####Unicode####
တစ်ဒေါက်ဒေါက် ဖိနပ်သံနှင့်အတူ မိမိစားပွဲပေါ်ရောက်ရှိလာတယ့် Fileတွဲတစ်တွဲကြောင့်..ရှောင်းကျန့်ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သည် ။ နှုတ်ခမ်းထက်အပြုံးတစ်ခု ချိတ်ဆွဲလိုက်ရင်း
"Sisဂျက်ဆီ...Leo နေမကောင်းဘူးဆို၊
ဘာလို့ အလုပ်လာတာလဲ ၊ နားလိုက်တာမဟုတ်ဘူး"
ဂျက်ဆီ က ခပ်ဖျော့ဖျော့ပြုံးပြီးခေါင်းယမ်းပြလိုက်သည်။ ပြီးမှစိတ်ရှုပ်နေဟန်ဖြင့်..
"Leo က နေကောင်းပါတယ် ၊ စာမေးပွဲရှိလို့နည်းနည်း ဂျီချင်နေတာ ၊ ဖတဆိုး မို့ အလိုလိုက်ထားတော့ သခင်လေးသိတယ့်အတိုင်းပဲ..."
ရှောင်းကျန့်က သဘောတကျရယ်မောလိုက်ပြီး...
"အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ ၊ကျနော်တွက်ကြည့်လိုက်တော့ ၁၀နှစ်ကျော်ပြီထင်တယ်"
"၁၂ နှစ်ပါသခင်လေး..."
"Oh...ဟုတ်လား ၊ အချိန်တွေတောင် ဒီလောက်ကြာနေပြီလား မြန်လိုက်တာ.."
တစ်ယောက်တည်းရေရွတ်လိုက်ကာ..ခပ်တွေတွေ အဝေးကိုငေးမောနေတယ့် သခင်လေးကြောင့်..ဂျက်ဆီအခန်းထဲမှအလိုက်တသိထွက်လာလိုက်သည် ။
ရှောင်းကျန့် စိတ်အာရုံတို့ကအလုပ်မှာရှိမနေတော့ ၊ အလုပ်စားပွဲမှထရပ်လိုက်ကာ...
အခန်းအပြင်ဘက်ကိုသာငေးကြည့်နေမိသည်။ မှန်အကြည်တွေ ကာထားတာမို့ မြင်ကွင်းအားလုံးကိုပြတ်သားစွာ မြင်နေရဆဲ ။ သက်ပြင်းကို ဟင်း ခနဲ ချရင်း ပါးစပ်ကရေရွတ်မိတာက....
"ငါ ၁၂ နှစ်အရွယ်တုန်းက...
ဘယ်သူမှ ငါ့အနားမရှိခဲဲ့ကြဘူး "
ပေါက်ခနဲကြွေကျသွားတယ့် မျက်ရည်တစ်စက်က ကျိန်းသေခါးသက်နေလိမ့်မည်။
ကျနော် ငိုတာမဟုတ်ဘူး ။ ဘယ်တော့မှရှောင်းကျန့်က မပျော့ညံ့ဘူး ။
လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ရင်း ခေါင်းကိုမော့ထားလိုက်သည် ။
ပါး နဲ့ မားး...ကောင်းကင်ဘုံကစောင့်ကြည့်နေပါ။ကျနော် ကျိန်းသေ လက်စားချေပေးမယ် ။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ရော့...ဦးလေးယွမ်ရှုအတွက် ပေါင်မုန့်ကြက်ဥကြော် နဲ့ Coffee "
ရီပေါ်က မုန့်ပန်းကန်များကို ရှေ့သို့တိုးပေးကာ ပြုံးလျက်ဆိုလာတာမို့ ယွမ်ရှု ခေါင်းညိမ့်အသိအမှတ်ပြရင်း...Coffeeတစ်ငုံသောက်သည် ။ ပြီးမှ...ရီပေါ့်ကိုအကဲခတ်သလိုကြည့်ပြန်ကြည့်ကာ...
