Verhalen schrijfwedstrijd

Schrijfopdracht 3 - schrijfwedstrijd 2.0

Dit is een opdracht voor de schrijfwedstrijd van little_unicorn_write. Het ging erom dat je Sneeuwwitje in een nieuw jasje moest schrijven. Het verhaal moest beginnen met "Er was eens.." en moest minimaal 300 woorden hebben. Mijn verhaal heeft 3281 woorden. Dit is mijn verhaal.

----------------------------------------------------------------------------------
Sneeuwwitje en de zeven dieren

Er was eens een prachtig meisje, dat net als iedereen haar weg probeerde te vinden, maar niet wist hoe of waar ze moest zoeken. Een meisje dat ten prooi dreigde te vallen aan de jaloezie van anderen, maar ook aan zichzelf. Ze probeerde alles alleen aan te kunnen, maar daar moest zij een wijze les in vinden. Het meisje was Sneeuwwitje.

De zonnestralen begonnen nog maar net door te breken toen Sneeuwwitje haar ogen opende. De opkomende zon was echter niet datgene wat dat haar wakker had gemaakt. Sneeuwwitje was wakker geworden van de koude bries die op begon te trekken. Langzaam en vredig rekte ze zich uit, maar toen ze om zich heen keek, schrok ze. In plaats van het vertrouwde dorp, zag zij overal water om zich heen. Nu begreep Sneeuwwitje pas echt waarom ze het zo koud had: haar voeten waren nat geworden door het water. Ze trok haar knieën op en probeerde de paniek niet tot zich toe te laten, maar het mislukte.

Sneeuwwitje zat alleen op een eiland dat net groot genoeg was om languit te liggen. Toen haar lichaam automatisch naar achteren schoot doordat een golf haar voeten opnieuw bewaterde, kreeg Sneeuwwitje een pijnscheut in haar rug. Toen ze zich omdraaide, zag ze dat haar rug tegen de punt van een stuk wrakhout aangekomen was. Toen begonnen haar emoties pas echt op te komen.

Verdrietig trok Sneeuwwitje haar knieën op en sloeg ze haar armen om de natte stof van haar jurk. Terwijl haar lichaam beefde van de kou, begon ze te snikken. Ze begreep het al. Haar stiefmoeder had niet alleen gedreigd toen zij in een ruzie had geroepen dat ze ervoor zou zorgen dat Sneeuwwitje voorgoed zou verdwijnen. Haar stiefmoeder had de daad bij het woord gevoegd en nu zat Sneeuwwitje helemaal alleen op dit kleine eiland. Hoe moest ze ooit terug zien te komen naar het dorp? Ze wist zelfs niet eens of dat wel was wat ze wilde.

Sneeuwwitje besefte zich dat ze hier hoe dan ook niet kon blijven. Ze wist niet hoe ze het kon en waar ze het vandaan haalde, maar ergens haalde ze de moed en kracht vandaan die zij zo in haar echte moeder gewaardeerd had. Sneeuwwitje stond op. Toen ze om zich heen keek, zag zij overal alleen maar water om zich heen. Maar toen ze goed keek, zag ze ergens in de verte bomen. Ze had een plan nodig. Meteen dacht ze aan het stuk wrakhout. Maar toen ze echter naar haar benen keek, was het wrakhout verdwenen. Het dobberde ergens in de zee, op een paar meter van haar vandaan.

Sneeuwwitje wist niet wat voor vissen er in de zee zwommen. De mogelijkheid aan haaien verdrong ze en ze liep het water in. Toen ze vanuit haar ooghoek iets zag bewegen, schrok ze eerst. Maar Sneeuwwitje had niets om bang voor te zijn op dat moment. Het piepende geluid kwam niet van haaien, maar van dolfijnen. Ze zag het aan de uitstekende kop. Een moment stond Sneeuwwitje stil en genoot ze ervan om echte dolfijnen te zien. De twee dolfijnen kwamen naar haar toe. 'Hallo daar,' zei Sneeuwwitje met haar zachte stem. 'Jullie zijn vroeg wakker.' Sneeuwwitje had geen idee hoe laat het was, maar dat de middag nog lang niet aangebroken was, wist ze zeker.

De dolfijnen maakten weer geluiden. Het was rustgevend om te horen. 'Ik zou graag wat meer tijd met jullie doorbrengen, maar ik moet hier weg,' zei Sneeuwwitje verdrietig. Toen ze aanstalten maakte om naar het wrakhout toe te zwemmen, hielden de dolfijnen haar tegen. 'Sorry,' mompelde Sneeuwwitje. Ze legde haar hand op het hoofd van de dolfijn die het dichtstbij stond en aaide hem. De dolfijn maakte weer een geluidje en toen was hij plotseling verdwenen. Sneeuwwitjes voeten stonden ondertussen niet meer op het eiland, maar ze dreef in de zee. Ze slaakte een kreetje toen ze schrok van een beweging onder haar voeten. Het voelde alsof ze werd opgetild.