2.BÖLÜM: ❝Başlangıç❞
" İnsan; kusurlarıyla hayata bağlıdır... "
Eylül'den...
"Bıktım ya, çok istiyorsan evden çıkmamı çıkarım anne."
"O ne biçim laf öyle?"
"Eve geldim anne yok karşı komşunun çocuğu, yok arkadaşının çocuğu yok şu yok bu. Bu ne ya? Şimdide başıma Çınar çıktı. Hareketlerini görmüyor musun? Annesiyle konuşmanızı duydum ben,hareketleri bile normal değil ki." Konuşmak istemesem de konuştum, kalbim acısa da konuştum, yoksa vazgeçeceği yoktu.
"Sus kız. O karşındaki adam varya.. dünyadaki en temiz insan.Şimdi, geç şu odaya ve konuş onunla."
"Hayır."
"Bana baksana sen, odana kilitlerim bu yaşta seni. Al şunu , bir konuş sadece."
Annemin elindeki karttaki numaraya bakakaldığım dakikaların sonunda derin bir nefes aldım. Başka yol yoktu, kabul etmekten başka...
"Tamam..tamam anne. Tamam."
"Ha bu arada birkaç saat sonra hep beraber alışverişe çıkacağız!"
Dün onlara gitmiş ve onunla tanışmıştım.
İyi biriydi...
Saf ve masum...
Ama olmazdı işte! Ben evlenmek falan istemiyordum!
Kartı elinden aldım ve odama girdim, boru paça gri kotumu geçirip üzerine siyah bir t-shirt giydim.
Aramayacaktım onu...
Hem..arasam ne konuşacaktım?
Saçlarımı açık bırakıp, komodinin üzerindeki telefonumu aldım.
Karttaki numarayı ne olur ne olmaz diye kaydettim ve kartı çekmeceye koydum.
Daha sonra ise odamın balkonuna çıktım ve telefonumla uğraştım. Telefonla konuşuyormuşum gibi uzunca oturdum balkonumda...
Yeteri kadar oturduğumda odamdan çıktım ve annemin yanına geçtim."Konuştun değil mi? "
Başımı salladım." Aferin. Sen şuraları topla, ben de üzerimi giyineyim. Çıkalım beraber."
🍁
"Ah, bak bu çok güzel!"
Annem, Çınar'a gösterdiği damatlığa alıcı gözüyle baktıktan sonra Çınar'ın eline verdi.
Çınar anlamsızca anneme bakarken Gamze Teyze, Çınar'ı kabinlere soktu.
Birkaç dakika sonra Çınar damatlığı giyip çıktı."Çok yakıştı. Alalım bunu, kızım sence?"
Oflarak anneme baktım ve başımı salladım.
"Ya ya bencede!"
"Eh, güzel kızım sen hangi elbiseyi beğendin bakalım?"
Su yeşili diz kapaklarıma kadar uzanan, bordo diz kapaklarımın hemen üzerinde biten ve mavi omzu açık, bir elbise denemiştim.
Anneme göre bordo güzeldi. Gamze teyze hepsini beğenmişti ve kararı bana bırakmıştı. Ama bana göre mavi olandı...
"Mavi olan!" diye mırıldandığımda Gamze Teyze başını salladı.
"Eh, alalım o zaman."
Her şey hazırlanırken ben öylece işlere ayak uyduruyordum. Bu sefer hepsinden farklıydı, annemgil vazgeçmiyordu işte...
Kasiyere gittiğimizde âdet olduğu için, damatlığın fiyatını biz ödedik. Onlar ise benim kıyafetimin parasını ödediler ve mağazadan çıktık.
Çınar sıkıntıyla oflarken, onun yanına geçtim. "Ne oluyor?" diye öfkeyle mırıldandığında elimi omzuna koydum. "Sakin, nişan hazırlığı yapılıyor sadece."
"Ben..ben istemiyorum."
Çınar gözleri dolu bir şekilde bana bakarken, buruk bir gülümsemeyle ona baktım.
"Her şey bizim isteğimiz dışı oluyor.."diye mırıldandım ve yutkundum. "Belki de doğrusu bu..."
"Eylül!" Gözleri umutla bana bakarken gözlerimi dolduracak bir cümle kurdu. "Eğer evlenirsek bana her gün annemin anlattığı gibi masallar anlat olur mu?"
Gözümden bir damla yaş damladığında elimin tersiyle göz yaşımı sildim ve başımı salladım.
"Teşekkür ederim.."diye titreyerek konuştuğunda onun koluna girdim.
Elleri ve kolları titrerken, annemlerin arkasından yavaş yavaş yürüdük.
Annemler, bir kuyumcuya girdiğinde ise karşıdaki parka gittik ve yaşımızı umursamadan salıncaklara bindik.
Çınar az da olsa gülmeye başladığında, ona gülümsedim.
Uzun boyu nedeniyle sürekli ayağı yere çarparken, ben onun neredeyse yarısı olduğum için gayet rahat bir şekilde sallanabiliyordum.
"Sen neden beninle evleniyorsun ki? Çok güzelsin..başka insan mı kalmadı?"
"Kalpleri güzel değildi onların..."diye mırıldandığımda dudağını ısırarak bana döndü. "Ne yani, benim kalbim güzel mi?"
Başımı salladım."Sen dünyanın en temiz insanısın!" diye mırıldandığımda gülümsedi ve saçlarını karıştırdı.
"Eylül.. " Gözlerimi ona çevirdiğimde salıncaktan kalktığını gördüm. "Seni sallayabilir miyim?" Başımı salladığımda gülümseyerek salıncağın arkasına geçti ve beni sallamaya başladı.