"ပြောပါဦး ၊
ဘာတွေအူမြူးနေတာလဲ "
ရီပေါ် က Cakeကို ပလုတ်ပလောင်းစားနေရင်း ဟီးခနဲရယ်ပြသည်။
"ဦးလေး ကတော့လုပ်ပြီဗျာ ၊
အူမြူးတယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး ၊
အလယ်တန်းပြီးသွားလို့ပျော်နေတာ "
ယွမ်ရှု သောက်လက်စ Coffeeတောင်သီးမတတ်ဖြစ်သွားရသည် ။ အလယ်တန်းပြီးတာကိုများရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်နေတယ် ၊
ဖြစ်ပျက်နေတယ့်ရုပ်က နိုင်ငံခြားမှ ပညာတော်သင်ပြန်လာသော လူတစ်ယောက်လို။
"ဟုတ်ပါပြီ ၊ မကြာခင်အထက်တန်းကျောင်းသားဖြစ်တော့မှာမို့လို့
Congratulations နော် ရီပေါ်လေး၊
ဦးလေး Company သွားတော့မယ် Ok "
ရီပေါ့်...က ခေါင်းညိမ့်ပြရင်းမျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြန်ကြည့်နေတာမို့...
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ရီပေါ် ၊
မုန့်ဖိုးမရှိတော့လို့လား "
ရီပေါ်က ခေါင်းခါပြရင်း..
"မဟုတ်ပါဘူး ၊
ဟိုလေ ဦးက ဦးလေးယွမ်ရှုဆီ Phone ဆတ်လားဟင် "
"ဟမ် "
ယွမ်ရှု ကြောင် အ သွားတာအမှန်ပင် ၊
Sir ဒီမှာမရှိတာက သူ့အတွက် နေရ ၊စားရ ချောင်တယ်မဟုတ်ဘူးလား ။
"ဦးလေး "
"ဟင်...ဪ....
ညတိုင်းလိုလိုတော့ Chatingထိုင်ဖြစ်တယ်လေ ၊ အလုပ်အကြောင်း ပြန်တင်ပြရတာပေါ့ ၊ မင်းကဘာလုပ်မလို့လဲ "
ရီပေါ်က မျက်တောင်ကိုတစ်ဖျတ်ဖျတ်ခတ်ကာ ထိုင်ရာမှထရပ်သည်။ နောက်ပြီးခေါင်းကိုသွက်သွက်ခါကာ...
"ဟင့်အင်း ၊
ဘာ့မှမဖြစ်ပါဘူး "
"အဲ့ဒါဆို ဦးလေးသွားမယ်နော် "
"ဟုတ် "
ခြံထဲက ကားလေးထွက်သွားတော့မှ ရီပေါ်
သက်ပြင်းသဲ့သဲ့ချကာ...
"ဦး ကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ "
ဆွေးမြေ့စွာ ထွက်လာတယ့်တယ့် ခပ်အက်အက်စကားသံလေးက အသက်နဲ့တောင်လိုက်ဖက်မှုမရှိ ။ ခြေထောက်အစုံကတော့ နှလုံးသားရဲ့စေညွှန်းရာအတိုင်း အပေါ်ထပ်သို့ ဦးတည်နေကြသည်။
ဦး အငွေ့အသက်တွေကို ခဏလောက်တော့ခံစားပါရစေ ။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
အခန်းရှေ့မှာ ခြေစုံရပ်ရင်း...
