Louis...?
Widziałam, że Nate'owi chodziło po głowie tylko to, aby mu przywalić.
W sumie, ja też miałam ochotę to zrobić...
Jednak stanęłam pomiędzy nimi, żeby nie doszło do bójki.
- A wy co? To już koniec... - Louis rozłożył ręce. - Za późno. Nie ma już dla was nadziei... Chociaż dla ciebie wciąż jest szansa, kotku... - niebezpiecznie się do mnie zbliżył i uśmiechnął cwaniacko.
- Łapy przy sobie! - Nate nie wytrzymał i przyparł go do ściany, trzymając za kołnierz.
- Nate!
- Co z nimi zrobiłeś? Gdzie są nasi?!
Louis zaśmiał się, nic nie robiąc sobie z tego.
- Gadaj!
- I tak im już nie pomożesz... - powiedział ze spokojem.
Wtedy usłyszałam krzyki.
Były to dobrze znajome mi głosy.
Wybiegłam z domu, zeskakując ze schodów.
- Piwnica...? - zapytałam samą siebie.
Odkluczyłam drzwi i moim oczom ukazali się chyba wszyscy z naszej watahy. Mieli związane ręce.
Dlaczego on zamknął ich w piwnicy?
- Co się stało? - podeszłam do rannych.
- Skyler? - zdziwili się.
- Gdzie ty byłaś? - Elizabeth stanęła przede mną.
- Długa historia... - odparłam. - Co tu się działo? Dlaczego siedzicie tutaj?
- Nie udało się... - powiedziała. - Louis wygrał... bez was nie mogliśmy dać rady... teraz to wszystko należy do niego... Ma jakiś plan... - zmartwiła się. - Nie możemy stąd wychodzić, nim nam nie pozwoli.
- Co? - nie mogłam uwierzyć.
- Albo przejdziemy na jego stronę, albo... sama wiesz...
- Albo odzyskamy, co nasze - odparłam po krótkim namyśle, pomagając uwolnić resztę.
Elizabeth delikatnie się uśmiechnęła, widząc moją determinację do walki. Wiedziała, że jestem gotowa to zrobić.
- Co chcesz zrobić? - zapytała.
Naszą rozmowę przerwało warczenie.
Wybiegłam z piwnicy i przed chatką zobaczyłam zaciętą walkę Nate'a z Louis'em.
Aż się kurzyło.
Nie wiedziałam, czy to przerwać, czy może wkroczyć.
Jednak po kilku sekundach, moje rozmyślanie przerwało coś, czego najbardziej nam tu jeszcze brakowało...
- Nagrywaj! Nagrywaj! - usłyszałam głos jakiejś kobiety.