Στο Προηγούμενο: Ο Καρλ έκανε πρόταση στην Τζούλιετ και θέλουν να περιμένουν μέχρι τον γάμο για να ολοκληρώσουν την σχέση τους.
Το πρόσωπο της Φέμι έδειχνε αμηχανία και λίγο αηδία. "Μαγείρεψες για αυτόν, ήσουν ημίγυμνη στο κρεβάτι του και κατέληξες όχι μόνο να μην κάνεις σεξ αλλά και να έχεις ένα δαχτυλίδι στο χέρι σου; Τι είναι αυτό, η Μελωδία της Ευτυχίας;"
Η Τζούλιετ ήταν αγχωμένη που είπε στις φίλες για την πρόταση του Καρλ, αλλά δεν περίμενε αυτή την αντίδραση.
"Τέλος πάντων." Συνέχισε η Φέμι. "Εμείς θα διαλέξουμε το φόρεμα μας, ως κουμπάρα. Δεν σε εμπιστεύομαι το γούστο σου, θα διαλέξεις κάτι που θα είναι χάλια. Όλες οι νύφες αυτό κάνετε."
Η Τζούλιετ δεν είχε αρχίσει να σκέφτεται ακόμα για τις κουμπάρες και τα σχετικά.
"Αλλά προφανώς εμείς θα είμαστε. Θέλω να πω ποιες άλλες θα διαλέξεις; Την Σύνθια; Την Αδερφή Στέφανι να σε ακολουθεί σκοντάφτοντας από πίσω σου στο πέπλο; Τέλος πάντων, το δώρο μου θα είναι να σας κάνω μαθήματα χορού, για τον χορό σας στον γαμήλιο τραπέζι."
"Σε ευχαριστώ για την προσφορά σου, αλλά δεν έχω ιδέα αν θα το κάνουμε αυτό. Και είμαι σίγουρη ότι θα είμαστε μια χαρά."
"Δεν θα κάνεις; Σε έχω δει να χορεύεις." Είπε η Φέμι. "Ο άντρας σου θα ζητήσει να χωρίσετε πριν καν ολοκληρώσετε. Άλλωστε, κανένας δεν χορεύει τόσο καλά όσο εγώ και μου είναι δύσκολο να τους βλέπω."
Πήρε την τσάντα της και σηκώθηκε. "Έχω μάθημα. Σκέψου αυτά που σου είπα."
Η Τζούλιετ γέλασε.
Η Μάργκοτ είχε μείνει σιωπηλή από την στιγμή που η Τζούλιετ τους ανακοίνωσε τα νέα και όταν έφυγε η Φέμι γύρισε προς το μέρος της.
"Δεν ήταν κάτι τέτοιο στο σχέδιο. Υποτίθεται ότι θα ήσουν η Άννα και όχι η Νταϊάνα."
Η Τζούλιετ είχε μπερδευτεί. "Ποια;"
"Υποτίθεται ότι θα ήσουν αυτή που θα άλλαζε μέρη. Η ορφανή με το υπέροχο μέλλον μπροστά της. Όχι το κορίτσι από την μικρή πόλη που παντρεύτηκε το αγόρι από την μικρή πόλη και άφησε όλα της τα όνειρα."
Υπήρχαν δάκρυα στα μάτια της Μάργκοτ, τα οποία η Τζούλιετ σκούπισε.
"Δεν αφήνω τα όνειρά μου. Θα πάω στο πανεπιστήμιο κι όλα τα σχετικά. Ποτέ δεν θα πήγαινα στο Ivy League, το ήξερες αυτό. Δεν έχω τόσα χρήματα."
"Υπάρχουν και υποτροφίες." Σημείωσε η Μάργκοτ.
"Το ξέρω, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα πάρω μια. Και αυτό που ήθελα πάντα ήταν αυτό που έχεις. Όχι χρήματα, αλλά τους γονείς σου. Τον αδερφό σου. Την αδερφή σου. Μια δική μου οικογένεια."
Η Μάργκοτ ρούφηξε την μύτη της. "Είσαι ευπρόσδεκτη. Θα σε υιοθετήσουν, η μαμά μου σε θεωρεί κόρη της."
Η Τζούλιετ συγκινήθηκε. "Πάντα ήσουν ό,τι κοντινότερο έχω σε αδερφή. Και η Φέμι. Αλλά από τότε που πέθαναν οι γονείς μου, πολύ πριν σας γνωρίσω, αυτή ήταν η λαχτάρα μου. Δεν έχει φύγει. Αλλά με τον Καρλ..."
Της ήταν δύσκολο να πει με λέξεις αυτό που ένιωθε. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ήταν πραγματικά δικός της. Στο πλευρό της, μέρος της ομάδας της. Δεν θα χρειαζόταν να ανησυχήσει ξανά για το εάν θα ήταν ολομόναχη.
"Ωραία λοιπόν, αν είναι αυτό που σε κάνει χαρούμενη." Είπε η Μάργκοτ με μισή καρδιά.
Η Τζούλιετ ήταν πάρα πολύ χαρούμενη. Πετούσε στα σύννεφα. "Είμαι, πραγματικά. Και αν θυμάσαι, η Άννα λίγο πολύ παράτησε την καριέρα της για να παντρευτεί τον Γκίλμπερτ και να κάνει παιδί μαζί του. Ενώ εγώ σχεδιάζω να κάνω καριέρα, απλά θα είμαι και παντρεμένη."
***
Το δαχτυλίδι της γιαγιάς του Καρλ έλαμπε στο δάχτυλο της Τζούλιετ. Της άρεσε η ιδέα ότι συμβόλιζε άλλους χαρούμενους γάμους και ότι είχε φορεθεί από άλλες χαρούμενες νύφες.