ဝင်သင့်၊ မဝင်သင့် စဥ်းစားနေမိသည်။
ဦး အခန်းထဲကိုတစ်ခါမှမရောက်ဖူးဘူး ။
ဟိုတစ်ခါ အကျီတောင်းတုန်းကလဲ အခန်းရှေ့မှာခုလိုမတ်တပ်ရနေရတာလေ ။
ဒီတစ်ခါတော့ ဦးအခန်းထဲဝင်ချင်တယ် ၊
အပြစ်ပေးချင်တယ်ဆို Canada က အမြန်ဆုံးပြန်လာခဲ့ပါ ဦးးးးးးး။
အခန်းတံခါးကိုအသာတွန်းဖွင့်လိုက်စဥ် ပိတ်ပိတ်မှောင်နေသော အမှောင်ထုကြီးကသာ သူ့ကို ဆီးကြိုနေသည်။
ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်တော့ ကြမ်းပေါ် ကတစ်ခုခုကိုနင်းမိသွားသလိုပင် ။ မီးများရုတ်ချည်လင်းလာကာ တစ်ခန်းလုံးလင်းထိန်သွားတော့သည်။
မျက်လုံးကိုအသာဝေ့ကြည့်လိုက်တော့...
အခန်းထောင့်စွန်းမှာ ကုတင်ကိုနေရာချထားပြီး...ဝရံတာနဲ့တွဲဆက်ထားတာမို့..ရိုးရိုးရှင်းရှင်းမဟုတ်ပဲတစ်မျိုးဆန်းသစ်နေသည်။
ခြေရင်းဘက်မှာတော့ ရေချိုးခန်းနှင့်အိမ်သာရှိနေကာ ရီပေါ်အခန်းထဲလှည့်လည်ကြည့်ရှုလိုက်သော်လည်း အဝတ်ဗီဒိုနဲ့
နောက်ထပ် အခြားဘာပစ္စည်းကိုမှမတွေ့ရတော့ ။
သေချာခြုံငုံကြည့်လျှင်..ကုတင်တစ်လုံးနှင့် ရေချိုးခန်းသာရှိသော အခန်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဘာပစ္စည်းမှ အလှဆင်ထားခြင်းမရှိပဲ သာမန်အခန်းတစ်ခုလိုပင် ။
"ဦး က ရေချိုးပြီးအဝတ်မလဲဘူးလား ၊
မှန်ရောမကြည့်ဘူးလား ၊
အဲ့တာတွေ ဘာလို့မရှိရတာလဲ"
ရီပေါ် တွေးတောရင်း ကုတင်ပေါ်အသာတတ်ထိုင်လိုက်မိသည် ။
တစ်ခုခု ထူးဆန်းနေတာအမှန်ပင် ၊
ဦး အခန်းဆိုတာတော့ကျိန်းသေတယ် ၊
ဒါပေမယ့် ဒီအခန်းထဲမှာ လျှို့ဝှက်ချက်တစ်
ခုခုရှိရမယ် ။
ရီပေါ် တွေးတော၍မဆုံးခင်မှာ...
စီခနဲထွက်လာတယ့် အသံစူးစူးကြီး..ကအခန်းထဲမှာ ပဲ့တင်ထွက်စွာ...
"မိတ်ဆွေ သင် ဒီအခန်းထဲရောက်နေတာ
၁၅ မိနစ်ရှိနေပါပြီ ၊ကျေးဇူးပြု၍ အမြန်ထွက်သွားပေးပါ "
စက်ရုပ်သံလိုလို ထွက်လာတယ့် အသံဆာဆာလေးက ရီပေါ့်ကိုလန့်ဖျန့်သွားစေကာ..ထိုင်ရာမှ ထရပ်မိသည်အထိ ၊ လူမဟုတ်မှန်းသိသော်လည်း ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် မေးမိသည်က...
"ဘယ်....သူ....လဲ...
ဦး အခန်းထဲဘယ်သူရောက်နေတာလဲ "
သို့သော်များလည်း ပြန်ဖြေသံမကြားရ၊
ထိုအသံကြီးက ထပ်မံ၍...
"မိတ်ဆွေ ကျွန်ုပ်သတိပေးနေပါသည်၊
အမြန်ဆုံးထွက်သွားပေးပါ ၊ မဟုတ်ရင်..