25 yaşında ben çocukluğumu yaşıyordum sanki!
"Kaç yaşındasın sen Çınar?"diye bağırdığımda kahkahalarla cevap verdi bana. "26!"
"Yavaşla biraz!" Salıncağı tuttuğunda kafamı eğdim ve onun gözleriyle karşılaştım. Ben de onun gibi kahkahalarla gülerken biraz daha sallandıktan sonra salıncağı durdurdu.
"Çok eğlendim..."diye mırıldandığımda gözlerini ayakkabılarına eğdi.
"Sanırım alışveriş bitti! Hadi gel..."
Eğlenceli anlar geçirmiş, bir anda 15 yaş geriye gitmiş gibiydim az önce...
Annemler yanımıza doğru gelirken, yüzümdeki gülümsemeyi belli etmemeye çalışarak annemin yanına geçtim.
"Hadi son olarak beraber şu çarşıya geçelim!"
" Olur Hilal. Ehh, çifte kumrular siz gelmiyor musunuz?"
"Geliyoruz."
"Ah, Çınar senin içeri girmen pek uygun olmaz yavrum. İstersen, sen burada biraz otur ha?"
Çınar başını sallayıp banklardan birine oturduğunda biz de mağazaya girdik.
Mağazadaki şeylere bakmamaya özen göstersem de annemin gösterdiği gecelikler ve iç çamaşırları sayesinde bakmış oluyordum.
Utançla dolaştığım mağaza sonunda bir şeyler aldık ve mağazadan çıktık.
Tam o anda gözlerime takılı kalan manzara karşısında yutkundum.
Bu kadar olmamalıydı!
İnsanlar bu kadar acımasız olmamalıydı!
Hep beraber; dudağından kanlar akan ve gözünün altında morluklar olan Çınar'ın yanına geçtiğimizde annesi Çınar'ın çenesini avucunun içine aldı. "Noldu Çınar'ım?"
"Öylesine parka bakıyordum." Zor konuşan Çınar'a üzüntüyle bakarken yutkunduğunu gördüm.
"Bir adam geldi, saatlerdir sevgilime bakıyorsun dedi! Konuşamadım... İlk baş vurdu, sonra davranışlarıma karşın benimle dalga geçti."
Gamze Teyze'nin gözünden yaşlar akarken annem, çantasından çıkarttığı mendili Gamze Teyze'ye uzattı.
"Nasıl ifade etsin kendini çocuk acımasız!"
Gamze Teyze kendi kendine söylenirken, elimi Çınar'ın saçlarına götürdüm. Saçlarını karıştırırken masum bir ifadeyle konuştu Çınar. "Anne, ben bir şey yapmadım."
"Biliyorum yavrum. Biliyorum!"
Gamze Teyze, Çınar'ın dudağını silerken bir yandan da kendi kendine konuşuyordu.
"Çocuk her dışarı çıktığında dayak yiyor. Ne suçu var?"
Gamze Teyze ağlamaya devam ederken, annem ona teselliler veriyordu.
Özellikle böylelerine sinir oluyordum işte! Durduk yere insanların davranışlarına karşın onlara vuran, durduk yere onlarla dalga geçen...
İnsanlar kusurlarıyla hayata bağlıdır...
Senin kusurların var, benim kusurlarım var, onun kusurları var!
"Eylül,şuradan buz alıp gelsene yavrum!" Başımı salladığımda hızla karşıdaki marketten buzlu bir şeyler aldım ve parka geri geldim.
"Tut kuzum!"
Banka oturup yavaşça buzu Çınar'ın yüzüne değdirdiğimde, Çınar kendini geri çekti ve yüzünü buruşturdu.
"Şişini alsın.."diye fısıldadığımda yüzünü bana döndü ve başını salladı.
Gözlerimi kaçırmaya çalışarak buzu gözünün altındaki morluğa sürdüm birkaç dakika...
"Tamam kızım.."Annesi ağlamaya devam ederken başımı salladım ve buzu çekerek ayağa kalktım.
Çınar hala bana bakarken, burukça gülümsedim. "Hadi kalk Çınar'ım... Görüşürüz Hilalcim!"
"Görüşürüz..."
Yanımızdan ayrıldılar ve yakın olan evlerine geçtiler.
🍁
"Bilmiyorum Eco! Her şey çok karışık."
(Okundu.. çevrimiçi, yazıyor...)
"Kızım bu sefer gerçekten evleniyor musun? İnanmıyorum..."
"Eh, istemiyorum ama.."
"Ama?"
"Bilmiyorum ya... Neyse Eco, yarın konuşalım! Şimdi uykum var.."
"Eh, tamam sonbahar! Kaç sen kaç!"
Mesaj sayfasından çıktığımda derin bir nefes alarak telefonumu yatağıma bıraktım.
Her şey olduğundan da garip ilerliyordu.
İlk defa kendimi bu kadar çaresiz hissediyor, bir yandan da içimdeki yardım etme duygularıyla savaşıyordum.
O çaresizdi...
Yardıma ihtiyacı vardı...
Bu duruma sıcak bakmasam da.. bugünkü olanlardan sonra kararım kesinleşmişti.
Evet, onunla evlenecektim.
Ben Çınar Göktuğ'la evlenecektim...
Belki onu hiç sevmeyecektim ama.. sevmesem bile ona yardım edecektim!
~BÖLÜM SONU~
Selamm
Öncelikle bölüm hakkında düşünceleriniz neler?Az da olsa alışmaya başladınız mı karakterlere ve kitaba?
Peki bu Çınar'ın durumu hakkında sormak istediğiniz soru var mı?
Bir sonraki bölümde görüşmek üzeree;)