Δεν μπορούσε φυσικά να το φοράει στο Στ. Γκίλλιανς, οπότε πέθανε για να το φορέσει στην εκκλησία του Καρλ. Ήταν επίσης ο ευκολότερος τρόπος για να "πει" στον κόσμο ότι είχαν αρραβωνιαστεί χωρίς να κάνουν κάποια μεγάλη ανακοίνωση.
Ο Καρλ το είχε πει ήδη στον Νταν και στην Τζέννη. Η Τζέννη δεν παρευρισκόταν στις λειτουργίες τελευταία, λόγω του μωρού. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, αλλά η Ρεμπέκα το είδε σαν ευκαιρία να τρυπώσει ξανά.
Από μια άτυχη σύμπτωση, ο Καρλ είδε ότι η Ρεμπέκα είχε αποφασίσει να φορέσει το δαχτυλίδι που της είχε δώσει για τον αρραβώνα τους. Δεν το είχε ζητήσει πίσω, γιατί το είχε θεωρήσει ως δώρο και δεν είχε προσφερθεί ποτέ να το επιστρέψει.
Το είχε βάλει σε άλλο δάχτυλο, αλλά ο υπαινιγμός ήταν ξεκάθαρος. Προσπαθούσε να ξανά κερδίσει τον Καρλ. Αλλιώς, γιατί το φόρεσε στην εκκλησία;
Όταν ο Καρλ και η Τζούλιετ έφτασαν στην εκκλησία - πήγαιναν τώρα μαζί, την συναντούσε στην γωνία στο τέλος του δρόμου της- βρήκαν τον Νταν σε άβολη θέση, να προσπαθεί να ξεφύγει από την συζήτηση του με την Ρεμπέκα.
Η Ρεμπέκα τους έδωσε ένα χαμόγελο το οποίο φάνηκε στην Τζούλιετ πολύ ψεύτικο. Επίσης έμμεση επίδειξη το δαχτυλίδι της, το οποίο αμέσως μάντεψε η Τζούλιετ ότι ήταν το δαχτυλίδι αρραβώνων που ο Καρλ της είχε αγοράσει. Ήταν πολύ ωραίο δαχτυλίδι, όχι όμως κάτι που θα διάλεγε η Τζούλιετ, ήταν πολύ μοντέρνο και λεπτό, αλλά ο Καρλ ήταν εμφανώς γενναιόδωρος.
"Τι καλά που σε βλέπω, Καρλ. Και εσένα Τζούλιετ." Η Ρεμπέκα απέφυγε να πει "και τους δύο" .
Η Τζούλιετ την χαιρέτησε ευγενικά και ένιωσε ντροπή για το δαχτυλίδι της. Όσο απαίσια και αν ήταν η Ρεμπέκα δεν ήθελε να την ντροπιάσει εντελώς ή να προκαλέσει σκηνή στην εκκλησία. Ίσως να μπορούσε με έμμεσο τρόπο να βγάλει το δαχτυλίδι από το δάχτυλο της και να το αποκαλύψει σε μια μελλοντική περίσταση?
Ενώ βρισκόταν σε αυτό το δίλημμα, η Άγκνες ήρθε και την αγκάλιασε για να χαιρετήσει την Τζούλιετ. Φυσικά και είδε το δαχτυλίδι, τόσο μεγάλο που ήταν, και έφερε τα χέρια της Τζούλιετ πιο κοντά για να το δει καλύτερα.
Η Άγκνες άνοιξε το στόμα της και χαμογέλασε πλατιά. "Πιστεύω ότι μπορώ να μαντέψω τι είναι αυτό. Εσένα σου πηγαίνει καλύτερα νομίζω. Ένα υπέροχο σύμβολο. Συγχαρητήρια αγαπητοί μου. Θα το ομολογήσω, δεν με εκπλήσσει το γεγονός, είμαι πολύ χαρούμενη και για τους δυο σας."
Τους φίλησε και τους δύο φυσικά, το μυστικό τους πλέον μαθεύτηκε.
Η Τζούλιετ ποτέ δεν ξέχασε την φάτσα της Ρεμπέκας.
Κανένας άλλος εκτός από την Τζούλιετ δεν την είδε. Η Ρεμπέκα ήταν πανικόβλητη: το μίσος και η περιφρόνηση έκαιγαν τα μάτια της καθώς κοίταζε την Τζούλιετ και ύστερα κοίταξε αλλού. Από εκείνη την στιγμή άρχισε να αγνοεί τον Καρλ και την Τζούλιετ.
Αλλά η Τζούλιετ ήξερε ότι είχε κάνει έναν εχθρό. Έναν πιθανόν εχθρό πολύ πιο επικίνδυνο από την Σύνθια, μιας και η Ρεμπέκα είχε έναν πολύ προσωπικό λόγο για να την μισεί. Έτρεμε. Σαν να είχε πέσει μια σκιά στον κόσμο της.
***
Γεια σας, γεια σας, γεια σας!
Ξέρω ότι σας έχω παραμελήσει λίγο, αλλά αντιμετωπίζω κι εγώ έναν εχθρό, την ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ!
Έχουν μείνει λίγα κεφάλαια... το τέλος είναι κοντά!
Θα προσπαθήσω να ανεβάσω και την ερχόμενη εβδομάδα ένα κεφάλαιο, αλλά δεν υπόσχομαι πολλά...
Ξέρετε τι να κάνετε! Αν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι κι αφήστε μου σχόλιο για να δω κι εγώ πώς σας φάνηκε.
Για άλλη μια φορά ευχαριστώ την bookthiefyy για την πολύτιμη βοήθειά της στην μετάφραση!
Φιλιά στην μούρη τα λέμε την επόμενη φορά!