ထောင်ချောက်များ သင့်ဆီရောက်လာပါလိမ့်မည် "
"ဘာ...ထောင်ချောက် "
ရီပေါ် အံ့သြလွန်း၍ပြေးဖို့တောင်မေ့နေသည် ။ မိမိ ဘယ်ဘဝရောက်နေတာတောင်မသိပဲနဲ့..စိတ်ထဲရောက်လာမိတာ
ဦးးးအကြောင်း ၊ ကိုယ့်အခန်းဖြစ်ပါရက်နဲ့ဘာလို့ ဒီလိုဆန်းကြယ်တယ့်ပစ္စည်းတွေအသုံးပြုနေရတာလဲ?
ဦး...က လူတိုင်းကိုမယုံကြည်တာလား၊
ဦး...ကိုလုပ်ကြံမယ့်သူတွေ အဲ့လောက်ထိများနေလို့လား ။
ထိုစဥ်...ရှူးခနဲမြည်သံနှင့်အတူ..အခန်းထဲလွင့်ပျံ့လာသောမြူခိုးလိုလိုအငွေ့များ၊
ရီပေါ့်...အကြောများရုတ်ချည်တောင့်တင်းကုန်ကာ...လူကအရုပ်တစ်ရုပ်လို..
ဗုန်းခနဲပစ်လဲသွားတော့သည်။
သတိမမေ့ခင် ရီပေါ်ပြုံးလိုက်မိသည်။
ဦးးးးးက အရမ်းတော်တာပဲနော် ၊
သားကိုအပြစ်ပေးဖို့အတွက်..Canadaကပြန်လာစရာတောင်မလိုဘူး ။
_____________________________
1270 Words (28.11.2019)7:50PM
Thank you for Reading
Sanay Moe Swe
_____________________________
#####Zawgyi#####
တစ္ေဒါက္ေဒါက္ ဖိနပ္သံႏွင့္အတူ မိမိစားပြဲေပၚေရာက္ရွိလာတယ့္ Fileတြဲတစ္တြဲေၾကာင့္..ေရွာင္းက်န့္ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ႏႈတ္ခမ္းထက္အၿပဳံးတစ္ခု ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္ရင္း
"Sisဂ်က္ဆီ...Leo ေနမေကာင္းဘူးဆို၊
ဘာလို႔ အလုပ္လာတာလဲ ၊ နားလိုက္တာမဟုတ္ဘူး"
ဂ်က္ဆီ က ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၿပဳံးၿပီးေခါင္းယမ္းျပလိုက္သည္။ ၿပီးမွစိတ္ရႈပ္ေနဟန္ျဖင့္..
"Leo က ေနေကာင္းပါတယ္ ၊ စာေမးပြဲရွိလို႔နည္းနည္း ဂ်ီခ်င္ေနတာ ၊ ဖတဆိုး မို႔ အလိုလိုက္ထားေတာ့ သခင္ေလးသိတယ့္အတိုင္းပဲ..."
ေရွာင္းက်န့္က သေဘာတက်ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး...
"အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ ၊က်ေနာ္တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီထင္တယ္"
"၁၂ ႏွစ္ပါသခင္ေလး..."
"Oh...ဟုတ္လား ၊ အခ်ိန္ေတြေတာင္ ဒီေလာက္ၾကာေနၿပီလား ျမန္လိုက္တာ.."
တစ္ေယာက္တည္းေရ႐ြတ္လိုက္ကာ..ခပ္ေတြေတြ အေဝးကိုေငးေမာေနတယ့္ သခင္ေလးေၾကာင့္..ဂ်က္ဆီအခန္းထဲမွအလိုက္တသိထြက္လာလိုက္သည္ ။
ေရွာင္းက်န့္ စိတ္အာ႐ုံတို႔ကအလုပ္မွာရွိမေနေတာ့ ၊ အလုပ္စားပြဲမွထရပ္လိုက္ကာ...
