaal. De zinnen moesten vertaald zijn naar het Nederlands. Niet iedere zin hoefde gebruikt te worden, maar ze moesten wel op volgorde staan. Het verhaal moest uit minimaal 600 woorden bestaan. 

Ik heb ervoor gekozen om een verhaal te schrijven dat gebaseerd is op één van mijn interpretaties van het liedje "After Rain" van Dermot Kennedy. Deze zanger heeft mij door zijn nummers door deze tijd van quarantaine en isolatie geholpen. Voornamelijk met dit nummer heeft hij mij gesteund en ervoor gezorgd dat ik geloofde dat ik niet alleen zou zijn. Ik wilde graag iets persoonlijks in het verhaal stoppen, vandaar mijn keuze voor dit nummer.

Dit is mijn verhaal van 1077 woorden.

--------------------------------

After rain

Het eerste dat Joseph kon zien toen hij Lucy aankeek, waren de tranen in haar ogen. Ze had geprobeerd om sterk te blijven, maar nadat ze zijn gezicht zag, begon ze te breken. Joseph sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. Voor een moment hield het haar bij elkaar, maar toen hij haar daarna weer losliet, voelde ze hoe zijn warmte wegvloeide. Haar blik viel op de vaas die op tafel stond. Eerder was het gevuld met prachtige lelies, maar nu waren die gestorven. Net zoals haar moeder. Lucy kon haar tranen niet langer meer bedwingen. Ze rolden van haar wangen op het laken.

'Het spijt me,' mompelde ze. 'Alsof je zit te wachten op een jankende, aanhankelijke vriendin.' Joseph legde zijn hand op die van haar. 'Lucy, zo zie ik je helemaal niet.' De toon in zijn stem klonk een beetje streng, omdat hij het vreselijk vond om te denken dat ze daar bang voor was. 'We hebben Erica vandaag begraven. Ik begrijp dat je verdrietig bent.' Lucy was blij met het begrip, maar toch voelde ze zich niet gerustgesteld. 'Toch kan ik het me voorstellen als je nu niet meer bij me wilt zijn.'

'Daar hoef je je geen zorgen om te maken,' antwoordde Joseph. 'Het is moeilijk om je zo verdrietig te zien, maar daar hoef je je niet voor te schamen. Misschien denk je dat je me tot last bent, maar het is oké. Ik ben graag bij jou.' Hij pakte haar hand nu vast en gaf er een kort kneepje in. 'Weet je waarom? Omdat jij voor mij degene bent die lantaarns laat branden en mijn demonen laat verdwijnen.' Lucy veegde haar tranen weg en lachte kort. Joseph was erg poëtisch ingesteld en vrolijkte haar vaker op met zijn speciale manier van vertellen. Ze merkte dat er geen nieuwe tranen kwamen. Toch veegde Joseph met zijn vingertop over haar wang heen. 'Als de duivel bang zou zijn voor het snel drogen van tranen, zou jij voor het kwaad niet erger kunnen zijn.'

Lucy keek naar hem en begon iets anders dan verdriet te voelen. Het bedrukte gevoel bleef, maar daarnaast was er ook ruimte voor beginnend optimisme. Toch wilde ze Joseph laten weten dat als hij een uitweg wilde, hij daartoe in staat zou moeten zijn. 'Toch begrijp ik het als ik te veel voor je word.' Joseph kon maar niet geloven dat ze zich dat echt zou voorstellen. Alsof hij haar ooit niet meer zou willen, omdat ze verdrietig was en moest rouwen. Voor hem hoorde dat bij een relatie. Hij zou niet alleen in voorspoed, maar ook in tegenspoed voor haar willen zorgen.

