1. Bailee: Koffers die op vakantie naar de bahama's gaan
Zomer 2014
Ze had moeten weten dat het haar niet zou lukken. Verf je haar nooit roze als je geen Bella Rossi heet. Nu stond ze voor de spiegel in de damestoiletten op Heathrow Airport met in haar handen slechts één zielig plukje dat roze was.
Eén armetierig gekleurd stukje dat niet eigenwijs was. Ze had er agressieve verf opgegooid, maar het had niets geholpen. Het roze vloekte nu ontzettend bij de rest van haar haren. Bailee zuchtte diep. Er was helaas niets meer aan te doen, behalve dan om het eraf te knippen of pikzwart te verven en daar piekerde ze niet over. Ze had niet voor niets jaren haar haren alleen ontdaan van dode puntjes en nu had ze het verpest. Ze liet zich nooit meer overhalen door Bella, ook niet in een aangeschoten bui.
Pastelkleurig haar mocht dan wel hip zijn, maar rood en roze vloekte dan nog steeds.
En toch had Bella haar in een aangeschoten bui kunnen overtuigen dat pastelkleurig haar helemaal hip was en dat rood en roze de meest geweldige combinatie ooit was
Zij had het geloofd met haar benevelde hoofd, zoals ze dat altijd deed na een drankje. Nee, zoals ze altijd deed wanneer Bella haar zin wilde krijgen.
Bailee snoof, probeerde haar spiegelbeeld te intimideren met een boze blik en liep daarna het toilet uit. Ze moest op zoek naar haar koffer en ze stevende op de eerste de beste balie af. Het was niet zo dat ze nooit op reis geweest was, maar haar vader regelde dit soort dingen terwijl ‘zijn meiden’ een skinny flavored latte gingen halen. In het geval van haar moeder: Chai tea.
Nu moest ze het zelf uitzoeken en ze graaide in haar tas naar haar paspoort.
‘Kan ik u helpen, miss?’ Een jonge vrouw achter één van de balies glimlachte zo vriendelijk naar Bailee dat ze zich een tikkeltje minder stom voelde toen ze zei: ‘Mijn bagage is kwijt. Kunt u het terugvinden?’
Bailee las op het naamkaartje op de borst van de vrouw dat ze Dolores heette. Dolores Hay. Dolly.
‘Miss, I’m so sorry! Ik zal kijken of ik u kan helpen.’ De vrouw schudde haar blonde hoofd, terwijl ze driftig op haar toetsenbord tikte. ‘Die typt niet. Nee, die ramt op de toetsen en beschadigt daarmee de nagellak op haar klauwen,’ zou Bella zeggen. Maar haar vriendin zou deze vrouw ook de huid vol schelden. Bailee kreeg een beetje een verdrietig gevoel bij de gedachte aan haar beste vriendin die nu in haar bed lag en nu volledig in de watten gelegd werd door haar vriendje.
‘Heeft u uw boarding pass en paspoort voor me?’
Zwijgend schoof Bailee de spullen door naar Dolly die opnieuw driftig begon te tikken. ‘Ik kan u echt niet vertellen waar uw koffer is.’
‘Hoezo kunt u dat niet vertellen?’ Bailee snoof boos. ‘Op JFK zeiden ze -’
De vrouw schudde haar hoofd. ‘Amerikanen moet je nooit geloven. Sorry, Miss Ziekurs, dat was niet echt professioneel van me.’
‘Zegers, niet Ziekurs.’ Ze haalde haar neus op. ‘En ik ben half Amerikaans, dank u.’
De vrouw verschoot een beetje van kleur en begon opnieuw verontschuldigingen te uiten, maar Bailee schudde haar hoofd. ‘Het maakt niet uit. Maar… u wilt dus zeggen dat mijn koffer verdwenen is? Dat hij zelf een vliegtuig ingerold is naar de Bahama’s om vakantie te gaan vieren?’
Ze twijfelde tussen ‘gaan stampen als een kind van vijf’ of ‘hysterisch huilen alsof de liefde van je leven het uitgemaakt heeft’.
‘U reist naar Amsterdam, toch? Schiphol Airport? Als de koffer daar niet aan komt, helpen ze u daar verder.’ Ze kreeg nog een glimlachje van Dolores voor ze ‘Next one, please!’ riep.
Bailee sjokte naar het trio van witte kuipstoeltjes en liet zich asociaal op het middelste stoeltje vallen, omdat er verder toch niemand zat. Als haar ouders dit eens zouden zien, dan zou ze meteen op haar kop krijgen. Waarom dacht ze aan haar ouders? Die waren hier niet eens en in New York waren ze er ook niet geweest om haar uit te zwaaien, dus waarom dacht ze nu ineens aan ze?
‘Je wilt door Europa gaan reizen?’ Haar moeder trok een vies gezicht alsof haar dochter zojuist gezegd had ze van plan was om elke hondendrol te markeren met een vlaggetje. ‘Waarom in vredesnaam? Ga toch mee naar Bali!’