အခန္းအျပင္ဘက္ကိုသာေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မွန္အၾကည္ေတြ ကာထားတာမို႔ ျမင္ကြင္းအားလုံးကိုျပတ္သားစြာ ျမင္ေနရဆဲ ။ သက္ျပင္းကို ဟင္း ခနဲ ခ်ရင္း ပါးစပ္ကေရ႐ြတ္မိတာက....
"ငါ ၁၂ ႏွစ္အ႐ြယ္တုန္းက...
ဘယ္သူမွ ငါ့အနားမရွိခဲဲ့ၾကဘူး "
ေပါက္ခနဲေႂကြက်သြားတယ့္ မ်က္ရည္တစ္စက္က က်ိန္းေသခါးသက္ေနလိမ့္မည္။
က်ေနာ္ ငိုတာမဟုတ္ဘူး ။ ဘယ္ေတာ့မွေရွာင္းက်န့္က မေပ်ာ့ညံ့ဘူး ။
လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ရင္း ေခါင္းကိုေမာ့ထားလိုက္သည္ ။
ပါး နဲ႕ မားး...ေကာင္းကင္ဘုံကေစာင့္ၾကည့္ေနပါ။က်ေနာ္ က်ိန္းေသ လက္စားေခ်ေပးမယ္ ။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ေရာ့...ဦးေလးယြမ္ရႈအတြက္ ေပါင္မုန့္ၾကက္ဥေၾကာ္ နဲ႕ Coffee "
ရီေပၚက မုန့္ပန္းကန္မ်ားကို ေရွ႕သို႔တိုးေပးကာ ၿပဳံးလ်က္ဆိုလာတာမို႔ ယြမ္ရႈ ေခါင္းညိမ့္အသိအမွတ္ျပရင္း...Coffeeတစ္ငုံေသာက္သည္ ။ ၿပီးမွ...ရီေပၚ့ကိုအကဲခတ္သလိုၾကည့္ျပန္ၾကည့္ကာ...
"ေျပာပါအုံး ၊
ဘာေတြအူျမဴးေနတာလဲ "
ရီေပၚ က Cakeကို ပလုတ္ပေလာင္းစားေနရင္း ဟီးခနဲရယ္ျပသည္။
"ဦးေလး ကေတာ့လုပ္ၿပီဗ်ာ ၊
အူျမဴးတယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ၊
အလယ္တန္းၿပီးသြားလို႔ေပ်ာ္ေနတာ "
ယြမ္ရႈ ေသာက္လက္စ Coffeeေတာင္သီးမတတ္ျဖစ္သြားရသည္ ။ အလယ္တန္းၿပီးတာကိုမ်ားေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ေနတယ္ ၊
ျဖစ္ပ်က္ေနတယ့္႐ုပ္က နိုင္ငံျခားမွ ပညာေတာ္သင္ျပန္လာေသာ လူတစ္ေယာက္လို။
"ဟုတ္ပါၿပီ ၊ မၾကာခင္အထက္တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ေတာ့မွာမို႔လို႔
Congratulations ေနာ္ ရီေပၚေလး၊
ဦးေလး Company သြားေတာ့မယ္ Ok "
ရီေပၚ့...က ေခါင္းညိမ့္ျပရင္းမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ျပန္ၾကည့္ေနတာမို႔...
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ရီေပၚ ၊
မုန့္ဖိုးမရွိေတာ့လို႔လား "
ရီေပၚက ေခါင္းခါျပရင္း..
"မဟုတ္ပါဘူး ၊
ဟိုေလ ဦးက ဦးေလးယြမ္ရႈဆီ Phone ဆတ္လားဟင္ "
"ဟမ္ "
ယြမ္ရႈ ေၾကာင္ အ သြားတာအမွန္ပင္ ၊
Sir ဒီမွာမရွိတာက သူ႕အတြက္ ေနရ ၊စားရ ေခ်ာင္တယ္မဟုတ္ဘူးလား ။
"ဦးေလး "
"ဟင္...ဪ....