Hij schudde zijn hoofd. Hij wilde haar vertellen hoeveel zij voor hem betekende, maar hij wist niet hoe hij haar dat duidelijk kon maken. Plotseling dacht hij aan een herinnering van vroeger, toen ze allebei nog klein waren. 'Jij bent het enige kleine meisje dat ik ooit gekend heb, dat een vlieger in de sneeuw meebracht. Ik begreep niet waarom je zou vliegeren in de winter, maar jij vertelde dat je er juist van genoot om het dan te doen. Dankzij de witte sneeuw, kwam al het andere beter uit en kon je alles goed zien.' Hij had haar aangekeken toen ze met schitterende ogen naar de vlieger had gekeken. 'Ik zei: "Ga je het gewoon vasthouden?" Jij zei: "Nee, ik laat het gaan." En toen keken we samen naar hoe het ding met prachtige kleuren door de lucht vloog. Ik keek naar jou en zag in je ogen dat je gelukkig werd van zoiets kleins.'

Joseph schonk haar een glimlach. 'Wanneer mijn hart pijn doet, denk ik aan die herinnering, omdat dagen zoals deze het tegengif voor mij zijn.' Hij legde zijn hand op Lucy's schouder en gaf daar een zacht kneepje in. 'Jíj bent mijn geluk, Lucy, met of zonder verdriet.' Ze keek in zijn ogen en realiseerde zich dat hij dat meende. Hij zou er voor haar zijn en bij haar blijven. Hij zou haar helpen het verdriet te verwerken en een plekje te kunnen geven. Haar tranen zouden hem niet wegjagen, maar er juist voor zorgen dat hij haar nog steviger zou vasthouden.

'Mijn opa hield zielsveel van zijn vrouw,' ging Joseph verder. 'Hij durfde haar eerst niet te vertellen wat hij voor haar voelde, maar uiteindelijk heeft hij dat toch gedaan en vanaf dat moment zijn ze altijd bij elkaar gebleven. Hij gaf mij mee: "Als je denkt dat zij misschien de ware voor je is, beloof me dan, jongeman, dat je het haar laat weten."' Hij keek zijn vriendin aan en raakte nog altijd verbluft door haar schoonheid en zachtaardigheid, waardoor hij voor een moment niets wist te zeggen. 'Jij bent het, Lucy,' zei hij toen, 'jij bent de ware. Ik hou van jou.'

Lucy twijfelde niet en liet zich door Joseph vasthouden, die over haar rug begon te aaien. Ondanks het verdriet, voelde ze zich heel veilig en geborgen. Ze wist dat ze op de steun van haar vriend kon rekenen en dat hij haar niet zou laten vallen. Ze wist het al, maar toch leunde Joseph achteruit en keek hij haar aan om te zeggen: 'Je zult niet alleen zijn.' Ze legde haar hoofd op zijn schouder en stond toe dat hij haar zachtjes over haar rug aaide. 'In de ochtend zal alles beter zijn,' vertelde Joseph, 'omdat wanneer jij slaapt, ik een muur zal bouwen die alle narigheid buiten zal houden. Ik zal voor je vechten.'

Ze geloofde ieder woord dat hij zei. 'Ik hou ook van jou, Joseph.'

Het tweetal bleef een tijdje in stilte zitten. Lucy werd steeds meer gekalmeerd, totdat haar hartslag een vast, rustig ritme aanhield. Ze besloot al het verdriet van vandaag van zich af te spoelen. Joseph zou wachten totdat ze terug zou komen. Nadat Lucy nieuwe kleren bij elkaar had gezocht en haar slaapkamer verliet, keek hij haar glunderend na. Het maakte hem gelukkig om te bedenken dat zij ook bij hem wilde zijn en dat zij ook van hem hield.

Joseph verplaatste zichzelf naar het raam en zette het een stukje open. Hij voelde een koud briesje tegen zijn arm, waardoor hij de warmte die van Lucy afgekomen was alleen maar meer kon waarderen. Hij keek op toen hij haar hoorde zingen in de gang. Hij kon alleen maar hopen dat ze over hem zong.

Wat ze ook zong, ze hield haar luisteraar geboeid.