Bailee schudde haar hoofd. ‘Ik wil niet met jullie ouwelui mee. Ik wil alleen op vakantie. Samen met Bella.’
Haar moeder klakte afkeurend met haar tong. ‘Je zou om moeten gaan met normale meisjes.’
‘Bella is normaal.’
Nu zat ze hier, op vliegveld Londen Heathrow met haar hoofd in haar handen en zonder een koffer.
‘Oh my god,’ mompelde ze tegen zichzelf. ‘Mijn koffer kwijt inclusief mijn nieuwe pumps die ik nog niet één keer aan heb gehad!’
Ze viste haar smartphone uit haar tas en begon meteen driftig door haar contactenlijst te scrollen, op zoek naar Bella’s naam. Overigens stond Bella er als Bello in, omdat Bailee wist dat haar vriendin daar een hekel aan had. Dat en aan de vraag of ze vernoemd was naar Bella Swan uit Twilight. Die vraag moest je stellen als je ruzie met haar wilde krijgen. ‘Ik haat Twilight en ik verbrand alle boeken die ik tegenkom.’
Bailee moest tot haar schaamte bekennen dat zij de boeken gelezen had. Ze duwde wat van haar rode haar achter haar oor toen de telefoon overging.
‘Waar ben je, trut?’ klonk er aan de andere kant van de lijn.
‘Op de maan.’
Bella grinnikte. ‘Wat klets je nou? Ben je in Londen? Is het echt zo gaaf als ze zeggen? Ben je One Direction al tegengekomen? Of Simon Cowell? Harry Potter?’
Bailee maakte een afkeurend geluidje. ‘Nee, ik ben niet verder gekomen dan het vliegveld. Maar mijn koffer is kwijt. Met mijn nieuwe schoenen.’
Ze zakte een beetje ineen op de stoel en hing haar haren voor haar ogen zodat niemand de opkomende tranen zou zien.
‘Het zijn maar spullen!’ zou haar vader zeggen. ‘Die kun je vervangen.’
Die spullen misschien wel, maar de paar foto’s die ze erin gestopt had, kon ze niet vervangen. En ze kon nergens in Londen - of welke andere stad dan ook - een ‘I <3 New York’ T-shirt kunnen kopen.
Bella vloekte aan de andere kant. Hard en luid.
‘Laatste oproep voor vlucht KL-1018 naar Schiphol Airport!’
Bailee schoot overeind en graaide haar ticket uit haar tas. Was dat haar… Ze zocht met haar ogen de regels af tot ze het vond. Het was inderdaad haar vlucht. Ze keek even naar haar schoenen en was blij dat ze haar gympen droeg in plaats van haar nieuwste paar pumps, wat ze eerst van plan geweest was.
‘Bells, ik moet ophangen!’
Zonder op de protesten van haar vriendin in te gaan, propte ze de telefoon in haar zak en griste ze haar tas mee.
Ze zigzagde het vliegveld over, kon nog net een groepje als Big Ben verklede Japanse toeristen ontwijken, een man met een gigantische felgele shopper en slippers aan zijn harige voeten en kwam hijgend bij de gate aan. Misschien moest ze toch eens wat meer aan haar conditie doen en niet alleen genoegen nemen met dat rondje hardlopen dat ze eens per week deed. Als ze zin had.
Gelukkig stond er een flinke rij en Bailee concludeerde opgelucht dat ze dus niet te laat was. Ook nog haar vliegtuig missen zou echt een ramp zijn. Dan zou dit de zwartste dag in haar geschiedenis worden. Oké, op de verhuizing naar Amerika na, maar dat was nu niet echt meer een rampzalig ding. Ze was er inmiddels gewend en wilde niet meer terug. Voor een paar weekjes misschien, maar niet voor de rest van haar leven. Ze was nu Amerikaans, al zou ze nooit president kunnen worden, omdat ze er niet geboren was. Maar dat gaf niet, dat wilde ze toch niet.
Uitgerekend vandaag was ze vergeten om extra kleding in haar handtas te stoppen. Normaal deed ze dat wel, maar nu dus niet. Op dit soort dagen ging alles mis. Bailee was er ook vrij zeker van dat haar koffer nooit aan zou komen in Amsterdam.
Ze zou beginnen in Holland - pardon: Nederland - waar haar roots lagen en waar ze de eerste tien jaar van haar leven gewoond had voor ze verhuisd waren voor haar vaders werk. Maar haar oma woonde hier nog steeds en Bailee had haar ouders uiteindelijk zover gekregen om haar te laten gaan als ze ook haar oma zou bezoeken.
Ze wiebelde nerveus met haar vingers. Dat deed ze altijd als ze niet kon roken. Bailee wist heus wel dat het een slechte gewoonte was en dat je er niet aantrekkelijker op werd, maar ze kon er niets aan doen, omdat het een verslaving was. Een rotverslaving die geld vrat, dat wel.