ညတိုင္းလိုလိုေတာ့ Chatingထိုင္ျဖစ္တယ္ေလ ၊ အလုပ္အေၾကာင္း ျပန္တင္ျပရတာေပါ့ ၊ မင္းကဘာလုပ္မလို႔လဲ "
ရီေပၚက မ်က္ေတာင္ကိုတစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ကာ ထိုင္ရာမွထရပ္သည္။ ေနာက္ၿပီးေခါင္းကိုသြက္သြက္ခါကာ...
"ဟင့္အင္း ၊
ဘာ့မွမျဖစ္ပါဘူး "
"အဲ့ဒါဆို ဦးေလးသြားမယ္ေနာ္ "
"ဟုတ္ "
ၿခံထဲက ကားေလးထြက္သြားေတာ့မွ ရီေပၚ
သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်ကာ...
"ဦး ကို အရမ္းလြမ္းတာပဲ "
ေဆြးေျမ့စြာ ထြက္လာတယ့္တယ့္ ခပ္အက္အက္စကားသံေလးက အသက္နဲ႕ေတာင္လိုက္ဖက္မႈမရွိ ။ ေျခေထာက္အစုံကေတာ့ ႏွလုံးသားရဲ႕ေစၫႊန္းရာအတိုင္း အေပၚထပ္သို႔ ဦးတည္ေနၾကသည္။
ဦး အေငြ႕အသက္ေတြကို ခဏေလာက္ေတာ့ခံစားပါရေစ ။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
အခန္းေရွ႕မွာ ေျခစုံရပ္ရင္း...
ဝင္သင့္၊ မဝင္သင့္ စဥ္းစားေနမိသည္။
ဦး အခန္းထဲကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး ။
ဟိုတစ္ခါ အက်ီေတာင္းတုန္းကလဲ အခန္းေရွ႕မွာခုလိုမတ္တပ္ရေနရတာေလ ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးအခန္းထဲဝင္ခ်င္တယ္ ၊
အျပစ္ေပးခ်င္တယ္ဆို Canada က အျမန္ဆုံးျပန္လာခဲ့ပါ ဦးးးးးးး။
အခန္းတံခါးကိုအသာတြန္းဖြင့္လိုက္စဥ္ ပိတ္ပိတ္ေမွာင္ေနေသာ အေမွာင္ထုႀကီးကသာ သူ႕ကို ဆီးႀကိဳေနသည္။
ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္ေတာ့ ၾကမ္းေပၚ ကတစ္ခုခုကိုနင္းမိသြားသလိုပင္ ။ မီးမ်ား႐ုတ္ခ်ည္လင္းလာကာ တစ္ခန္းလုံးလင္းထိန္သြားေတာ့သည္။
မ်က္လုံးကိုအသာေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
အခန္းေထာင့္စြန္းမွာ ကုတင္ကိုေနရာခ်ထားၿပီး...ဝရံတာနဲ႕တြဲဆက္ထားတာမို႔..ရိုးရိုးရွင္းရွင္းမဟုတ္ပဲတစ္မ်ိဳးဆန္းသစ္ေနသည္။
ေျခရင္းဘက္မွာေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္အိမ္သာရွိေနကာ ရီေပၚအခန္းထဲလွည့္လည္ၾကည့္ရႈလိုက္ေသာ္လည္း အဝတ္ဗီဒိုနဲ႕
ေနာက္ထပ္ အျခားဘာပစၥည္းကိုမွမေတြ႕ရေတာ့ ။
ေသခ်ာၿခဳံငုံၾကည့္လွ်င္..ကုတင္တစ္လုံးႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသာရွိေသာ အခန္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဘာပစၥည္းမွ အလွဆင္ထားျခင္းမရွိပဲ သာမန္အခန္းတစ္ခုလိုပင္ ။
"ဦး က ေရခ်ိဳးၿပီးအဝတ္မလဲဘူးလား ၊
မွန္ေရာမၾကည့္ဘူးလား ၊
အဲ့တာေတြ ဘာလို႔မရွိရတာလဲ"
ရီေပၚ ေတြးေတာရင္း ကုတင္ေပၚအသာတတ္ထိုင္လိုက္မိသည္ ။
တစ္ခုခု ထူးဆန္းေနတာအမွန္ပင္ ၊
ဦး အခန္းဆိုတာေတာ့က်ိန္းေသတယ္ ၊
ဒါေပမယ့္ ဒီအခန္းထဲမွာ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္တစ္
ခုခုရွိရမယ္ ။
ရီေပၚ ေတြးေတာ၍မဆုံးခင္မွာ...