Ze werd afgeleid toen de jongen voor haar neuriede en richtte haar aandacht op degene voor haar. De rij schoof een stukje op en de jongen voor haar liep mee met de rij, maar Bailee bleef een moment staan. Van achter zag de jongen er in elk geval goed uit. Bella zou de jongen op zijn schouder tikken en iets doms doen of vragen. Ze stond niet bekend om haar tact. Ook niet om haar openingszinnen trouwens.
Maar zij was Bella niet verdorie! Zij zou dat dus nooit doen, omdat ze haar vriendin niet was. Ze was één van de B’tjes zoals Bailee en Bella genoemd werden, maar meer ook niet. Bella was het drukke, hysterische en extravagante type. Niemand zou haar vergeten. Bailee werd echter vaak over het hoofd gezien, omdat ze een stuk rustiger was. Meestal dan. Niet na een paar glazen alcohol. Ze mocht weliswaar niet drinken, maar dat weerhield haar er niet van om af en toe de whiskey van haar vader of de dure rode wijn van haar moeder te stelen.
De persoon achter haar gaf haar een duw en siste: ‘Doorlopen, kind!’ Het was een oud omaatje die haar woedend aankeek en Bailee in haar rug porde met een wandelstok. ‘Anders missen we het vliegtuig door jou en het is al laat genoeg!’
De vrouw mopperde door, maar Bailee luisterde niet echt meer naar de vrouw. Ze liep een paar stapjes naar voren, want de rij was inmiddels nog een stukje in de richting van het vliegtuig gekropen en ergens had die vrouw gelijk. Ze wilde het vliegtuig beslist niet missen.
Ze overwoog om de jongen toch op zijn schouder te tikken, maar ze had geen idee wat ze dan moest vragen.
Hij had inmiddels een melodie ingezet die ze herkende, maar ze wist niet waarvan. Misschien was het een liedje dat ze op de radio gehoord had en niet zo boeiend vond? Een liedje dat niet leuk genoeg was om te onthouden, maar dat irritant in je hoofd bleef zitten.
Ze wipte op haar voeten heen en weer toen de jongen zich naar haar omdraaide en naar haar grijnsde. In één klap was haar keel droog toen zijn bosgroene ogen haar aankeken. Waarom hadden alle knappe jongens toch groene ogen.
‘Niet alle jongens,’ siste een stemmetje in haar hoofd, maar ze koos ervoor om het te negeren. Nee, niet alle jongens, dat wist zij ook wel. Maar de meeste leuke jongens in boeken in elk geval wel.
Maar deze jongen had groene ogen en hij was leuk te noemen. Nee, niet leuk. Hij was hot. Echt heel erg knap. Modellenknap.
Zo’n jongen die elke nacht een ander vriendinnetje had die allemaal stuk voor stuk modellen waren met benen zo lang als de wolkenkrabber waarin zij woonde. Ze keek naar haar eigen benen om ze te observeren. Tenminste, ze deed alsof, want eigenlijk wilde ze de jongen niet aankijken.
Ze was bang dat ze zou gaan blozen en uit elkaar zou ploffen met een luide knal als een knalbonbon die haar Nederlandse oma vroeger altijd had bij het kerstdiner. Eén keer was ze zo geschrokken dat ze een hele fles druivensap over haar witte jurk had laten vallen. Ze had eruit gezien als een slachtoffer na een bloederige, maar mislukte moord. ‘En toen kwam mijn opa me achterna met een gigantisch slagersmes!’
Toen ze weer op durfde te kijken, keek de jongen niet meer, maar grijnsde hij naar de donkere stewardess. Blijkbaar glimlachte hij naar alle vrouwen zo. En veranderde hij die vrouwen in groene drilpudding.
‘Alstublieft, meneer Roberts,’ zei de vrouw met een grote glimlach en ze gebaarde naar een paar stoelen.
Bailee gniffelde toen de vrouw bijna één van haar collega’s in het gezicht raakte. Blijkbaar was zij hier niet de enige die onhandig was. Toen was het haar beurt.
‘Boarding pass, please.’ De jonge vrouw bij de gate stak haar hand uit en Bailee gaf hem zwijgend aan de vrouw, terwijl ze probeerde te zien waar de jongen gebleven was. Ze zag hem zo gauw niet, maar dat kon ook komen door de zenuwen. Ze werd altijd zenuwachtig van vliegen, al was ze er niet bang ervoor. Maar na al die keren vliegen was het nog altijd niet haar meest favoriete manier van reizen, al zou het deze keer misschien meevallen. Al zou ze die jongen nooit meer zien, dat gebeurde alleen in romantische films die haar vriendin altijd wilde zien en waarvan ze een gesmolten hoopje mens werd. Bailee huiverde en liep toen naar de plek die op haar ticket stond.