စီခနဲထြက္လာတယ့္ အသံစူးစူးႀကီး..ကအခန္းထဲမွာ ပဲ့တင္ထြက္စြာ...
"မိတ္ေဆြ သင္ ဒီအခန္းထဲေရာက္ေနတာ
၁၅ မိနစ္ရွိေနပါၿပီ ၊ေက်းဇူးျပဳ၍ အျမန္ထြက္သြားေပးပါ "
စက္႐ုပ္သံလိုလို ထြက္လာတယ့္ အသံဆာဆာေလးက ရီေပၚ့ကိုလန့္ဖ်န့္သြားေစကာ..ထိုင္ရာမွ ထရပ္မိသည္အထိ ၊ လူမဟုတ္မွန္းသိေသာ္လည္း ေၾကာက္အားလန့္အားျဖင့္ ေမးမိသည္က...
"ဘယ္....သူ....လဲ...
ဦး အခန္းထဲဘယ္သူေရာက္ေနတာလဲ "
သို႔ေသာ္မ်ားလည္း ျပန္ေျဖသံမၾကားရ၊
ထိုအသံႀကီးက ထပ္မံ၍...
"မိတ္ေဆြ ကြၽန္ုပ္သတိေပးေနပါသည္၊
အျမန္ဆုံးထြက္သြားေပးပါ ၊ မဟုတ္ရင္..
ေထာင္ေခ်ာက္မ်ား သင့္ဆီေရာက္လာပါလိမ့္မည္ "
"ဘာ...ေထာင္ေခ်ာက္ "
ရီေပၚ အံ့ၾသလြန္း၍ေျပးဖို႔ေတာင္ေမ့ေနသည္ ။ မိမိ ဘယ္ဘဝေရာက္ေနတာေတာင္မသိပဲနဲ႕..စိတ္ထဲေရာက္လာမိတာ
ဦးးးအေၾကာင္း ၊ ကိုယ့္အခန္းျဖစ္ပါရက္နဲ႕ဘာလို႔ ဒီလိုဆန္းၾကယ္တယ့္ပစၥည္းေတြအသုံးျပဳေနရတာလဲ?
ဦး...က လူတိုင္းကိုမယုံၾကည္တာလား၊
ဦး...ကိုလုပ္ႀကံမယ့္သူေတြ အဲ့ေလာက္ထိမ်ားေနလို႔လား ။
ထိုစဥ္...ရႉးခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ..အခန္းထဲလြင့္ပ်ံ့လာေသာျမဴခိုးလိုလိုအေငြ႕မ်ား၊
ရီေပၚ့...အေၾကာမ်ား႐ုတ္ခ်ည္ေတာင့္တင္းကုန္ကာ...လူကအ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို..
ဗုန္းခနဲပစ္လဲသြားေတာ့သည္။
သတိမေမ့ခင္ ရီေပၚၿပဳံးလိုက္မိသည္။
ဦးးးးးက အရမ္းေတာ္တာပဲေနာ္ ၊
သားကိုအျပစ္ေပးဖို႔အတြက္..Canadaကျပန္လာစရာေတာင္မလိုဘူး ။
_____________________________
1270 Words (28.11.2019)7:50PM
Thank you for Reading
Sanay Moe Swe
_____________________________